EP01 มีค่าแค่บนเตียง

เธอกลับมาถึงคอนโดพร้อมเค้กและขนมสำหรับปาร์ตี้วันเกิดเล็กๆ กันสองคนกับวาเนสซ่า เธอวางของทุกอย่างไว้บนโต๊ะรวมถึงเค้กนั่นด้วย บรรยากาศเย็นๆ เธอจึงไม่จำเป็นต้องแช่เค้กไว้ เรียบร้อยทุกอย่างจึงรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดธรรมดาๆ โล่งๆ แล้วออกมาสำรวจรอบๆ ว่ามีสิ่งไหนหรืออะไรที่บ่งบอกว่าเป็นเขารึเปล่าที่เกี่ยวข้องกับเธอ แต่ต่อให้หามันก็ไม่มีหรอก เขาไม่เคยทิ้งอะไรที่ห้องเธอนอกจากถุงยางอนามัยและยาคุมกำเนิด...

บางครั้งเธอก็อยากไปจากเขานะ แต่เธอไม่มีที่ไป และที่สำคัญเขาก็เป็นผู้มีพระคุณสำหรับเธอ เธอไม่มีอะไรจะตอบแทนเขาทั้งนั้นนอกจากร่างกายที่บำเรอเขาต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าเขาจะเป็นคนที่เบื่อและทิ้งเธอไปเองนั่นแหละ

เขาไม่เคยทิ้งอะไรไว้สักอย่าง เวลาที่มาค้างที่นี่เขาจะให้ลูกน้องเอาเสื้อผ้ามาให้ และชุดเดิมลูกน้องของเขาก็เก็บไป เธอเดินเข้าไปที่ห้องนอนที่เขาจะนอนพักเวลาที่ต้องค้างที่นี่จริงๆ บั้นท้ายงอนงามนั่นลงแผ่วเบาเพราะในห้องนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากโต๊ะบนหัวเตียงและโคมไฟ มีเตียงและผ้าห่มแค่นั้น เพราะมันเป็นแค่ห้องชั่วคราวไม่ใช่ตลอดไป

.

"คิร่าถึงห้องรึยัง" เสียงราบเรียบเอ่ยถามมาร์วิน ลูกน้องที่เขาส่งไปดูแลมอบหน้าที่ให้มันดูแลคิร่าตั้งแต่แรกๆ 

[ถึงแล้วครับ คุณคิร่าเข้าห้องไปแล้ว] 

"อืม ดูแลด้วย บอกเธอด้วยว่าอาจจะไม่ได้ไปหา หรือไม่ก็ไปเกือบเช้า เธอจะได้ไม่รอ" 

[ครับ แต่ทว่าทำไมนายไม่ลองบอกเธอเองหล่ะครับ ผมขอโทษที่เสียมารยาท] 

"อืม แค่นี้แหละ" เขาไม่ตอบอะไรแล้วกดวางสายมาร์วินไป จากนั้นก็เดินกลับเข้ามาในห้องนอนที่ตอนนี้ใครบางคนกำลังรออยู

เวลาต่อมา 

ปึก! ปึก! ปึก!

"อ๊า คริสคะ อึก จะจุก อร๊าย!" เซเลน่ากรีดร้องดังลั่นห้อง เรียวแขนโอบรัดร่างกายของคริสเตียนอย่างแนบแน่น เนื้อตัวเปลือยเปล่าทั้งสองแนบชิดกัน

มือหนาจับเรียวขาสวยแหวกออกกว้าง จากนั้นก็กระแทกกระทั้นเอวสอบถี่ๆ เมื่อกำลังจะเสร็จสม

ปึก! ปึก! ปึก!

"อ๊าส์!" เขาเปล่งเสียงครางดังลั่น จากนั้นก็ค่อยๆ ถอดแก่นกายออกมาช้าๆ ที่ถูกห่อหุ้มด้วยเครื่องป้องกันคุณภาพดีสำหรับสั่งทำแบบพิเศษ

หมับ! 

เซลิน่าเข้ามาสวมกอดเอวสอบอย่างเต็มรักเมื่อเสร็จกิจทุกอย่างในสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่

"คริสคะ เราจะแต่งงานกันแล้วนะคะ ทำไมคุณยังป้องกันอยู่เลย คริสอยากมีลูกของเราแล้วนะคะ" เสียงหวานเอ่ย เธอคบหากับเขามาจะเข้าปีที่ห้าแล้ว เขาสัญญากับเธอว่าถ้าเธอไปเรียนต่อกลับมา เราจะแต่งงานกัน แต่พอเอาเข้าจริงเธอก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าเขาไม่เหมือนเดิม..

หมับ! 

"คุณก็รู้ว่าผมยังไม่พร้อมจะเป็นพ่อคนตอนนี้ คุณเข้าใจนะคริส" เขาแกะมือของแฟนสาวออกเมื่อเธอเข้ามาสวมกอดจากด้านหลังอย่างออดอ้อน เขาเองก็ไม่แน่ใจว่ายังรู้สึกยังไงกับเซเลน่า มันเบื่อหน่ายและรู้สึกอึดอัด แต่ก็ไม่อยากทำลายความรัก 5 ปีของเรา ตั้งแต่เธอไปเรียนต่อ ก็ไม่มีใครสะดุดตาเขาอีกเลย จนกระทั่งพบเจอกับคิร่าในวันนั้น

หรือไม่ที่เขารู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไป อ่านเป็นเพราะรู้สึกผิดที่นอกใจเธอไปมีคนอื่นแหละมั้ง กับคิร่าก็อาจจะเป็นเพียงความเหงาและความหลงแค่ไหน จะให้ทิ้งก็ทำไม่ได้ ไม่เข้าใจตัวเอง แต่จะให้ความสำคัญกับเธอมากเกินไปกว่าคนที่กำลังจะเป็นภรรยาของเขา

"เห้อ ก็ได้ค่ะ แต่คุณพ่อของเซร่าท่านอยากอุ้มหลานแล้วนะคะ คุณแม่คุณก็ด้วย อีกอย่างคุณเอาแต่ทำงาน เซร่าเหงา ถ้ามีลูกก็คงจะดีนะคะ" สาวเจ้าเอ่ยเสียงอ่อนด้วยท่าทีมารยาให้คนรักเห็นใจ

"ไว้ผมจะหาเวลาว่างมาให้คุณนะ ไม่งอแงนะครับ" เสียงอบอุ่นที่ไม่คิดว่าจะออกจากปากของตน กลับเอ่ยออกมาเพื่อเอาใจคนตรงหน้าอย่างไม่ต้องลังเล 

ต่างจากที่เขาปฏิบัติกับอีกคน..

.

อีกด้าน

"มีความสุขมากๆ นะเพื่อนรัก ครบ 19 ปีแล้วนะ" วาเนสซ่ายกยิ้มและอวยพรเพื่อนสาวด้วยรอยยิ้มหวาน จากนั้นก็ลงมือตัดเค้กทานด้วยกันสองคน อ๋อ เธอแบ่งให้มาร์วินทานด้วย

"ขอบคุณนะ ถ้าเราไม่มีเพื่อนดีๆ อย่างเธอ เราคงโดดเดี่ยวต่อไปคนเดียวแน่ๆ" เธอขอบคุณด้วยใจจริง แม้ว่าน้ำตาจะแทบไหลแล้วก็ตามแต่ 

หมับ! 

"อย่าคิดแบบนั้นสิ เราอยู่ข้างเธอเสมอแหละคนเก่ง" สองสาวสวมกอดกันอย่างซึ้งๆ เธอจะไม่ทราบว่าเรื่องราวชีวิตของเพื่อนเธอเจออะไรมาบ้างทั้งที่มีชีวิตที่สุขสบาย แต่เธอไม่เคยเห็นดวงตาที่มีความสุขของเพื่อนเธอเลยสักครั้ง เธอจะรอจนกว่าวันที่คิร่าพร้อมที่จะบอกเธอเอง 

หลังจากจบปาร์ตี้เล็กๆ กันสองคน วาเนสซ่าก็แยกตัวกลับ ส่วนเธอก็ขอตัวมานอน แต่กว่าจะนอนก็เก็บของทำความสะอาดไปกว่าหนึ่งชั่วโมงนั่นแหละ

เช้าวันต่อมา

"อื้อ~" เสียงหวานครางอื้ออึงในลำคอเมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าวันใหม่ เธอมองไปรอบๆ ห้อง นั่งสักพักแล้วค่อยไป เดินไปเปิดผ้าม่าน ระเบียงห้องระบายอากาศ

วันนี้ไม่มีอะไรมาก เพราะเธอไม่ได้ไปเรียนเนื่องจากวันหยุด จึงอยู่ห้องอ่านหนังสือ ทำงาน อ่านนวนิยายเงียบๆ คนเดียว ดีหน่อยที่ทุกๆ วัน มาร์วินจะเตรียมอาหารเช้าไว้ให้ตลอด

แกร๊ก!

"คะคุณท่าน.." เธอเอ่ยเสียงแผ่วแทบเก็บความดีใจไม่อยู่เมื่อพบว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาในห้องเธอคือคนที่เธอรอตั้งแต่เมื่อวาน 

"ทำอะไรอยู่" เสียงเรียบเอ่ยถาม แล้วมานั่งลงบนโซฟาหน้าทีวีข้างๆ เธอ ซึ่งระหว่างนั้นคอร์สก็ลุกขึ้นเดินไปเตรียมน้ำเย็นๆ มาให้เขาดื่มทุกครั้ง

"แล้วนี่ทานข้าวรึยัง กินแต่ขนมหวาน" เขาเหลือบมองเค้กตรงหน้าด้วยแววตาที่วูบไหวอย่างลืมตัวเมื่อสะดุดตากับข้อความที่เขียนว่าแฮปปี้เบิร์ธเดย์ ถึงแม้ว่ามันจะเหลือครึ่งเดียวก็เถอะ

"งั้นหนูเอาไปเก็บแปปนึงนะคะ" 

"ไม่ต้อง" 

"คะ?" เธอขมวดคิ้ว

"ทำไมไม่บอกว่าเมื่อวานเป็นวันเกิด" เสียงเรียบเอ่ยถาม ในขณะที่จ้องมองใบหน้านวลอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ก่อนหน้านี้เหนื่อยงานมากๆ แต่พอมาหาเธอกลับหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นรอยยิ้มน้อยๆ นั่น 

"ก็เห็นท่านยุ่งๆ น่ะค่ะเลยไม่ได้บอก วันนี้หนูเป็นรอบเดือน คงไม่สะดวก.." เธอเก็บความขมขื่นเอาไว้ในใจแล้วเอ่ยบอกเขาเสียงแผ่ว แม้รู้ดีว่าทุกครั้งที่เขามาหาเธอที่ห้อง มาเพราะเรื่องบนเตียง

"เปล่าหรอก ฉันแค่มาบอกว่าช่วงนี้จะไม่ได้มาหาสักพัก มีงานด่วนยุ่งๆ น่ะ แต่ถ้าขาดเหลือหรืออยากได้อะไรก็บอกมาร์วินแล้วกัน" เขาเองก็ไม่เคยคิดหนักขนาดนี้มาก่อน ทั้งที่เรื่องนี้มันง่ายกว่าธุรกิจเยอะเลย

"อ๋อค่ะ อันที่จริงท่านไม่จำเป็นต้องมาด้วยตัวเองเลยนี่คะ บอกมาร์วินเหมือนทุกครั้งก็ได้ค่ะ เดี๋ยวจะเสียเวลางานเปล่าๆ" เธอเอ่ยเสียงแผ่ว เก็บความเสียวจำไว้คนเดียวเงียบๆ 

มีความคิดหนึ่งที่เขารู้สึกสงสารเธอมากๆ ที่ทำให้เธอเสียใจแบบนี้ แต่เขาก็ตัดใจปล่อยเธอไปไม่ได้จริงๆ...