บทที่3 ธุรกิจของบ้านฉัน

"ธุรกิจของบ้านคุณนั้น มีดังต่อไปนี้ครับคุณชายเฉิน

หนึ่ง ย่านการค้าถนนเทียนทาง มีพื้นที่ความยาว ยี่สิบกิโลเมตร ความกว้าง สิบห้ากิโลเมตร พื้นที่ครอบคลุมที่ของภูเขาลู่ซานครึ่งลูกครับคุณชายเฉินทั้งหมดนี้พี่คุณระบุไว้ว่าเมื่อคุณรับรู้เรื่องราวทั้งหมดนี้ ทั้งหมดนี้จะเป็นของคุณครับ" จื่อฝานพูดจบ เขาทำได้เพียงแค่ตกตะลึงกับสิ่งที่เขามี จื่อฝานพูดต่อไปอีกว่า

"สอง แต่ละมณฑลในประเทศจีน มีพื้นที่ร้อยละสี่สิบเปอร์เซ็นต์ เป็นของครอบครัวของคุณครับ แต่นี่ผมไม่รู้ว่าจะเป็นของคุณหรือไม่ครับ"

ในใจของเฉินหยางได้แค่สบทคำว่า เชี่ยย สี่สิบเปอร์เซ็นต์

"สาม ทุกประเทศที่ไม่ใช่ประเทศจีน ครอบครัวครอบครอง ทั้งหมดสองเปอร์เซ็นต์ครับ คุณชายเฉิน"

มีสองเปอร์เซ็นต์ ฉันต้องรวยขนาดไหนว่ะเนี่ย เขาคิดในใจ

เมื่อเห็นจื่อฝาน หยุดพูดเขาจึงเอ่ยถาม

"หมดแล้วเหรอครับ"

เขาถามอย่างมีหวังให้หมดแค่นี้

"อ่อ ยังหรอกครับผมกลัวว่าคุณชายจะตกใจเกินไปเลยหยุดพักก่อนครับ"

จื่อฝานยิ้มอย่างภาคภูมิใจในครอบครัวเฉิน

"อ่ออีกอย่างน่ะครับ ถึงผมจะเป็นคนของพี่สาวของ คุณหนูเฉินหยิ่น แต่ตอนนี้คุณรับช่วงต่อแล้วเพราะงั้นผม เป็นคนของคุณ ถ้าคุณต้องการให้ช่วยอะไรก็สั่งมาได้เลยครับ"

จื่อฝานยิ้มกว้างจนตาหยี่จากนั้นพวกเขาจึงคุยกันต่ออีกหน่อย

ลู่จื่อฝานคนนี้อายุประมาณสามสิบปี มีภรรยาแล้ว เขาบอกว่าที่ได้ทำงานกับพี่คุณเพราะว่า เมื่อประมาณ สองปีหลังจากที่พี่ไปต่างประเทศ พี่กำลังเดินเล่นอยู่ที่ฮาวายอยู่ดีๆ ก็โดนโจรวิ่งราว จากนั้นพี่ก็วิ่งตามเมื่อจื่อฝานเห็นจึงวิ่งตามไปจับโจรให้และนำกระเป๋ามาให้พี่หยิ่นคืน จึงทำให้พี่หยิ่นหยิ่นประทับใจ ตอนนั้นจื่อฝาน ทำงานขายปลาให้นักท่องเที่ยว จากตอนนั้นมาถึงตอนนี้จื่อฝานก็คิดว่าแม้แต่ตัวตายก็ต้องตายให้กับตระกูลเฉินเท่านั้น

เมื่อเฉินหยางกลับมาถึงที่พักอย่างเหน็ดเหนื่อย จากเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เรื่องครอบครัวนั้นทำให้เขาตกใจมากจริงๆ

เมื่อเปิดประตูห้องออกก็ได้ยินเสียงพุกระดาษดังขึ้น

"happy birthday to หยางหยาง"

เพื่อนทั้งสามคนของเขานั้นได้จัดงานปาร์ตี้ให้กับเขาทำไมเขาถึงลืมไปได้นะ ผ่านไปแค่วันเดียวมีเรื่องทั้ง บังเอิญไปเจอแฟนเก่ากำลังจะมีอะไรกับคนอื่นและอีกอย่างก็คือพึ่งรู้ตัวเองว่ารวยมาก

มันทำให้เขาเหนื่อยเหมือเกิน

แต่มันคงจะไม่ดีทั้งที่เพื่อนรักทั้งสามอุตส่าห์จัดปาร์ตี้ให้ จะไม่อยู่ก็ไม่ได้

เขาจึงไปรวมวงด้วย

"หยางหยางของเราไปไหนมาจ้ะ"

ฟานเอ๋อถามด้วยรอยยิ้มแฉ่ง

"ไปทำธุระที่ธนาคารนิดน้อยน่ะ "

เฉินหยางพูดอย่างเรียบๆแต่ก็ยิ้มให้เพื่อนๆเพราะกลัวว่าเพื่อนๆจะเสียใจ

"เรื่องของจินโฮว เหรอ"

หลี่โถวถามขึ้น จากนั้นหลงอี้ก็ตบหัวหลี่โถวดังครั้งหนึ่ง

และในนาที่นั้นในห้องก็เงียบกริ๊บ ขึ้นมา

"ไม่ใช่"

เรื่องนี่ยิ่งไม่ใช่ใหญ่เลย

"อ่อหรือว่าแกมีเงินไม่พอใช้"

ครั้งนี้ทั้งสองคนที่นั่งจึงตบหัวของหลี่โถวเต็มแรง

"เปล่าหรอก มีเยอะเกินไปต่างหาก"

ทุกคนได้แต่อึ้งในคำพูดของเฉิหยาง

55555555

"แกพูดอะไรของแกเนี่ย"

ฟานเอ๋อพูดขึ้น

"อืมเมื่อกี้ฉันแค่เล่นตลกน่ะ"

เฉินหยางพูดแล้วยิ้มจากนั้นทุกคนก็สนุกกับปาร์ตี้เพื่อนรัก

. .