EP 8 | แชทชมพู

น้ำหอมหยิบตุ๊กตาชินจังซึ่งใช้สำหรับวางโทรศัพท์เดินเข้าไปในห้องน้ำระหว่างที่รอแชทตอบกลับมามือเรียวก็จัดการดึงขนตาและเช็ดเครื่องสำอางไปพลางๆ

Line | Tan WR

Tan WR: ใกล้ล่ะ

Tan WR: ทำไร

“โอ้โห ประหยัดคำแม้กระทั่งในแชทเลยเหรอเนี้ย”

มือเรียวคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ตอบในขณะที่มืออีกข้างของเธอกำลังแปรงฟันอยู่

Line | Tan WR

Khunhom: แปรงฟันอยู่ค่ะ

Khunhom: กำลังจะอาบน้ำ

Tan WR: ไปอาบให้เสร็จ

ขนาดเป็นแค่ตัวอักษรแต่ทำไมเธอถึงสัมผัสได้ถึงพลังความดุที่ส่งผ่านมาด้วยนะ น้ำหอมจินตนาการได้เลยว่าในขณะที่พิมพ์ประโยคนี้เขากำลังมีสีหน้าอย่างไร

Line | Tan WR

Khunhom: ค่าาาาาา

น้ำหอมใช้เวลาประมาณสิบห้านาทีในการอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย นี่ถือเป็นสถิติใหม่เลยที่เธอสามารถอาบน้ำได้เร็วขนาดนี้ คงจะเป็นเพราะเธอไม่ได้สระผมหรือไม่ก็เป็นเพราะรีบมาตอบแชทผู้ชาย

Line | Tan WR

Khunhom: มาแล้วค่ะ

Khunhom: หอมมากกกกกก

พิมพ์ส่งไปเพราะตั้งใจจะอ่อยแบบสุดๆ แต่ข้อความที่ได้รับกลับมาทำเอาร่างบางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรง

Line | Tan WR

Tan WR: ไปนอน

“อะไรเนี้ย พิมพ์ไปขนาดนี้ไม่คิดจะรับมุกหน่อยเลยหรือไง”

น้ำหอมบ่นพึมพำ ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจว่าเขาเป็นคนนิ่งๆ พูดไม่เก่งหรือต่อมความรู้สึกทำงานผิดปกติกันแน่

Line | Tan WR

Khunhom: โอเคค่ะ

Khunhom: ฝันดีนะคะ

ตัดบทสนทนาปุ๊บมือเรียวก็กดปิดอินเตอร์ปั๊บ ตอนนี้ขอนอนก่อนแล้วกันรู้สึกเหมือนพลังชีวิตจะเหลือไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์แล้ว

ความเหนื่อยล้าจากการทำงานทั้งวันทำให้น้ำหอมผล็อยหลับอย่างง่ายดายแตกต่างจากอีกคนที่ยังคงยังพิงพนักหัวเตียงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แทนนั่งจ้องหน้าจอโทรศัพท์พลางเม้มปากแน่น เขาชวนคุยไม่เก่งและไม่รู้ว่าจะต้องต่อบทสนทนายังไง

‘ทำไมการคุยกับใครสักคนมันยากกว่าทำโปรเจคจบอีกวะ’

ไม่ใช่ใครสักคนสิแต่เพราะเป็นน้ำหอมต่างหากเขาถึงได้คิดแล้วคิดอีกว่าจะคุยกับเธอยังไง ถ้าไอ้สองตัวบาทมันรู้เรื่องนี้ละก็...เขาคงได้โดนล้อจนลูกบวชแน่ๆ

Line | Tan WR

Tan WR: ฝันดี

สุดท้ายแทนก็ตัดสินใจจบบทสนทนาเพราะเห็นว่าตอนนี้ดึกมากแล้ว คนตัวเล็กทำงานมาทั้งวันควรจะได้พักผ่อนเสียที

แทนนั่งจ้องหน้าจอโทรศัพท์อีกสักพักใหญ่เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้เปิดอ่านเขาจึงโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงก่อนจะทิ้งตัวลงนอน

••××××ו•

Rrrr Rrrr~

สายเรียกเข้า ‘เสด็จแม่’

เสียงริงโทนของโทรศัพท์ที่กำลังแผดร้องเพื่อแจ้งเตือนสายเรียกเข้าทำให้คนที่กำลังนอนคลุมโปงอยู่ใต้ผ้าห่มรู้สึกตัวตื่น มือบางควานหาโทรศัพท์ในขณะที่ดวงตายังคงปิดสนิทแต่เมื่อหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ น้ำหอมจึงตัดสินใจลุกขึ้นนั่งเพื่อหาตัวต้นเหตุที่รบกวนการนอนของเธอ

“ฮัลโหลลลล~”

เมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาได้ ชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอทำให้น้ำหอมกดรับสายด้วยน้ำเสียงยานคางและทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง

“ไอ้อ้วน ยังไม่ตื่นอีก”

เสียงของแม่ที่ดังมาจากปลายสายไม่ได้จริงจังนักออกไปทางติดตลกด้วยซ้ำที่เกือบเที่ยงแล้วแต่ลูกสาวคนสวยของบ้านยังไม่ลุกจากที่นอน

พ่อและแม่มักจะเรียกน้ำหอมว่า ‘ไอ้อ้วน’ หรือ ‘ไอ้หมา’ เพราะตอนเด็กเธอเป็นเด็กที่อ้วนมาก ผิวขาวอมชมพูน่ารักน่าเอ็นดูซึ่งแม่บอกว่าน่ารักเหมือนหมาเลย จนตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจว่ามันคือคำชมจริงๆ ใช่ไหม

“เมื่อคืนเลิกตีสองแล้วอ่ะ”

“นี่จะเที่ยงแล้วนะ นอนครบแปดชั่วโมงแล้วก็ตื่นขึ้นมาพักบ้าง”

“ฮ่าๆๆ ถึงกับต้องตื่นมาพักเลยอ่อ”

น้ำหอมหลุดขำออกมากับประโยคของแม่ เธอและแม่ค่อนข้างสนิทกันมากเวลามีเรื่องอะไรเธอจะเล่าให้แม่ฟังแทบทุกอย่างและแม่ของเธอก็ไม่ได้หัวโบราณพยายามปรับตัวไปตามยุคสมัยด้วยเช่นกัน

เพราะความรักที่มีต่อพ่อและแม่มากน้ำหอมจึงอยากทำงานพิเศษเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระพวกท่าน ไม่อยากให้ทั้งสองคนทำงานจนเหนื่อยมากเกินไป

“ลุกขึ้นไปหาอะไรกินได้แล้วค่อยนอนต่อ”

“ไม่นอนต่อแล้วต้องซักผ้าอีก”

“ดูแลตัวเองด้วยนะ งานก็ไม่ต้องไปหักโหมมาก”

“ค่าาาา”

ความจริงพ่อและแม่ไม่ได้อยากให้เธอทำงานพิเศษเลยแต่เธอสัญญาว่าจะไม่กระทบการเรียนเด็ดขาด อีกอย่างเวลาเธออยากได้อะไรก็สามารถซื้อได้เลยโดยไม่ต้องมานั่งกังวลว่าจะกระทบรายจ่ายส่วนไหนของพ่อและแม่หรือเปล่า

น้ำหอมคุยกับแม่อีกไม่นานก็วางสายก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจไปมา ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ ห้องเพื่อเรียงลำดับความสำคัญว่าวันนี้เธอจะต้องทำอะไรบ้างก่อนออกไปทำงานในช่วงเย็น

“อ่ะ! ตอบหรือยังนะ”

เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อคืนเธอคุยแชทกับแทนก่อนจะปิดอินเตอร์เน็ตและหลับไป น้ำหอมจึงรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดเปิดอินเตอร์เน็ตอีกครั้ง

ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันต่างๆ ดังเข้ามาระรัวเหมือนทุกๆ เช้า ทั้งแจ้งเตือนการกดไลค์ คอมเม้นต์และแชทจากแอปพลิเคชันต่างๆ แต่น้ำหอมไม่ได้สนใจ ใครที่เธออยากตอบก็ตอบ ใครที่ไม่รู้จักไม่อยากตอบเธอก็จะปล่อยดองไว้อย่างนั้น

Line | Tan WR

Tan WR: ฝันดี

“อ๊ะ! ห้านาทีเองอ่ะแต่เฝ้าพระอินทร์ไปแล้วค่า”

เมื่อเห็นว่าแทนตอบกลับมาหลังจากที่เธอพิมพ์ไปแค่ห้านาทีในใจก็รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้เห็นข้อความของเขาเมื่อคืน คงจะทำให้เธอนอนหลับฝันดีมากกว่านี้

Line | Tan WR

Khunhom: มอนิ่งทันมั้ยคะ

ก็นี่มันเที่ยงแล้วแต่เธอไม่แน่ใจว่าเขาตื่นหรือยังเนื่องจากเป็นวันหยุด เขาอาจจะนอนพักผ่อนยาวๆ เหมือนกับเธอก็ได้

Line | Tan WR

Tan WR: เพิ่งตื่น?

Tan WR: ทำโปรเจคอยู่ในมอ.

แชทที่ตอบกลับมาอย่างรวดเร็วทำให้น้ำหอมเผลอยิ้มหวานออกมาทันที เธอยังไม่ได้ถามเลยว่ากำลังทำอะไรอยู่แต่เขากลับพิมพ์มาบอกเธอแล้ว

“รายงานด้วย น่ารักจัง”

Line | Tan WR

Khunhom: นอนนานไปหน่อยค่ะ

Khunhom: สู้ๆ นะคะ

น้ำหอมกดออกจากหน้าแชทเพื่อเข้าแอปพลิเคชันสั่งอาหาร ก่อนจะลุกขึ้นพับผ้าห่ม ทำความสะอาดห้อง วิ่งลงไปรับอาหาร ซักผ้า อาบน้ำกว่าจะได้กินข้าวที่สั่งมาก็ปาไปเกือบบ่ายสามแล้ว

ส่วนคนที่เธอรอตอบแชทก็หายไปเลยเช่นกัน น้ำหอมเข้าใจว่าแทนอาจจะไม่ว่างเพราะเขากำลังทำงานอยู่ เธอเวลาทำงานก็แทบจะไม่ได้จับโทรศัพท์เลยเหมือนกัน

นิ้วเรียวเลื่อนดูแชทอื่นที่มีหนุ่มๆ ทักเข้ามาแต่เธอตอบบ้างไม่ตอบบ้าง บางคนสามวันตอบครั้งแต่ก็ยังขยันทักมาอยู่ดี ตอนนี้เธอเริ่มเข้าใจแล้วว่าการนั่งรอแชทจากใครสักคนมีความรู้สึกอย่างไร

“หรือเวรกรรมจะตามสนองวะ”

Rrrr Rrrr~

Line | วิดีโอคอล ‘แพท’

“ว่างายยยยยย~”

น้ำหอมกดรับสายวิดีโอคอลจากแพทพลางตักข้าวเข้าปากในขณะที่ปลายสายมีสภาพไม่ต่างกันคือกำลังเองตัวพิงพนักหัวเตียงและกินขนมขบเคี้ยวอยู่

“สภาพ เพิ่งตื่นเหรอ”

“ตื่นนานแล้วเพิ่งทำงานบ้านเสร็จ”

“อ่อ พรุ่งนี้จารย์ไม่เลื่อนเวลาแล้วนะเรียนเก้าโมงเหมือนเดิม”

“ดีจัง! ได้นอนเพิ่มอีกตั้งชั่วโมง”

น้ำหอมตอบกลับไปด้วยความดีใจ เธอจะได้ไม่ต้องไปคลานมุดโต๊ะเลคเชอร์เพื่อเข้าเรียนอีก

“แล้วพรุ่งนี้จับกลุ่มทำรายงานนะ”

ถ้าแพทพูดด้วยท่าทางปกติน้ำหอมคงจะตอบรับกลับไปง่ายๆ แต่นี่เธอพูดพลางทำหน้ามีเลศนัยดูไม่น่าไว้วางใจเอาเสียเลย

“แล้วยังไง?”

“เอ้า! มึงก็ไปชวนพี่แทนมาอยู่กลุ่มเดียวกันดิ กลุ่มเขาสามคนพอดีไม่ใช่เหรอ”

“เอออออ~ แต่พี่เขาอาจจะจับกลุ่มกับเพื่อนในสาขาตัวเองก็ได้”

น้ำหอมยิ้มอย่างมีความหวังขึ้นมาก่อนจะหุบยิ้มลงอีกครั้งจนเพื่อนสนิทอย่างแพทถึงกับหรี่ตามองหน้าเธอทันที

“ไหนบอกไม่ได้ชอบขนาดนั้นไง”