บทที่11 เด็กใหม่

.

..

...

ื

ื

เรื่องราวในแต่ละวันนั้นผ่านไปด้วยความลำบาก

ตั้งแต่เขาจนมากจนถึงรวยมาก

ื

ก็ยังใช้ชีวิตด้วยความลำบากมากมาย

ตอนจนก็ต้องดิ้นรนหาเงินเพื่อให้มีชีวิตอยู่

และหลีกเลี่ยงที่จะโดนแกล้ง

พอรวยขึ้นมาก็กลับ

ใช้ชีวิตไม่ได้อย่างใจหวัง ต้องดูแลธุรกิจที่มีเงินเข้ามาในบัญชีเป็นจำนวนมาก

ื

ื

"เห้อ เหนื่อยจัง"

หลงอี้เอ่ยขึ้นเมื่อเรียนเสร็จแล้ว

"นั่นสิ ฉันละเกลียดยัยที่ปรึกษาซะจริงเลย"

ฟานเอ๋อเสริมต่อจากหลงอี้

"ใช่ ทำไมได้มาเป็นอาจารย์ได้กันน่ะอยากรู้จริงๆ"

"เหอะ ชั่งมันเถอะ เราคิดไปก็ทำให้หนักสมอง ซะเปล่าๆ"

หลี่โถวพูดด้วยใบหน้ารำคาญ

"ชั่งเขาเถอะน่า เขาทำยังไงก็ได้อย่างนั้น นั้นแหละ"

เขาพูดขึ้นบาง

"แล้วนายจะไปไหนต่อเหรอพี่หยาง"

หลงอี้ถาม

"ไม่รู้สิวันนี้ง่วงยังไงไม่รู้"

"เลยว่าจะกลับไปนอนน่ะ"

เขาตอบ

"นี่หยางหยางอย่าคิดมากละไม่ว่านายจะจนมากหรือรวยมากเเค่ไหนพวกเราก็คบที่นายเป็นนายนะ"

ฟานเอ๋อพูดด้วยใบหน้าจริงจัง

"ขอบใจพวกนายมากน่ะ ที่คบกับคนอย่างฉัน"

เขาพูดขึ้นแล้วยิ้มให้

"งั้นพวกเราก็ไปกินข้าวกันเถอะ"

หลี่โถวพูดขึ้น

"บ๊ายบาย หยางหยาง"

ฟานเอ๋อทำท่าทางโบกไม้โบกมือให้เขา

สำหรับเขาแล้วพวกนี้เป็นเสมือนคนในครอบครัว

ถ้าเขาสามารถช่วยอะไรได้ก็จะช่วยอย่างเต็มที่แน่นอน

เขากลับไปที่ห้องแล้ว

วางกระเป๋าลงที่โต๊ะในห้องนอน

จากนั้นก็ได้หยิบชุดนอนออกมาไว้ที่มือข้างซ้าย แล้วค่อยๆเดินไปที่ประตูห้องน้ำ

มือที่ขาวเนียนก็ได้ค่อยๆบิดกลอนประตู

แล้วเก้าเท้าเขาไปในห้องน้ำ

จากนั้นก็ได้ทำการถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นออกอย่างช้าๆ

ถ้าใครเห็เขาตอนนี้คงคิดว่าเขากำลังถ่ายแบบภาพโป๊อยู่แน่ๆ

เขาได้ขยับมือไปที่ก็อกฝักบัวและเปิดฝักบัวให้ไม่ไหลแรงมาก

ภาพที่สะท้อนจากกระจกนั้น

ทำให้ดูเซ็กซี่เป็นอย่างมากีเดียว

น้ำค่อยๆใหลลงสู่ผมมาที่หน้าและเปียกไปทั้งตัว

มือของเขาไปบีบฟองสบู่ออกมาเป็นจำนวนมากทำให้ฟองสบู่นั้นเยอะ

และจากนั้นเขาก็ได้ล้างฟองออกจากตัว ทให้ผิดที่ขาวดั่งหิมะมีกลิ่นหอมอ่อนออกมา

มือค่อยเคบื่อนที่ไปจับที่ผ้าขนหนูแล้วมาเช็ดตัว

จากนั้นเขาก็ได้สวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยจึงเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วรีบเข้าห้องไปนอน

-เช้าวันต่อมา-

เพื่อนๆของเขานั้นได้ไปเข้าเรียนก่อนแล้วเพราะเขานั้นนอนตื่นสาย

จึงให้เพื่อนไปก่อน

ระหว่างทางเดินก็มีเสียงที่คุยกันอย่างเมามัน

'นี่นี่ ได้ยินมาว่า จะมีเด็กใหม่มาเข้าคณะบริหารเหรอ'

'ก็ใช่น่ะสิ'

'ถ้าแมร่งเป็นผู้หญิงฉันจะล่อแมร่งเลย'

'แล้วถ้าเป็นผู้ชายล่ะ'

'ถ้าเป็นผู้ชายแล้วรวย ก็ดึงมาเข้าพวกเลยไง'

'ความคิดดี'

เมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว

เขาก็คิดว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายเขาก็ไม่สนใจอยู่แล้ว

แล้วทำไมเขาต้องหยุดฟังด้วยนะ

เมื่อเดินมาถึงที่ห้อง

เขาก็เปิดประตูเข้ามาแล้วเดินไปที่โต๊ะ

ทุกคนต่างทำท่าทางผิดหวัง

"ไอ้เวรเอ๊ย ฉันก็คิดว่าเด็กใหม่ที่ไหนได้ไอ้คนจนนี่เอง"

"แมร่งเอ๊ยยย"

หวังลู่พูดขึ้น

ทักคนก็หัวเราะเยาะเขาทันที

หวังลู่คนนี้ค่อยกลั่นแกล้งเขาตลอดเวลาที่เรียนมา

บ้านของหวังลู่ ทำธุรดกิจร้านอาหารในย่านการค้าเทียนทาง

ถ้าหวังลู่รู้ว่าที่ที่บ้านตัวเองทำธุรกิจอยู่นั้นเป็นที่ดินของเขา

จะทำหน้ายังไงนะ

เขาริดเมื่อกำลังจะนั่งอยู่เก้าอี้

และยิ้มออกมาอย่างสะใจเมื่อคิดภาพตามที่ตัวเองจินตนาการ

"เอ้าาาา ทุกคนเงียบ"

อาจารย์ที่ปรึกษาสั่ง

ทุกคนเงียบลงทันที

จู่ๆก็มีคนพุดอทรกขึ้นมา

"จารย์ นักเรียนใหม่อ่ะ จะมาอยู่ที่ห้องของเราใช่มั้ย"

หวังลู่นั้นเองที่พูดแทรกขึ้นมา

"ใช่จ้ะนักเรียนห้องของเราจะมีนักเรียนเข้ามาเรียนด้วยหนึ่งคนจ้ะ"

เมื่ออาจารย์พูดจบ

เสียงนักเรียนก็เริ่มดังขึ้นทันที

"เงียบบบหน่อย"

อาจารย์พูดขึ้นอีกครั้ง

"เข้ามาได้แล้วจะเด็กใหม่"

พออาจารย์พูดจบ เสียงประตูก็ดังขี้นทันที

ครื๊ดดดดดดด

เมื่อเด็กใหม่เดิรเข้าก็ได้เดินตรงไปที่ข้างๆอาจารย์ทันที

เมื่อทุกคนเห็นเด็กใหม่ก็ได้ตาลุกวาวทันที

เด็กใหม่เป็นผู้หญิงผมยาวสีน้ำตาลอ่อนประกายทอง ผิวพรรณผัดผ่องขาวสะอาด

หน้าตาสะสวย

เขาเห็นก็อึ้งเช่นกัน

แต่พอมองดีๆผู้หญิงคนนี้ถึงจะไม่ใช่ของที่ดูหรูหราเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นในห้องก็ตามแต่ว่า ของที่เธอใช่เป็นของแบรนด์แน่นอน

เขาจึงนอนหมอบลงที่โต๊ะ

เพราะเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ก็คงดูถูกคนอื่นเหมือนกัน

"เชิญเเนะนำตัวจ้ะ"

อาจารย์พูดด้วยคำพูดเพราะๆแต่แฝงไปด้วยความอิจฉามากมาย

เพราะผู้หญิงคนนี้ถึงแม้ไม่ได้ใส่เครื่องประดับมากมายก็ยังดูดีมีสกุล

"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ป่ายเชียน ค่ะ มาจากต่างประเทศ "

เมื่อเธอพูดจบก็ได้ทำนิ้วชี้ไปที่โต๊ะข้างๆเขา ซึ่งเขานั้นนั่งข้างหน้าต่าง เธอจึงชี้โต๊ะถัดจากเขา

"ฉันต้องการที่นั่งตรงนั้นคะ"

เธอพูด

ซึ่งที่ตรงนั้นไม่มีใครนั่งอยู่แล้ว ถ้าไม่เพื่อนทั้งสามคนของเขาไม่นั่งก็ไม่มีใครอยากนั่งใกล้เขาอยู่แล้ว

ซึ่งเรื่องนี้ทำให้ทุกคนตกใจเป็นอย่างมาก

"เชียนเชียนจ้า อย่าไปนั่งตรงนั้นเลยน่ะจ้ะ"

หวังลู่พูดขึ้น

ทุกคนในห้องยกเว้นเพื่อนของเขาก็ต่างพยักหน้า

"เดียวจะติดเชื่อความจนมาได้นะ"

เมื่อหวังลู่พูดจบ

พวดกนั้นต่างหัวเราะกันอีกครั้ง

"ฉันไท่กลัวหรอก "

"ถึงจะติดเชื่อความจนได้ก็ไม่ทำให้ฉันจนขึ้นมาหรอก"

เธอไม่สนใจเเม้แต่หวังลู่จึงทำให้หวังลู่หน้าแตกทันที

เธอได้หยิบกระเป๋าขี้นมาจากพื้นแล้วเดินดิ่งไปนั่งทันที

เธอกล่าวทักทายเพื่อนทั้งสามของเขาอย่างเป็นมิตร

แต่เธอไม่กล้าแม้แต่จะกล้ามองเขาด้วยซ้ำ

ซึ่งเจาก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว

..

...