บทที่10 ดูถูกกันไปเถอะ

.

..

เมื่อการขยายธุรกิจจบลง ตามความคาดหวังของเขาแล้ว

วันหยุดของโรงเรียนก็กำลังจะจบลงเช่นกัน

เขาได้กลับมาจากโรงแรมที่เทียนทาง แต่พอกลับมาถึงห้อง พอเปิดประตูเข้าไปในห้อง

รูมเมททั้งสองของเขาก็ได้ หลงอี้กับหลี่โถวได้ต่อว่าเขาเป็นอย่างหนัก

"นี่นายหายไปไหนมา"

"รู้มั้ยว่าพวกเราเป็นห่วงนายขนาดไหน"

"นายรู้มั้ยว่า ฟานเอ๋อโทรหานายไปกี่สายแล้ว"

"แล้วถึงเงินที่พ่อแม่นายให้มาก็ไม่กจำเป็นต้องมาเลี้ยงพวกเราก็ได้"

"ใช่ๆๆๆ"

"ตกลงนายไปไหนมา"

ทั้งหลี่โถวกับหลงอี้ สลับกันพูดไปมา

"ฉันไปอยู่กับลูกพี่ลูกน้องของฉันมานะ"

"เขามาจากต่างประเทศตอนใวันเกิดฉันนะ"

เขาพูดอย่างนิ่ง

เขารู้ว่าเพื่อนเขาเป็นห่วงมาก แต่เขาก็ปิดมือถือไว้เพื่อไม่ให้พวกเขาตามได้

ในสมองของเขาตอนนี้คิดแค่ว่า ถ้าพวกนี้รู้ว่าเขารวยขึ้นมาจะทำท่ายังไง

"อ่อแบบนี้นี่เอง"

หลี่โถวพูดขึ้น

"แล้วทำไมนายไม่โทรมาบอกก่อนล่ะห้ะ"

หลงอี้เสริมขึ้นต่อ

"ก็มือถึอของฉันมันพังก็เลยเอาไปซ่อมน่ะ"

"พวกนายก็รู้ว่าฉันจำเบอร์ใครไม่ได้หรอกนะ"

เขาพูดขึ้น

"ฉันเหนื่อยแล้ววันนี้ขอนอนพักนะ"

เขาพูดจงก็ได้เดินไปยังห้องชองตนเอง

ซึ่งเป็นห้องเล็กๆ

ในหอในแต่ละห้องจะมีห้องเล็กๆอยู่ทุกห้อง

จึงทำให้เขาอย่างอบู่แบบเงียบๆบ้างจึงขออยู่ในห้องนี้แทน

-เช้าตรู่ณ วันที่เปิดกาาเรียนการสอน-

"เห้อสุดท้ายก็ได้เปิดเรียนสักที เบื่อจะบ้าตายอยู่แล้ว"

หลงอี้พูดขี้น

โป๊กกกกก

เสียงดังสนั่น

เกิดขึ้นบนหัวของเขา

เมื่อเขาหันไปมองก็ได้พบกับฟานเอ๋อที่ทำหน้าตาไม่พอใจเป็นนอย่างมาก

"นายหายไปไหนมาห้ะ"

"ไอ้บ้านี่"

ฟานเอ๋อถามเสียงแข็ง

"เธอก็รู้แล้วนี่ จะถามทำไม"

เขาพูดแบบกวนๆใส่ฟานเอ๋อ

โป๊ก

ฟานเอ๋อจึงได้ตบหัวเขาไปอีกหนึ่งที

เมื่อเขามองลงไปที่เท้าของทุกคนก็พบเห็นรองเท้าที่เขาซื้อให้คนละคู่

"พวกนายใส่มาด้วยเหรอ"

เขาถาม

"ก็ต้องใส่สิแล้วก็จะอวดด้วยว่านายซื้อให้ คนอื่นจะได้เลิกดูถูกนายสักที"

ฟานเอ๋อตอบพร้อมกับตบที่รองเท้า

เมื่อพากันเดินมาถึงที่ห้องเรียน

ข่าวที่ว่า

'เฉินหยางซื้อของหมดไปครึ่งล้านกว่า'

ก็ได้กระจายตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

ทำให้หลายๆคนสงใส ว่าเขานั้นเอาเงินมาจากไหนมากมาย

แต่การที่เขามีเงินซื้อของพวกนี้ก็ทำให้ ผู้หญิงหลายคนมองเขาเปลี่ยนไปเหมือนกัน

พวกเขาทุกคนรีบดิ่งไปที่โต๊ะเรียนทันที

"เฉินหยาง นายไปเอาเงินมาจากไหนกัน"

"นายขโมยมาเหรอ"

"หรือนาย ยืมเงินเพื่อนของนายเพื่อให้ได้หน้ากันแน่"

"นายยังเหลือเงินอยู่มั้ย "

"ห้ะๆ ตอบเร็วๆสิ"

ทักคนกู่เข้ามาถามเขาเป็นจำนวนมาก

แม้แต่เพื่อนทั้งสามของเขานั้นก็ห้ามไม่อยู่

"หยุดดดดดดดด"

"กลับไปนั่งที่เดียวนี้เลย"

อาจารย์ที่ปรึกษาก็ได้เข้ามาสั่งพอดี

จึงได้ช่วยชีวิตเขาเป็นอย่างมาก

จริงๆแล้ว

อาจารย์ที่ปรึกษาคนนี้เป็นผู้หญิงถือว่าใช่ได้เลยทีเดียว

แต่เขาเสียดายที่เธอค่อยข้างเลียแข้งเลียขาพวกคนรวยเสียมากกว่า

เธอค่อยข้างรังเกียจเขาเลยก็ว่าได้

เพราะเขานั้นจนที่สุดไหนคณะ

จึงทำให้เธอแกล้งเมินเฉยต่อเวลาที่เขาโดนเพื่อนในห้องแกล้ง

การที่เธอเป็นแบบนี้นั้นทำให้เธอไม่อยากให้พวกคนรวยมาสนิทกับเขา

"อะแฮ่ม"

"เอาละเฉินหยาง"

เธอเรียก

"นายเอาเงินมากมายนั้นมาจากไหน"

"อธิบายให้เพื่อนๆฟังสิ"

เธอบอกในเชิงอยากรู้

ว่าถ้าเขารวยจริงมั้ย

เขาสงใสว่าถ้าเธอรู้ว่าเขารวย เธอจะยอมนอนกับเขามั้ยนะ

เพื่อนแลกกับเงินแล้วเธอจะยอมมั้ย

เพราะเธอมีข่าวว่าเคยไปนอนกับคนรวยคณะอื่นเพื่อให้ได้ของมาใช้

แต่สุดท้ายก็เลิกกันไปเพราะผู้ชูายคนนั้นที่บ้านกำลังมีปัญหา

"อ่อ พ่อกับแม่ของผมส่งมาให้นะครับ"

"ใกล้จะหมดแล้วละครับ"

สุดท้ายเขาก็ไม่ได้บอกไป

เมื่อเขาพูดจบเพื่อนเกือบทุกคนในห้องต่างเสียงซุบซิบนินทาต่างๆนานา

'จริงเหรอ'

'จริงมั้ง คงเป็นเงินที่พ่อแม่เก็บทั้งชีวิตมั้ง'

ฮ่าฮ่าฮ่า ก็คงจะอย่างนั้น'

'จนขนาดนั้น อยู่ๆจะมารวย ก็คงแปลก'

'นั้นสิน่าสงสารจังเลย'

'ถ้าสงสารมากก็เอาเงินบริจาคให้เขาซะสิ'

'ไม่อ่ะ คนจนแบบนั้น ไม่ควรแม้แต่จับเงินของฉันแม้แต่นิดเดียว'

'จริง'

เพื่อนทั้งสามของเขาต่างกำหมัดแน่น

เขาจึงได้แต่พูดปลอบใจเพื่อนให้ใจเย็นลง

"ไม่ต้องไปสนใจหรอกน่า"

"ฉันชินแล้ว"

"พวกนายก็ควรจะชินด้วย"

แต่จริงๆแล้วในใจของเจาตอนนี้ กำลังมีไฟลุกขึ่นอย่างแรง

ดูถูกได้ก็ดูถูกไปเถอะสักวันฉันคนจนคนนี้แหละที่จะทำให้ครอบครัวของพวกนายจมลงไปจนถึง

แกนแมกมาในใจกลางโลกเลยค่อยดูเถอะ

แต่อีกใจหนึ่งของเขานั้นก็ได้คิดว่า

ทำไมตัวเองถึงไดเเปลี่ยนไปขนาดนี้

.

...