บทที่4 พ่อกับแม่รู้เรื่องแล้ว

หลังจากที่เมื่อคืนผ่านไปแล้ว

ก็ยังเหลือหนึ่งวันที่หยุด เมื่อคืนเมามากเลยทำให้ฟานเออร์ต้องนอนค้างที่นี่

เมื่อไรที่เมากันแบบนี้เธอก็มักจะนอนค้างที่ห้องของเขาแล้วพวกเขาก็ต้องนอนกองกันอยู่ข้างนอก

เมื่อเขาเริ่มส่างเมาก็ได้ออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะในมหาวิทยาลัย

จากนั้นก็ได้มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา

กริ๊งๆๆๆกริ๊งๆๆๆ

"สวัสดีครับ พ่อ"

เฉินหยางพูดด้วยรอยยิ้ม

"สวัสดีลูกชาย เป็นไงบ้างล่ะกับชีวิตคนรวย"

เฉินเฟิงเอ่ยขึ้น

"พ่อรู้แล้วเหรอครับ"

เขาถามแบบงงๆ

"ใช่ หยิ่นหยิ่นนี่ก็น่ะ "

"อ่อใช่แล้ว เมื่อลูกรู้เรื่องของบ้านเราแล้ว ลูกก็จะได้เป็นผู้ครอบครองย่านการค้าถนนเทียนทางนะ ลูกคงต้องบริหารธุรกิจเอาเองแล้วล่ะ"

"ลูกทำได้ใช่มั้ย"

เฉินเฟิงเอ่ยถามอีกครั้ง

"ได้มั้งครับพ่อ ดีนะที่ผมเลือกที่จะเรียนสาขาบริหาร ไม่งั้นคงลำบากแย่"

เขาตอบแบบเขินๆ

"อ่อแต่ถึงแม้ว่าลูกจะได้ครอบครองธุรกิจแล้ว แต่ภายในหนึ่งอาทิตย์นี้ลูกจะต้องขยายธุรกิจให้ได้เพราะว่าลูกจะต้องขึ้นเป็นผู้นำตระกูลของเรา"

"แล้วอีกอย่างไม่ต้องกลัวที่จะใช้เงิน ใช้เงินได้ไม่จำกัด"

"พ่อไปก่อนน่ะลูก พ่อมีประชุมด่วน"

จากนั้นก็วางสายไป

เขาคิดว่า พ่อไม่คิดจะให้เขาพูดบางหรือไงนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาก็คงไม่คิดอะไรเพราะคิดว่าพ่อคงไปทำงานหาเงินส่งมาให้เขาแต่ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วเขามีเงิน แม้แต่ไม่ทำอะไรก็มีเงินไหลเข้าบัญชีไม่ขาดสาย

เขาจึงเดินไปเรื่อยๆเเละคิดว่าที่พ่อบอกว่าให้ขยายธุรกิจนั้นจะให้เขาทำอะไรอีก ในเมื่อธุรกิจที่มีอยู่ก็มากเกินไปด้วยซ้ำ เขาคิดในใจว่าวันนี้ลองไปปรึกษากับจื่อฝานดีมั้ยนะ

จึงได้โทรไปถามจื่อฝานว่าวางมั้ย เมื่อรู้ว่าจื่อฝานว่าง จึงได้นั่งรถบัสไปหาจื่อฝานที่เทียนทางสปา

.

อีกฟ้ากหนึ่งของโลก ณ เมือง ออตตาวา ประเทศแคนาดา

.

ตึกใหญ่ที่สวยสง่าสูงเสียดฟ้า ให้ห้องทำงานใหญ่แห่งหนึ่งได้มีผู้ชายอายุราวสี่สิบกว่าปี

นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานสีฟ้าอมทองประวิบวับ ข้างในห้องหรูหราราวกับความฝันที่ทุกคนอยากมีไว้ครอบครอง

"เธอไปที่จีนและไปคุ้มครองป้องกันให้กับเฉิหยาง เพราะถ้าพวกมันมีคนรู้ว่าเฉินหยางเป็นลูกของฉันก็คงจะฆ่าเขาทิ้ง เพราะคิดว่าเขาอ่อนแอ"

คนที่พูดอยู่นี่คือเฉินเฟิงพ่อของเฉินหยิ่นและเฉินหยาง

"Yes er"

บอดี้การ์ดตอบรับแล้วก็หันหลังเดินออกไป

จากนั้นก็มีผู้หญิงอายุราวๆสี่สิบปี เดินตามออกมา

"ลูกแลลูกฉันดีๆน่ะ"

คนคนนี้คุณนายเฉินลู่คือแม่ของเฉินหยิ่นและเฉินหยาง

" yes er "

บอดี้การ์ดตอมรับ

.

กลับมาที่ เฉินหยาง

.

เขานั้นเมื่อมาถึง ประตูเทียนทางสปาแล้วนั้นก็ไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปหาจื่อฝานทันที

แต่รอบนี่เขาไม่เห็นซินซินผู้หญิงที่ขวางเขาอีกแล้ว แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะเขากำลังรีบอยู่

พอนึกๆดูแล้ว ถ้าพ่อนับวันนี้ด้วยก็จะเหลือแค่หกวันเท่านั้นเอง

เมื่อมาถึงในห้อง ห้องนี้ตกแต่งตามสไตล์จีนโบราณ เป็นห้องสีแดงกว้าง แต่ของตกแต่งส่วนใหญ่นั้นทำมาจากเงินแท้ ทำให้ดูหรูเหมือนสมัยใหม่

"เชิญครับคุณชาย"

จื่อฝานรอบนี้ไม่เกร็งเท่ารอบที่แล้วแล้วเพราะว่าเขานั้นนิสัยดีมาก

"ผมต้องการขยายธุรกิจ"

เขาไม่รอช้าเพราะว่าเวลาเร่งรีบนัก

"มีส่วนตรงไหนที่สามารถขยายได้บ้าง"

เขาไม่รอให้จื่อฝานพูด

"ตรงส่วนภูเขาอีกครึ่งหนึ่งครับ"

จื่อฝานตอบด้วยความภูมิใจที่เฉินหยาง อยากจะขยายธุรกิจขึ้นมาเพราะว่าตั้งแต่ห้าปีก่อนที่ทำงานกับเฉินหยิ่นเสร็จ เฉินหยิ่นก็ได้ทิ้งให้จื่อฝานดูแลเพื่อเขามารับหน้าที่บริหารต่อ

และตอนนี้จื่อฝานนั้นเป็นคนของคุณชายเฉินไม่ใช่คนของคุณหนูเฉินแล้ว

"แพงมากมั้ย"

เขาถาม

"ถ้าเป็นทั้งลูกก็ประมาณเจ็ดร้อยล้านครับ แต่ว่าเรามีแล้วครึ่งลูก ก็น่าจะประมาณ สามร้อยห้าสิบล้านครับ"

จื่อฝานอธิบาย

" •o• "

เขาได้แต่อ้าปากค้าง

เขาไม่คิดว่าจะแพงขนาดนี้

"แล้วเราจะมีเงินพอเหรอครับ"

เขาถามแบบกระวนกระวาย

"ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินหรอกครับคุณชาย เพราะในบัญชีของคุณชายนั้นมีเงินเข้าวันละ ร้อยกว่าล้านทุกวันครับ คุณชายสามารถใช้ได้ตามใจเลยครับ แต่ต้องทำตามกฏของตระกูลนะครับ"

จื่อฝานพูดเสร็จแล้วยิ้มกว้างให้เขาทันที เพราะเอ็นดูความประหยัดของเขาไม่เหมือนกับเฉินหยิ่นที่นิสัยดีแต่ใช้เงินเยอะเกินไป

จื่อฝานเคยเห็นเฉินหยิ่นใช้เงินตอนที่เขาเข้าทำงานใหม่ๆ เฉิหยิ่นนั้นซื้อรถแลมโบว์กินี ราคา สามร้อยล้านหยวน ซึ่งตอนนั้นเขาคิดว่ามันแพงมาแต่ตอนนี้มันไม่แพงแล้ว

"ร้อยล้านต่อวัน"

เขาอุทานเสียงดัง

เเล้วก็กลับมาทำหน้านิ่งแต่เขินอายข้างใน

"งั้นพี่จัดการให้ผมในวันนี้ได้มั้ยครับเพราะผมต้องรีบแล้ว "

"อ่ออีกอย่างครับพี่ พี่ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณชายน่ะครับ เพราะผมคิดว่าพี่เป็นพี่ของผมอีกคน"

เฉินหยางยิ้มให้จื่อฝานอย่างอ่อนโยน

"เป็นเกียรติมากเลยครับ คุณชายน้อย"

จื่อฝานลุกขึ้นพร้อมคำนับเก้าสิบองศาให้เฉินหยาง และยิ้มอย่างดีใจที่เขา คิดว่าตนเองเป็นพี่ชาย จื่อฝานจึงคิดว่าตลอดชีวิตนี้จะไม่ให้ใครทำร้ายคุณชายได้

ที่เขาให้ จื่อฝานเรียกตัวเองตามใจแบบนั้นเพราะว่าจื่อฝานจะได้ไม่เกร็งกับตัวเองอีกและตอนเด็กๆเขานั้นมักคิดเสมอว่าถ้ามีพี่ชาย จะได้ช่วยพี่สาวเขานั้นแบ่งเบาภาระได้

จากนั้นขากำลังกลับมหลาวิทยาลัยได้มีข้อความเด้งเข้ามาว่า

มหาวิทยาลัยนั้นหยุดทำการเรียนการสอนเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์เนื่องจากจะมีผู้คณะกรรมการสถาศึกษมาเยี่ยมชมจึงได้มีการทำความสะอาดครั้งยิ่งใหญ่

เนื่องจากมหาลัยซานตงเป็นมหาลัยของปักกิ่ง จึงเป็นมหาวิทยาลัยขนาดใหญ่จึงต้องใช้เวลานานมากในการทำควมมสะอาด

ในใจของเขานั้นคิดว่า ก็ดีจะได้ทำในสิ่งที่พ่อบอกให้ทำ และเขาคิดว่าควรจะปรับปรุงตัวเองเพื่อไม่ให้พ่อกับแม่ต้องอายที่เรารวยขนาดนี้ยังจะใช้ชีวิตแบบยาจกอีก เขาจึงคิดว่าพรุ่งนี้คงต้องชวนพวก เพื่อนๆพาไปซื้อเสื้อผ้า

.