Ep : 5. กูจะเอาให้หายหงุดหงิด

ณปภัชทำงานที่ไร่ส้มเสร็จก็กลับห้องพักไปเปลี่ยนชุดมาทำงานบ้านที่บ้านหลังใหญ่ ตั้งแต่เมื่อเช้านี้ที่มีปากเสียงกัน คนตัวโตก็หายไปทั้งวัน จนตอนนี้หกโมงเย็นทำอาหารตั้งโต๊ะไว้ให้เขาแล้วขึ้นมาเก็บเสื้อผ้าบนห้องนอนของหฤทย์ไปซัก พยายามทำทุกอย่างให้เสร็จก่อนที่เขาจะมา และระหว่างที่ก้มลงเก็บสร้อยคอที่อยู่ๆ ก็ขาด เป็นสร้อยคอจี้ล็อกเกตรูปหัวใจมีรูปสมัยเด็กของเธอและแม่กับพ่ออยู่ข้างในที่แม่ของเธอทิ้งไว้ให้ก่อนจะจากไป เป็นสิ่งเดียวที่บอกย้ำเตือนว่าท่านยังอยู่กับตัวเอง ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าท่านได้จากโลกไปนานแล้ว

“ขาดได้ไงนะ” เมื่อหยิบเก็บสร้อยคอที่ใส่ติดตัวตลอดที่ขาดขึ้นมาก็พึมพำกับสร้อยทองหนักหนึ่งบาทเส้นสวยของตัวเอง ก่อนจะเก็บใส่กระเป๋ากางเกงขาสั้นของตัวเองไว้แล้วก้มหยิบเสื้อผ้าในตะกร้าประจำห้องมาใส่ตะกร้าผ้าที่ถือขึ้นมาด้วยทีละตัวโดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้เจ้าของห้องได้กลับมาแล้ว

หฤทย์เห็นประตูห้องตัวเองเปิดทิ้งไว้ก็รู้ทันทีว่าตอนนี้ณปภัชอยู่ในห้องของตัวเอง คนที่แวะดื่มกับคนงานก่อนจะกลับมาบ้านก็เริ่มเมากรึ่มๆ แต่ก็ยังคงมีสติรู้ดีว่าผู้หญิงที่กำลังคัดแยกเสื้อผ้าตัวเองไปซักนั้นเป็น ‘แม่เลี้ยง’ ของตัวเอง เขายืนกอดอกจ้องมองคนข้างในห้องพร้อมก้าวเดินไปหาอย่างเงียบๆ ยิ่งมอง ยิ่งเห็นการเคลื่อนไหวยิ่งทำให้หวนคิดถึงจูบที่ได้ลิ้มรส ความหวานหอมของกลิ่นกายสาวมันตามติดหลอกหลอนเขามาตลอดจนพาลโกรธหงุดหงิดไปทุกอย่างขนาดตอนอยู่กับอันดาวันนี้ เขายังจินตนาการว่าเป็นยัยแม่เลี้ยงเด็กคนนี้เลย

“ให้ตายเถอะ กูจะไม่อดทนแล้ว”

เสียงเข้มห้วนนั้นทำให้ณปภัชหยุดมือที่กำลังทำงานกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอด้วยความยากลำบากพร้อมกับหมุนเอี้ยวหน้าหันมาหาเจ้าของต้นเสียง ภาวนาในใจให้ตัวเองหูแว่วทั้งๆ ที่เสียงของหฤทย์นั้นดังก้องอยู่ในห้อง ยิ่งย้ำชัดเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาหาตัวเอง

“หาอะไรทำสนุกๆ กันดีกว่าไหมแม่เลี้ยง” เขาพูดพร้อมกับเดินมาหยุดตรงหน้าเธอแล้วฉวยโอกาสตวัดแขนโอบเกี่ยวเอวเล็กของสาวน้อยรั้งเข้ามาหาตัวเอง

“ว้าย! จะทำอะไร” เธอถามออกไปอย่างคนโง่ สองมือเล็กยกขึ้นดันอกแกร่งของเขาดันไว้ด้วยกลัวว่าตัวเองจะถูกกอดรั้งแนบถูไปกับคนโอหัง

“โง่รึเปล่าถึงถาม มึงก็รู้ว่ากูต้องการอะไรถึงทำแบบนี้” เสียงห้าวที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์ผสมลมหายใจออกมาด้วยยามพูดทำให้ณปภัชบิดเบ้หน้าเหม็นกลิ่นที่ออกจากตัวของเขา มันมีทั้งกลิ่นเหล้าและกลิ่นบุหรี่คละคลุ้งออกมาตามลมหายใจที่รดใบหน้าเธอในตอนนี้

“ปล่อยฉันได้แล้ว แกจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ”

“ทำไม...ก็แค่แม่เลี้ยงเมียพ่อเท่านั้น เป็นเมียพ่อแล้วมาลองเป็นเมียลูกเลี้ยงอย่างกูหน่อยเป็นไงล่ะ” เขาพูดพร้อมดันเธอออกจากวงแขน

“ยะ...อย่าเข้ามานะ” เธอถอยหลังไปเรื่อยๆ เมื่อเขากำลังเดินเข้ามาหาตัวเองช้าๆ ในตอนนี้ ณปภัชมองจ้องไปยังประตูห้องและหาจังหวะเพื่อจะเบี่ยงตัววิ่งหนีไปจากห้องนี้ แต่มันยากเหลือเกินเมื่อตอนนี้หฤทย์อยู่ตรงหน้า

หึหึ

หฤทย์ทำเพียงแค่นขำในลำคอเมื่อตอนนี้ไล่ต้อนแม่เลี้ยงสาววัยกระเตาะจนมุมจนหนีตัวเองไม่ได้แล้ว เขาไม่สนใจว่าตอนนี้ตัวเองกำลังคิดบาปหักหลังพ่อ ไม่สนใจ เพราะตอนนี้เขาต้องการผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแม่เลี้ยงคนนี้เหลือเกิน ต้องการแบบบอกไม่ถูก และขนาดไปปลดปล่อยกับใครก็ไม่เหมือนได้แนบกายกับร่างอุ่นชื้นของหล่อน อยากรู้นักว่าความอุ่นชื้นของณปภัชจะตอดรัดเขาดีแค่ไหนกันเชียว อยากรู้นักว่ามารยาร้อยเล่มเกวียนของหล่อนเล่มไหนที่ทำให้พ่อเขาหลงใหลจนต้องรับเข้าบ้าน

“ลองเอากับลูกเลี้ยงอย่างกูหน่อยเป็นไงล่ะ บางทีอาจจะหลงติดใจลืมเซ็กซ์ของพ่อกูเลยก็ได้นะ” เสียงเข้มเหี้ยมพร้อมกับยิ้มร้ายกาจส่งให้เธอที่ยืนตัวสั่นจนมุมอยู่ชิดผนังห้องนอนตัวเอง

“ยะ...อย่านะ บอกว่าอย่าเข้ามาไงเล่า!” แล้วเธอก็ฉวยหยิบของทุกอย่างที่ใกล้มือปาใส่คนโฉดที่กำลังจะจู่โจมตัวเองทันที

เพล้ง!

เพล้ง!

เพล้ง!

เสียงขว้างข้าวของที่ใกล้มือไม่ว่าจะเป็น นาฬิกาตั้งโต๊ะหรือโคมไฟล้วนถูกหล่อนหยิบโยนฟาดใส่เขาหมด

“ทำแตกกี่ชิ้น กูก็จะเอามึงเท่าจำนวนของที่ตกแตก” มือใหญ่ปัดขวดโคโลญจน์ที่กำลังลอยมาทางตนและด้วยความที่รู้และตั้งรับอยู่แล้วเลยทำให้ขวดที่ลอยมาถูกปัดทิ้งไปอีกทาง

เพล้ง!

“อย่าเข้ามานะ ฉันเป็นแม่เลี้ยงแกนะ”

หึหึ

เขากลั้วขำในลำคอพร้อมมองจ้องคนที่บอกกับเขาว่าเป็นแม่เลี้ยงของเขา หล่อนมันก็แค่ผู้หญิงหิวเงินคนหนึ่งเท่านั้น ผู้หญิงที่มาจับผู้ชายแก่ๆ อย่างพ่อของเขาเพื่อหวังจะรวยทางลัด

“แล้วไง ไม่ใช่แม่ที่อุ้มท้องกูมาสักหน่อย” เท้าใหญ่ก้าวลงส้นเท้าหนักๆ ตรงไปหาคนที่ตอนนี้หมดทางหนีแล้ว หล่อนเดินถอยไปจนชนกับผนังห้อง

“ฉันจะบอกพ่อแกว่าแกข่มเหงฉัน”

“อย่าลืมบอกด้วยล่ะว่ากูเอามึงกี่ครั้ง กี่ท่า ว่าแต่มีอะไรแตกบ้างเมื่อกี้ โคมไฟ แจกัน นาฬิกา และขวดโคโลญจน์ สี่อย่างก็สี่ยก” น้ำเสียงห้าวดุดันดังขึ้นพร้อมกับมือใหญ่ยกขึ้นวางทาบทับบนไหล่เล็กที่สั่นเทาของแม่เลี้ยงหน้าเงินตรงหน้า และอีกมือก็ยกมาวางทาบทับไหล่อีกข้างของหล่อนเช่นกัน แล้วเขาก็ไม่รอช้า สองมือจับคอเสื้อยืดของเธอแล้วฉีกกระชากทันที

แควก!

กรี๊ด!

เธอกรีดร้องตกใจกับความป่าเถื่อนของหฤทย์ เขามันห่ามและถ่อยเกินกว่าจะสรรหาคำพูดมาด่าทอได้ในตอนนี้ ร่างน้อยดิ้นขัดขืนพยายามพาตัวเองหลุดพ้นจากความเสียหายที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้านี้

“กูจะเอามึงให้หายหงุดหงิด หลายวันแล้วตามกวนกูจนนอนไม่หลับ ถ้าไม่ได้มีเซ็กซ์กับแม่เลี้ยงหน้าเงิน ปากดีอย่างมึง กูคงนอนไม่หลับคืนนี้ และอย่าลืมบอกพ่อด้วยล่ะว่ากูเอามึงยังไง” แล้วเขาก็จัดการยกอุ้มร่างน้อยที่ตัวเองกระชากฉีกเสื้อของเธอขาดพาดไหล่เดินไปโยนทิ้งบนเตียง

ตุ้บ!

“ไม่นะ...ไม่นะ แกไม่ควรทำแบบนี้กับฉัน” ทั้งๆ ที่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมาอยู่ที่ไร่ส้มหฤทย์ เธอมาเพราะหน้าที่นี้ไม่ใช่เหรอ แต่มันต้องไม่เป็นแบบนี้ เขากำลังใช้อารมณ์ แถมยังเมาด้วย ร่างเล็กของณปภัชพยายามจะคลานกระโดดลงเตียง แต่ถูกเขาจับข้อเท้าเล็กดึงรั้งไว้

“จะไปไหน! กูบอกมึงแล้วยังไงว่ากูจะเอามึงเท่าจำนวนของที่ปาใส่กู อ้อ...อย่ามาทำเป็นสะดีดสะดิ้งไร้เดียงสาหน่อยเลย คงจะโบ๋หลวมหมดแล้ว อย่ามาทำเป็นไม่เคยหน่อยเลย ‘อี’ เด็กใจแตก” น้ำเสียงเหี้ยมดังลอดออกมาจากปากหนาของคนโฉด ตอนนี้หฤทย์ไม่มีทางปล่อยเด็กนี่ไปแน่ แม่เลี้ยงก็ช่างสิ อยากรู้เหมือนกันว่าเด็กนี่มีอะไรดีถึงได้หลอกล่อลวงพ่อของเขาได้

ยิ่งคิดว่าก่อนหน้านี้พ่อได้ครอบครองร่างเล็กของณปภัชก็ยิ่งหงุดหงิดพาลโกรธจนไม่รีรอจะเล้าโลมคนตัวเล็ก ในเมื่อหล่อนก็ผ่านมาแล้ว ทำไมเขาต้องสนใจจะเสียเวลาด้วยล่ะ หฤทย์จัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างรวดเร็วแล้วตามด้วยขึ้นไปคร่อมทับคนที่พยายามดิ้นหนีอยู่บนเตียง แต่ก็ดิ้นเปลืองแรง เพราะเขาดึงรั้งข้อเท้าของณปภัชไว้

คนเถื่อนที่ตอนนี้โดนอารมณ์เข้าครอบครองจัดการกับยกทรงตัวน้อยที่ปกปิดสองเต้าอวบอูมและจัดการกางเกงขาสั้นที่เธอใส่ เพียงเวลาไม่นานเขาจัดการเปลื้องผ้าสาวน้อยจนหมดเปลือกทั้งๆ ที่เจ้าตัวนั้นดิ้นต่อต้านตลอดเวลา แต่ไม่ได้สะทกสะท้านความสามารถของเขาไปได้

“อ่า...แม่ง! สวยฉิบหายเด็กบ้า!”

เมื่อได้เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าก็ไม่แปลกใจแล้วทำไมพ่อเขาถึงหลงใหลณปภัช มือสากกร้านลูบไล้ผ่านร่องอกอวบอูมแล้วสองมือก็ไปจับเรียวขาเล็กแยกกว้างออกเปิดทางให้ตัวเองกระแทกตัวไปในร่างเธอ เพราะตอนนี้ท่อนเนื้ออวบใหญ่ได้ตื่นตัวพร้อมทแยงเข้าหาปากทางคับแคบของแม่เลี้ยงแล้ว จะว่าไปมันตื่นตัวตั้งแต่อยู่หน้าประตูห้องแล้วก็ว่าได้

“ยะ...อย่านะ แกกำลังจะข่มขืนฉัน”

“แล้วยังไง ข่มขืนแล้วยังไงล่ะ”

เขาถามหล่อนกลับ หากเขาจะทำ ใครก็ห้ามเขาไม่ได้ มาดูกันว่าจะข่มขืนหรือสมยอมกันแน่ เขาไม่เชื่อหรอกว่าเด็กใจแตกอย่างณปภัชจะไม่คล้อยตามแอ่นเด้งเร่ากระแทกรับตัวเอง ทำเป็นไร้เดียงสาคงแสดงสิไม่ว่า

“อย่ามาเล่นละครทำเป็นไม่เคย นอนกับพ่อแล้วนอนกับลูกมันไม่ต่างกันหรอก ไม่สิ ต้องต่างกัน เพราะฉันทั้งหนุ่มกว่า อึดกว่า ไม่เหมือนพ่อฉัน”

สิ้นคำพูดหฤทย์ก็กดแนบปลายท่อนเนื้อที่เบ่งบานตัวเองไปถูไถเสียดสีปากทางรักที่ปิดสนิทของณปภัช มันปิดแนบสนิทเหมือนว่าไม่เคยผ่านการชอนไชมาก่อน

“ยะ...อย่านะ อย่าทำอะไรบ้าๆ นะคุณโหด...”

เธอไม่รู้แล้วจะทำยังไง ตอนนี้เธอกลัว กลัวเหลือเกิน เขากำลังจะพรากพรหมจรรย์ของเธอไปอย่างเลือดเย็น แม้หน้าที่ของเธอคือถูกส่งมาทำให้เขารัก แต่มันไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่ที่ระบายความหิวกระหายของเขา

“คุณโหด? ทีงี้เรียกกูซะเพราะเลยนะ เสียใจด้วยไอซ์ ฉันจะไม่หยุดจนกว่าจะสมใจอยาก”

แล้วร่างใหญ่เปลือยเปล่ากำยำของหฤทย์ก็นำพาความใหญ่โตมโหฬารของตัวเองกระแทกตัวดุนดันเข้าไปในร่างเล็กของสาวน้อยที่อยู่ในฐานะแม่เลี้ยงตัวเองทันที

“กรี๊ด! เจ็บ! ออกไป!” เธอกรีดร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกพรากฆ่าพรหมจรรย์ไปแบบไม่ทันได้ตั้งตัว เขามันโหดเหี้ยมใจร้ายเหลือเกิน

“เป็นไปได้ยังไง เธอยังซิง ให้ตายสิวะ! อ่า...แน่นเป็นบ้า!” ตอนนี้หฤทย์มีความรู้สึกหลากหลายก่อเกิดขึ้นในอก ทั้งรู้สึกผิดและดีใจและสงสัยความสัมพันธ์ของณปภัชกับพ่อตัวเอง มันเกิดความผิดพลาดอะไรกันแน่ ทำไมพรหมจรรย์ของเด็กนี่ยังอยู่

“อ่า...บอกฉันมาว่าทำไมยังซิงอยู่ พ่อฉันยังไม่ได้เจาะไข่แดงเธอใช่ไหม และจูบด้วย ยังไม่เคยจูบเธอใช่ไหม ฉันเป็นจูบแรกและคนแรกของเธอใช่ไหมไอซ์?”

คำพูดห้วนแข็ง ‘กู’ กับ ‘มึง’ ก่อนหน้านี้ไม่มีแล้ว มีแต่ ‘เธอ’ กับชื่อเล่นของหญิงสาวที่หฤทย์เรียก ตอนนี้เขารู้สึกสับสนไปหมด อยากเดินหน้าต่อ แต่เขาต้องใจเย็น จะเอาแต่ใจตัวเองและใช้แต่อารมณ์ไม่ได้ เขาเพิ่งฆ่าผลาญพรหมจรรย์ของหล่อนไปเมื่อกี้ และรู้ดีว่าเธอเจ็บปวดกลางลำตัวมาก เพราะเขาทั้งใหญ่และยาว ซึ่งณปภัชก็เล็กเหลือเกินเมื่อมีเขาอยู่ในตัว ตัวหล่อนก็เล็กนิดเดียว ยิ่งคิดยิ่งสับสน เขาทำบ้าอะไรลงไป สรุปแล้วพ่อของเขากับเด็กนี่เป็นอะไรกันแน่ ใช่สามีภรรยาเหรอ หรือว่าโกหกกันแน่

“เจ็บ! ออกไป!” เธอไม่ตอบ แต่ขอร้องให้เขาเมตตาถอดถอนความใหญ่โตของเขาที่อัดแน่นกลางตัวเธอออก ตอนนี้เอวเล็กได้แต่บิดส่ายไปมาด้วยความทรมาน ร่างกายเหมือนถูกฉีกทึ้งกระชากก็มิปานตอนนี้ น้ำใสๆ ก็ไหลออกทางหางตา แม้จะพยายามอดทนอดกลั้นแล้ว แต่มันก็ไม่ได้อยู่ดี เมื่อเขายังคงแช่ตัวนิ่งไม่ยอมออกไปจากตัวเธอ

“ชูว์...ผัวรู้ว่าเมียเจ็บ แต่ใจเย็นๆ ก่อนไอซ์ บอกมาทำไมถึงยังซิง แล้วกับพ่อฉันมันยังไงกันแน่”​ เขาโน้มตัวคร่อมทับไปจูบหน้าผากมนปลอบประโลม แต่เหมือนว่าแม่คนตัวน้อยจะดื้อพยศเสียแล้วสิ มือน้อยของเธอทุบตีไหล่เขาพร้อมกับสั่งเสียงไม่เบาด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่นไม่เต็มเสียง

“ออกไป! ได้โปรดเถอะ ฉันเจ็บ! อึก! ฮือๆๆ” มือน้อยอ่อนแรงพอๆ กับร่างกายตอนนี้ เธอหมดสิ้นความภูมิใจในตัวเองแล้ว

ฮือๆๆ

“ให้ตายเถอะ จะร้องไห้ทำไมนักหนาไอซ์ เธอแค่มีผัวครั้งแรกจะเป็นจะตายอะไรนักหนา ฉันผิดที่ไม่ได้เล้าโลมและใจร้อน แต่เราก็เป็นผัวเมียกันแล้ว จะร้องไห้อะไรกัน ผู้หญิงทุกคนก็ต้องผ่านจุดนี้ไปทั้งนั้น ปล่อยตัวเอง ผ่อนคลายไปกับฉันแล้วจะไม่เจ็บเด็กน้อย” แม้เสียงที่พูดออกมาจะส่อไปทางรำคาญหงุดหงิดคนตัวเล็กไร้เดียงสา แต่ท่าทางของเขาตอนนี้มันตรงกันข้าม เขาเป็นห่วงจนต้องพรมจูบหน้าผากมนแล้วเคลื่อนมาที่หางตาที่มีน้ำตาไหลไม่หยุดของสาวน้อย

“คนสารเลว!”

“ฉันพอจะรู้ตัวว่าตัวเองสารเลว แต่ตอนนี้ก็รู้ตัวด้วยว่าฉันต้องการเธอมากไอซ์ ปล่อยตัวเองไปกับฉัน เพราะฉันจะไม่หยุดและไม่ออกไปไหนทั้งนั้น เธอเป็นเมียฉัน เสร็จจากนี้ได้คุยกันยาวๆ แน่ทั้งเธอและพ่อฉัน กล้าดียังไงมาหลอกฉัน มาปั่นหัวฉัน อ่า...ไม่ไหวแล้วนะ ตอดรัดดีแบบนี้ ฉันนิ่งต่อไม่ได้แล้วนะไอซ์ โอว์...”

เขาเคลื่อนไล้จมูกโด่งถูไถตามแก้มนวลเนียนแล้วมาหยุดที่ปากจิ้มลิ้มแสนหวานของณปภัชที่เคยลิ้มรสมาก่อนหน้านี้ และมันก็ทำให้เขาคลุ้มคลั่งและคลั่งไคล้แบบนี้ยังไงล่ะ ปากหนาบดจูบขยี้ดุนดันปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปากแสนหวานของแม่เลี้ยงวัยกระเตาะ แม้เธอจะไม่ตอบรับ เขาก็จะบังคับ และเอวหนาก็เริ่มขยับโยกเร่าบิดเร่าคลึงเสียวกระแทกกายถอดเร่าเสียดสีเข้าออกในความคับแน่นที่ตอดรัดคลึงท่อนเนื้อของเขาที่สอดแทรกฝากกายในท้องน้อยสาวเจ้า

“อ่า...อื้อ” เสียงครางอู้อี้ดังกระเส่าออกมาจากปากหนาและปากจิ้มลิ้มที่กำลังบดจูบกัน แม้สาวน้อยจะไร้เดียงสาจูบตอบไม่เป็น แต่ความเงอะงะของณปภัชก็ยิ่งตอกย้ำให้เขาแน่ใจและมั่นใจว่าเธอนั้นไม่เคยเป็นของใครมาก่อน เขาตวัดแขนโอบกอดรัดร่างน้อยเปลือยเปล่าของแม่เลี้ยงตัวน้อยตัวเองขึ้นหาแนบเนื้อจนร่างกายจะหลอมรวมเป็นร่างเดียวกันเหมือนส่วนที่สอดประสานผูกรัดร่างทั้งสองไว้ด้วยกัน