บทที่ 3 เจ็บที่ยังรู้สึก

เวลาผ่านไปสองสัปดาห์งานแต่งของจางเจียลี่ก็ถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โตที่โรงแรมหรู หญิงสาวยิ้มอย่างภูมิใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่เธอวางไว้

“สวยมากเลยค่ะ”

“ขอบใจ เห็นนั่งจินเยว่ไหม”

“ยังไม่เห็นเลยค่ะ” หญิงสาวยอมให้จินเยว่มาร่วมงานด้วยเพราะอยากจะให้เธอได้รับรู้ว่าการเป็นเมียหลวงความรู้สึกมันเป็นยังไงแม่เป็นยังไงลูกก็ต้องเป็นแบบนั้น

คนที่ถูกพูดถึงตอนนี้กำลังช่วยพนักงานเสิร์ฟน้ำเพราะไม่อยากอยู่เฉยๆทุกคนเข้าใจแค่ว่าตระกูลจางมีลูกสาวแค่คนเดียวซึ่งเธอก็อยากให้ทุกคนคิดแบบนั้นเช่นกัน

“จินเยว่ลูกไม่ต้องทำหรอก”

จางเลี่ยงหลินพยายามเข้ามาห้ามลูกสาววันนี้เขาอยากประกาศให้ทุกคนได้รับรู้ว่าเขาก็มีลูกสาวอีกคนทั้งเก่งและสวยไม่แพ้พี่สาวเลยไม่ว่าลูกคนนี้จะทำอะไรเขาก็ต้องแอบคอยดูอยู่เสมอ

“ไม่เป็นไรค่ะหนูอยากทำ”

“นั้นญาติฝั่งเจ้าบ่าวมาแล้ว’

จินนี่จึงหันไปตามที่พ่อพูดเมื่อเห็นใครบางคนยืนอยู่ข้างหลังของกลุ่มคนเหล่านั้นจินนี่จึงขยับตัวไม่ได้ดูจากที่เขาแต่งตัวแล้วอาจจะเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวหรือไม่ก็เป็นเจ้าบ่าวเอง

“สวัสดีครับ นั้นใคร”

หวังเฟยอินหันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างเพื่อนใบหน้าที่เขาเหมือนจะรู้จักแต่ก็คิดไม่ออก ดวงตาที่กลมโตทำให้เขาต้องจ้องมองไม่วางตา

“จินเยว่ ลูกสาวคนเล็กของฉันเอง”

เคลย์ตันที่ได้ยินทุกอย่างเหมือนจะหยุดนิ่งเขาเห็นหญิงสาวมาตั้งแต่ไกลและตกใจว่าทำไมถึงเข้ามาอยู่ในงานได้ เมื่อรู้ว่าเธอคือลูกสาวอีกคนของตระกูลจางทำให้เขายิ้มออกมาเล็กน้อย

“ลูกของเหมยอิง!”

หวังเฟยอินยืนนิ่งไม่น่าที่หน้าตาจะเหมือนเหม่ยอิง ครั้งหนึ่งเขาเคยรักผู้หญิงที่ชื่อเหมยอิงแต่พอหญิงสาวเลือกเพื่อนของเขา เขาจึงตัดใจและได้ข่าวอีกทีตอนที่เหมยอิงเสียแต่ไม่เคยรู้ว่ามีลูกสาวอีกคน

“จินเย่วมาสวัสดีคุณลุงสิลูก”

หญิงสาวที่มึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงได้แต่ยกมือไหวชายวัยกลางคนตรงหน้าและทองไปที่เคลย์ตันที่ยืนอยู่ข้างหลัง น้ำตากำลังจะไหลลงมาอีกรอบแต่ก็พยายามจะห้ามไว้

“ใกล้ได้เวลาฉันขอพาลูกชายไปเตรียมตัวก่อน”

เคลย์ตันจึงเดินไปตามผู้เป็นพ่อและเก็บความสงสัยไว้ทำไมจินนี่ไม่เคยบอกเขาว่าเป็นลูกใครหากเขารู้งานแต่งวันนี้เจ้าสาวอาจจะไม่ใช่จางเจียลี่ก็ได้

“พ่อ!”

“อะไรจะมาเปลี่ยนใจตอนนี้ไม่ได้นะ”

“ผมไม่ได้เปลี่ยนใจแค่อยากเปลี่ยนตัวเจ้าสาว”

“แกว่าอะไร! อย่ามาล้อเล่นกับฉัน”

“พ่อไม่ได้บอกว่าลูกคนไหนนี่ครับ”

เคลย์ตันพยายามจะหาเหตุผลมาพูดกับพ่อและตอนนั้นหวังเฟยอินก็ไม่ได้บอกว่าเป็นลูกคนไหนแค่บอกว่าให้แต่งกับคนของตระกูลจาง

“แกมาตกหลุมรักอะไรตอนนี้”

“นั้นเมียผมทั้งคน พ่อจะให้ผมเอาทั้งพี่ทั้งน้องเลย?”

“แกว่าอะไรนะ!”

หวังเฟยอินยังคงอึ้งกับคำตอบที่ลูกชายพูดออกมาหรือว่าเด็กคนนั้นจะเป็นคนที่ลูกชายของเขารัก นั้นก็แปลว่าเขาเคยคิดจะกำจัดลูกของเหมยอิง ความรู้สึกผิดจึงเกิดขึ้นในใจ

“จินนี่คือเมียผม ผมจะแต่งงานกับเมียผมคนเดียวเท่านั้น!”

เคลย์ตันยืนกรานที่จะไม่แต่งงานกับเจียลี่เมื่อเขารู้ความจริงทุกอย่างแล้ว ต่อให้เขาต้องล้มงานแต่งวันนี้เขาก็ยอม

“นี่แกจะทำให้ฉันปวดหัวไปถึงเมื่อไร จะไปไหน!”

“อย่ามายุ่งกับผม”

เคลย์ตันรีบเดินออกไปตามหาคนที่เขาอยากจะเจอ ใบหน้าที่หมองลงหญิงสาวคงเสียใจไม่น้อยวันนี้เขาจะไม่ปล่อยเธอไปไหนอีกแล้วต่อให้หญิงสาวเกลียดเขา เขาก็จะจับหญิงสาวมาขังไวในกรงของเขาเคลย์ตันไม่ได้สังเกตว่ามีคนตามมา

“รีบไปไหนของเขา”

เจียลี่จึงรีบเดินตามชายหนุ่มไปเพราะกำลังจะทักแต่ชายหนุ่มกับรีบเดินไปหญิงสาวจึงเดินตามาอย่างเงียบๆ

จินนี่ที่นั่งร้องไห้เสร็จจึงตรวจดูความเรียบร้อยในกระจกและเดินออกมาจากห้องน้ำเธอต้องการออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดโดนเขาบอกเลิกไม่เจ็บเท่าเขาต้องแต่งงานกับพี่สาวตัวเอง

“ว้ายยย ปล่อย”

หญิงสาวตกใจที่มีคนมาคว้าแขนและลากเธอไปในมุมที่ลับตาคนยังไม่ทันจะได้มองหน้าชายหนุ่มก็ดึงเธอเข้าไปกอดไว้แน่นกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยทำให้หญิงสาวรู้ว่าคือเคลย์ตัน

“พี่ขอโทษ”

เพราะคำพูดร้ายกาจของเขาทำให้เธอเสียใจแทบตายแต่เขากับพูดได้แค่คำว่าขอโทษ ช่างน่าขันมาก

“ปล่อยค่ะ พี่กำลังจะแต่งงานให้เกียรติเจ้าสาวด้วย”

“พี่จะไม่แต่งงานกับใครทั้งนั้น คนเดียวที่พี่จะแต่งด้วยคือจินนี่คนเดียว”

“เพราะอะไรคะ อยากจะมาก็มาอยากจะไปก็ไป ฮึก”

จินนี่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาในวันที่เธอกำลังจะดีขึ้นเขาก็กลับเข้ามาในชีวิต ทำให้เธอสับสนไปหมดเขาเห็นเธอเป็นของตายที่อยากจะมาก็มาอยากจะไปก็ไป

“พี่มีเหตุผล พี่ระ...”

“กรี๊ดดดด อีหน้าด้าน!”

“อย่า...”

เพียะ!

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบเคลย์ตันเอาตัวมาบังหญิงสาวไว้ทำให้โดนเจียลี่ตบไปที่แก้มสาก เจียลี่ที่เห็นเขาปกป้องผู้หญิงที่เธอเกลียดก็กรีดร้องออกมา

“เป็นบ้าอะไรของคุณ!”

“คุณจะมายกเลิกงานแต่งไม่ได้นะ”

ระหว่างนั้นพ่อของเจียลี่ก็เดินเข้ามาทันเหตุการณ์พยายามที่จะถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

“เกิดอะไรขึ้น!”

“ทำไมผมจะยกเลิกไม่ได้”

“มันเป็นแค่ลูกเมียน้อย ไม่มีสิทธิ์เชิดหน้าชูตา”

เจียลี่ชี้ไปหน้าของน้องสาวแล้วร้องไห้ออกมาเพื่อระบายความอึดอัดกับความจริงที่ได้รับรู้

“เธอนั้นแหละจิตใจต่ำเหมือนไม่ใช่คน”

“พอได้แล้วเจียลี่” จางเลี่ยงหลินพยายามเข้ามาห้ามลูกสาวเพราะตอนนี้แขกเริ่มมามุงดูเหตุการณ์ทำให้เขาต้องรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนที่ข่าวเสียหายจะเผยแพร่ออกไป

“อีหน้าด้านแกแย่งแฟนพี่สาวตัวเอง”

เมื่อทำอะไรชายหนุ่มไม่ได้จึงหันมาชี้หน้าด่าจินนี่แทนเธอเจ็บที่เขาปกป้องน้องสาวที่เป็นแค่ลูกเมียน้อย

“ฉันจะบอกอะไรให้นะฉันกับจินนี่เราคบกันมาสองปีแล้ว คนที่แย่งเธอควรจะใช้คำนี้กับตัวเอง”

“กรี๊ดดด ไม่จริงคุณพ่อขา ฮึก” เจียลี่หันมาเกาะแขนบิดาเพื่อให้บิดาช่วยพูดกับเคลย์ตันเธอรับไม่ได้และเธอก็จะไม่มีวันแพ้

จินนี่เมื่อเหตุการณ์เริ่มบานปลายจึงหันหลังและรีบเดินออกมาเคลย์ตันที่เห็นอย่างนั้นจึงรีบเดินตามออกมาทิ้งให้หวังเฟยอินคอยตอบคำถามทุกคน

“จินนี่รอพี่ก่อน”

“ปล่อยค่ะ ว้าย”

เคลย์ตันอุ้มหญิงสาวขึ้นพาดบ่าและมุ่งหน้าเดินไปที่รถที่จอดรอเมื่อมาถึงจึงจับหญิงสาวโยนเข้าไปในรถแล้วแทรกตัวเข้ามาจับหญิงสาวไว้

“พี่ไม่ปล่อยเราไปไหนทั้งนั้น!”

ใครจะปล่อยไปก็บ้าแล้วเขาเกือบเสียเธอไปเพราะความโง่เขลาของตัวเอง แต่ละวันกว่าจะผ่านไปได้เขาคิดถึงแต่ใบหน้าหวานๆของหญิงสาว

“คุณต้องการอะไร”

จินนี่มองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเขาเลือดเย็นได้ขนาดนี้ ทำให้ผู้หญิงสองคนต้องเกลียดกันไปมากกว่าเดิม

“พี่ขอโทษ พี่จะไม่แต่งงานกับใครทั้งนั้น”

“เพราะอะไรคะ หรือเพราะว่าเพิ่งรู้ว่าจินนี่ก็เป็นลูกอีกคนของตระกูลจาง”

เคลย์ตันเงียบเพราะที่หญิงสาวพูดมาก็ถูกที่เขากล้าล้มงานแต่งครั้งนี้เพราะพ่อของเขาจะไม่ทำอะไรเธอได้อีก หากพ่อของเขาลงมือทั้งสองตระกูลคงได้นองเลือดกัน

“พี่...”

“พี่เลือกแต่งงานเพราะว่าพี่เจียลี่มีชาติตระกูลใช่ไหมคะ จินนี่ก็แค่ลูกเมียน้อย”

ยิ่งเขาเงียบยิ่งสาวก็ยิ่งคิดไปเองหากเขาไม่รู้ป่านนี้งานแต่งคงดำเนินไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ผู้ชายเห็นแก่ตัว

“พี่มีเหตุผล”

“เหตุผลบ้าบอคอแตกอะไรนักหนา อธิบายมาสิ”

“...”

“จอดรถจินนี่จะกลับ!”

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง ถ้าไม่ยอมก็ไม่ต้องกลับ”

เพราะคิดว่าหญิงสาวกำลังโมโหรอให้อารมณ์เย็นลงกว่านี้ก่อนถึงคุยกันก็ไม่สายเขารู้ดีว่าหากหญิงสาวโกรธจะไม่ยอมฟังอะไร เอาไว้วันหลังเขาค่อยมาอธิบาย

“ไปส่งที่บ้านตระกูลจาง”

จินนึ่จึงหันหน้าออกมามองหน้าต่างรถเพราะไม่อยากมองหน้าเขาให้ตัวเองต้องเสียใจชีวิตหลังจากนี้ไม่รู้จะต้องทำอย่างไร

“พี่รักจินนี่นะ” เคลย์ตันยื่นมือมาลูบศีรษะของหญิงสาวแต่จินนี่กับขยับตัวออกห่างจนเขาต้องรีบเก็บมือลง เขาไม่อยากบังคับหญิงสาวให้เธอเกลียดเขาไปมากกว่านี้หลังจากนี้เขาคงต้องเดินหน้างอขอคืนดี

“เดี๋ยวพี่โทรหา”

“ไม่จำเป็นค่ะ เรื่องของเรามันจบไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว”

จินนี่เดินลงมาโดยไม่หันกลับมามองชายหนุ่ม เธอพยายามเข้มแข็งเพราะไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็น เรี่ยวแรงที่มีเหมือนจะหายไปหมดเธออยากซบหน้าลงกับหมอนแล้วร้องไห้ให้สาสมกับความเสียใจที่มี

“มาคุยกับพ่อหน่อย ลูกเสียใจร้องไห้ออกมาเลย”

“หนูอยากไปจากที่นี่ ไปจากตรงนี้ ไปจากเขา ฮึก”

“พ่อจะไม่ห้ามลูก ลูกอยากไปไหนพ่อจะสนับสนุนเต็มที่”

วันนี้เวลานี้เขาจะยืนอยู่ข้างลูกในเมื่อทนเห็นลูกเจ็บปวดไม่ได้เขาก็จะไม่ห้ามลูกสาวอีกต่อไป เขาจะสนับสนุนลูกเต็มที่และจะรักลูกทั้งสองให้เท่านั้นและทำหน้าที่พ่อให้ดีที่สุด