Set ดวงใจแดนมังกร

“อะไรนะคะคุณพ่อจะให้เจียลี่แต่งงาน!”

จางเจียลี่บุตรสาวคนโตของตระกูลหวังตะโกนออกมาอย่างตกใจเพราะบิดาบอกว่าหญิงสาวต้องแต่งงานกับนักธุรกิจคู่ค้าคนสำคัญของตระกูลจาง

“ลูกฟังไม่ผิด พ่อจะให้ลูกแต่งงาน”

จางเลี่ยงหลินที่พยายามจะอธิบายให้ลูกสาวเข้าใจเขาอยากให้ลูกสาวไม่ต้องลำบากในอนาคตเพราะการบริหารที่ผิดพลาดของเขาทำให้ธุรกิจเริ่มติดขัด โชคยังเข้าข้างที่เขายังมีบุญคุณกับตระกูลหวังอยากให้ทั้งสองเป็นทองแผ่นเดียวกันจึงอยากให้ลูกๆได้แต่งงานกัน

“ไม่มีทางเจียลี่ไม่มีวันแต่งงานกับคนที่ไม่เคยเห็นหน้าเด็ดขาด”

หัวเด็ดตีนขาดยังไงเธอก็จะไม่มีวันแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นเด็ดขาดหน้าตาคงพิลึกถึงกับหาเจ้าสาวเองไม่ได้

“แต่พ่อสัญญากันไว้ว่าหากลูกโตขึ้นจะให้แต่งงานกัน”

สัญญาใจที่ทั้งสองตระกูลทำขึ้นแค่หวังว่าธุรกิจจะเติบโตและยิ่งใหญ่ไม่ให้ใครมาเทียบได้

“คุณพ่อมีลูกสาวคนเดียวหรือไง แล้วอีลูกเมียน้อยนั้น!”

“เลิกเรียกน้องแบบนั้นสักที!!”

จางเลี่ยงหลินตะคอกลูกสาวคนโตเขาผิดเองที่ทำให้ทุกอย่างมันแย่ลงไปหวังว่าลูกสาวจะยอมรับในความผิดพลาดของเขา

“มันทำให้แม่ต้องตายยัยเด็กต่างชาตินั้น”

“น้องไม่รู้เรื่องอะไร”

“เจียลี่จะบอกไว้ตรงนี้เลยนะคะ ต่อให้ตายยังไงเจียลี่ก็ไม่มีวันแต่งงานเด็กขาดอย่าคุณพ่ออยากยิ่งใหญ่มากก็ให้นังลูกเมียน้อยมาแต่ง!”

หญิงสาวเดินออกไปอย่างโมโหทิ้งให้ผู้เป็นพ่อนั่งอยู่คนเดียวคนที่เธอจะแต่งงานด้วยมีแค่คนที่เธอรักเท่านั้น

“นายครับ”

“ไปรับจินเยว่มาพบฉัน”

“ครับ”

เมื่อทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบจางเลี่ยงหลินจึงหลับตาลงอย่างเมื่อยล้าเขาไม่อยากให้ใครตราหน้าลูกสาวคนเล็กว่าลูกเมียน้อยทุกอย่างผิดที่เขาคนเดียวหากเขาคิดถึงความถูกต้องสักนิดทุกอย่างคงไม่ลงเอยแบบนี้

ตอนที่จางยินเยว่เกิดได้ไม่นานมารดาของเด็กหญิงก็เสียชีวิตลงทำให้เขาต้องพาลูกสาวคนเล็กเข้ามาอยู่ในบ้าน ภรรยาของเขาไม่พอใจอย่างมากผ่านมาไม่กี่ปีภรรยาของเขาก็เสียด้วยโรคร้ายเขาจึงต้องแต่งงานใหม่เพื่อให้มีคู่ชีวิตมาแบ่งเบาภาระ

“คุณคะ” จางหนิงเหอเดินเข้ามาเมื่อเห็นสามีหน้าเครียดจึงพอเข้าใจว่าลูกสาวคนโตคงจะต่อต้านอีกเช่นเคยเธอเลี้ยงลูกของสามีมาทำไมจะไม่รู้นิสัยใจคอ

“ผมบังคับลูกเกินไป”

“เจียลี่ไม่ยอม คุณจะให้จินเยว่แต่งงานแทนจริงๆเหรอคะ”

“ผมไม่มีทางเลือก”

“แต่จินเยว่ยังเด็กอยู่เลยนะคะ”

“จินเยว่ก็บรรลุนิติภาวะแล้ว”

เขาต้องทำทุกอย่างเพื่อความอยู่รอดของตระกูลใครจะหาว่าเขาขายลูกกินก็ช่าง

@เพนท์เฮ้าส์

บนเตียงกว้างมีสองร่างเปลือยเปล่ากำลังนอนกอดกันบนที่นอนลมหายใจของหญิงสาวเพิ่งจะสงบเพราะโดนฝ่ายชายรังแกมาหลายยกแล้ว

“อื้อ! พอแล้วค่ะพี่เคลย์ตัน”

“แค่นี้ก็หมดแรงแล้วเหรอครับ หืม”

“ก็พี่เคลย์ตันแกล้งจินนี่ก่อนทำไมคะ”

หญิงสาวทุบเข้าไปหน้าอกของเคลย์ตันอย่างสุดแรงเพราะตั้งแต่เธอเดินเข้ามาในห้องนี้ก็ยังไม่ได้พักเลยสักนิด

“ของขวัญวันครบรอบสองปีของเราไงครับ”

เคลย์ตันพูดอย่างอารมณ์ดีเวลาผ่านไปเร็วมากจนเขาไม่คิดว่าจะคบกับหญิงสาวได้นานขนาดนี้มาก่อน

เคลย์ตัน หวัง หรือ หวังซานเย ชายหนุ่มวัยสามสิบปีเจ้าของธุรกิจเรือสำราญสุดหรูที่ใหญ่อันดับต้นๆของโลก เขาเด็ดเดี่ยวและเฉียบขาดหากใครคิดจะมาเป็นศัตรูกับเขาคงคิดผิด ด้วยความที่เป็นลูกครึ่งยุโรปผสมกับเอเชียใบหน้าของเขาที่หล่ออย่างกับฟ้าประทานทำให้สาวน้อยสาวใหญ่หวังจะมาขึ้นเตียงกับเขาแต่หัวใจของเขาดันมาตกหลุมรักสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าเขา

ครืด ครืด ครืด

“เสียงมือถือของพี่เคลย์ตันค่ะ”

“ใครมันกล้าโทรเข้ามาขัดจังหวะ!” เคลย์ตันมองชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูก่อนจะกดตัดสายทิ้งและลงจากเตียงเพื่อไปคุยธุระสำคัญ

จินนี่ที่เห็นเขาเดินหายไปนอกห้องจึงมานั่งคิดทุกอย่างเขาจะออกไปคุยธุระข้างนอกบางทีเขาทำเหมือนมีความลับจนเธอแทบจะไม่รู้จักตัวตนของขาเลยสองปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยรู้จักคนรอบข้างของเขาเลย

จินนี่ หรือ จางจินเยว่ สาวน้อยวัยยี่สิบเอ็ดปีลูกครึ่งไทย-จีน สาวน้อยในตาคมผมดำสลวยและผิวขาวบวกกับแก้มป่องๆพร้อมกับรอยยิ้มที่คนอิจฉา นิสัยดื้อรั้นเป็นคนอ่อนโยนแต่ไม่ยอมคน

เธอกับเขารู้จักกันเมื่อสองปีที่แล้ววันนั้นเธอโดนเพื่อนมอมเหล้าทำให้เดินชนกับเคลย์ตันด้วยความเมาเธอจึงหมดสติไปในอ้อมกอดของเขา เมื่อลืมตาขึ้นมาจึงพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงกับเขา เธอคิดว่าเขาคงจะทิ้งเธอแต่ผิดคาดที่เขาเอ่ยปากขอรับผิดชอบเธอ

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเธอจึงใช้ชีวิตกับเคลย์ตันโดยมีสถานะเป็นคนรักกันเขาเสมอต้นเสมอปลายมาจนถึงทุกวันนี้

ด้านเคลย์ตันที่ออกมารับสายของคนที่เขาไม่อยากคุยด้วยมากที่สุดเพราะเขาเกลียดผู้ชายคนนี้

“หากแกไม่เลิกกับผู้หญิงคนนั้น แกรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ได้ใจดี”

“คุณจะเข้ามาในชีวิตผมอีกทำไม”

“ฉันจะให้แกแต่งงานกับลูกสาวของเพื่อนฉัน หากแกยังยืนยันที่จะต่อต้านฉันจะทำให้นั่งเด็กนั่นหายไปจากโลกนี้”

นี่ไม่ใช้คำขู่แค่คนอย่างหวังเฟยอินทำได้ทุกอย่างเพื่ออำนาจแม้กระทั่งยอมเลิกกับแม่ของเขาและเฉดเขากับแม่ให้ออกไปจากชีวิตแต่วันนี้ผู้ชายคนนี้กำลังกลับมา

“ผม...”

“หากแกคิดว่าจะปกป้องเด็กนั้นได้ตลอดก็ลองดูได้ ฉันเลวพอที่จะทำอะไรได้แบบที่แกไม่คาดคิด ฉันจะยกทุกอย่างให้แก”

“อย่ายุ่งกับเธอ!”

“ผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนั้นฉันยอมให้แกใช้ชีวิตด้วยไม่ได้ หากแกยอมแต่งงานอนาคตข้างหน้าฉันจะให้แกเป็นคนตัดสินใจเองทุกอย่าง”

เมื่อบิดาวางสายไปทำให้เคลย์ตันต้องคิดหนักเพราะเขาจะต้องเลือกสิ่งใดสิ่งหนึ่ง โดยจะต้องมีอีกคนที่ต้องเสียใจ

“คุยกับใครคะ หน้าเครียดจัง”

จินนี่ที่เห็นชายหนุ่มหน้าเครียดจึงเดินเข้ามาหาหญิงสาวอยากรู้หนักว่าเขาปิดบังอะไรเธอไว้หรือเปล่า

“เปล่าครับ จินนี่กลับบ้านไหมเดี๋ยวพี่ไปส่งพอดีพี่มีธุระต้องไปทำต่อ”

“จินนี่ไปด้วยได้ไหมคะ”

“ไม่ได้!”

เคลย์ตันตะคอกเสียงดังจนทำให้หญิงสาวหยุดชะงักและมองใบหน้าของเขา ชายหนุ่มเมื่อรู้ว่าเผลอตะคอกหญิงสาวไปจึงรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“เอ่อ พี่หมายถึงจะกลับดึกเดี๋ยวพี่ไปส่งที่หอพักนะครับ”

“ค่ะ”

หญิงสาวจึงเลิกเซ้าซี้ช่วงนี้เขากำลังเปลี่ยนไปเธอไม่ได้คิดไปเองทุกครั้งที่มีสายโทรเข้ามาเขาจะรีบเดินออกไปคุยข้างนอกโดยที่ไม่ให้เธอได้รับรู้ด้วย

“เดี๋ยวพี่โทรหานะครับ”

ฟอด!

เคลย์ตันก้มลงมาหอมแก้มของหญิงสาวเขาจินนี่เดินหายเข้าไปในห้องพักแล้วเขาจึงรีบออกรถเพื่อไปสะสางปัญหาที่กำลังเกิดขึ้น เขาคบกับหญิงสาวโดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัวตนที่แท้ของเขาเลย เธอรู้แค่ว่าเขาคือพนักงานระดับสูงของบริษัทแห่งหนึ่ง

จินนี่เมื่อกำลังจะเดินขึ้นไปหอพักกับเจอลูกน้องของจางเลี่ยงหลินหญิงสาวเข้าใจดีว่าผู้ชายคนนี้ต้องการพบเธอ จึงยอมขึ้นรถเพื่อไปพบคนที่เธอไม่อยากเจอ

“มาแล้วเหรอลูก”

“คุณมีอะไรอยากจะคุยกับหนู”

จินนี่ไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าผู้ชายคนนี้เขาแค่คนที่ทำให้เธอเกิดมาแต่ไม่มีปัญญาเลี้ยงดู

“พ่ออยากจะขอให้ลูกช่วย...”

“หนูไม่มีอะไรที่จะช่วยคุณได้”

จางเลี่ยงหลินปวดใจกับท่าทีห่างเหินของลูกคนเล็กเขาควรจะชินแล้วตั้งแต่หญิงสาวยังเด็กก็ต่อต้านเขาทุกอย่างแถมยังหนีออกไปใช้ชีวิตคนเดียว

“พ่อ...(อยากขอให้ลูกแต่งงาน)”

คำนี้จึงถูกเก็บเข้าใจเขาไม่อยากให้ลูกเกลียดเขาไปมากกว่าคราวนี้เขาคงต้องบังคับเจียลี่ให้เด็ดขาด หากจะบังคับลูกคนเล็กคงได้หนีหายไปจากชีวิต

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวก่อน”

จินนี่รีบเดินออกมาทิ้งให้บิดานั่งหน้าเครียดคนเดียว เมื่อเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็เจอกับบุคคลที่ไม่อยากจะเจอมากที่สุด

“ไง กลับมาบ้านได้มาขอเงินคุณพ่ออีกหรือไง”

เจียลี่ยิ้มเยาะไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีหญิงสาวก็ยังคงเกลียดจินนี่ เกลียดที่หญิงสาวเป็นแค่ลูกเมียน้อยแต่ทั้งหน้าตาและมันสมองเธอสู้น้องสาวคนนี้ไม่ได้เลย

“คนเก่งๆเขามีปัญญาหาเงินได้ค่ะ”

“ด้วยกันขายตัวไปนอนกับผู้ชายนะเหรอ ระวังจะท้องไม่มีพ่อขึ้นมา”

“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ”

จินนี่จึงรีบออกไปพ้นเจียลี่สาเหตุที่หญิงสาวอยู่บ้านหลังนี้ไม่ได้เพราะแบบนี้ไม่มีใครรักเธอเลยสักนิด เมื่อเดินขึ้นมาบนห้องนอนจึงรีบหยิบโทรศัพท์กดส่งข้อความหาชายผู้เป็นที่รัก

จินนี่นั่งมองโทรศัพท์ที่เคลย์ตันยังไม่ตอบกลับมาหากวันไหนที่เขาติดงานเขาจะหายเงียบไปเธอไม่มีบทบาทกับชีวิตเขาเลยสักนิด หากวันหนึ่งเขาเกิดเบื่อเธอขึ้นมาไม่รู้ว่าเธอจะอยู่ยังไงเพราะเขาคือผู้ชายคนแรกที่เธอมอบหัวใจให้

“จินนี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่เคลย์ตัน”

หญิงสาวมักพูดคำนี้เสมอเธอยอมเขาทุกอย่างแม้กระทั่งยอมพลีกายให้ น้อยใจหรือโกรธก็ไม่มีสิทธิแสดงออกมาเพราะเขานั้นไม่เคยคิดจะสนใจมีแค่เธอที่คอยวิ่งตามเขาฝ่ายเดียวอยู่เรื่อยมา

“พี่ติดงานอยู่ครับ”

“คืนนี้ไม่ต้องโทรมาหา”

นั้นเป็นข้อความที่แสนเย็นชาของเขาที่ตอบกลับมาหญิงสาวควรจะชินแต่ทุกครั้งที่ได้เห็นเธอกลับเสียใจทุกครั้งไม่มีคำว่าคิดถึงหรือความห่วงใยส่งผ่านมาให้เลย เจ็บแต่พูดออกมาไม่ได้เพราะรักเขาเกินกว่าจะทนหาเรื่องงี่เง่ามาให้เคลย์ตันปวดหัว