บทที่8 เริ่มต้นธุรกิจ

.

..

หลังจากที่จื่อฝานเดินออกไปแล้ว

เขาก็ได้เตรียมตัวเดินทางไปยังไซร้งานก่อสร้างที่ภูเขาเมื่อไปถึงชานเขาที่กำลังก่อสร้างอยู่นั้นก็ทำให้เขาตกใจเพราะคนงานที่นั้นเยอะมากๆเมื่อจื่อฝานเห็นเขาแล้วก็รีบเดินมาหาทันที

"คุณชายน้อย คือผมจะบอกรายละเอียดให้ฟังนะครับ"

จื่ออฝานพูดพร้อมยิ้มแฉ่งใส่เขา

"อย่างเเรกรายละเอียดของคนงานก่อสร้าง"

"คนที่กำลังปลูกและตัดต้นไม้อยู่นั่น มีคนงานอย่างละหนึ่งร้อยคนครับ"

"ส่วนตรงนั้น คนกำลังทำถนนนั้นมี สามร้อยคนครับ"

"และสุดท้ายพวกคนที่กำลังสร้างตึกอาคารอยู่นั้นมีทั้งหมด ห้าร้อยคนครับ"

"รวมทั้งหมดที่เราต้องจ่ายคือค่าคนงานตกคนละหนึ่งพันหยวนต่อวันครับ"

จื่อฝานยิ้มอ่อนๆให้

"ถ้าเสร็จภายในสามวันรวมวันนี้ด้วย"

"ไปบอกว่าผมจะให้เงินเพิ่มอีกคนล่ะสองหมื่นหยวน"

"เงินของผมพอใช่มั้ย"เขาถามอย่างสงสัย

เขาคิดแล้วว่าถ้าเสร็จภายในสามวันเขาจะสามารถหารายได้ทดแทนส่วนที่เขาใช้ไปและถ้าใช้เวลาสามวันเขาก็จะเหลือเวลาประมาณหนึ่งถึงสองวันในการจัดการกับสิ่งต่างๆ และหาเงินลงทุนกับสิ่งที่สร้างไปกลับคืนมา

"ไม่มีปัญหาเรื่องเงินอยู่แล้วครับ"

เมื่อจื่อฝานได้ฟังแบบนี้แล้วจึงรีบไปบอกคนงานตามที่ต่างๆ จากนั้นจื่อฝานก็ได้พาเขาไปชมงานโดยทั่วไป เมื่อชมเสร็จเขาได้กลับไปที่ห้องนอนแล้ว

"เหนื่อยจังเลยการทำงานใหญ่เนี่ย"

เขาเริ่มพึมพำคนเดียว

เขาเดินไปที่ห้องน้ำเเละได้เริ่มล้างหน้าล้างตามือที่ค่อนข้างใหญ่ได้เริ่มเคลื่อนไปที่ก๊อกน้ำ และเปิดน้ำไหลลงสู่อ่างอาบน้ำ เสื้อผ้าค่อยๆถอดออกทีละชิ้นสองชิ้นจนเหลือตัวร่อนจ่อนเเละเริ่มการเดินลงอ่างอย่างช้า การที่เขานอนแช่แบบนี้ช่างเกินฝันจริงๆ

นอนสักพักสิ่งที่อยู่ใต้น้ำก็ค่อยลอยขึ้นมา

"เฮ้ยยยย"

เขาอุทานด้วยความตกใจ แต่สักพักที่ไหนได้มันเป็นฟองสบู่นี่เอง

จากนั้นสามวันที่ผ่านมา กลางวันเขาก็ได้ไปดูงาน กลางคืนวางแผนธุรกิจที่จะทำ

กริ๊ง ก็อง

เสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้น

เขาลุกขึ้นจากเตียงนอนในตอนเย็นที่เเสนสบาย ท้องฟ้าสีส้ม พระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าสวยงามเมื่อเขานั้นเดินไปถึงประตูและเปิดออกก็ได้พบกับจื่อฝานที่ทำหน้าทำตา ยินดีปนดีใจยิ้มกว้างให้เขา

"คุณชายน้อย งานที่คุณสั่งเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ"

จื่อฝานเอ่ยบอกเมื่อเขาเปิดประตูให้

"เสร็จเร็วจังเลยนะ"

เขาบอกพร้อมทำท่าทางให้จื่อฝานเข้ามาในห้องจื่อฝานจึงเดินเข้ามาแล้วเข้ามานั่งข้างใน

"จะทำยังไงต่อครับ"

จื่อฝานถามด้วยความดีใจ

"เปิดกิจการให้ พวกคนรวยนั้นมาเช่า"

"ส่วนโรงแรมนั้น เป็นของเราทั้งหมด นี่คือแพลนที่ผมวางไว้"

เขาพูดขึ้น

"ครับ"

จื่อฝานตอบรับ

"ทำยังไงก็ได้ให้ราคาประมูลตึกอาคารสูงให้เราได้ทุนคืน"

เขาคิดว่าแผนนี่น่าจะทำให้ได้เงินคืนเร็วที่สุด

เพราะพวกคนรวยตระกูลระดับใหญ่ๆน่าจะอยากร่วมธุรกิจกับตระกูลเฉินเป็นอย่างมากเพราะจะทำให้พวกเขาดูรวยขึ้นเป็นสิบเท่า

"รับทราบครับผม"

จื่อฝานตอบเสียงใส

หลังจากที่จื่อฝานออกไปก็ได้ไปประกาศว่าตระกูลเฉินจะทำการเปิดประมูลตึกอาคารที่ตั้งอยู่บนภูเขา ถ้าตระกูลใดอยากจะรวมธุรกิจด้วยก็ให้มาที่งานคืนนี้ตอนเวลายี่สิบนาฬิกาตรง

.

ยี่สิบนาฬิา

.

ทุกตระกูลก็ได้เข้าร่วมงานเป็นจำนวนมากที่เดียว

"นี่พ่อค่ะ คุณชายเฉินคนนี้จะเอาแต่ใจมากเกินไปหรือเปล่าค่ะ" หญิงสาวคนหนึ่งพูดขึ้นเธอมีรูปร่างสูงขาว ผมยาวสวย

"พูดอะไรของแกห้ะ"

"แกรู้มั้ยว่าถ้าเราได้ร่วมธุรกิจกับคุณชายเฉินครั้งนี้จะทำให้เรารวยมหาศาลขนาดไหน"

พ่อของผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นด้วยความโกรธลูกสาว

และก็มีเสียงซุบซิบมากมายเริ่มพูดขึ้นเพราะคิดว่าตนเองจะได้ครอบครองตึกสักตึกของตระกูลเฉิน ถึงแม้ว่าทุกคนจะรู้ว่าได้เพียงแค่เช่าเท่านั้น แต่กำไรที่จะได้นั้นมหาศาลจริง

"อะแฮ่ม"

เสียงพิธีกรเอ่ยขึ้นเพื่อเรียกสติทุกคน

"ณ เวลานี้ก็สมควรที่จะเปิดพิธีหรือยังครับทุกคน"

พิธีกรเอ่ยเสียงดัง

"พร้อมแล้ว"

ทุกคนในห้องสงค์ตะโกนส่งเสียงดัง

"งั้นเรามาเริ่มเปิดประมูลเช่ากันดีกว่าครับ"

พิธีกรพูดซ้ำอีกครั้ง

จากนั้นก็ได้เริ่มเปิดงานอย่างเป็นทางการ ซึ่งน่าจะเป็นชั่วโมงถึงจะเริ่มเปิดพิธีนั้นเอง

..

...