The Rich

เสียงสะอึกสะอื้น ของเด็กที่ชื่อว่าเฉินหยาง ร้องไห้นั้นเสียงดังมาก

แต่ก็ไม่ได้มีใครรำคาญแต่อย่างใด อาจจะเป็นเพราะว่าบ้านนั้นอยู่ห่างไกลจากผู้คน

"ไม่เป็นอะไรนะหยางหยาง อยู่กับพี่สาวของลูกนะ"

เสียงผู้ชายอายุราวๆประมาณสามสิบปี พูดกับเฉินหยาง

"พ่อกับแม่จะไปอีกแล้วเหรอคะ"

พี่สาวของเฉินหยาง ที่ยืนอยู่ข้างๆก็ได้พูดด้วยความเศร้าใจ

"ใช่จ้ะลูก ดูแลน้องดีๆนะลูก"

แม่ของเฉินหยางปลอบใจพี่สาวของเขา แหละได้ให้เงินไว้ห้าสิบหยวน

"ลูกเข้าใจพ่อกับแม่ใช่มั้ย เฉินหยิ่น เฉินหยาง"

พ่อพูดด้วยความเห็นใจลูกทั้งสองคนแต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะนี่เป็นการตัดสินใจของเขาและภรรยา

"หนูเข้าใจค่ะพ่อ หนูจะดูแลน้องให้ดีที่สุดค่ะ"

เฉินหยิ่นพูดด้วยความมั่นใจ

"ผมเข้าใจครับ "

เฉินหยางพูดด้วยทั้งสะอื้น

ว่าแล้วพ่อกับของทั้งสองก็ได้เดินจากไป

"พี่ครับ ผมจะไม่ทำให้พี่ลำบาก"

"ไม่เป็นไรหรอกหยางหยางของเราแค่หยางหยางตั้งใจเรียนแล้วพอเราโตขึ้นเรามาทำพ่อกับแม่สบายกันนะ"

เฉินหยิ่นพูดทำท่าทางชูสองนิ้วให้น้องของตัวเองด้วยความมั่นใจอย่างเต็มที่

ตอนนั้นพี่ของผมอย่างเพียงแค่สิบขวบ เธอต้องดูแลตัวเองมาตลอดหกปี และพอเธออายุสิบปี พ่อกับแม่ก็เอาผมที่อายุเพียงแค่สี่ขวบ เหมือนกับเธอในตอนนั้น ให้มาอยู่กับเธอ ผมรู้สึกสงสารพี่มากจริงๆ จึงได้กอดเธอและขอโทษที่เกิดมา

"ไม่เป็นไรหรอก พี่จะได้มีเพื่อนอยู่ไง"

เธอพูดพร้อมกับหยิกแก้มของเขาหนึ่งที

ครอบครัวของเราจนมาก ทำให้พ่อกับแม่ต้องไปทำงานอยู่ที่ต่างประเทศ และทิ้งพวกเราอยู่ที่ประเทศจีนกันสองคน

....

...

ติ๊ดๆติ๊ดๆติดๆ

เสียงโทรศัพท์ตั้งขึ้นทำให้ผมกับพี่นั้นต้องตื่นขึ้นมา

"เฮลโล สวัสดีค่ะ คุณพ่อคุณแม่ "

เฉินหยิ่นจึงกล่าวทักทาย

"เฮลโลหยิ่นหยิ่นลูกปีนี้ลูกอายุครบสิบแปดปีเต็มแล้วใช่มั้ยลูก"

เสียงคนเป็นพ่อเอ่ยถาม

"ใช่ค่ะพ่อ"

เฉินหยิ่นตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม

"ลูกสามารถไม่เรียนได้มั้ยหยิ่นหยิ่น"

พ่อของเขาเอ่ยถามอีกครั้ง

"ทำไมเหรอค่ะพ่อ"

สีหน้าของเฉินหยิ่นหดหู่ขึ้นมาเล็กน้อย

"พอดีที่ทำงานของพ่อขาดคนงานผู้หญิงน่ะลูกและพ่อก็ได้นึกถึงลูกพอดี ลูกสามารถไม่เรียนต่อได้มั้ย"

"ถ้าลูกสนใจมาทำงานกับพ่อพ่อจะได้จัดการซื้อตั๋วเครื่องให้ลูก"

เฉินหยิ่นมองหน้าเฉินหยางเล็กน้อยแล้วทำหน้าเศร้า เฉินหยางทำได้เพียงแค่ยิ้มและพยักหน้าให้เฉินหยิ่น

"ได้ค่ะพ่อ เมื่อไรค่ะ"

เฉินหยิ่นถามเพื่อจะได้เตรียมตัวออกเดินทาง

"วันนี้ตอนเก้าโมงเช้านะลูก"

"อะไรนะคะ"

เฉินหยิ่มถามด้วยความแปลกใจ

จากนั้นก็คุยกันต่ออีกนิดแล้วพ่อก็วางสายไป

เฉินหยิ่นและเฉินหยาง มาที่สนามบิน ทุกคนมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาที่ดูหมิ่นเหยียดหยาม

"เหอะ นี่แกดูนั้นสิ คนจนขนาดนั้นมาทำอะไรที่นี่ คิดว่ามีเงินจ่ายค่าเครื่องบินหรือไงน่ะ"

"นี่แกคิดว่า สองคนนั้นจะมีปัญญาซื้อแม้แต่น้ำเปล่าหรือไง"

มีผู้หญิงสองคนกำลังนินทาพวกเขาอยู่

ซึ่งทั้งสองคนก็ชินแล้วกับการที่มีคนมาว่าแบบนี้ เพราะว่าพวกเขานั้นจนมากจริงๆนั้นแหละถึงเสื้อผ้าหน้าผมจะสะอาดสะอาน ทั้งคู่แต่ว่าเสื้อผ้านั้นเก่าแหละมีรอยปะอยู่มาก ทั้งสองคนเลยกำลังจะไปนั้นที่สำหรับการรอเครื่องบิน

"นี่ไอ้คนจน ห้ามนั่งเด็ดขาดนะ"

มีผู้ชายคนหนึ่งพูดความรังเกียจ

"จนขนาดนี้ยังจะมานั่งให้คนเขาทำความสะอาดยากอีก"

ทั้งสองจึงเดินออกไปรอ ที่เครื่องบินเพื่อทำการบิน

"หยางหยาง แกไม่ต้องกังวลนะ พี่จะทำงานหาเงินได้เยอะๆแล้วเราก็จะมีเงินใช้เยอะๆ แต่ตอนนี้แกไม่ต้องคิดมากนะ ดูและตัวเองให้ดีๆนะ พี่ไปก่อนล่ะ บ๊ายบาย"

เฉินหยิ่นพูดอำลาเสร็จก็เดินจากไป ผมจึงกลับบ้านที่แสนจะโทรมนี้คนเดียว เวลาผ่านไปแปดปีกลับการที่ได้อยู่พี่สาวจบสิ้นแล้วสิน่ะ เฉินหยางถอดหายใจเบาเบา

...

...

กริ๊งๆๆๆกริ๊งๆๆๆ

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเฉินหยางจึงหยิบนาฬิกามาปิด และเขามองดูปฏิทิน เขาพบอีกหนึ่งวันเขาก็จะอายุยี่สิบปีแล้ว แต่ทำไมเวลาผ่านสองปี พ่อแม่แม้แต่พี่สาวก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องการให้เขาไปอยู่ที่ต่างประเทศเลยแม้แต่คำเดียว แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะถามเพราะไม่อยากให้ครอบครัวของเขารู้สึกลำบากใจ

จากนั้นจึงลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วไปอาบน้ำแปรงฟันให้เรียบร้อยจากนั้นก็แต่งตัวเตรียมไปเรียน ตอนนี้ผมอยู่มหาลัยปีสอง เรียนสาขาบริหาร

ที่มหาลัยนี้ส่วนให้มีแต่ลูกคนรวยเรียนทั้งนั้น

อาจสงสัยว่าทำไมผมถึงมาเรียนที่นี่ได้เพราะเขาตั้งใจสอบเป็นอย่างมากเพื่อให้ได้เข้าโรงเรียนที่ดีจะได้หางานทำได้ง่ายๆ

เขามีรูมเมทสองคนชื่อว่า หลี่โถวกับหลงอี้ หลี่โถวนั้นเป็นคนอวบๆผิวขาวไม่หล่อมาก ฐานะทางบ้านค่อนข้างดีพ่อแม่เปิดร้านขายของชำ

ส่วนหลงที่นั่นเป็นคนผอมขาวแต่ไม่สูงมาก ผิวขาวฐานะที่บ้านก็ค่อนข้างดี ที่บ้านทำธุรกิจเปิดร้านอาหารตามสั่งที่นอกเมือง

และมีผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ชื่อว่าหลินฟานเอ๋อ หุ่นดีผิวขาวสวย ฐานะทางบ้านนั้นถือว่าดีมาก เพราะที่บ้านนั้นทำธุรกิจยางพารา

ทั้งสี่คนจะเดินมารออยู่ที่หน้าตึกและรอยเดินเข้าเรียนพร้อมกันทุกวัน

"นี่พี่หยาง อีกไม่กี่วันก็วันเกิดนายแล้ว ปีนี้จะยอมจัดงานมั้ย ถ้าไม่จัดพวกฉันโกรธจริงแล้วนะ"

ฟานเอ๋อพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ

"ใช่ๆๆๆ"

หลี่โถวกับหลงอี้ค่อยสนับสนุน

"พวกเธอก็รู้ว่าฉันไม่ค่อยมีเงิน ฉันจัดไม่ได้หรอกนะ ขอโทษด้วยจริงๆ"

เฉินหยางพูดด้วยความเสียใจ

"ไม่เป็นอะไรเลยนะ เดี๋ยวพวกเราจัดการเอง"

ทั้งสามคนพูดด้วยรอยยิ้ม

"ขอโทษจริงๆนะที่ฉันทำให้พวกเธอลำบาก"

"ไม่เป็นไรหรอกน่าก็เป็นเพื่อนกันนี่น่า"

หลงอี้พูดพร้อมยิ้มกว้างๆ

"ใช่ๆมีอะไรก็บอกพวกเราได้เลยนะ"

หลี่โถวพูดเสริม

..

...

เวลาผ่านไปก็ค่ำพอดี

จริงๆแล้วนอกจากเงินที่พ่อแม่ส่งมาให้เดือนละหนึ่งพันหยวนนั้น เฉินหยางก็ยังทำงานพิเศษนั้คือการส่งของให้กับคนในหอของตัวเอง ส่งของหนึ่งครั้งจะได้สิบหยวน แค่นี้เขาก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้เเล้ว

เพราะคนในหอส่วนใหญ่มักชอบแกล้งเขาอยู่เรื่อยๆ จึงทำให้มีรายได้เยอะพอสมควรต่อวัน

เขากำลังคิดว่าถ้าพรุ่งนี้ ตื่นขึ้นมาแล้วพ่อกับแม่เขาโทรมาบอกว่าให้ลาออกแล้วไปทำงานด้วยเขาก็จะทำทันที

ติ๊ดๆๆติ๊ดๆๆ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาก็รีบรับทันที

"เฮลโล เฉินหยาง นายช่วยไปเอาของแล้วเอาไปส่งที่ห้องพยาบาลหน่อยสิ เปิดประตูเข้าไปเลยไม่ต้องเรียกก่อนไม่งั้นจะขัดจังหวะ"

เฉินหยางรู้ทันทีว่าให้ช่วยส่งอะไรให้

"อืม"

เขาตอบกลับไปทันที

เพราะในมหาลัยนี้ห้ามรถภายนอกเข้ามา จึงทำให้ทุกคนต้องออกไปเอาเอง เพราะงั้นในหอนี้เฉินหยางจึงรับหน้าที่นี้ สักพักก็มีเงินเด้งเข้ามาใบบัญชีหนึ่งร้อยหยวน

เเละก็มาอยู่ห้องพยาบาลก็เดินเข้าไปและสิ่งที่พบก็คือ หญิงชายคู่หนึ่งนอนแก้ผ้าอยู่และกำลังรอถุงยางอนามัยจากเขาจึงยังไม่ได้มีอะไรกันเพียงแค่จับโน่นจับนี่ดูดนั่นดูดนี่ นี่เป็นครั้งแรกที่เคยมาส่งถุงยางแล้วทำกันขนาดนี้ต่อหน้าเขานั้นเอง

กรี๊ดดดดดด

ผู้หญิงคนนั้นกรี๊ดขึ้นมา ทำให้ผู้ชายหยุดชะงักและหันไปมองดู

"อ่อ มาแล้วสินะ"

เฉินหยางจึงยื่นให้เเล้วรีบเดินจากไป

มีน้ำตาเม็ดเล็กๆร่วงลงมา

เขาจำใบหน้านั้นได้ นั้นคือแฟนเก่าของเขา เราลิกกันมาได้สองปีแล้ว ที่เลิกเพราะเพื่อนของเธอบอกว่าถ้าคบกับคนรวยเเล้วเธอจะได้ทุกอย่างที่เธอต้องการ เธอจึงมาบอกเลิกเขา แต่กลับกันตอนนี้เขาต้องมาได้เห็นเธอกำลังจะมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เขา

เมื่อเขาเดินกับหอก็พบว่ามีนักศึกษาหลายคนออกมาดูเขาและหัวเราะ เขาจึงออกไปเห็นหวังซานผู้ชายที่โทรหาเขาและรู้เลยว่านี่เป็นแผนของพวกเขา

เฉินหยางได้แต่วิ่งเข้าห้องและเสียใจ ทั้งคืนนั้นเขาได้คิดเเล้วคิดอีกว่าเมื่อไรพ่อแม่จะให้ไปอยู่ด้วยสักที จนดึกเฉินหยางจึง ค่อยๆหลับไป

.