TOXIC LOVE ล่ามรัก เมียเด็กของคุณท่าน

@คอนโดมิเนียมหรู

"คุณท่านจะไม่ค้างที่นี่จริงๆ" เสียงหวานเอ่ยถามบุคคลตรงหน้าที่มีใบหน้าดุๆ จนเธอรู้สึกกลัวทุกครั้ง

"ไม่หล่ะ ฉันมีงานต้องทำ" เขาเอ่ยปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด 

"อ๋อ ค่ะ" ใบหน้าหวานสลดลงเมื่ออีกคนเอ่ยปฏิเสธเธออย่างไม่ต้องคิด มันก็เป็นแบบนี้มาสองปีได้แล้ว แต่เธอก็ไม่เคยจะจำสักทีว่าเธอไม่มีสิทธิ์ออกเสียงหรือแม้กระทั่งเรียกร้องอะไร จริงอยู่ที่เธอเป็นเด็กที่เขาเรียกไว้ ซึ่งมันก็ไม่ต่างจากการขายตัวเองเองแลกเศษเงินของพวกนักธุรกิจกระเป๋าหนักหรอก แต่ต่างออกไปหน่อยคือเขารับเลี้ยงเธอและให้เงิน ซื้อคอนโด และทำให้เธออยู่สุขสบายโดยไม่ต้องใช้เงิน ทุกครั้งที่เจอกัน มันจะมีเหตุผลเดียวคือเขาต้องการมีอะไรกับเธอ และจบด้วยที่เขากลับบ้านทุกครั้ง

หรือถ้าหากมีเหตุให้เขาค้างกับเธอที่นี่จริงๆ เขาจะเลี่ยงการนอนร่วมเตียงกับเธอเพื่อไปนอนอีกห้อง และอ้างแค่ว่าอึดอัด ปกติชินกับการนอนคนเดียว แต่จะให้ทำไงได้หล่ะ เพราะเธอมันใจง่ายรักเขาไปแล้ว

"ไปนอนได้แล้วไป อยากได้อะไรก็บอกลูกน้องที่เฝ้าอยู่ ไม่ต้องออกไปเองมันอันตราย เป็นผู้หญิงคนเดียว" เสียงราบเรียบเอ่ย ก่อนจะกดจูบแก้มนวลเป็นการปิดท้าย 

"ค่ะคุณท่าน.." เธอพยักหน้าน้อยๆ หัวใจเต้นแรงเมื่ออีกฝ่ายจูบแก้มเธอเบาๆ คุณท่านคือคำที่เธอใช้เรียกแทนชื่อเขา เพราะเขาไม่อนุญาตให้เธอเรียกชื่อจริงๆ ของเขา

เมื่อเขากลับไปแล้ว เธอเองก็เดินกลับเข้ามาในห้องนอนของตน ดวงตากลมโตเหลือบมองรอบๆ ห้องขนาดใหญ่ กระเป๋าเสื้อผ้าที่ผู้หญิงทุกคนอยากจะได้ แม้ว่าที่นี่จะใหญ่โต อยู่สุขสบายมากแค่ไหน แต่สำหรับเธอ มันโดดเดี่ยว..

มือบางหยิบมือถือขึ้นมาดูแก้เหงา แม้ว่ามันจะไม่มีอะไรน่าสนใจก็ตาม เขาให้เธอใช้มือถือดูหนังดูซีรีส์และเล่นเกมแก้เบื่อ ไม่อนุญาตให้เธอเล่นโซเชียล เธอถามเห็นผลเขาก็บอกแค่ว่ามันน่าเบื่อ และทำให้เสียสุขภาพจิตไปเปล่าๆ แม้ว่าเธอจะแอบโหลดเข้ามา แต่ทุกครั้งผลลัพธ์มันก็เหมือนเดิม เขาสั่งลูกน้องล็อคไว้ทั้งหมด มือถือ ไอแพด แม็คบุ๊ค แม้กระทั่งอินเตอร์เน็ตที่จำกัดการใช้งานให้เธอใช้ได้ไม่เกินสี่ทุ่ม 

ชีวิตเธออยู่ในกรอบตั้งแต่นั้นมา ตั้งแต่ที่ได้เข้ามาอยู่ในชีวิตของเขา...

ย้อนกลับไปชีวิตของเธอเมื่อก่อน 

เดิมทีบ้านเธอก็มีฐานะพอประมาณ แต่เธอคุณพ่อของเธอเสียชีวิตหลังจากที่แม่เธอเสียไปได้ 6 ปี พ่อเธอก็แต่งงานใหม่กับแม่เลี้ยงใจร้ายของเธอ มรดกอย่างเช่นบ้านและที่ดิน แม่เลี้ยงเธอโกงไปหมด สุดท้ายติดการพนันและขายทุกอย่าง เธอเองก็โง่โดนหลอกไปขายใช้หนี้ เธอคิดว่าชีวิตเธอตอนนั้นมันจบแล้ว เธอแทบอยากตายด้วยซ้ำ แต่ทว่าวันที่เธอถูกพวกมาเฟียนั้นไปประมูลเพราะพวกมันรู้ว่าเธอบริสุทธิ์เพราะแม่เลี้ยงเธอบอกไว้ พวกมันประมูลเพราะคิดว่าจะได้เงินเยอะกว่าที่เสียไป ตอนนั้นเธอกลัวมาก เธอกลัวว่าพวกนักธุรกิจน่าเกลียดนั่นมันจะประมูลเธอไปเป็นนางบำเรอเธอก็แทบขาดใจตาย แต่ใครจะคิดว่าคุณคริสเตียน เค้าคนนั้นจะดึงเธอขึ้นมาจากโลกอันมืดมิดนั้นด้วยเงินในราคามหาศาล

ชีวิตเธอจึงเปลี่ยนหลังจากนั้น..

กว่าเธอจะไว้ใจจนยอมมอบตัวให้เขาก็ใช้เวลาเป็นเดือนๆ ตอนแรกอะไรๆ มันก็ดีแหละ เพราะเขาป้อนคำหวานจนเธอหลงรักจนหมดหัวใจ ถ้าถามว่าตอนนี้น่ะเหรอ รอดูไปแล้วกันนะ

"เห้อ ผ่านพ้นไปอีกวัน ดีกว่ากลับไปอยู่แบบนั้นคิร่า.." เธอพึมพำอย่างให้กำลังใจตัวเอง จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนเพราะถึงเวลาที่เธอจะต้องนอน ดวงตากลมโตเหลือบมองฝ่าความมืดไปที่มุมห้องด้วยแววตายากจะคาดเดา

เป็นได้แค่นกน้อยในกรงทองตลอดไปจริงๆ สินะ

@Massachusetts Institute of Technology (MIT)

หญิงสาวมาเรียนตามปกติ 

"มานานแล้วเหรอคิร่า" วาเนสซ่าเอ่ยถามเพื่อนสาวของตนด้วยรอยยิ้มหวาน เธอกับคิร่าป็นเพื่อนตั้งแต่เข้ามาเรียนแรกๆ และก็คบกันเพียงแค่สองคนนี่แหละ

"อื้อ ทำไมวันนี้ร่าเริงจัง" เธอเอ่ยถามเพื่อนกลับไป ไม่รู้ว่าวาเนสซ่ามีความสุขอะไรมากมายขนาดนี้

"เปลา แค่ซื้อกระเป๋าแล้วได้ใบที่ถูกใจมากๆ มาน่ะ" 

"อ๋ออ" เธอพยักหน้าเบาๆ แค่นั้น

"แล้วนี่วันเกิดเธอเอาไงอ่ะ อุตส่าห์เตรียมของขวัญไว้ให้ แต่ไม่รู้ว่าเพื่อนสาวคนนี้จะจัดวันเกิดรึเปล่านะ?" วาเนสซ่าหยอกล้อ

"อื้อ เราแค่สั่งเค้กมากินที่ห้องอ่ะ ว่าจะชวนเธอแล้วนั่นแหละ ก็มีสองคนนี่นา" เธอยกยิ้มบางๆ เมื่อเผลอไปนึกถึงช่วงที่ครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา วันเกิดเธอมันมีแต่ความทรงจำดีๆ และมีความสุขทุกๆ ปี 

"โอเค อยากไปห้องเธอจะแย่ ต้องรวยมากๆ แน่เธออ่ะ มีแต่ของแพงๆ ใช้ น่าอิจฉา ฮ่าๆ" 

"ไม่มีอะไรให้น่าอิจฉาหรอก ถ้ามาลองเป็นฉันจริงๆ.." เธอบ่นพึมพำกับตัวเองโดยที่เพื่อนสาวไม่ได้ยิน

"จะแวะไปไหนก่อนมั้ยครับ" มาร์วินเอ่ยถามผู้หญิงของเจ้านายเสียงทุ้ม เขาได้รับเลือกให้มาทำหน้าดูแลรักษาความปลอดภัยของเธอตลอด 24 ชั่วโมง

"ว่าจะไปซื้อเค้กก่อนกลับห้องน่ะ แวะร้านxxxให้ด้วยนะ" เธอบอก ก่อนจะนั่งมองนอกหน้าต่างประตูรถโรลส์รอยซ์คันหรูเงียบๆ คนเดียว แม่ชีวิตจะหรูและสุขสบาย แต่พออยู่คนเดียวมันก็โดดเดี่ยวทุกที 

"คุณคิร่าจะไม่บอกนายจริงๆ เหรอครับว่าวันนี้วันเกิดคุณ" มาร์วินเอ่ยถาม เขาดูแลเธอมาตั้งแต่แรกๆ รู้เรื่องทุกอย่างและรับรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เคยมีความสุขเลยสักครั้ง จะพูดอะไรมากก็ไม่ได้เพราะเธอสั่งไว้ให้ปิดปากเงียบๆ 

"ไม่ต้องหรอก เค้าคงไม่อยากรู้หรอก อีกอย่างเขาก็คงมีงานสำคัญ" เธอเอ่ยเสียงแผ่ว แม้ว่าจะน้อยใจมากแค่ไหนแต่ก็จำเป็นต้องหายเองทุกครั้ง แม้กระทั่งเบอร์โทรเธอก็ต้องรอเขาโทรไปเพราะเธอไม่มีช่องทางติดต่อเขาและไม่มีสิทธิ์อยากรู้เรื่องของเขา น่าอายจัง คนที่ยอมนอนกับเขาไม่มีสิทธิ์ในตัวเขาสักอย่าง แม้กระทั่งลูกน้องที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรสามารถรู้ความเคลื่อนไหวของเขาได้ตลอด

ต่างจากเธอ...