Chapter - 01 / 1

SAABAYPAK , 20:59 น.

"ชนไม่ชน?"

"ชน!"

"ชนแล้วจะถูกจับไหม?"

"ไม่จับ!"

"งั้นก็ชนสิวะ"

"เย่!"

เสียงหนุ่ม ๆ เพื่อนรุ่นพี่ของพี่คนสนิทที่รู้จักดังเจี๊ยวจ๊าวเพราะกำลังชนแก้วน้ำเมากันอย่างครึกครื้น

"ไม่หนุกเหรอ เห็นนั่งเงียบมาสักพักแล้ว"

'พี่นที' พี่ชายของอดีตพี่รหัสฉันถามขึ้น

"สงสัยต๊อปคงจะเมาแล้วค่ะ"

เวลาฉันดื่มแล้วนั่งนิ่งนั่นแปลว่า 'สต๊อป' คนนี้กำลังกึ่มได้ที่ค่อนไปทางเมาเก้าสิบเปอร์เซนต์

"งั้นกลับไหมเดี๋ยวพี่ไปส่ง" พี่นทีถามเสียงห่วงใย

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ ความดีเสมอต้นเสมอปลายของผู้ชายคนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง

"ถ้าพี่นทีไปส่งต๊อปแล้วใครจะไปส่งพี่นภาล่ะคะ"

ห่วงฉันจนลืมอดีตพี่รหัสฉันที่มีศักดิ์เป็นถึงน้องสาวตัวเอง

"ยัยภามากับแฟน"

เออเนอะ ลืมไปเลยว่าตอนนี้พวกเราไม่ใช่นักศึกษาวัยเรียนแล้ว พี่นภาเองก็เพิ่งจะหมั้นกับแฟนเธอไปและ 'ร้านสบายปาก' ที่พวกเรานั่งกินนั่งดื่มอยู่ก็เป็นหนึ่งในธุรกิจแฟนของเธอ

"แต่ต๊อปเอารถมา"

มองไปยังลานจอดรถที่มีรถยุโรปสองประตูสีเงินจอดอยู่คันเดียวเพราะไม่มีใครกล้าขับมาเทียบรุ่น

"จอดไว้ที่นี่ก็ไม่หาย เดี๋ยวฝากคนงานของแฟนยัยภาดูแลให้"

คำแนะนำถึงทางออกเรื่องนี้ของผู้ชายสูงยาวเข่าดีตาสีน้ำตาลอ่อนก็ฟังดูไม่เลวนะ

"งั้นต๊อปรบกวนด้วยนะคะ"

รอยยิ้มแสนหวานของฉันผุดพรายออกมาจนอีกคนยิ้มตามและยกมือมาลูบผมฉันป้อย ๆ

"เฮ้อ! จะไม่ได้เจอกันเกือบปี เราจะคิดถึงพี่ไหมนะ"

พอจะกลับพี่นทีก็ดึงเข้าดรามาซะงั้น

"ถ้าพี่นทีเหงาไม่มีคนคุย โทร.มาหาต๊อปได้ตลอดนะคะ น้องสาวคนนี้ยินดีให้คำปรึกษาและคอยปรับทุกข์ค่ะ"

ที่ฉันนั่งอยู่ร้านอาหารกึ่งบาร์ตอนเกือบสามทุ่มเพราะวันนี้เป็นงานเลี้ยงส่งพี่นทีที่จะเดินทางไปคุมงานก่อสร้างโปรเจกต์ใหญ่ที่เมืองนอก

คนอะไรไม่รู้ อายุแค่สามสิบต้น ๆ แต่ความเก่งความขยันของพี่แกนี่ไปไกลกว่าอายุมาก เข้าไปบริหารงานต่อพ่อเขาไม่ถึงปีก็ถูกมอบหมายให้ดูแลโปรเจกต์ยาก ๆ แล้ว

"จริงนะ ต้องรับสายพี่เวลาพี่โทร.หานะ"

อีกคนดูตื่นเต้นแลดีใจที่เห็นฉันบอกไปแบบนั้น

"แน่นอนค่ะ ก็ตอนเรียนพี่นทีดีกับต๊อปจะตาย เรื่องแค่นี้จิ๊บ ๆ ค่ะ"

ฉันกับน้องสาวเขาเคยเป็นพี่รหัสกับน้องรหัสกันเลยมีโอกาสได้รู้จักพี่นทีคนดีคนนี้

"ได้ยินแค่นี้พี่ก็โล่งใจแล้ว"

"โล่งใจ?" ไม่เข้าใจสิ่งที่พี่แกบอก

"พี่กลัวว่าพอไปถึงที่นู่นแล้วต๊อปจะลืมพี่"

นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองฉันราวกับออดอ้อน

อย่ามามองแบบนี้สิฉันหวั่นไหวนะ

"ใครกันน้อจะลืมใครก่อน" รีบพูดแก้เขินกับแววตานั้นของพี่นที

"งั้นเรามาสัญญากัน"

นิ้วก้อยข้างหนึ่งถูกชูขึ้นตรงในระหว่างที่นิ้วอื่น ๆ ถูกกำไว้

"สัญญาอะไรคะ"

"ถ้าพี่กลับมาแล้วต๊อปไม่มีใคร พี่ขอจีบเรานะ"

ดวงตาฉันเบิกกว้าง สร่างเมาทันทีที่ใบหน้าหล่อออกแนวคมเข้มเอ่ยคำนั้นออกมาอย่างไม่ให้ตั้งตัว

"พี่ว่าเราน่าจะรู้นะว่าพี่คิดกับต๊อปมากกว่าแค่น้องรหัสของยัยภา"

รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า อกข้างซ้ายเต้นตุบ ๆ จนกลัวว่ามันจะกระเด็นกระดอนออกมา

ยอมรับเลยว่าพี่นทีคือผู้ชายในอุดมคติฉันเลย

หล่อ แมน แฮนด์ซัม แถมยังนิสัยโคตรสุภาพบุรุษอีก ไม่น่าเชื่อว่าพี่เขาจะยังครองโสดอยู่จนวันนี้

"พี่นทีกำลังแกล้งทดสอบว่าต๊อปเมาอยู่ใช่ไหมเนี่ย"

เสียงฉันทั้งสูงทั้งหลบเสียง เอาง่าย ๆ คือมีทุกระดับเสียงในหนึ่งประโยคเมื่อกี้เพราะกำลังพูดแก้เขินอยู่

"คอยดูไปเรื่อย ๆ ก็ได้นะว่าพี่พูดเล่นหรือพูดจริง"

ให้ตายเถอะ ฉันจะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ดี

"ต๊อปกลับบ้านดีกว่าค่ะ" อยู่ต่อไม่ไหวแล้ว หัวใจฉันเต้นแรงมาก

"ปะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"ไม่เป็นไรค่ะ ต๊อปสร่างขึ้นเยอะแล้ว"

เจอขอจีบแบบโต้ง ๆ ขนาดนี้เมาแค่ไหนฉันก็สร่างค่ะ

"แน่ใจนะว่าไม่เมาแล้ว"

"แน่ใจค่ะ ต๊อปไปก่อนนะคะ"

รีบหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายบ่นบ่า เตรียมลุกออกจากที่นั่งตรงนี้เพื่อไปลาอดีตพี่รหัสแต่มือหนานุ่มกลับคว้าเอาไว้ซะก่อน

"พี่นที!"

รู้สึกตกใจปนกับตื่นเต้นกลัวใครจะมาเห็นฉากนี้เข้า

รู้จักพี่นทีประมาณ 2-3 ปี ไม่เคยจับมือถือแขนแบบนี้มาก่อน แต่ก็มีเฉียดเนื้อเฉียดกายอยู่บ้างแหละ แต่ไม่ถึงขนาดจับมือฉันอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ไง

"พี่อยากจำสัมผัสนี้ไว้ เวลาไปอยู่ที่นู่นจะได้คิดถึงเวลานี้แล้วกำลังใจจะมา"

ให้ตายเถอะ หัวใจฉันเต้นโครมครามจนจะออกมาเต้นแรฟตรงนี้แล้วนะ

"ได้กำลังใจพอหรือยังคะ ต๊อปจะเข้าไปบอกลาพี่นภาข้างใน"

ต้องเก็บอาการเข้าไว้ยัยสต๊อป อย่าให้เขารู้ว่าแกกำลังเขินพี่เขา

"ยัยภาออกไปซื้อของข้างนอกกับไทม์ก่อนหน้านี่เอง"

อ้าว ออกไปตอนไหนทำไมฉันไม่เห็น

"บอกลาพี่ก็เหมือนลายัยภาแหละ ปะ เดี๋ยวพี่พาไปส่งที่รถ"

มือที่ยังจับฉันไว้อยู่กระตุกเบา ๆ เพื่อส่งสัญญาณว่าให้เดินตามเขามา

รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งร่าง ขาเรียว ๆ ก้าวเดินตามร่างสูงสมส่วนห่างกันก้าวต่อก้าว