บทที่12 บอดี้กร์ด

.

..

...

เมื่อถึงเวลาพักเที่ยงแล้ว

ทุกคนก็ต่างวิ่งกู่เขามาหาป่ายเชียนทันที

"เชียนเชียน วันนี้ไปกินข้าวกับพวกเราเถอะนะ"

"ไปกับพวกฉันดีกว่า"

"นี่นี่หลบไปได้แล้ว"

พวกผู้หญิงในห้องพุด

"เชียนเชียนคนสวยจ้ะ ไปกับเราดีกว่าเยอะ"

หวังลู่พูดขี้นทำท่าหงุดหงิดใส่พวกผู้หญิง

"ไม่ละ"

เชียนเอ่ยอย่างไรเยื้อใย

"ทำไมล่ะจ้ะ"

หวังลู่ถามอย่างผิดหวัง

"เธอคงไม่ไปกับไอ้รนโครตจนนี่หรอกนะ"

หวังลู่ทำหน้ายี้ยี้ใส่เขา

"ถ้าฉันไปด้วยแล้วจะทำไมเหรอ"

"นายมีปัญหาอะไรหรือไง"

ป้ายเชียนถามหวังลู่

"ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกจ้ะ"

"แต่จะไปจริงเหรอ"

หวังลู่ย้ำอีกครั้ง

"พวกนายไปกินข้าวที่ไหนเหรอฉันไปด้วยนะ"

ป่ายเชียนถามฟานเอ๋อ

พวกฟานเอ๋อก็ได้แต่ทำหน้างง

แต่ก็เข้าใจในทันทีว่าป่ายเชียนขอให้ช่วย

แล้วคงจะจ่ายเงินให้ตามสไตน์คนรวย

"เอ่อ คือ พวกเราจะไปกินที่ใต้ต้นไม้ข้างๆหอพักชายคณะบริหารนะ"

หลี่โถวพูดขึ้นทันที

หลังจากที่พวกเขาเดินออกมาจากห้องเเล้ว

ทุกคนในห้องต่างมองตามด้วยความอิจฉาทันที

เมื่อเดินมาได้สักพัก

"นี่ป่ายเชียนเธอไม่แยกไปเหรอ พวกเราจะไปกินข้าวกันแล้วนะ"

"ถึงที่พวกเราช่วยเธอเมื่อกี้ เราไม่เอาเงินหรอกนะ"

ฟานเอ๋อพูดขึ้น

"ใช่ๆๆๆ พวกเราแค่เห็นคนกำลังลำบาก ก็จะช่วยตลอดแหละ"

"ไม่ต้องให้เงินพวกเราหรอก เธอไปกินข้าวเถอะ"

หลงอี้เสริมทันที

"แล้วใครว่าฉันจะให้เงินพวกนายล่ะ"

"ฉันแร่ต้องการเพื่อนเท่านั้น"

ป่ายเชียนพูด

ทั้งสามคนและเขาก็อึ้งเป็นอึ่งทันที

"ฉันเห็นพวกนายน่าคบกว่าพวกนั้น ตั้งเยอะ เลยอย่างเป็นเพื่อนน่ะ ไม่ได้เหรอ"

ป่ายเชียนถามด้วยความสงใส

"แต่ฉันจนมาก ขนาดถึงครั้นที่ไม่มีอะไรกินเลย"

เขาพูดขึ้นทุกคนทำท่าทางกังวล

เว้นแต่ป่ายเชียนที่ไม่ทำท่าทางตกใจแม้แต่น้อย

"แล้วยังไงคะ แค่คุณจนคนอย่างฉันก็ไม่มีสิทธิ์เป็นเพื่อนเลยเหรอคะ"

ป่ายเชียนพูดด้วยความสุภาพกับเขาเป็นอย่างมาก

"ถ้าเธอไม่อาย ฉันก้ไม่ได้ว่าอะไร"

เขาพูดบ้าง

"งั้นๆๆ พวกเราตะไปซื้อ อาหารมานะ "

ฟานเอ๋อพูดขึ้นมา

"หยางหยางนายพาเชียนเชียนไปที่โต๊ะนั่งประจำก่อนเถอะ"

หลี่โถวพูด

"ก็ได้ตามมา"

เขาบอกป่ายเชียน

เมื่อมาถึงที่โต๊ะนั่ง เขาก็นั่งทันที

แต่ป่ายเชียนกับไม่ยอมนั่ง

"ฉันบอกเธอแล้วว่าถ้าอายก็ไปหาเพื่อนคนอื่นเถอะ"

เขาพูดแบบไม่ใส่ใจ

"เปล่าคะ ฉันแค่ไท่กล้าที่จะนั่งเสมอกับคุณ"

ป่ายเชียนเอ่ยอย่างอ่อนน้อม

เขาถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว

จากนั้นพอเพื่อนๆมาถึง

ป่ายเชียนถึงกล้านั่งลงอย่างช้าๆ

"นี่หยางหยาง นายว่าอะไรเชียนเชียนหรือเปล่า"

หลงอี้ถาม

"เปล่า"

เขาตอบ

"แล้วเมื่อกี้เชียนเชียนุงไม่ยอมนั่งละ"

หลี่โถวเสริมต่อ

"ไม่รู้"

เขาตอบสั้นๆ

"ชั่งเถอะๆ กินข้าวกันเร็ว"

ฟานเอ๋อกลัวว่าจะทะเลาะกันก่อนพอดี

"นี่เชียนเชียนทำไมไม่กินเหรอ"

ฟานเอ๋อถาม

"ฉันรอให้พวกคุณกินก่อน เดียวฉันจะกินทีหลัง"

ป่ายเชียนพูด

"นี่เรามีเวลาไม่ได้มากเป็นวันๆนะรีบกินเข้าเถอะ"

เขาบอกป่ายเชียน ด้วยความหงัดหงิด

แต่ผิดคาดป่ายเชียนฟังคำพูดของเขาอย่างโดยดี

"เหอะ"

เขาพึมพำที่คอ

เมื่อกินอาหารเสร็จแล้ว จึงนั่งเล่นกันต่อ

"นี่นี่ทุกคน วันนี้เราได้มีสมาชิกใหม่"

หลงอี้พูดขึ้น

"เราไปเลี้ยงต้อนรับน้องใหม่ดีมั้ย"

หลงอี้ถามความคิดเห็น

"ดีๆๆๆ"

ฟานเอ๋อตอบอย่างรวดเร็ว

"แต่ที่ไหนดี"

หลี่โถวถาม

"ที่ย่านการค้าเปิดใหม่ดีมั้ย "

ป่ายเชียนเสนอ

"ที่ย่านการค้าถนนต้าชายเหรอ"

หลงอี้ถาม

"ใช่"

ป่าวเชียนตอบ

"ก็ดีนะ แต่จะไม่แพงเกินไปเหรอ เงินพวกเราจะพอหรือเปล่าก็ไม่รู้"

หลี่โถวถามความเห็นเพื่อนๆ

"ดี ถ้าไม่พอฉันเลี้ยงด้วยก็ได้"

เขาพูดบาง

"จะไม่เป็นอะไรเหรอหยางหยาง"

"นายไม่จำเป็นต้องออกเงินเลยนะ"

ฟานเอ๋อบอก

"ฉันมีเงินพออยู่แล้ว พวกนายไม่จำเป็นต้องกังวล"

เขาพูดบอกเพื่อนที่ทำหน้าตากังวล

"งั้นเจอกันที่ต้าชานนะ เดียวฉันจองร้านไว้ให้เอง"

ป่ายเชียนพูด

-ตอนเย็น-

ทุกคนต่างมาถึงร้านอาหารที่จองไว้เป็นร้านอาหารระดับสามดาว

"ขอโทษนะคะ คัณลูกค้าได้จองโต๊ะไว้มั้ยคะ"

พนักงานขายถาม

"จองไว้คะ"

ป่ายเชียนตอบ

"อ่อคะเชิญคะ"

พนักงานบอก

เมื่อมาถึงที่ห้องทักคนก็ตกใจที่ป่ายเชียนนั้นจองห้องวีไอพีไว้ให้

"เชียนเชียนมันแพงมากมั้ย"

ฟานเอ๋อถาม

"ถ้าจองห้องนี้เงินมัดจำอยู่ที่ ห้าหมื่นหยวน พอมาถึงก็ต้องจ่ายอีกห้าหมื่นหยวน รวมหนึ่งแสนหยวน"

ป่ายเชียนพูดแบบไม่รู้สึกเสียดายเงินแม้แต่เล็กน้อย

"โห้ เชียนเชียนเราว่าจะเลี้ยงเธอ สุดท้ายก็เป็นเธอเลี้ยงเราจนได้"

หลี่โถวพูด

จากนั้นทุกคนก็สนุกกับงานต้อนรับป่ายเชียนจนหลับกันหมดเหลือแค่ เขากับป่ายเชียนอยู่สองคน

อยู่ๆป่ายเชียนก็ลุกขึ้นพรวดพราด

ในใจเขานั้นคิดว่าป่านเชียนคงรังเกียจตัวเองขนาดที่ถ้านั่งกันสองคนก็ไม่กล้านั่ง

แต่ผิดคาด อยู่ๆป่ายเชียนก็โค้งเก้าสิบองศาให้เขา

"ขอประทานอภัยจริงๆคะ"

ป่ายเชียนพูด

"อะ อะไรของเธอ "

เขาถามด้วยความตกใจ

"ขออภัยจริงคะท่าน"

ป่ายเชียนพูดโดยกำลังโค้งเก้าสิบองศาอยู่

เขาอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก

จากนั้นป่ายเชียนก็นั่งลงคลุกเข่าทันที

"ขอโทษคะ ฉันชื่อป่ายเชียน เป็นบอดี้การ์ดที่ท่านประทานเฉินฮัวส่งให้มาปกป้องท่านคะ"

ป่ายเชียนพูดเสร็จ

เขาก็เข้าใจทันทีว่าทำไมคนที่ดูรวยขนาดนี้แต่กับมายุ่งกับคนที่จนแบบเขาและยังไม่รังเกียจเขาอีก

"อ่าลุกขึ้นได้แล้ว"

เขาบอก

"ต่อไปนี้เธอทำตัวให้เป็นปกติกับฉันไม่งั้นทุกคนจะสงใสในฐานะของฉันได้"

เมื่อเขาพูดจบ

ป่ายเชียนก็ลุกขึ้นทันที

และโค้งคำนับอีกครั้ง

จากนั้นป่ายเชียนก็ได้ทำการส่งเพื่อนๆกับหอโดยที่เขาไม่ได้ช่วยแม้แต่นิดเดียว

ป่านเชียนได้ขอให้ฟานเอ๋อมาอยู่กับตนเองจึงง่ายที่จะสนิทกันเร็ว

.

..

...