3 - เจ้าคือเมียข้าไม่ใช่เมียใครจำไว้ 1

จ้าวซ่านลู่มัวเมากับการได้บดจูบปากของแม่นางคนงามของตัวเอง ตอนนี้เขารู้เพียงว่าไม่อาจปล่อยให้นางได้หลุดพ้นคืนนี้ไปได้ คืนนี้เขาต้องได้ครอบครองกายสาวหอมหวานของซู่หลิงเถียน ปากน้อยช่างเจรจาถูกบดจูบควานกินความหวานของโพรงปาก ก่อนจะถอนจูบร้อนออกมาแล้วยกอุ้มร่างเล็กเปราะบางไปยังเตียง

“อือ...จะ...จ้าวซ่านลู่ ท่านปล่อยข้าไปได้ไหม” เมื่อถูกยกอุ้มให้นอนไปบนเตียง ตอนนี้เธอหูอื้อตาลายไปหมด และยกมือขึ้นเช็ดถูปากตัวเองแรงๆ จนไม่สนใจว่าลิปสติกสีแดงสวยจะเปื้อน เพราะตอนนี้มันเปื้อนตั้งแต่ถูกคนหื่นบังคับจูบแล้ว เพราะปากของเขาก็แดงไปด้วยสีลิปสติกของเธอเหมือนกัน

“หึ! เห็นทีจะไม่ได้แล้วเถียนเถียน ข้าไม่อาจอดทนรอให้เจ้าพร้อมได้อีกแล้ว ข้าจะทำให้เจ้าพร้อมสมยอมเป็นเมียข้าเอง ชายาข้า” หากเธอไม่พร้อม เขานี่แหละอ๋องใหญ่จะทำให้นางพรั่งพร้อมโอนอ่อนร่างกายร้องเรียกหาเขาให้ได้ในคืนนี้ คืนพิเศษที่จะผูกพันเขาและเธอให้อยู่ด้วยกันตลอดกาล

“ข้าถามท่านหนึ่งคำถามจะได้รึไม่จ้าวซ่านลู่”

“ถามมาสิ ข้าตอบเจ้าได้ทุกคำถาม”

“ทำไมถึงอยากครอบครองข้า ทั้งๆ ที่ข้าไม่ได้รักท่าน”

“เจ้าไม่ได้รักข้างั้นรึเถียนเถียน”

“ใช่ ข้าไม่ได้รักท่าน แล้วทำไมท่านถึงอยากได้ข้าเป็นชายานักล่ะ”

“ถ้าข้าไม่รักท่าน ข้าคงไม่ทำแบบนี้หรอกเถียนเถียน ตอนนี้เจ้าไม่รักข้าไม่เป็นไร แต่หลังจากนี้เจ้าจะต้องรักข้า มองแค่ข้าคนเดียวแน่นอน ข้ามั่นใจ” น้ำเสียงหนักแน่นของอ๋องใหญ่เอ่ยบอกซู่หลิงเถียนจนเธอรู้สึกทำตัวไม่ถูก และหัวใจก็เต้นแรงไปกับคำพูดและรอยยิ้มของเขาที่ส่งมาให้

“เถียนเถียน เจ้าจำไว้ ต่อไปนี้ห้ามพูดว่าไม่รักข้าอีก ข้าเจ็บเจ้ารู้ไหม” เขาบอกนางเสียงเข้มพร้อมคว้าดึงมือเล็กของคนบนเตียงมาแนบอกซ้ายของตัวเองที่หัวใจเต้นแรงผิดจังหวะ

“ท่านรักข้างั้นเหรอจ้าวซ่านลู่ ทั้งๆ ที่เราเพิ่งเจอกันไม่นานเนี่ยนะ”

“หากความรักของเจ้าต้องใช้เวลา มันก็คงจะนานจนข้ารอไม่ไหว แต่หากความรักของข้าใช้ตรงนี้หาใช่เวลาเหมือนเจ้าไม่เถียนเถียน” เขาชี้ที่อกของตัวเองเพื่อบอกย้ำให้นางรู้ว่าความรักของเขาที่มีต่อนางนั้นล้วนเกิดขึ้นจากตรงนี้หาใช่เวลาอย่างที่นางใช้ตัดสินไม่

คำพูดเกี้ยวสาวของอ๋องใหญ่ผู้นี้ทำให้ซู่หลิงเถียนไปไม่ถูก ตอบกลับไม่ถูก เมื่อเจอสายตาเว้าวอนขอความรัก หัวใจเธอก็ดันอ่อนไหวและยิ่งสายตาอันทรงเสน่ห์ของจ้าวซ่านลู่เสียแล้วสิ จะบอกว่าไม่รักได้เต็มปากก็ดูจะเป็นการโกหก ใช่...โกหกตัวเองและหลอกลวงหัวใจดวงน้อยตัวเองที่โดนอีกฝ่ายยั่วยวนจนไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“คืนนี้เข้าหอกับข้า เป็นของข้านะเถียนเถียน แล้วเจ้าจะได้รู้ว่าความรักของข้านั้นมีเพียงเจ้า ปรารถนาเพียงเจ้า จริงอยู่ก่อนหน้าข้ามีสนมเผยเผย แต่หากหลังจากนี้ไป ข้าจักมีเพียงเจ้าคนเดียวเท่านั้น” เขาบอกเป็นคำมั่นกับนาง

“ข้าไม่อาจยอมท่านได้ ข้า...”

“เจ้ารังเกียจข้า?”

“มะ...ไม่ๆ ข้าไม่ได้รังเกียจท่านจ้าวซ่านลู่ แต่ข้ายังไม่พร้อมจริงๆ ข้ายังไม่พร้อม”

“ตอนนี้เจ้าไม่พร้อม แต่หลังจากนี้เจ้าจักพร้อม เชื่อข้าเถียนเถียน”

“ไม่ว่าข้าจะพูดยังไง ท่านก็จะบังคับเข้าหอกับข้าให้ได้ว่างั้น”

“อือ” เขาพยักหน้าตอบนาง

“ถ้าข้าไม่ยอม”

“ก็จะใช้กำลัง”

“ท่าน...”

“ยอมข้า ได้โปรดเถียนเถียน ตอนนี้เจ้าเป็นชายาข้าแล้วและจักสมบูรณ์แบบเมื่อข้าและเจ้าประสานกายเป็นหนึ่งเดียวกัน หากเจ้ากลัวเรื่องอนาคต เจ้าไม่ต้องกลัวและกังวลสิ่งใด ข้าจักมีเจ้าเพียงคนเดียวและจักทำทุกอย่างเพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกัน เชื่อข้าเถียนเถียน” หากวันหน้าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็พร้อมจะทำทุกทางทุกอย่างเพื่อผูกรั้งซู่หลิงเถียนไว้ ไม่รู้ว่าที่ที่นางจากมาอยู่แห่งหนใด แต่เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เธอจากไปแน่นอน

“ท่านปลดสนมเผยเผยเพื่อข้าได้ไหมจ้าวซ่านลู่ ข้าต้องการเป็นหนึ่งเดียว ไม่ต้องการให้ท่านมีใครอื่นนอกจากข้า หากข้ายอมท่านแล้ว” นางต่อรอง เพราะเป็นเรื่องเดียวที่ทำให้ติดขัดในอก

“ข้าทำมิได้ สนมเผยเผยเป็นบุตรสาวของนายพลเผยหวง”

“หึหึ...สรุปยังไงท่านก็มีข้าแค่คนเดียวไม่ได้อยู่ดี ถ้างั้นก็ไม่จำเป็นต้องมีข้าคนนี้ก็ได้ ปล่อยข้าไปเถิดจ้าวซ่านลู่”

“เจ้าเข้าใจข้าด้วยเถิดเถียนเถียน ถึงจะมีนาง ใจข้าก็มีเพียงเจ้า ได้โปรดเป็นของข้า ชายาข้า ให้ข้าได้เชยชมเจ้าสักทีเถิดคนงาม”

อ๋องใหญ่ผลักร่างเล็กให้นอนราบไปกับเตียงนอนนุ่ม ค่ำคืนนี้เขาไม่หวังอะไรไปมากกว่ากายสาวตรงหน้า แม่นางหนึ่งเดียวที่ฉุดดึงกระชากดวงหทัยของเขาไปตั้งแต่แรกที่เจอกัน

“ท่านมันคนเห็นแก่ตัว”

“หากเจ้าคิดว่าความรักที่ข้ามีให้เจ้าเป็นความเห็นแก่ตัวก็ย่อมได้ เพราะข้าเห็นแก่ตัวอย่างท่านกล่างหาจริงเถียนเถียน ได้โปรดสมยอมข้าเป็นหนึ่งเดียวกับข้า” ร่างใหญ่โตเคลื่อนไหวคร่อมทับร่างเล็กใต้ร่าง มือใหญ่หยาบกร้านลูบไล้ไปตามพวงแก้มนวลเนียนแล้วจูบแผ่วเบาเคลื่อนไล้ซุกไซ้ลำคอระหง ไม่สนใจว่าซู่หลิงเถียนจะผลักไสตัวเองออกห่าง

“อือ...ท่านใจร้าย ข้าเกลียดท่านนักจ้าวซ่านลู่”

เขาเม้มปากแน่นเมื่อนางบอกว่าเกลียดตัวเอง แต่หากเกลียดเพียงใดตอนนี้เขาก็ไม่สนใจ สิ่งเดียวที่อ๋องใหญ่สนใจคือการได้เข้าหอกับนางในดวงใจเท่านั้น เขาปิดปากอวบอิ่มนุ่มหวานของซู่หลิงเถียน บดจูบหนักหน่วงเอาแต่ใจ สอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปพัวพันกับเรียวลิ้นเล็กที่ถูกเขาไล่ต้อนอย่างจนมุม

“อ่า...อื้อ” เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาจากริมฝีปากของทั้งสอง พร้อมกับมือใหญ่ของอ๋องใหญ่เคลื่อนไหวลูบไล้ปลดเปลื้องชุดของนางออกไปอย่างชำนาญ พร้อมปลดเครื่องประดับบนผมมากมายออกให้นางได้สบายหัว

“อ่า...อื้อ” ความหวานของโพรงปากเล็กทำให้อ๋องใหญ่บดคลอเคลียไม่ยอมห่าง จัดการเสื้อผ้าหลายชั้นออก ไม่นานนักร่างเล็กของซู่หลิงเถียนก็เปิดเผยให้เห็นแก่สายตา ผิวขาวนวลเนียนน่าสัมผัสทำให้ท่อนเนื้อมังกรกลางหว่างขาของจ้าวซ่านลู่ตื่นตัวปวดร้าวขึ้นมาทันที

“อ่า...ข้าไม่อาจอดทนได้อีกต่อไปแล้วเถียนเถียน แม้ตายข้าก็ยอม ขอแค่ได้เข้าหอกับเจ้า”

น้ำเสียงแหบพร่าของอ๋องใหญ่ดังรดใบหน้าสวยของหล่อนที่แต่งแต้มสวยงามในวันนี้ ไม่ว่าจะตอนไหน สำหรับเขาแล้วนางก็สวยตรึงใจ ความสวยงามเปิดเผยให้เห็นชัดตา ความขาวนวลเนียนช่างน่าหลงใหล มือใหญ่วางทาบทับสองเต้าของแม่ยอดดวงใจพร้อมนวดคลึงเฟ้น

“อ่ะ...อื้อ เจ็บนะ” ความไม่คุ้นชินและแปลกใหม่ทำให้มือเล็กยกมือปัดตีมือใหญ่ออกจากหน้าอกของตัวเอง สองแก้มนวลแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย แต่มือใหญ่ก็ดื้อดึงไม่ยอมผละออกกลับดึงมือเธอขึ้นมาจูบเสียด้วยซ้ำ

“อือ...อย่าห้ามข้าเลยเถียนเถียน ตอนนี้ข้าไม่อาจหยุดทุกอย่างได้แล้ว เจ้าสวยเช่นนี้ ข้าจะปล่อยไปได้ยังไงกันเล่า ว่าไหมชายาข้า”

กาลนี้จ้าวซ่านลู่ได้บอกกับตัวเองไว้แล้วว่าจักมีแค่เพียงนางคนเดียวเท่านั้น หญิงอื่นใดก็เทียบเท่าซู่หลิงเถียนไม่ได้ ปากหนาขบเม้มเคลื่อนไล้ซุกไซ้ซอกคอระหงไล้มายังเนินอกอวบอูม กายสาวของนางเคลื่อนไหวบิดเร่าส่ายหนี แต่กลับเป็นการตอบสนองมากกว่าเมื่อกายของซู่หลิงเถียนนั้นแอ่นเด้งเร่าขึ้นหาตัวเขา แม้ว่านางจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็เป็นการตอบสนองที่ให้ความร้อนรุ่มดีเหลือเกิน

“จ้าวซ่านล่ะ...ท่าน อ่า...อื้อ” เสียงครางกระเส่าหวามไปกับสัมผัสหวามแปลกใหม่ที่อ๋องใหญ่กำลังยัดเยียดให้เธอ มันทำให้ร้อนวูบไหวในอกและท้องน้อย อยากจะผลักไสเขาออกห่าง แต่ก็ยากเหลือเกิน เรี่ยวแรงที่เคยมีมันหดหายไปไหนหมดเธอก็ไม่รู้

“อ่า...เจ้าต้องการข้าแล้วคนงามของข้า อ่า...เถียนเถียนของข้า เจ้าหอมเหลือเกิน อื้อ...” ปลายจมูกโด่งของจ้าวซ่านลู่ถูไถตามร่องอกอวบอูมมายังหน้าท้องแบนราบ ขบเม้มประทับตราบนร่างงามทุกส่วนที่เคลื่อนผ่าน

“อ่า...ท่านทำอะไรกับข้า จ้าวซ่านลู่ อ่ะ...อื้อ” เธอบิดแอ่นเด้งเร่าเอวเล็กคอดส่ายหนี แต่ถูกมือหนาคว้ากอดรั้งไว้พร้อมหน้าของเขาซุกถูไถกับหน้าท้องของเธอ มือน้อยพยายามดันหน้าของเขาออกห่าง แต่ก็เหมือนลูบหัวของอีกฝ่ายเท่านั้น

ความหอมของซู่หลิงเถียนทำให้จ้าวซ่านลู่อยากเคลื่อนกายสอดเร่าประสานกายหลอมรวมเป็นหนึ่งกับนางในเร็วไว แต่ก็อยากสัมผัสสูดดมกลิ่นกายสาวของนางให้สมอารมณ์หมายเสียก่อน เขาเคลื่อนมาหยุดใบหน้าที่หว่างขาสวยที่ตอนนี้ถีบป่ายไปมาด้วยความทรมานซ่าน

“อ่า...เจ้าสวยงามยิ่งนักชายาข้า อ่า...” มือใหญ่ลูบไล้ความอวบอูมโหนกนูนของความเป็นสตรีของนางพร้อมกับนวดขยำขยุ้มดึงรั้งเส้นไหมสีดำของนางไปด้วย

“อ่ะ...ท่าน อ่า...ยะ...หยุดก่อน อ่ะ...” ซู่หลิงเถียนไม่ไหวแล้ว ทั้งเขินทั้งอายและร้อนวูบไหวในท้องน้อย เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกตอนนี้คืออะไรกันแน่ หรือมันคือความต้องการของร่างกายที่เรียกว่าปรารถนาอีกฝ่ายเหมือนอย่างที่เขาบอก

“อ่า...หยุดไม่ได้แล้วดวงใจข้า ข้าหยุดไม่ได้แล้ว เจ้าช่างสวยงามหวานฉ่ำเหลือเกินเถียนเถียน”

เรียวลิ้นสากลากถูไถไปตามกลีบสวาทของสตรีตรงหน้าที่อาบฉ่ำไปด้วยน้ำหวานรสน้ำผึ้งของนาง ตั้งแต่เกิดมาอ๋องใหญ่ไม่เคยต้องการหรือทำเช่นนี้ให้กับสตรีนางใดมาก่อน แม้แต่พระสนมเผยเผยก็ยังไม่เคยได้รับความอ่อนโยนจากปลายลิ้นของเขาแบบนี้มาก่อน

“อ่า...ท่าน...ท่าน ข้าไม่ไหวแล้วจ้าวซ่านลู่ อื้อ...อ่า”

“อ่า...ข้าเองก็เช่นกันเถียนเถียน ข้าปรารถนาเจ้าเหลือเกิน ต้องการเหลือเกิน ต่อไปนี้เป็นของข้าแล้วนะเจ้า อ่า...อืม”

อ๋องใหญ่เคลื่อนตัวผละจากความฉ่ำหวานของนางในดวงใจออกมาปลดเปลื้องชุดของตัวเองออก แล้วกลับไปทาบทับกายเปลือยของซู่หลิงเถียนอีกครั้ง และครั้งนี้เขากดมือเล็กสอดประสานกับมือเขากดไว้ข้างลำตัวพร้อมแนบอิงท่อนเนื้อมังกรยืดหยุ่นแข็งร้อนของบุรุษเสียดสีถูไถไปมากับความเป็นสตรีของนาง

“อ่ะ...ท่าน...ทำอะไรกับข้าจ้าวซ่านลู่ ทะ...ทำไมข้าร้อนแบบนี้ อ่า...” นางครางกระเส่าร้อนผ่าวไปทั่วเรือนกายเปลือย และยิ่งเขินอายจนตัวแดงเมื่อได้เห็นกายกำยำของบุรุษเหนือร่างที่ขาวผุดผ่องไม่ต่างจากหญิงสาว และใบหน้าของเขาก็อาบชื้นไปด้วยเหงื่อไม่ต่างจากเธอ

“ข้าก็จักทำให้เจ้าเป็นของข้าน่ะสิ ดวงใจข้า อ่า...เจ้ารู้ไหมว่าข้ารอวันนี้มานานแค่ไหนเถียนเถียน”

จากที่ทำได้แค่มองตลอดคืนที่ผ่านมา ตอนนี้อ๋องใหญ่ได้ทำทุกอย่างตามที่ใจเฝ้าคอยมาตลอดแล้ว เขาแนบอิงท่อนเนื้อมังกรร้อนอวบใหญ่ของตัวเองไปกับความฉ่ำของนางพร้อมถูไถเสียดสีไปมาให้เกิดความร้อนรุ่มและให้นางมีอารมณ์อ่อนไหวไปกับตน

“อ่า...ท่าน...ท่านทำให้ข้าร้อน อื้อ...”

“ข้ารู้ว่าเจ้าร้อนเพราะเรื่องใด และตอนนี้เจ้าจักเป็นชายาข้าแล้วเถียนเถียน เจ้าเป็นของข้าทั้งร่างกายและหัวใจ นับแต่นี้ไปเจ้าคือของข้าแต่เพียงผู้เดียว อ่า...”

เขาซุกปลายจมูกโด่งไปกับซอกคอระหงชื้นเหงื่อของนาง และยิ่งผมยาวสลวยสยายไปตามหมอนที่นอนหนุนยิ่งยั่วยวนจนเขาต้องเคลื่อนมาปิดปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อของนางแล้วบดจูบสอดแทรกดุนดันปลายลิ้นกอดเกี่ยวคลอเคลียหยอกเย้าในโพรงปากเล็ก เอวหนาของเขาก็แอบอิงสอดแทรกท่อนเนื้อร้อนของมังกรหยกที่กดแนบเสียดสีตามกลีบสตรีแล้วกดแนบกรีดกรายหลอมรวมเป็นหนึ่งกับนาง

“อ่ะ...เจ็บ! อื้อ...ทะ...ท่าน ข้าเจ็บ อ่า...จ้าวซ่านลู่! ฉันเจ็บ!” เธอหลุดพูดแบบยุคปัจจุบันออกมาเมื่อคนเหนือร่างไม่ยอมขยับตัวถอยหนี แต่กลับกระแทกกายสอดลึกเข้ามาจนเจ็บจุกอึดอัดท้อง

“อ่า...เจ้าแน่นเหลือเกินชายาข้า อ่า...เถียนเถียนอดทนเพื่อเราเถิด ดวงใจข้า อ่า...”

อ๋องใหญ่กัดฟันแน่นเจ็บปวดท่อนเนื้อในกายของเขาไม่ต่างกัน ความคับแน่นตอดรัดเร่งเร้าให้เขาขยับ แต่เมื่อเห็นดวงหน้าสวยชื้นไปด้วยเหงื่อและดวงตาสดใสซุกซนนั้นอาบคลอไปด้วยน้ำตา จ้าวซ่านลู่ก็จูบเปลือกตาสวยของนางเพื่อปลอบประโลม

“อือ...ข้าเจ็บ! ท่านได้ยินไหมข้าเจ็บและอึดอัด อ่ะ...อื้อ”

ปากน้อยของนางถูกปิดด้วยปากหนาของเขาพร้อมบดจูบอีกครั้ง ตอนนี้อ๋องใหญ่กำลังใช้จูบร้อนรุ่มอ่อนโยนเอาแต่ใจของตัวเองหลอกล่อความสนใจของนางให้ออกจากความเจ็บปวดความเป็นสตรีของนาง และเมื่อนางแอ่นเด้งยกร่างขึ้นหาเผลอจูบตอบเขาก็เริ่มเคลื่อนไหวโยกเร่ากายเนื้อมังกรเคลื่อนไหวเสียดสีเร่าร้อนเข้าออกในความเป็นสตรีของนาง

เมื่อสองกายหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน จากความเจ็บปวดที่ท่อนเนื้อมังกรหยกของอ๋องใหญ่สอดแทรกกรีดกรายเข้าไปในกายสาวคับแน่นไร้เดียงสาของซู่หลิงเถียนเปลี่ยนเป็นความปรารถนาซ่านสุขแทนในตอนนี้ และนางก็ปล่อยตัวเองไปกับการชักนำของคนเหนือร่าง จ้าวซ่านลู่ใจเต้นแรงและหัวใจของนางในดวงใจก็เต้นแรงไม่ต่างกัน เสียงหอบหายใจดังถี่สลับกันขึ้นลงของทั้งสองพร้อมเสียงกายเนื้อดังกระทบกระทั่งกันหนักหน่วงเป็นจังหวะสอดกระแทกลึกในกายของแม่นางคนงามทำให้เขาอิ่มเอมในอกจนระบายยิ้มตลอดการเคลื่อนไหวโยกเร่าบดเอวสอบ

“อ่า...ชายาข้า อ่า...”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!