Chapter - 01 / 2

กึก...

คนเดินนำหยุดเดินกะทันหันจนหน้าผากฉันชนกับแผงปีกไหล่แสนกำยำนั้น

"พี่นทีหยุดทำไมคะ"

"อยากเช็กว่าเรายังมีสติดีพอจะขับรถกลับเองได้หรือเปล่า"

"ต๊อปสร่างแล้วจริง ๆ ค่ะ" ฉันยืนกรานกับเขาเสียงขึงขัง ก่อนจะค่อย ๆ ดึงมือที่ถูกกุมไว้ออกช้า ๆ แล้วเดินนำหน้าเขาหมุนโชว์ไปหนึ่งรอบ

"เห็นไหมคะ ต๊อปอยู่บนส้นสูงได้ตั้งหนึ่งรอบไม่ล้ม พี่นทีสบายใจหายห่วงได้ค่ะ" ฉันฉีกยิ้มจนแก้มปริ

อีกคนเลยยิ้มขำแล้วเดินมาขยี้ผมฉันอย่างมันเขี้ยว

"งั้นถ้าถึงบ้านแล้วโทร.บอกพี่ด้วยนะ"

"รับทราบค่ะ" ยกมือขึ้นตะเบ๊ะรับทราบ

อีกคนเห็นท่าทางที่ฉันทำก็ส่ายหัวไปมาแต่แอบยิ้มนะ เขาเห็น...

"พรุ่งนี้พี่ต้องบินแต่เช้า ต๊อปไม่ต้องตื่นมาส่งพี่ก็ได้นะ"

เหมือนรู้ทันว่าฉันอยากจะขอไปส่งเขาขึ้นเครื่อง

"งั้นต๊อปขอให้พี่เดินทางปลอดภัยนะคะ"

ครั้งนี้เป็นฉันเองที่ปรี่เข้าไปจับมือใหญ่ของเขาไว้ด้วยมือทั้งสองข้างของตัวเอง

"ขอบคุณครับ แล้วอย่าลืมรอสัญญาจากพี่ล่ะ"

คนบ้า! อุตส่าห์ลืมไปแล้วนะยังจะมาพูดให้หัวใจฉันทำงานหนักอีก

"ต๊อปกลับบ้านดีกว่า"

หมับ!

"อ๊ะ! พี่นที"

ร่างทั้งร่างฉันถูกรวบเข้าไปกอดไว้อย่างไม่ทันตั้งตัว

ความอุ่นจากร่างหนาแผ่ซ่านมายังฉันจนรับรู้ได้

อกข้างซ้ายเต้นระรัวราวจะทะลุออกมาเพื่อไปฝังไว้กับกายของอีกคน

"พี่พูดจริงนะสโรวิตา ถ้ากลับมาครั้งนี้เรายังไม่มีใครพี่จะเดินหน้าจีบเราอย่างเป็นทางการแล้วนะ"

ตึกตัก ตึกตัก...

เหมือนร่างกายฉันไร้เรี่ยวแรง แข้งขาล้าเมื่อถูกจู่โจมขอจีบแบบชนิดระยะตัวติดกันแบบนี้

"อา... ได้กำลังใจพอที่จะไปสู้งานหนึ่งปีแล้ว ไว้วันไหนกำลังใจนี้จะหมดพี่จะบินกลับมาขอกำลังใจใหม่นะครับ"

ขนาดถูกผละออกจากอ้อมกอดเขาแล้วนะ ทำไมฉันยังรู้สึกอบอุ่นเหมือนยังถูกกอดอยู่เลย

"ต๊อปกลับก่อนดีกว่าค่ะ"

รีบชิ่งดีกว่า ขืนอยู่นานกว่านี้ไม่รู้พี่นทีจะงัดไม้ไหนมาทำให้หัวใจฉันอ่อนแรงไปมากกว่านี้

"ขับรถดี ๆ นะครับ คนดี"

เสียงเพราะหู รอยยิ้มที่โชว์เขี้ยวเสน่ห์ ทำฉันจ้องหน้าเขาเหมือนตกอยู่ในห้วงภวังค์ของเวทมนตร์อะไรสักอย่าง

"ไหวแน่นะครับ"

"อ๊ะ! หวะ...ไหวค่ะ"

นี่เผลอมองความน่ารักของผู้ชายคนนี้ไปนานเท่าไหร่แล้วนะ รีบปิดประตูรถแล้วกลับบ้านดีกว่าฉัน

"อย่าลืมโทร.หาพี่ด้วยนะ"

เสียงตะโกนไล่หลังดังขึ้น ฉันมองกระจกมองข้างเห็นร่างสูงโบกมือหยอย ๆ จนรถฉันลับสายตา

"นี่ใช่พี่นทีตัวจริงเสียงจริงหรือเปล่านะ"

พี่นทีที่ฉันรู้จักก่อนหน้าไม่เห็นจะรุกฉันแรงขนาดนี้เลย ออกจะอบอุ่นให้กลิ่นอายปลอดภัยเหมือนพี่กับน้อง

แต่มาวันนี้ พี่นทีคนนี้กลับให้ความอบอุ่นปนเซ็กซี่ขยี้ใจสต๊อปมากค่ะ

หรือเพราะพี่เขาเมา?

แต่เท่าที่เห็นพี่นทีดื่มไม่กี่แก้วเองไม่น่าจะเมานะ

เออช่างเถอะ! จะเพราะเมาหรือสติพี่แกครบถ้วนก็ดีต่อใจสต๊อปคนนี้ละเว้ย!

สายวันต่อมา

"ยิ้มไม่หุบเลยนะแก"

เสียง 'ชะเอม' เพื่อนสนิทตั้งแต่เรียนปี 1 แซวขึ้น

"ก็คนมันมีความสุข" ไม่องไม่แอ๊บมันแล้วเวลาอยู่กับเพื่อน

"แหม... ทีเมื่อคืนละทำแอ๊บแบ๊วขวยเขิน"

เพียะ!

ตีไหล่เพื่อนตัวดีไปหนึ่งทีโทษฐานพูดความจริง

ก็ไม่มีไรมากหรอก ฉันเล่าเรื่องที่พี่นทีขอจีบเมื่อคืนให้เธอฟัง ทำให้ตอนนี้ยัยชะเอมเจ้าแม่ดีไซน์เนอร์เลยเอาแต่ล้อฉัน

"มันก็ต้องเล่นตัวบ้างเปล่าวะแก เดี๋ยวพี่นทีก็รู้หมดสิว่าฉันเองก็แอบปลื้มพี่เขาอยู่เหมือนกัน"

"เล่นตัวตอนที่เขาจะบินไปทำงานเป็นปีเนี่ยนะ เอาอะไรคิดเพื่อนฉัน"

ยัยชะเอมกลอกตามองบนกับความคิดของฉัน

"แต่จะว่าไป ทำไมพี่นทีถึงเพิ่งมาคิดจะจีบแกตอนนี้วะ"

ถ้ายัยเอมไม่ทักขึ้นมาฉันก็คิดไม่ได้เหมือนกันนะ

"จะบอกว่าเพิ่งมาชอบแกก็ดูแปลก ๆ เปล่าวะ รู้จักกันมาตั้งหลายปีไม่เห็นมีอาการ แต่พอจะไปอยู่ที่อื่นก็ดันมาพูดให้ความหวังแก"

สิ่งที่เพื่อนคนนี้พูดมาทำเอาใจฉันแทบจะพังฮวบ

"แกคิดว่าพี่นทีแกล้งหยอดฉัน?"

ชะเอมมองหน้าฉันแวบหนึ่งก่อนจะทำหน้าครุ่นคิดในโลกส่วนตัว

"อาจจะไม่แกล้ง แต่เพิ่งรู้ใจตัวเองตอนจะห่างกันงี้ปะ?"

"ก็มีเหตุผลนะคะ"

"เฮ้ย / เฮ้ย!"

เสียงฉันกับเพื่อนสนิทประสานกันอย่างไม่ได้นัดหมายเมื่อมีเสียงอีกคนแทรกขึ้นมา

"พี่แฟง!"

ชะเอมมองแรงใส่พี่ฟักแฟง ผู้ช่วยร้านเสื้อผ้าของเธอที่มาถึงตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ดูจากการพูดแทรกขึ้นมาเมื่อกี้น่าจะมานานแล้วละ

"ตกใจอะไรกันคะ"

"พี่มาตอนไหนเนี่ย แล้วได้ยินพวกเราคุยกันนานยังคะ" ชะเอมถามพนักงานในร้าน

"พี่เปิดประตูเข้ามาไม่มีใครได้ยินเลยเหรอคะ"

แทนที่พี่ฟักแฟงจะตอบคำถาม เธอกลับถามพวกเราแทน

"ช่างเถอะแก" เห็นชะเอมจะอ้าปากพูดอะไรต่อฉันเลยรีบห้าม

"พี่ขอโทษนะคะ แต่สาบานว่าไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง พอเข้ามาแล้วเห็นพวกน้อง ๆ กำลังคุยกันแบบกึ่งซีเรียสพี่เลยไม่กล้าเรียกค่ะ"

สีหน้าเธอดูรู้สึกผิดจริง ๆ