บทที่6 ขยายกิจการ

.

.

หลังจากที่พากับซื้อของเสร็จก็ได้ยื่นรองเท้าให้เพื่อนๆเปลี่ยนพร้อมกัน

"พี่หยาง แกไปเอามาจากที่ไหนมากมายกันน่ะ"

หลงอี้พูดพร้อมมือที่ถือรองเท้าด้วยความแปลกใจ

"พวกนายไม่ต้องไม่ต้องห่วงหรอกนะ นี่เป็นเงินที่พ่อกับแม่ฉันส่งมาให้เป็นของขวัญวันเกิดน่ะ"

เขาพยายามทำตัวนิ่งๆไว้เพื่อไม่ให้ทักคนสงใส

"แล้วนายเอามาใช้แบบนี้จะไม่เป็นอะไรเหรอ"

ฟานเออร์ถาม

"พวกเรารู้ว่านาย อยากจะซื้อของให้พวดเราแต่มันมากเกินไปนะ"

หลี่โถวพูดเสริม

"ไม่เป็นไรหรอก จริงๆเเล้วบ้านฉันก็มีเงินบ้างแต่ที่ทำแบบนี้เพราะฉันอยากหาเพื่อนที่ดีน่ะ"

เมื่อทุกคนฟังที่เขาพูดจบก็กอดเขาแน่นมากจนหายใจไม่ออก

"หื้อๆๆ ไอ้หยางบ้า ถึงนายจะจนหรือรวยฉันก็คบกับนายที่นิสัยอยู่ดี "

ฟานเออร์เอ่ยขึ้น และทุกคนก็ร้องไห้ตามๆกัน

"งั้นพวกเราไปกินอาหารที่ถนนเทียนทางดีมั้ย"

หลี่โถวพูดขึ้นมา

"งั้นเดียวฉันเลี้ยงเอง"

หลงอี้เสริม

"ดี แต่ก่อนจะไปเรามาใส่รองเท้ากันดีกว่า"

ฟานเออร์พูดแล้วหยิบรองเท้าขึ้นมา

จากนั้นก็ไปขึ้นแท็กซี่ไปที่ถนนเทียนทาง

ในใจของเฉินหยางตอนนี้เขาคิดว่ามีเพื่อนดีๆเป็นแบบนี้นี่เอง

เมื่อถึงถนนเทียนทางก็ได้ไปที่ร้านอาหารเฉียนหยวน เป็นร้านที่มีอาหารราคาน่าจะต่ำที่สุดในย่านการค้าจึงทำให้มีนักเรียนนักศึกษาลูกเศรษฐีมาที่ร้านนี่บ่อย

เมื่อกำลังจะเดินเข้าไป

พนักงานก็ได้ขอเช็คยอดเงินบัญชีเพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนจะมีเงินจ่ายแแน่นอน

เมื่อกำลังเช็คเงินทั้งสามคนเสร็จทำให้พนักงานคิดว่าคงจะมีเงินจ่ายอยู่เมื่อเดินมาที่เขาพนักงานก็ลังเลที่ว่าจะเช็คดีมั้ย

แต่ก็ไม่ทันทีพนักงานจะขอดูเขาก็ยื่นบัญชีในโทรศัพท์ให้เพราะเขาโกรธมากที่มีคนมองเหยียดเขาอีกเเล้ว

เมื่อพนักงานเห็นตัวเลขของเงินในบัญชีเขาก็รีบก้มคำนับเก้าสิบองศาทันที

"เชิญค่ะ ท่านผู้มีเกียรติ"

พนักงานพูดอย่างเก้งๆกังๆ

กริ๊งๆกริ๊งๆ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

" สวัสดีครับ คุณชายน้อยพอดีว่าผมนั้นได้ทำการคุยเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้ว่าพอจะทีเวลาว่างมั้ยครับ"

ในสายเป็นเสียงจื่อฝาน

เขาจึงคิดว่าคงจะเป็นเรื่องภูเขาครึ่งลูกนั้นแน่ๆ

"เอ่อว่างครับ เดี๋ยวผมไปหาเดี๋ยวนี้เลย"

เมื่อพูดจบก็วางสายไป

"ใครโทรมาเหรอ"

หลงอี้ถาม

"พวกนายขึ้นไปก่อนเลยน่ะ พอดีมีธุระด่วนถ้าฉันไม่มาสักทีก็กลับกันก่อนได้เลย"

เขาพูดจบก็รีบเดินออกไปทุกคนต่างยืนงงทำได้แค่เดินขึ้นไปพอเขาลงมาเสร็จก็ได้ทำการจ่ายเงินให้เพื่อเป็นเงินหนึ่งแสนหยวน แล้วบอกว่าให้เสิร์ฟอะไรก็ได้ให้พวกเขาแล้วรีบเดินออกไป ตรงไปที่เทียนทางสปา

เมื่อถึงเทียนทางสปาก็ได้เดินเข้าไปทันทีรอบนี้ไม่มีใครขวางทางเขาดูเหมือนจื่อฝานจะสั่งการให้ทุกคนปฏิบัติกับเขาแบบที่ดีที่สุด

"มาแล้วหรือครับ"

"เชิญนั่งครับ"

จื่อฝานพูดอย่างเป็นธรรมชาติ

และมีชายแก่ๆอีกสองคนนั้นก้มคำนับให้แก่เขา

"เชิญตามสบาย"

เขาเอ่ยขึ้นเพราะเห็นว่าชายแก่สองคนไม่ยอมหยุดก้มสักที

เมื่อเขาบอกชายแก่สองคนนั้นก็เงยขึ้นแล้วนั่งลงด้วยท่าทางหวาดกลัวนิดๆ

"เท่าไรครับ"

เขาพูดอย่างไม่อ้อมค้อม

"ไม่รู้ว่าจะแพงเกินไปหรือเปล่า"

ชายแก่คนข้างซ้ายพูดด้วยความเกร็ง

"ราคาตกอยู่ที่ประมาณสี่ร้อยล้านหยวนครับ"

ชายแก่อีกคนเสริม

"พี่ฝาน จัดการให้ผมหน่อย" เขาหันไปหาจื่อฝานแล้วแล้วบอก จื่อฝานพยักหน้าหนึ่งครั้งถือเป็นการตอบรับ

เมื่อทำธุระเสร็จแล้วเขาได้บอกจื่อฝานให้เตรียมที่พักไว้ให้เพราะว่าเขานั้นอยากพักเหลือเกิน

.

ทางฝั่งเพื่อนๆ

.

"นี่พี่หยางคงไม่มาแล้วมั้ง" หลงอี้พูดขึ้น

"งั้นกลับกันเถอะเพราะว่าเฉินหยางบอกว่าถ้าเกินหนึ่งชั่วโมงให้กลับเลยไม่ใช่เหรอ" หลี่โถวพูดขึ้น

งั้นพวกเราไปเช็คบิลกันเถอะ" หลงอี้พูดอีกครั้ง

พวกเขาเดินลงไปถึงเคาร์เตอร์

"เดินทางปลอดภัยนะคะ"

"ขอบคุณที่มารับประทานอาหารนะคะ"

พนักงานที่เคาวเตอร์พูดขึ้น

"อะ..อะไรนะครับ พวกเรายังไม่ได้จ่ายเงินกันเลยนะครับ"

หลี่โถวพูดเสียงดัง

"ชวู่...."

ฟานเออร์ทำเสียงเบาๆใส่หลี่โถว

"อ่อ เพื่อนที่มากับพวกคุณจ่ายให้เรียบร้อยแล้วค่ะ"

พนักงานพูดขึ้นด้วยหน้าตายิ้มแย้ม

ทั้งสามคนมองหน้ากันไปมาอย่างงง แล้วเดินออมาจากร้านอาหาร

"นี่ฟานฟาน ลองโทรหาหยางหยางดูหน่อยสิว่าใช่เขาหรือเปล่าที่จ่ายเงินให้เรา"

"เพราะมันเเพงมากเลยนะที่เรากินไปนั้น"

หลงอี้พูดขึ้นอย่างร้อนใจ

ตู๊ดดด ตู๊ดดดดด

'ขอโทษค่ะสายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ'

"ไม่รับอ่ะ"

ฟานเอ๋อพูด

"ช่างมันเหอะเดียวค่อยถามวันหลังก็ได้"

"ถ้าใช่เราก็แค่คืนเงินให้หยางหยาง"

หลี่โถวพูดขึ้นด้วยใจกังวล

.

..