EP 11 | มาให้จีบ

“พี่แทนไม่จีบแต่หอมจีบนะคะ^^”

น้ำหอมพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปหาแล้วส่งยิ้มหวานละลายใจที่รุ่นพี่พีอาร์ในร้านต่างก็บอกเป็นเสียงเดียวว่าถ้าใครได้เห็นคือตายเรียบ

แทนยังคงนั่งมองหน้าน้ำหอมนิ่งในขณะที่เพื่อนร่วมโต๊ะแทบจะจิกเล็บฝังลงไปในเก้าอี้เพราะรอลุ้นคำตอบของแทน

มือเรียวคว้าโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาก่อนจะกดส่งอะไรบางอย่างไปทางแชทของแทนและแจ้งเตือนโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

ติ๊ง!

“นี่ตารางงานหอมค่ะ ถ้าพี่แทนว่างให้หอมจีบวันไหนก็มาหาตามตารางนี้ได้เลยนะคะ”

พูดจบร่างบางก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากโรงอาหารทันที จริงๆ เธอรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่แทนตอบกลับมาว่าไม่ได้จะจีบเธอทั้งที่เขาก็ดูเหมือนจะสนใจเธอ แชทคุยกับเธอตลอด

‘นี่มันเข้าข่ายเขาไม่ได้มีใจ เขาแค่มีอินเทอร์เน็ตชัดๆ’

“อิ่มว่าหอมโกรธนะ อุ๊บ!”

แพทรีบยกมือปิดปากเพื่อนสาวแสนซื่อของตัวเองแทบไม่ทันก่อนจะหันไปส่งยิ้มแห้งๆ ให้สามหนุ่ม

“หอมมันติสท์แบบนี้แหละค่ะ เราอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะคะ”

แพทและอิ่มรีบหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินออกจากโรงอาหารตามน้ำหอมไปทันที

“ไงล่ะมึง ไม่ได้จะจีบ งอนตุ้บป่องไปเลย”

แทนมองตามคนตัวเล็กที่เดินออกไปจากโรงอาหาร เขาก็ไม่ได้ตั้งตัวเหมือนกันและคำตอบนั้นมันก็ตอบออกไปแบบอัตโนมัติตามประสาคนปากหนัก

แต่ที่อึ้งมากกว่าคงจะเป็นประโยคตอบกลับมาของเธอ แทนหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดเข้าแชทที่น้ำหอมส่งตารางงานของตัวเองมาให้ มันไม่ใช่แค่ตารางงานแทบจะเรียกได้ว่าตารางชีวิตของเธอเลยดีกว่าเพราะมันมีคาบเรียนทั้งหมดของเธออยู่ด้วย

“เชี่ย! น้องเขานอนตอนไหนวะ”

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นบอสจึงชะเง้อหน้าเข้าไปดูรูปในโทรศัพท์ของแทนด้วยอีกคน

จากตารางแล้วกิจวัตรของน้ำหอมคือตื่นหกโมงเช้า เรียนแปดโมงถึงบ่ายสาม บางวันก็เข้างานที่ร้านคูลหกโมงและเลิกงานตีหนึ่ง แต่บางวันช่วงบ่ายสี่ถึงหกโมงเธอกลับรับงานทำความสะอาดด้วย ส่วนในวันเสาร์อาทิตย์ก็ยังมีงานเอ็มซีแทรกขึ้นมาอีก

แทนเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์มองไปยังถ้วยก๋วยเตี๋ยวเรือไปพร่องลงไปแค่ครึ่งหนึ่งด้วยความรู้สึกหลากหลาย

@Cool Bar

“ไอ้หอม แฟนกูไม่สบายวะกูขอผู้จัดการกลับก่อนล่ะ มึงจะกลับยังไง”

ชมพูเดินเข้ามากระซิบกระซาบอยู่ข้างหลังของน้ำหอมที่กำลังเติมเครื่องดื่มให้ลูกค้า

“เดี๋ยวหอมหาทางกลับเองพี่ ไม่เป็นไรรีบไปเหอะ”

โดยปกติทั้งคู่จะไปกลับด้วยกันตลอดเพราะอยู่หอเดียวกัน ถึงชมพูจะเป็นห่วงแฟนมากแต่ก็อดเป็นห่วงรุ่นน้องคนสนิทไม่ได้เหมือนกัน

“แน่ใจนะ”

“หอมกลับได้ไม่ต้องห่วง”

“เออๆ เหมือนฝนจะตกด้วยวะ กูรีบไปก่อน”

น้ำหอมมองตามชมพูที่รีบเดินออกจากร้านไปจนลับสายตาก่อนจะหันมาสนใจลูกค้าในร้านต่อ ตั้งใจทำงานตรงหน้าให้เสร็จก่อนแล้วค่อยหาทางกลับบ้าน

“ชื่อน้ำหอมเหรอครับ”

ลูกค้าหนุ่มหล่อนั่งอยู่ในโต๊ะที่น้ำหอมเป็นคนดูแลเอ่ยถามขึ้น จริงๆ เขาก็ไม่น่าจะถามหรอกเพราะป้ายชื่อของพนักงานทุกคนก็ติดอยู่ตรงหน้าอกข้างซ้ายอยู่แล้ว

“ใช่ค่ะ ชื่อน้ำหอม^^”

น้ำหอมตอบกลับไปพลางยิ้มหวานอย่างเป็นมิตร หน้าที่ของเธอคือการทำงานบริการ การยิ้มแย้มและพร้อมรับมือกับลูกค้าในทุกรูปแบบเป็นเรื่องที่เธอทำใจยอมรับตั้งแต่สมัครเข้ามาทำงานแล้ว

“แล้วหอมจริงมั้ยครับ”

“ต้องลองหอมดูก่อนค่ะ”

“ฮิ้ววว~”

คนอื่นๆ ในโต๊ะโห่แซวกันขึ้นมาทันทีเมื่อน้ำหอมตอบกลับพลางขยิบตาให้เล่นเอาเพื่อนของพวกเขาถึงกับไปไม่เป็น

“หอมขอไปดูโต๊ะนู้นก่อนนะคะ”

น้ำหอมเดินเลี่ยงออกมาจากโต๊ะอย่างมีมารยาทก่อนจะเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำแล้วถอนหายใจออกมา

“อ่ะ! ฝนตกเหรอ”

เสียงฝนที่ดังอยู่ข้างนอกทำให้น้ำหอมทำหน้าเซ็งขึ้นมาทันที ยังหาทางกลับบ้านไม่ได้เลยฝนก็ดันมาตกอีก

เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงเลิกงานแต่ฝนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก น้ำหอมได้แต่ถอนหายใจพลางชะเง้อมองออกไปนอกร้านเพราะนอกจากมันจะไม่ยอมหยุดแล้วยังดูเหมือนจะตกหนักมากกว่าเดิมเสียอีก

‘เมื่อไหร่จะผ่านหน้าฝนไปสักทีเนี้ย’

“อ้าว น้องน้ำหอมกลับยังไงครับ”

ลูกค้าคนเดิมเดินเข้ามาทักระหว่างที่เขากำลังจะเดินออกจากร้าน เพื่อนๆ ของเขาหันมามองแล้วพยักหน้าเป็นอันรู้กันว่าจะไปรอที่รถส่วนน้ำหอมก็ทำได้แค่ยกขึ้นขอบคุณลูกค้าที่เดินออกไปก่อนตามมารยาทเท่านั้น

“อ่อ หอมรอเพื่อนมารับค่ะ”

“เพื่อนหรือแฟนครับ”

“เพื่อนค่าาา~ หอมยังเด็กแม่ไม่ให้มีแฟนหรอกค่ะ ฮ่าๆ”

น้ำหอมยังคงพูดคุยกับลูกค้าอย่างเป็นมิตร ถึงจะมองออกว่าเขาต้องการสานสัมพันธ์กับเธอแต่เขาไม่ได้แสดงท่าทางคุกคามจนน่าเกลียด เธอจะแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่อยากคุยกับลูกค้าไม่ได้

“เสียดายจังครับ ไม่งั้นพี่คงจะ...”

“น้ำหอม”

เสียงเข้มคุ้นหูที่ดังแทรกขึ้นมาทำให้น้ำหอมหันกลับไปมองด้วยความตกใจ ทำไมแทนถึงมาอยู่ที่นี่ในเวลานี้หรือว่าเขามานั่งดื่มที่ร้านแล้วเธอไม่เห็น ไม่สิเขาออกจะเด่นขนาดนี้เธอจะมองไม่เห็นเขาได้ยังไง

“กลับ”

แม้จะพูดกับน้ำหอมแต่สายตาคมกลับไม่ได้มองมาทางเธอเลยสักนิด ตอนนี้แทนกำลังยืนจ้องตาอยู่กับคนข้างๆ น้ำหอมและเป็นลูกค้าคนนั้นที่เลือกจะหลบสายตาไป

“เพื่อนมารับแล้วหอมกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”

น้ำหอมยกมือไหว้ลูกค้าก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาแทน สายฝนที่กำลังเทกระหน่ำบวกกับรังสีบางอย่างที่แผ่ออกมาจากตัวของแทนทำให้บรรยากาศตอนนี้ช่างน่าขนลุกเสียเหลือเกิน

ทั้งสองคนต้องวิ่งฝ่าฝนเล็กน้อยเพื่อไปขึ้นรถของแทนที่จอดอยู่อีกฝั่งตรงข้ามและเพราะรถถูกสตาร์ททิ้งไว้ทำให้ร่างบางที่วิ่งฝ่าฝนเข้ามาปะทะกับแอร์เย็นฉ่ำในรถถึงก็ตัวสั่นเทาด้วยความหนาว

“พี่แทนมาทำอะไรที่ร้านเหรอคะ”

น้ำหอมเอ่ยถามทันทีเมื่อทั้งคู่ขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแต่สายตาของแทนที่มองมาตอนนี้ทำให้น้ำหอมรู้สึกเหมือนเธอกำลังโดนคุณครูฝ่ายปกครองคาดโทษ

“ทำไมมองหอมแบบนั้น อ๊ะ” น้ำหอมรีบยื่นมือไปจับข้อมือของแทนทันทีเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะปรับเพิ่มอุณหภูมิแอร์ให้เธอ “หอมใส่เสื้อแขนยาวอยู่ไม่หนาวเท่าไหร่คะ แทนขี้ร้อนอยู่ด้วยไม่ต้องปรับหรอกค่ะ”

“รู้ได้ไง”

แทนรู้สึกแปลกใจไม่น้อยกับประโยคของน้ำหอม เธอเจอกับเขาแค่ไม่กี่ครั้งแล้วรู้ได้ยังไงว่าเขาขี้ร้อน

“ก็ครั้งที่แล้วพี่แทนปรับแอร์ให้หอมแต่ตัวเองนี่เหงื่อแตกเชียว แล้วตกลงพี่แทนมาทำอะไรที่ร้านคะ”

ไขข้อสงสัยเรียบร้อยน้ำหอมก็เอ่ยถามคำถามเดิมที่เธอยังไม่ได้รับคำตอบ แทนปรายตามามองเธออีกครั้งก่อนจะยื่นมือไปเข้าเกียร์และออกรถ

“ลืมคำพูดตัวเอง?”

“คำพูดหอม?”

น้ำหอมถึงกับขมวดคิ้วพลางคิดทบทวนว่าเธอพูดอะไรไปบ้างเพราะรู้สึกว่ามันเยอะแยะไปหมด จนนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในโรงอาหารเมื่อตอนกลางวัน

“อ่อออ~ มาให้หอมจีบเหรอคะ^^”

คนตัวเล็กเอียงคอถามอย่างน่ารัก ใบหน้าสวยถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มหวานขึ้นมาทันที ไม่คิดว่าเขาจะมาให้เธอจีบจริงๆ

“อยู่หอไหน”

คนถูกมองด้วยสายตาล้อเลียนเลือกที่จะเปลี่ยนคำถามแทน น้ำหอมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ แต่ก็เลือกที่จะไม่เซ้าซี้เขาต่อ

“ทีทีทีอพาร์ทเม้นท์ค่ะ ว๊าย!”

พูดไม่ทันจบประโยคเสียงฟ้าร้องก็เล่นเอาร่างบางสะดุ้งโหยง นี่คืออีกหนึ่งสาเหตุที่น้ำหอมไม่ชอบหน้าฝน เธอกลัวเสียงฟ้าร้อง