EP 9 | ชวนเข้ากลุ่ม

คนโดนจับโป๊ะถึงกับรีบปรับสีหน้ากลับเป็นปกติทันที นี่เธอเผลอแสดงอาการขนาดนั้นเลยเหรอเนี้ย

แต่น้ำหอมมักจะเป็นแบบนี้อยู่เสมอเพราะเธอเป็นคนตรงๆ ไม่ชอบการเสแสร้งและประจบใครไม่เป็น บางครั้งที่เธอไม่พอใจถึงจะไม่ได้พูดออกมาแต่อาการชักสีหน้าทันทีของเธอนี่แก้ไม่หายจริงๆ

“เขาก็หล่อดีไง”

น้ำหอมตอบพลางตักข้าวเข้าปากอีกครั้งเพื่อกลบเกลื่อน เธอยังไม่ได้เล่าให้เพื่อนฟังเรื่องที่บังเอิญเจอแทนที่ห้างจนเขาไปส่งที่ทำงานไหนจะทักแชทมาคุยกับเธอแล้วด้วย

“แค่หล่อ? คนหล่อมาจีบมึงก็เยอะแยะ”

นั่นสิ! น้ำหอมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงสนใจแทนมากขนาดนี้แค่รู้สึกว่าวันที่สบตากันครั้งแรกมันเหมือนมีแรงดึงดูดอะไรบางอย่างทำให้เธอรู้สึกสนใจเขามากเป็นพิเศษ

“ก็ดูๆ ไปก่อนไม่ได้รีบร้อนอะไรขนาดนั้นป่ะ”

“จ้าาา~ อย่าให้เห็นว่านั่งรอแชทหรือยิ้มกับโทรศัพท์นะ แพทย์สนามไม่รักษานะคะ”

“ฮ่าๆๆ ไอ้บ้า แค่นี้แหละไม่อยากคุยกับมึงแล้ว”

น้ำหอมกดตัดสายพลางส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอากับเพื่อนสนิทของตัวเอง สนิทจนรู้ใจเธอไปหมดทุกอย่างแถมยังรู้ทันกันทุกเรื่องอีกด้วย

Line | Tan WR

Khunhom: พี่แทนคะ

Tan WR: แป๊บ

Tan WR: มือเลอะ

น้ำหอมอมยิ้มกับข้อความที่พิมพ์ตอบกลับมาแทบจะทันทีก่อนจะรู้สึกตัวแล้วรีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว

‘แค่เขาตอบกลับมาว่ามือเลอะแกก็ยิ้มแล้วเหรอไอ้หอมหรือต้องใช้บริการแพทย์สนามของไอ้แพทแล้ววะ’

Line | Tan WR

Tan WR: ว่าไง

Khunhom: คาบจารย์สุรีพร

Khunhom: พี่แทนมีกลุ่มรึยังคะ

Tan WR: ยังไม่มี

Tan WR: ทำไม

Khunhom: มาอยู่กลุ่มเดียวกันมั้ยคะ

Khunhom: กลุ่มหอมมี3คน

พิมพ์ชวนเสร็จน้ำหอมก็รีบกดออกจากหน้าแชทแล้วมารอลุ้นคำตอบจากแจ้งเตือนแทน

‘แค่ชวนทำรายงานกลุ่มเดียวกันทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วยวะ’

Line | Tan WR

Tan WR: ได้

Tan WR: ไปทำงานมั้ย

Khunhom: ไปค่ะ

Khunhom: เข้างานหกโมงเย็น

Tan WR: ไม่มีวันหยุด

Khunhom: มีค่ะ

Khunhom: ปกติหอมจะหยุดของร้านคูลวันพุธ

Khunhom: แต่ก็ไปทำความสะอาดห้องลูกค้าประจำ

Khunhom: ที่คอนโดEssent

Tan WR: ทำกี่งาน

Khunhom: โหหหห

Khunhom: ถ้าต้องนับงานทั้งหมด

Khunhom: นิ้วพี่แทนกับหอมรวมกันก็ไม่พอค่ะ

Khunhom: 555555555555

คำตอบของน้ำหอมทำให้คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอจะต้องทำงานเยอะขนาดนี้สำหรับเขาแค่เรียนก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว

แทนเป็นลูกชายคนเล็กเจ้าของร้านทองชื่อว่า ‘ห้างทองปกรณ์’ ซึ่งมีทั้งหมดแปดสาขาในจังหวัดนี้ คงจะไม่ต้องบรรยายต่อว่าบ้านเขารวยขนาดไหนเรียกได้ว่าเกิดมาบนกองทองจริงๆ

ถ้าจะมีงานที่เขาทำด้วยตัวเองก็คงจะเป็นการเทรดหุ้นและเทรดราคาทองที่ทอยพี่ชายของเขาเป็นคนสอนซึ่งก็ไม่ได้ใช้แรงงานอะไรเลย

••××××ו•

@คณะศิลปศาสตร์

“แหม~ เดินอมยิ้มมาเลยนะ”

แพทเอ่ยแซวทันทีเมื่อหันว่าเพื่อนสาวของเธอกำลังเดินกดโทรศัพท์เข้ามาในห้องเรียนพร้อมรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา

“กัดเก่ง ตอนเด็กแม่ให้กินนมหมาเหรอมึงอ่ะ”

น้ำหอมรีบหุบยิ้มแล้วกดล็อกหน้าจอโทรศัพท์ทันที เผลอแสดงอาการให้มันเห็นไม่ได้เลยนะเพื่อนคนนี้เนี้ย

“ใช่ หมาที่อยู่ในปากมึงไง”

ถ้าคนภายนอกมองเข้ามาคงคิดว่าทั้งคู่เป็นศัตรูกันมาแต่ชาติปางก่อนทั้งๆ ที่ความจริงแล้วพวกเธอเป็นเพื่อนรักกัน

“มีเรื่องอะไรดีๆ เหรอ หอมเดินยิ้มมาแต่เช้าเชียว”

อิ่มเอ่ยถามด้วยความอยากรู้เช่นกันเพราะปกติถ้าเป็นเช้าวันจันทร์นอกจากเพื่อนของเธอจะเดินหน้ามุ่ยเข้ามาในห้องเรียนแล้ว ท่าทางยังสะลึมสะลือเหมือนคนไม่ได้นอนแต่วันนี้กลับดูสดใสเป็นพิเศษ

น้ำหอมคิดไปถึงสาเหตุที่ทำให้เธออารมณ์ดีตั้งแต่เช้า ไม่สิ จริงๆ แล้วเธออารมณ์ดีมาตั้งแต่เมื่อวานเลยล่ะเพราะเธอคุยแชทกับแทนแทบจะทุกเวลาที่เธอว่างเลยก็ว่าได้

ก่อนจะออกไปทำงานเธอพิมพ์บอกเขาเอาไว้ว่าเธอเลิกงานประมาณตีหนึ่งครึ่งและเขาก็ทักแชทมาหาเธอในเวลาหนึ่งนาฬิกาสามสิบนาทีเป๊ะๆ เธอกลับถึงหอส่งข้อความฝันดีให้กันและตื่นเช้าขึ้นมาพร้อมข้อความ ‘มอนิ่ง’ ของเขา

‘บางทีความรักอาจจะเป็นการตื่นขึ้นมาเจอข้อความมอนิ่งของใครบางคนแล้วมีความสุขไปทั้งวันก็ได้’

“คนมันกำลังอยู่ในโลกสีชมพูอ่ะอิ่ม” แพทแซว

“จริงเหรอ ใครอ่ะ”

คำถามของอิ่มทำให้น้ำหอมและแพทหันมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ นี่เพื่อนเธอจะไม่ทันสักเรื่องเลยจริงๆ ใช่ไหม

“ก็พี่แทน เออแล้วแกชวนเขาเรื่องกลุ่มรายงานยัง”

แพทหันไปกระซิบตอบอิ่มก่อนจะนึกขึ้นได้แล้วหันหน้ากลับมาถามน้ำหอมอีกครั้งเพราะตอนนี้แพทตั้งกระเป๋าจองโต๊ะข้างๆ น้ำหอมอีกสามโต๊ะเอาไว้แล้ว

“ชวนแล้วพี่เขาโอเค”

“แสดงว่าเขาทักแชทมาแล้วถึงได้คุยกันใช่มั้ย”

แพทถามพลางหรี่ตามองมาทางน้ำหอม แน่นอนว่าอาการของน้ำหอมเป็นคำตอบที่ชัดเจนที่สุดว่าเธอคิดถูก เพื่อนคนนี้ไม่เคยปิดบังอะไรเธอได้หรอก

“เออ”

“แหม~ เก็บเงียบเลยนะ”

“ก็มันไม่ได้มีอะไรมะ...มาแล้ว”

บทสนทนาของสามสาวจบลงทันทีเมื่อน้ำหอมชำเลืองไปเห็นว่าแทนและเพื่อนของเขากำลังเดินเข้ามาในห้องเรียน

แทนมองเข้ามาในห้องเหมือนกำลังหาใครสักคนก่อนจะเดินตรงเข้าไปนั่งข้างน้ำหอมที่กำลังหยิบกระเป๋าสำหรับจองโต๊ะส่งคืนให้แพท

“สวัสดีค่ะ”

น้ำหอมหันไปเอ่ยทักทายพร้อมรอยยิ้มท่ามกลางสายตาของนักศึกษาร่วมคลาสที่กำลังมองมา บางคนไม่ได้สนใจมากนักเพราะรู้ดีว่าอาจารย์สั่งให้นั่งเป็นกลุ่ม แต่บางคนก็อดมองด้วยความอิจฉาไม่ได้เพราะน้ำหอมได้อยู่กลุ่มเดียวกับหนุ่มหล่อสุดฮอตประจำสาขาอิเล็กทรอนิกส์

“อื้ม”

แทนหันมามองหน้าเธอเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าและตอบรับในลำคอเบาๆ เล่นเอาคนเอ่ยทักถึงกับมีอาการเหวอ

‘ในแชทว่าประหยัดคำแล้วตัวจริงประหยัดคำยิ่งกว่า กลัวดอกพิกุลจะร่วงเหรอพ่อคุณ’

น้ำหอมบ่นอยู่ในใจ จู่ๆ ก็รู้สึกหมั่นไส้คนที่เอาแต่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆ เก็บอาการเก่งนักใช่ไหม เดี๋ยวแม่จะอ่อยให้ล้มเลยคอยดูเถอะ

สัญชาตญาณความอยากเอาชนะของเธอทำงานขึ้นทันที ปกติมีแต่คนคอยตามจีบแถมเขายังพยายามชวนเธอคุยแบบสุดๆ แต่พี่แทนนี่อะไรเขาก็ดูเหมือนจะชอบเธออย่างที่พี่เฟิร์นบอกจริงๆ แต่กลับนั่งนิ่งไม่แสดงอาการอะไรเลย

“ถ้านั่งเป็นกลุ่มกันเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวเขียนชื่อสมาชิกในกลุ่มใส่กระดาษส่งมาให้อาจารย์ก่อนนะคะ”

อาจารย์ประจำคลาสเดินเข้ามาในห้องก็เริ่มสั่งงานทันที น้ำหอมเอี้ยวตัวไปหยิบกระดาษรายงานขึ้นมาเขียนชื่อสมาชิกในกลุ่มด้วยความเคยชินเพราะมันเป็นหน้าที่ของเธอเสมอ

น้ำหอมเริ่มเขียนสามชื่อแรกด้วยความรวดเร็วเนื่องจากมันเป็นชื่อของเธอและเพื่อนที่เขียนมาจนชินก่อนจะหันไปถามชื่อและนามสกุลของคนข้างๆ

“พี่แทนชื่ออะไรคะ”

“วราบดินทร์”

เมื่อได้ยินชื่อน้ำหอมก็ชะงักไปเล็กน้อยเพราะกลัวจะเขียนชื่อของเขาผิดจะหันไปให้เขาสะกดให้ฟังก็กลัวเขาจะมองว่าเธอโง่น่ะสิ

“เขียนแบบนี้ใช่มั้ยคะ”

น้ำหอมลองเขียนใส่กระดาษแผ่นเล็กแล้วยื่นให้แทนดูก่อน เขาก้มลงมองชื่อของตัวเองที่เขียนด้วยลายมือของเธอแล้วยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

“อืม เก่งนี่”