Ep : 4. ยังติดที่ปลายลิ้น

ณปภัชพยายามเลี่ยงและหลบหน้าคนโหดตลอดหลายวันที่ผ่านมา ตั้งแต่วันนั้นที่ห้องรับประทานอาหาร จากที่โดนเขาปล้นจูบแรกของวัยสาวไป สาวน้อยก็เอาแต่หลบเลี่ยง เห็นเขาไกลๆ ก็รีบหลบด้วยไม่อยากจะเจออีกฝ่าย ด้วยกลัวว่าเขาจะฉวยโอกาสกับตนอีก

“วันนี้คุณไอซ์มาแต่เช้าจังเลยนะครับ” ไอ้จ้อนที่มาหานายตอนเช้าที่บ้านเหมือนทุกเช้าเดินเข้ามาในครัวตามกลิ่นอาหารที่โชยออกไปถึงด้านนอกของห้องครัว

“ค่ะ พี่จ้อน”

“แล้วเนี่ยเสร็จแล้วเหรอครับ”

“เสร็จแล้วค่ะ ไอซ์ทำข้าวต้มปลาเสร็จแล้วค่ะ และตอนนี้กำลังจะยกไปตั้งโต๊ะ”

“ให้ผมช่วยนะครับ”

“อย่าดีกว่าพี่จ้อน เดี๋ยวนายของพี่จ้อนมาเห็นค่ะ” เธอบอกเขาด้วยไม่อยากมีปัญหา แม้จะรู้ดีว่าตอนนี้เขายังไม่ตื่น เพราะเพิ่งตีห้าครึ่งเอง

“อือ...งั้นเดี๋ยวผมช่วยถือถ้วยช้อนไปแล้วกันนะครับ”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” แล้วเธอก็ยกหม้อข้าวต้มที่ทำไว้แต่พอดีให้หฤทย์กับจ้อนทาน ส่วนเธอนั้นไปทานที่โรงอาหารกับคนงาน ทานอิ่มแล้วจะกลับมาเก็บโต๊ะล้างถ้วยชามแล้วค่อยเข้าไปทำงานในไร่ เป็นแบบนี้ตั้งแต่วันที่โดนคนร้ายกาจปล้นจูบแรกไป

หฤทย์รู้ดีว่าตลอดหลายวันที่ผ่านมาณปภัชตั้งใจหลบหน้าตัวเอง และแน่นอนมันทำให้เขาหงุดหงิด นอนไม่ค่อยหลับ และวันนี้เขาต้องเจอหล่อนให้ได้ ต้องคุยกัน เพราะเขาไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้ หฤทย์ลูบไล้ริมฝีปากหนาตัวเองไปมาแล้วดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงอาบน้ำแต่งตัวลงมาชั้นล่าง ด้วยเวลานี้ตีห้าใกล้จะหกโมงเช้าแล้ว เขารู้ว่าเธออยู่ชั้นล่างของบ้าน เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็รีบมายังชั้นล่างทันที

หฤทย์เดินมาถึงห้องรับประทานอาหารของบ้าน เขามองไปข้างในห้องเห็นไอ้จ้อนกับณปภัชกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานและตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองเผลอกำมือแน่นเข้าหากันด้วยความไม่พอใจคนทั้งสองที่กำลังพูดคุยสนิทสนมกันอยู่ข้างใน

“ไอซ์ไปก่อนนะคะพี่จ้อน แล้วเจอกันที่ไร่ค่ะ” เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเธอก็เอ่ยขอตัว

“ครับ แล้วเจอกันครับ วันนี้จะมีสอนตัดแต่งต้นส้มนะครับ”

“ค่ะ พี่จ้อน ไอซ์ไปนะคะ” แล้วเธอก็หมุนตัวจะเดินออกจากห้องรับประทานอาหาร แต่หันมาก็เจอกับคนหน้ายักษ์ที่จ้องมองมาทางตนเอง ณปภัชยกมือขึ้นพร้อมก้มมองนาฬิกาเรือนเล็กที่ข้อมือดูเวลา ยังไม่ถึงหกโมงเช้าแล้วทำไมวันนี้เขาถึงตื่นเช้าล่ะ

“อ่ะ...เอ่อ สวัสดีค่ะ” เธอเอ่ยทักทายเขาเสียงสั่นด้วยไม่ได้เจอหน้ากันจะจะแบบนี้หลายวันจึงทำให้สาวน้อยทำตัวไม่ถูกว่าจะปั้นหน้ายังไงและพูดอะไรกับเขาจึงเลือกเอ่ยสวัสดีคนตัวโต

“เอ้า! นาย ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจัง หิวไหมนายเดี๋ยวไอ้จ้อนตักข้าวต้มปลาห๊อมหอมให้ครับ” ไอ้จ้อนหันไปมองนายเมื่อได้ยินณปภัชทักทายนาย แม้จะเจอกับสายตาเหี้ยมโหดกระชากวิญญาณก็เถอะ แต่มันก็ฝืนยิ้มและพูดกับนายของมัน

หฤทย์ไม่ตอบ เขาทำเพียงเดินลงส้นเท้าหนักๆ ไปดึงลากเก้าอี้ออกนั่ง ส่วนไอ้จ้อนก็รีบไปจัดการตักข้าวต้มเสิร์ฟให้นายทันที พร้อมกับรินน้ำให้เสร็จสรรพ

“กูยังไม่ได้บอกว่าจะกิน” เขาดันถ้วยข้าวต้มปลาตรงหน้าออกห่างพร้อมกับหันไปมองหน้าไอ้จ้อนอย่างคาดโทษ

“ขอโทษครับนาย งั้นไอ้จ้อนขอตัวก่อนนะครับ ผมไปนะครับคุณไอซ์” เมื่อรู้ว่าตัวเองควรอยู่ไหน ไอ้จ้อนก็รีบเอ่ยขอตัวทันที ทิ้งให้ณปภัชกับหฤทย์เผชิญหน้ากันตามลำพัง

“หลบหน้ากูทำไม”

ภาพของณปภัชกับไอ้จ้อนพูดคุยหัวเราะต่อกระซิกกันก่อนหน้ายังติดตาและทำให้เขาพาลโกรธจนเอ่ยคำหยาบออกมา

เงียบ!

‘คนอะไรหยาบคายที่สุด ต่ำช้าที่สุด’ ณปภัชไม่ตอบ แต่ต่อว่าเขาในใจ

“กูถามมึงอยู่นะ ‘อี’ เด็กหิวเงิน...กรอด!” เขาเพิ่มน้ำเสียงขึ้นและน้ำเสียงในรอบสองก็เต็มไปด้วยพลังโกรธพร้อมเสียงกัดฟันดังลอดออกมาใหได้ยิน

“ฉันพยายามแล้วนะที่จะไม่สนใจ ‘แก’ แต่แกก็ยังเอาแต่เรียกฉันว่า ‘อี’ ตลอด ทำไมกัน ถึงแกจะเกลียดฉันยังไงฉันก็เป็น ‘แม่เลี้ยง’ แกไม่ใช่เหรอ พ่อแกก็รับฉันเข้าบ้านมาแล้ว ถ้าไม่ชอบไม่ยอมรับก็ต่างคนต่างอยู่ซะสิ” เธอพอแล้ว อดทนมามากพอแล้วกับคำพูดหยาบๆ ห่ามๆ ของผู้ชายป่าเถื่อนคนนี้

“เดี๋ยวนี้กล้าเรียกกูว่า ‘แก’ เชียวเหรอ ‘อี’ เด็กเปรต! อย่าคิดว่าพ่อกูรักพ่อกูหลงแล้วกูจะทำอะไรมึงไม่ได้ อย่าลืมสิว่ามึงอยู่ถิ่นใคร...ตุ้บ!” ด้วยความเดือดดาลสันกรามแกร่งปูดโปนขึ้นเป็นสันพร้อมเสียงกัดฟันดังลอดออกมา สองมือใหญ่ทุบโต๊ะดันตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งแล้วเดินหากวางน้อยปากดีทันที

“จะบอกอะไรให้นะ พ่อกูช่วยเหลืออะไรมึงไม่ได้หรอก ถ้ากูจะฆ่ามึงฝังท้ายไร่” เขาเดินมาบีบคางเล็กของณปภัชเต็มแรงโกรธ

“อือ...เจ็บ!” เธอยกมือทุบตีมือแข็งแรงของหฤทย์ให้ปล่อยมือจากคางตัวเอง

“ดี! จำไว้ จะได้ไม่มาปากเก่งกับกูอีก และจำไว้ว่าตัวเองเป็นแค่ลูกไก่น้อยที่รอวันตาย อย่าริมาอวดดีกับกูอีก ที่สำคัญจำไว้ด้วยว่ากูอายุมากพอเป็นพ่อมึงได้แล้วเด็กใจแตก!”

โอ๊ย!

ตุ้บ!

ด้วยความตั้งตัวไม่ทันและไม่คิดว่าเขาจะผลักตัวเองเต็มแรงจนเสียหลักล้มชนกับโต๊ะด้านหลัง

“ไสหัวไปให้พ้นหน้ากู อ้อ...ลืมบอกไป อย่าแรดให้มากนัก มึงไม่ใช่คนโสด มึงมีผัวแก่ๆ อย่างพ่อกูรอมึงอยู่ที่กรุงเทพ”

“ไม่ลืมหรอกว่าตอนนี้ฉันมีตำแหน่งอะไร ฉันเป็นแม่เลี้ยงของแก และแกก็ห้ามลืมล่ะว่าฉันเป็นแม่เลี้ยงของแก”

เธอกัดฟันตอบสวนกลับแล้วพาตัวเองเดินหนีออกจากห้องทานอาหารไปให้พ้นหน้าเขาตามที่เขาต้องการ และเธอเองก็ไม่ประสงค์จะอยู่ที่นี่ต่อ เกลียดเหลือเกินผู้ชายคนนี้ ไม่รู้อะไรเข้าสิงให้เธอตัดสินใจทำสัญญาบ้าๆ นั่นกับคุณท่านกันแน่ เพียงเพราะรูปถ่ายใบเดียวตัดสินคนไม่ได้ เธอพลาดเองที่เห็นแค่รูปก็คิดว่าเขาจะเป็นคนดี อบอุ่น อ่อนโยนกับตัวเอง แต่พอได้เจอและสัมผัสเนื้อแท้แล้ว เขามันผีห่าซาตานมาเกิดชัดๆ ถึงว่าก่อนจะลงนามในสัญญาคุณท่านถึงถามย้ำแล้วย้ำอีกว่าคิดดีแล้วรึยัง ใช่...เธอคิดดีจนทำให้ตัวเองมาเจอกับไอ้เดนนรกอย่างหฤทย์นี่ไง

“แม่งเอ๊ย! เพล้ง!” หฤทย์ปัดถ้วยข้ามต้มตรงหน้าทิ้งด้วยความเดือดดาลแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องทานอาหารไปทันที

ใต้ฟ้าเดียวกันอีกฝั่ง ตอนนี้ศิวดลที่ตื่นมาทำบุญใส่บาตรลำลึกถึงภรรยาที่รักที่จากไปกลับเข้ามาในบ้านก็มารับสายจากไอ้จ้อนที่โทรมารายงานตัวเองถึงความคืบหน้าของลูกชายคนโตของตัวเองกับว่าที่ลูกสะใภ้ที่ตัวเองประทับใจตั้งแต่แรกเจออย่างณปภัช

“มึงคอยดูไว้ไอ้จ้อน และรายงานกูมาเป็นระยะๆ ล่ะ เดี๋ยวมีเงินพิเศษให้” แล้วก็รีบกดวางสายจากไอ้จ้อนไปทันที เมื่อลูกชายคนรองเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น

“ใครโทรหาพ่อแต่เช้าครับ”

“เพื่อนน่ะ ว่าแต่เราเถอะเพิ่งตื่นหรือเพิ่งกลับ แต่เหมือนว่าชุดที่ใส่จะเป็นชุดเมื่อวานนะเลว” ศิวดลมองชุดที่ลูกชายตัวเองใส่ก็พอจะเดาได้ว่าเพิ่งกลับมาบ้าน

“พ่อเนี่ยความจำดีเหลือเกิน” ลภัชดนย์เอ่ยตอบ

“พ่อมึงแก่แต่ใช่จะความจำเสื่อม ว่าแต่ทำไมถึงกลับบ้านตอนเช้า ทำไมไม่ค้างที่อู่ล่ะ”

“พอดีทางผ่านน่ะครับ เลยแวะบ้านก่อนจะไปอู่”

“งั้นไปอาบน้ำมากินข้าวเช้าเป็นเพื่อนพ่อหน่อย”

“แล้วดีล่ะครับ ปกติดีมันจะทำหน้าที่ลูกชายที่ดีทานข้าวกับพ่อทุกเช้าทุกเย็นนี่ครับ” เขาถามถึงดิฐา น้องชายคนเล็ก

“เด็กบอกว่าเมื่อคืนเจ้าดีไม่ได้กลับ คงทำงานหนักนอนที่บริษัทนั่นแหละ”

“พ่อก็เชื่อเหรอครับว่าดีมันทำงาน”

“ถ้าเป็นแกกับไอ้โหด พี่ชายแก พ่อคงไม่เชื่อ แต่เนี่ยเป็นลูกดีไง พ่อถึงเชื่อ ไปได้แล้ว อย่าเอาความสำส่อนคาวโลกีย์ของแกไปป้ายสีใส่น้องไอ้เลว ไปอาบน้ำ พ่อจะรอกินข้าวด้วย”

“ครับผม แตะต้องไม่ได้เลยนะครับ ลูกชายคนดีของพ่อเนี่ย”

“แน่นอน” ท่านไหวไหล่ตอบลูกชายแล้วหยิบหนังสือที่วางตรงหน้าขึ้นมาเปิดอ่าน ส่วนลภัชดนย์ก็ได้แต่ไหวไหล่ให้กับคำพูดของพ่อแล้วเดินจากไป เขาและพี่ชายไม่เคยน้อยใจเลยสักครั้งที่พ่อมักเข้าข้างดิฐา น้องชายคนเล็ก

ด้านฝั่งไอ้จ้อนเมื่อโทรรายงานเจ้านายใหญ่แล้วก็มองซ้ายมองขวาก่อนจะเดินออกจากมุม เมื่อวันก่อนมันได้รับสายจากคุณท่านที่กรุงเทพฯ ซึ่งคุณท่านก็ได้เล่าเรื่องราวทุกอย่างให้มันฟังและมันก็ได้รับหน้าที่เป็นกามเทพปักศรรักให้นายของมันกับณปภัชตามคำสั่ง ทำยังไงก็ได้ให้สองคนนั้น ‘รักกัน’ ให้ได้ภายในระยะเวลาสามเดือน ตอนแรกมันก็งงไม่เข้าใจ ทำไมนายที่รักถึงได้ไม่ชอบหญิงสาวและแสดงออกชัดเจนว่าเกลียดชังเข้าไส้ ที่ไหนก็ได้ก็เพราะแผนการของนายใหญ่ที่กรุงเทพฯ นี่เองทำให้นายเดือดดาลบันดาลโทสะใส่อารมณ์กับผู้หญิงตัวเล็กๆ เปราะบางได้ถึงเพียงนี้

“ไอ้จ้อนเอ๊ย! มึงจะมีนายหญิงแล้วเว้ย! อีกไม่นาน” ไอ้จ้อนพึมพำกับตัวเองแล้วเข้าไร่ส้มที่ตอนนี้คนงานกำลังมาเตรียมตัวทำงานกันในเช้านี้ จ้อนมองหาณปภัช

“ทุกคนกินข้าวกันอิ่มแล้วใช่ไหม งั้นมาหยิบอุปกรณ์กันได้เลย” จ้อนถามคนงานที่ทยอยเดินมาทางตนเองอยู่ และตรงหน้าก็มีตะกร้าอุปกรณ์ในการตัดแต่งกิ่งส้มในวันนี้

“ครับ/จ้า” คนงานชายหญิงตอบพร้อมกันและเดินไปหยิบอุปกรณ์ที่คุ้นเคยคนละอัน

“คุณไอซ์มาหยิบไปสิครับ กรรไกรตัดกิ่ง” จ้อนเรียกหญิงสาวที่แม้ภายนอกจะดูเปราะบาง แต่ยอมรับเลยเวลาทำงานณปภัชอึดทนไม่แพ้ผู้ชาย ทั้งๆ ที่เธอนั้นร่างเล็กผอมบาง ใครจะเชื่อว่าทนแดดได้ดีเหมือนกัน ตอนแรกทุกคนในไร่กลัวว่าเธอจะเป็นลมแดดเป็นไข้ แต่ทุกคนคิดผิด เธอไม่เป็นอะไร แถมตื่นเช้ามาทำงานได้ปกติเหมือนเดิม

“ใช้เป็นไหมครับ” ไอ้จ้อนถามเมื่อเห็นเธอเดินมาหยิบกรรไกรตัดแต่งกิ่ง

“ไอซ์ว่าน่าจะเป็นค่ะ คงไม่ยากหรอกมั้งคะ ถ้าไม่ได้ยังไงไอซ์ให้พี่ๆ ลุงๆ ป้าๆ ช่วยก็ได้” เธอหันไปยิ้มหวานให้คนงานที่ตลอดหลายวันเธอได้ทุกคนช่วยเหลือมาตลอด ไม่ว่าจะสงสัยตรงไหน เธอถามทุกคนตลอดและทุกคนก็ช่วยเธอตลอดเช่นกัน

“งั้นก็ลุยกันเลยครับ” จ้อนเอ่ยพร้อมกับก้มลงหยิบกรรไกรเหมือนกันกับคนอื่นแล้วเดินเข้าหาต้นส้ม ทุกคนก็เช่นกัน ณปภัชมองทุกคนประจำต้นส้มแล้วก็เดินไปสมทบอีกคน แล้วเริ่มลงมือทำงาน เพราะตอนสิบเอ็ดโมงต้องรีบไปทำมื้อเที่ยงให้คนป่าเถื่อนที่บ้านเหมือนทุกวัน

“ยืนเหม่ออะไรคะโหด” หล่อนเดินออกมาหาคนที่นอกระเบียงพร้อมมือเล็กโอบสวมกอดคนตัวโตจากด้านหลังแล้วแนบหน้าไปกับแผ่นหลังเปลือยกว้างของบุรุษร่างใหญ่

“ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดเรื่องที่ไร่น่ะ” เขาแกะมือของหล่อนออกจากเอวสอบแล้วหมุนตัวเดินเข้าไปในห้อง ส่วนแม่สาวร้อนแรงที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันรอบอกก็เดินตามเขากลับเข้าไปในห้องนอนทันที

“เรื่องอะไรคะถึงทำให้คุณเหม่อลอยใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้”

“เรื่องปกตินั่นแหละ”

“คืนนี้ค้างกับแอนนะคะ”

อันดาเป็นลูกสาวคนเดียวของเจ๊ณี ร้านขายอุปกรณ์ทางการเกษตรร้านใหญ่ประจำจังหวัดสุโขทัยเอ่ยชักชวนคู่นอนของตัวเอง เธอกับหฤทย์ตกลงกันจะแค่มีความสุขด้วยกันเท่านั้น จะไม่ผูกมัดอะไรกันทั้งนั้น นั่นมันเมื่อก่อนที่จะได้แนบอิงสวาทกัน แต่ตอนนี้หล่อนบอกตัวเองทุกวันว่าจะทำให้หฤทย์หลงรักตัวเองหัวปักหัวปำ เพราะทั่วทั้งจังหวัดอันดาเชื่อว่าไม่มีใครปรนเปรอบำเรอเซ็กซ์ให้เขาได้ถึงใจเท่าตนเอง แม้ภายนอกของชายหนุ่มจะดูขรึมๆ แต่ใครจะรู้ล่ะว่าเขานั้นเซ็กซ์จัดแค่ไหน ทุกครั้งที่มาหาที่โรงแรมรังลับที่เช่าแบบรายเดือนไว้ในชื่อของไอ้จ้อน ลูกน้องเขานั้น เขากินดุกินจุไม่ปล่อยให้เธอได้นอนทั้งคืน หฤทย์สามารถมีเซ็กซ์มาราธอนได้ข้ามวันข้ามคืนแบบไม่มีเหน็ดเหนื่อย มีแต่เธอที่จะช็อกตายเอา แต่เธอก็สู้ เพราะการได้ขึ้นสวรรค์พร้อมเขาและการที่มีเขาชักจูงไปสวรรค์นั้นมันดีกว่าผู้ชายทุกคนที่เคยมีเซ็กซ์ด้วยเป็นไหนๆ และหล่อนเองก็ไม่ได้มีเขาแค่คนเดียว เพราะหลังๆ มาหฤทย์ไม่ค่อยได้นัดมาหาที่นี่บ่อยนัก จะเดือนละแค่สองสามครั้งก็ว่าได้ที่เจอกัน เพราะงานที่ไร่ส้มของเขาตอนนี้เยอะจนไม่สามารถมาหาเธอบ่อยได้เหมือนเมื่อก่อน และนั่นก็ทำให้หล่อนรอไม่ได้จึงต้องมีสำรองไว้ยามหิว จะว่าไปเธอเองก็เซ็กซ์จัดไม่แพ้คนตัวโตเช่นกัน เผลอๆ จะหนักกว่าเขาอีกก็ว่าได้ ถ้าวันไหนไม่ได้มีเซ็กซ์ หล่อนจะนอนไม่หลับ บางวันก็เรียกคนงานแบกปุ๋ยที่ร้านไปสนุกกันที่โกดังเก็บของ และคนงานในร้านแทบทุกคนที่ยังหนุ่มแน่นนั้นหล่อนเรียกใช้บริการแทบจะทุกคนแล้วก็ว่าได้ แต่พวกมันทุกคนก็ไม่ได้ทำให้อิ่มเอมเหมือนตอนที่อยู่กับหฤทย์สักคน เพราะพวกนั้นอ่อนหัดไม่ได้เรื่อง แต่ก็พอแก้ขัดได้ระหว่างรอหฤทย์เอวดุมาหาตน

“คืนนี้ไม่ได้” เขาบอกเธอพร้อมกับดึงลิ้นชักโต๊ะข้างหัวเตียงนำซองบุหรี่และไฟแช็กที่มีติดห้องออกมา

“เดี๋ยวแอนต่อบุหรี่ให้ค่ะ” แล้วเธอก็ดึงแย่งไฟแช็กออกมาจากมือใหญ่พร้อมกับเขาดึงบุหรี่ออกจากซองหนึ่งมวนมาคาบไว้รอให้เธอติดไฟให้ตนเอง

“อ่า...ขอบใจนะ ผมต้องกลับไร่แล้ว ออกมาทั้งวันแล้ววันนี้” เขาบอกหล่อนแล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อยืดตัวเองที่ถอดทิ้งไว้ที่พื้นขึ้นมาใส่

“ไม่ค้างจริงๆ เหรอคะโหด”

“ผมไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆ นะแอน เอาบุหรี่ไหม?” เขาพูดพร้อมส่งยื่นบุหรี่ในมือให้หล่อน

“ค่ะ งั้นแอนไม่ไปส่งนะคะ” หล่อนรับบุหรี่มาถือไว้เพื่อจะดูด

“อือ...ถุงยางที่ใช้แล้วหัดทิ้งบ้างนะ อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าพาใครมาที่ห้องนี้บ้าง” ก่อนจะจากไปหฤทย์เอ่ยเน้นในท้ายประโยค ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกสะอิดสะเอียนผู้หญิงสำส่อนคนนี้แล้ว ก่อนหน้านี้ที่เขาทำกับอันดาก็แค่อยากระบายอารมณ์ที่คั่งค้างมาจากที่บ้านเท่านั้น เพราะไม่สามารถทำอะไรณปภัชได้

“โหดรู้”

“รู้สิ รู้ด้วยว่าคนงานของคุณน่ะเป็นผัวคุณแทบจะทุกคน ป้องกันบ้างเดี๋ยวติดโรค อ้อ...อีกอย่างห้องนี้ผมไม่เช่าแล้วนะ เพราะผมกลัวติดโรคจากคุณ ข้อตกลงทุกอย่างของเราสิ้นสุดวันนี้”

“ไม่นะ แอนไม่ยอม แอนผิดไปแล้ว ก็โหดไม่ค่อยมาหาแอน แอนเลย...”

“หิวจนเอาไม่เลือกสินะ ผมรู้จักคุณดีพอๆ กับที่คุณรู้จักผม” หฤทย์หันมายกยิ้มให้หล่อนก่อนจะดึงกระชากเปิดประตูห้องออกไป ส่วนอันดาพอประตูห้องปิดสนิทก็ร้องกรี๊ดออกมาด้วยความโกรธคนที่จากไปทันที

กรี๊ด!

“อย่าคิดว่าจะเฉดหัวคนอย่างอีแอนได้ กรี๊ด...เพล้ง!” อันดาปัดโคมไฟตั้งโต๊ะข้างหัวเตียงทิ้งพร้อมกับอัดบุหรี่ที่รับมาจากเขาเข้าปอด