เทียนเผารัก - 4

"ใครบอกว่ายังไม่ขึ้น กระเป๋าอยู่ในรถเท่ากับคนนั่ง พันนึงจ่ายมาให้ไว"

แบบนี้ก็ได้? นี่มันขูดรีดกันชัด ๆ แล้วดูเหมือนคนอื่น ๆ จะไม่สนใจการกระทำของเขานะ พวกรักษาความปลอดภัยของสนามบินไม่มีหรือไงทำไมไม่เห็นหัวสักคน อย่าให้โมโหจนต้องอ้อนแด๊ดดี้ซื้อสนามบินเป็นของตัวเองเชียว!

"ไม่จ่าย แล้วก็ถอยด้วยฉันรีบ!"

ไม่ใช่รีบอย่างเดียว ตอนนี้ง่วงแล้ว จากตีหนึ่งจนตอนนี้ตีหนึ่งกว่า ๆ แล้วเสียเวลาทิ้งไปตั้งหลายนาที

"ไม่จ่ายก็ไปไหนไม่ได้นะคนสวย อ้อ! หรือถ้าไม่มีเงิน จ่ายเป็นอย่างอื่นแทนก็ได้นะ หน้าตาอย่างน้อง พี่ขอฟังเสียงร้องตอนมีความสุขหน่อยเถอะ"

เขาไม่ได้ยืนพูดอยู่ห่าง ๆ แต่โน้มใบหน้าเข้ามากระซิบเกือบจะชิดผิวแก้มเธอ น่าขยะแขยงที่สุด!

"อยากฟังเสียงร้อง?" คิ้วสวยเลิกขึ้นสำทับคำถาม มุมปากเธอยกยิ้มอย่างมาดร้าย พร้อมขาเรียวยาวค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว สองก้าว และ...

"อั่ก!" สองมือหยาบกร้านรีบยกมากุมเป้าตัวเองทันทีที่ถูกสับเข่า ใบหน้าเขาเขียวไปหมดเมื่อความจุกกำลังกัดกินน้องชายเขา

"เชิญกลับไปร้องให้แม่ที่บ้านฟังเถอะลุง"

แม้จะดูยังไม่แก่ถึงขั้นเรียกลุง ทว่าเธอกลับคิดว่าเรียกแบบนี้แหละเหมาะสมแล้ว ....ลุงที่เลี้ยงสัตว์เลื้อยคลานไว้บนหัว

ภายในรถคันหรูติดฟิล์มดำชนิดด้านนอกมองเข้ามาไม่เห็นซึ่งผิดกฎจราจรอย่างเต็ม ๆ มีร่างกำยำมาดแมนสวมชุดลำลองสีดำสนิททั้งตัว บนหัวสวมหมวกแก๊ปสีเดียวกับเสื้อผ้า สวมถุงมือหนังสีดำอย่างดีเกรดพรีเมียมนั่งมองเหตุการณ์ตรงหน้าตั้งแต่ต้นจนจบ

มุมปากที่ไม่เคยแสดงท่าทางใด ๆ กลับมีรอยยิ้มเล็กน้อยด้วยความสะใจในท่าทำลายจุดแลนด์มาร์กนั้นยิ่งนัก

"ท่าท่างแสบน่าดู" เขาชื่นชมหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะลดกระจกฝั่งซ้ายมือเขาลงเมื่อร่างสูงหุ่นแซ่บกำลังเดินหน้ามุ่ยมาจวนจะถึงตัวรถด้วยท่าทางหงุดหงิด

"คุณเซินใช่..."

"เปิดประตู!"

ทว่าอ้าปากถามยังไม่ทันจบ คนที่เดินมาท่าทางหงุดหงิดรีบตะคอกเสียงใส่อย่างเอาแต่ใจ มือหนารีบกดปลดล็อกประตูหลังเพื่อให้คนที่กำลังอารมณ์เสียขึ้นมาทันที ส่วนตัวเองรีบลงจากรถเพื่อไปขนกระเป๋าเดินทางใส่ไว้ท้ายรถให้เรียบร้อยแล้วกลับขึ้นมานั่งประจำที่

"สวัสดีครับผม 'ฉิงเฉา' เป็นคนติดตามของคุณ..."

"ฉันง่วง เหนื่อย เพลีย ไว้ค่อยแนะนำตัวกันวันหลังแล้วกัน"

เป็นครั้งที่สองแล้วที่เธอขัดจังหวะการพูดของเขา แต่ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้ก็เกือบจะตีสองแล้ว เธอนั่งเครื่องจากมาเก๊ามาที่นี่ก็หลายชั่วโมงแล้ว ไหนจะมายืนมีเรื่องกับคนขับแท็กซี่อีกเป็นนานสองนานไม่เหนื่อยก็ไม่รู้จะพูดยังไง

"งั้นผมพากลับที่พักเลยนะครับ"

ฉิงเฉาไม่ได้รับสัญญาณใด ๆ จากหญิงสาวที่ผู้เป็นนายมอบหน้าที่ให้มารับเธอในยามวิกาลจึงเข้าเกียร์เหยียบคันเร่งเคลื่อนยนต์ทะยานเจ้าม้าเหล็กราคาหลายสิบล้านไปยังที่พักที่ถูกจัดเตรียมไว้ทันที

สายวันต่อมา...

ภายในห้องหรูของโรงแรมระดับห้าดาวของชั้นสี่สิบ บนเตียงกว้างมีร่างของหญิงสาวที่ยังคงอยู่ในชุดเดิมของเมื่อคืนนอนหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ

เมื่อคืนหลังจากที่ฉิงเฉาพาเธอมาส่งที่โรงแรมแห่งนี้หญิงสาวที่เหนื่อยล้าเต็มทีก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงนอนนี้อย่างไม่สนใจจะทำความสะอาดร่างกาย

แม้แต่บุคคลแปลกหน้าที่มาส่งเธอที่ห้องพร้อมกระเป๋าเดินทาง ตัวเธอเองยังไม่สนใจว่าเขาจะทำมิดีมิร้ายตนเองหรือเปล่า

ก็นะ... ถ้าเป็นคนของเจ้าพ่อแห่งเซี่ยงไฮ้อย่างเซินจิ้งป่ามีหรือจะกล้าหือกล้าทำอะไรเธอ เพราะจุดจบเดียวที่มีคือความตายเท่านั้น

ครืน~ เสียงเครื่องมือสื่อสารดังขึ้น ใบหน้าสวยเริ่มขมวดคิ้วจนเกิดรอยย่นเมื่อถูกขัดความสุข เธอเอื้อมมือเพื่อหาเจ้าตัวต้นตอของแรงสั่นสะเทือนนั้นแล้วกดรับสาย

"ค่ะ" ไม่ได้ดูด้วยซ้ำว่าปลายสายที่โทรเข้ามาคือใคร

[ไม่ทราบว่าคุณเซินตื่นหรือยังครับ]

เธอจำเสียงผู้ชายคนนี้ดี ก็คนที่พ่อบุญธรรมส่งมารับเธอเมื่อคืนยังไงละ

"มีอะไร" ตอบกลับเสียงงัวเงียเพราะเธอยังไม่อยากตื่นเลย

[คุณมาที่นี่เพื่อต้องการพบใครบางคนไม่ใช่หรือครับ]

เมื่อถูกถามคำถามที่เกี่ยวกับภารกิจ ดวงตาเรียวสวยเบิกขึ้นทันที อาการง่วงอยู่หายเป็นปลิดทิ้ง

"นายบอกชื่ออะไรนะ?" เมื่อคืนเหมือนเขาจะแนะนำตัวไปแล้ว หากแต่เพราะเธอเหนื่อยและเพลียเกินไปเลยไม่สนใจที่จะจดจำชื่อเขา

[ฉิงเฉา บอดี้การ์ดของคุณ หลัน หลั่นเทียน]

หลัน หลั่นเทียน?

พรึ่บ! ร่างบางรีบลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว

เกือบไปแล้ว ดีนะเมื่อคืนเธอเหนื่อยเกินไปเลยไม่ได้ต่อว่าเรื่องที่เขาไม่ลงไปช่วยเธอจากแท็กซี่คันนั้นและเอ่ยถึงพ่อบุญธรรตนเอง ไม่งั้นภารกิจนี้คงล่มตั้งแต่ยังไม่เริ่มแน่ ๆ

"นายอยู่ไหน?" เมื่อตั้งสติได้จึงเอ่ยถามออกไปอย่างไร้พิรุธให้จับผิด

[ผมอยู่หน้าห้องคุณ]

"หน้าห้อง!?"

นี่มันเรื่องอะไรกัน เขาบ้าหรือยังไงมายืนอยู่หน้าห้องแต่เช้า

ไม่สิ ต้องบอกว่าในตอนสายของวันแบบนี้

[ครับ อันที่จริงผมเฝ้าอยู่หน้าห้องนี้ทั้งคืน]

ทั้งคืน!

"ใครสั่งให้นายมาเฝ้าหน้าห้องฉันทั้งคืนแบบนี้"

[ไม่มีครับ แต่เพราะคุณคือคนของคุณหลั่นเทียน ผมเลยต้องคอยเฝ้าไว้เผื่อเกิดเรื่องขึ้น]

ใครบอกว่าเธอคือคนของเจ้านายเขา เธอก็แค่คนที่จะมาพบเขาเท่านั้น ยังไม่ใช่คนของเขาคนนั้นสักหน่อย

[ถ้าคุณเซินตื่นแล้วผมจะรออยู่ที่หน้าห้องสิบห้านาที หวังว่าคงพอจะให้คุณเตรียมตัวเก็บของเสร็จ]

ริมฝีปากจิ้มลิ้มขยับไปมาไม่ให้เกิดเสียง ตั้งแต่โตมาไม่เคยมีใครกล้าออกคำสั่งกับเธอแบบนี้นอกจากพ่อบุญธรรมเธอคนเดียว แต่นี่อะไร เป็นแค่บอดี้การ์ดแต่กล้าตั้งเวลาให้เธอแถมแค่สิบห้านาทีอีก

"ถ้านายรอไม่ไหวก็กลับไปก่อนเดี๋ยวฉันหาทางไปที่นั่นเอง"

ที่นั่นที่ว่าคือสถานที่ที่พ่อบุญธรรมส่งเธอมาปฏิบัติภารกิจในครั้งนี้ กาสิโนชื่อดังที่เป็นที่สิงสถิตของเป้าหมาย

[คงไม่ได้ครับ คุณหลั่นเทียนสั่งมา ผมต้องกลับไปพร้อมกับคุณ]

ใบหน้าสวยเริ่มบูดบึ้งเมื่อถูกขัดใจ ถ้าเป็นลูกน้องพ่อบุญธรรมของเธอคงดีไม่ใช่น้อยเพราะเธอสามารถดุด่าหรืออาละวาดใส่เขาให้หนีกระเจิงไม่ทันได้ แต่นี่เพราะการมาครั้งนี้ของเธอคือการปลอมตัวมาทำภารกิจทำลายผู้ชายที่ชื่อ

หลันหลั่นเทียนอะไรนั่นจึงแสดงออกว่าตัวตนแท้จริงของเธอเป็นแบบไหนมากไม่ได้

อีกอย่าง... เธอยังไม่รู้เลยว่าในจดหมายนั้นเขียนอะไรไว้ เธอเลยต้องตามน้ำของคนที่นี่ไปก่อน

"งั้นก็ได้ สิบห้านาทีฉันจะออกไป"

เกิดมาเพิ่งจะเคยวิ่งผ่านน้ำก็วันนี้วันแรกแล้วละสกายเอ๊ย..!