EP03 ออกอาการ

"แล้วนี่เราทานข้ามมาแล้วรึยัง พี่ว่าจะชวนไปทานข้าวสักหน่อย" เคย์เดนเอ่ยด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะยื่นมือไปยีผมของคิร่าอยากหยอกล้อเพราะหมั่นเขี้ยว

"อื้อ หัวยุ่งหมดเลยค่ะ" เธอเอ่ยพลางทำหน้ายู่ใส่เขาโดยไม่รู้ว่าตัวเองนั้นตกผู้ชายตรงหน้าเข้าแล้วเต็มๆ 

"แล้วพี่ไม่มีเรียนเหรอคะ?" 

"ไม่ค่ะ ช่วงบ่ายพี่ว่าง ไม่มีเรียน" 

"แหมม หวานจังเลยนะคะ มีคะขาด้วย นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นรุ่นพี่หนูนึกว่าเป็นแฟนกันแหนะ" วาเนสซ่าเอ่ยแซวอย่างหยอกล้อ ดูก็รู้ว่าผู้ชายตรงหน้ากำลังมีใจให้เพื่อนสาวของเธอ ซึ่งคิร่าก็คงจะไม่รู้เรื่องอะไรเหมือนเดิมนั่นแหละ

"หึๆ ก็อยากเป็นอยู่นะ ไม่รู้ว่าคนข้างๆ ว่างรึเปล่า" 

"ฮ่าๆ พี่เคย์เดนก็ขยันพูดเล่นจังเลยนะคะ" เธอที่คิดว่าเขาพูดเล่นก็หัวเราะออกมาอย่างไม่ได้คิดอะไร

นี่แหละ ไม่รู้เรื่องอะไรเหมือนเคย..

หลังจากเรียนเสร็จก็พากันออกมาพร้อมกัน ซึ่งครั้งนี้เคย์เดนอาสาไปส่งเธอและเพื่อนสาวกลับเอง หลักจากทานข้าวกันที่ห้าง 

"อยากได้อะไรคะ จริงสิ พี่ไม่มีของขวัญวันเกิดให้เลย อยากได้อะไรคะ?" เคย์เดนขอเป็นป๋าเปย์สาวๆ ในวันนี้ก็เอ่ยขึ้น แต่ทว่าก็ไม่ผิดคาดเพราะคิร่าปฏิเสธในทันทีอย่างเกรงอกเกรงใจ

"ไม่เป็นไรค่ะ แต่วันนี้พี่เลี้ยงข้าวก็พอแล้ว" เธอยิ้มบางๆ อย่างเกรงใจ 

"งั้นพวกเราเลือกซื้อของไปก่อนนะ พี่เจอพี่สาวน่ะ ไปทักทายก่อน" เคย์เดนเอ่ย จากนั้นก็เดินออกไป ซึ่งสาวๆ ก็เหมือนจะไม่ได้ยินคำพูดของเขาหรอก เพราะมัวแต่สนใจน้ำหอมกันอยู่

.

"ตั้งแต่กลับมาจากฮันนิมูน สวีทหวานกันจังเลยนะครับ อิจฉาซะแล้วสิ" เคย์เดนเดินเข้าไปทักทายพี่สาวและพี่เขยของตน 

"อ้าว เคย์เดน มาตั้งแต่เมื่อไหร่?" เซลิน่าที่กำลังเลือกดูชุดอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงน้องชาย 

"มาทานข้าวครับ พาน้องสะใภ้มาทานข้าว" เคย์เดนยกยิ้มมุมปากน้อยๆ ก่อนจะหันไปโบกมือให้พี่เขยที่นั่งเล่นมือถือรอพี่สาวของเขาเลือกชุดอยู่

"จริงรึเปล่าเนี่ย แต่เป็นใครหล่ะทำไมไม่พามาด้วย หรือจะเป็นผู้หญิงที่มาเกาะรึเปล่า เห็นแกรวย อย่าพลาดท่าหล่ะ ห้ามพลาดไปทำใครท้องเด็ดขาดจำไว้นะ ถ้าไม่พาไปแนะนำกับที่บ้านก็อย่าจริงจังเด็ดขาด ยิ่งเป็นผู้หญิงไม่มีอะไรเลยแกไม่สมหวังหรอก" เซเลน่าก็เอ่ยปากขึ้นตามที่ถูกผู้เป็นพ่อสอนมาและสปอยล์มาตั้งแต่เด็กๆ 

"เห้อ พี่ก็อย่าไปฟังพ่อมากสิ จะรวยจะจนยังไง แต่ถ้าผมรัก ใครก็ห้ามผมไม่ได้หรอก นั่นไงมาแล้ว อยากเห็นไม่ใช่รึไง" เคย์เดนชี้นิ้วไปอีกฝั่งเมื่อคิร่าและวาเนสซ่าเดินออกมา

มาเฟียหนุ่มเองก็เงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงของเคย์เดนพูด อยากรู้เหมือนกันว่าแฟนของน้องเมียเป็นใคร ทำไมภรรยาของเขาถึงต้องพูดออกไปเหมือนดูถูกผู้หญิงด้วยกันแบบนั้น เพราะตั้งแต่แต่งงานเป็นสามีภรรยากัน เซลิน่าก็เหมือนจะกล้าพูดอย่างที่คิดมากขึ้น

"คนไหน มีสองคน"

"นั่นไงครับ ผู้หญิงผมสีทองยาวถึงแผ่นหลัง สวมเสื้อคลุมสีชมพู นั่นแหละครับ ผมกำลังตามจีบอยู่" 

สิ้นเสียงของน้องเมียเท่านั้นแหละ มือหนากำหมัดแน่นอย่างลืมตัว เขากัดฟันกรอดอย่างสะกดอารมณ์ ดีหน่อยที่สองพี่น้องเอาแต่สนใจผู้หญิงคนนั้น คนที่เขาคุ้นเคยดี 

"ก็สวยดี ถ้าเป็นไปได้ก็พาไปแนะนำตัวที่บ้านด้วยหล่ะ จำไว้ว่าอย่าพลาดไปทำเค้าท้องเด็ดขาด!' เซลิน่าออกคำสั่งเสียงเรียบและเข้มงวดเหมือนบิดาของตนไม่มีผิด

"ผมรู้ว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ ผมไปละ จะไปส่งเค้ากลับบ้าน สวัสดีครับ" ยกมือไหว้พี่สาว แต่ก็ไม่ลืมบอกพี่เขย 

"ผมกลับแล้วนะครับพี่คริส สวัสครับ" เขามองดูพี่เขยของตนที่แปลกไป สีหน้าและท่าทางเหมือนกำลังโกรธอะไรบางอย่างอยู่ จนไม่ได้ยินเสียงของเขาและพี่สาว เอาแต่มองไปทางนั้น..

"คริสคะ!?" 

"ครับ เซร่ามีอะไร?" 

"เหม่ออะไรคะ?" เธอขมวดคิ้วมองเขาอย่างจับผิด แต่ทว่าคนตรงหน้าก็ทำตัวปกติจนเธอเลิกคิดระแวงกับอาการของเขา

"เปล่าครับ แล้วนี่คุณเลือกเสร็จแล้วเหรอ ผมมีงานต้องทำ" เขาเปลี่ยนไปตั้งคำถามกับเธอแทน 

"ค่ะ เลือกเรียบร้อยแล้ว งั้นเรากลับเลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวทางแบรนด์ไปส่งให้ที่บ้านค่ะ" เธอยกยิ้มแล้วเดินไปควงแขนของสามีเธออย่างเปิดเผยต่อสาธารณชนว่าเธอแต่งงานแล้ว

.

คิร่าที่ขบเม้มปากแน่นเมื่อสายตาเหลือบไปมองเห็นเขากับผู้หญิงคนอื่น เธออยากรู้ว่าเขาเป็นอะไรกับเธอคนนั้น ท่าทางของทั้งสองดูสนิทสนมกันมากๆ จนเธอรู้สึกใจหวิวๆ แม้จะอยากรู้มากเท่าไหร่ เธอก็ไม่มีสิทธิ์เอ่ยถามออกไปได้อยู่ดี

เธอมองทั้งสองจนสุดสายตา...

นี่รึเปล่าที่เขาไม่มีเวลามาหาเธอ หรือว่านี่เหรอที่เขาบอกว่างาน หากเขามีแฟนจริงๆ เธอจะทำยังไงต่อไปดี เพราะทั้งชีวิตของเธอ มันมีแค่เขาคนเดียวจริงๆ 

.

"ขอบคุณนะคะ" 

"ไม่เป็นไรครับ อาทิตย์หน้าพี่จะพาไปเที่ยวนะ" 

"ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะสำหรับน้ำหอม" เธอยกยิ้มหวานตาหยีส่งกลับไป แต่พอจังหวะเดินเข้าไปในคอนโด เธอก็โบกมือให้เขาเพื่อเป็นการปิดท้าย 

เคย์เดนมองร่างเล็กจนสุดสายตาแล้วค่อยๆ ขับรถออกไปจากคอนโดมิเนียมของเธอ อยากหยุดเวลาตอนอยู่ด้วยกันชะมัด มันดีมากๆ 

.

แกร๊ก!

เธอผลักประตูเข้ามาในห้อง รอยยิ้มเมื่อครู่หายไปเมื่อเผชิญกับความเป็นจริง ความโดดเดี่ยวอีกครั้ง เธอเดินมานอนลงบนโซฟาด้วยท่าทีเหนื่อยล้า 

แต่ทว่าดวงตาคู่สวยที่ปิดลงก็เบิกตาโพลงเมื่อมีเสียงกระแนะกระแหนเอ่ยขึ้น พร้อมกับไฟที่เปิดสว่างทั้งห้อง

"พอมันมาส่งหล่ะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่พอกลับมาถึงห้องมาทำหน้าหงอยเหมือนจะไม่ได้เจอมันยังงั้นแหละ ไม่ต้องแสดงอาการมากขนาดนี้ก็ได้มั้ง!?" เสียงเรียบกระแนะกระแหนเอ่ยอย่างหงุดหงิดจนแทบบ้า

"คะคุณท่าน.." เสียงหวานตะกุกตะกักตกใจ เธอหน้าถอดสีเมื่อเห็นแววตาหาเรื่องของเขาที่พร้อมจะฉีกทึ้งร่างของเธอให้หลุดขาดออกไปจากกัน!