2 - ชีวิตวายป่วนในแค้นหยวน

ซู่หลิงเถียนนั่งเท้าคางตัวเองที่สวนของจวนสิบสี่ ช่างเหมือนในละครโบราณเหลือเกิน ทุกอย่างสวยงาม ไม่อยากจะเชื่อว่าจะหลุดมาอยู่ในมิติอดีตได้สามสัปดาห์แล้ว ตอนนี้จะว่าไปเธอก็ปรับตัวเป็นคนโบราณไปเต็มตัวแล้วก็ว่าได้

“คุณหนู ท่านอ๋องใหญ่มาเจ้าค่ะ” นี่คือเสียงของหมิงเหนียน สาวใช้คู่ใจที่จ้าวซ่านลู่ให้มาดูแลติดตามเธอจนตอนนี้สนิทสนมกันและเป็นเพื่อนคนเดียวของเธอก็ว่าได้

“อือ...ข้ารู้แล้ว”

ปากบอกรู้ แต่ก็ไม่สนใจคนที่มานั่งลงตรงข้ามตัวเองตรงหน้ากลับหยิบกล้วยที่ถาดตรงหน้ามาปอกกินไม่สนใจแล้วก็มองไปทางอื่น ก็อ๋องใหญ่ที่ทุกคนนับถือน่ะตัวดีเลย ชีวิตของเธอมันวุ่นวายเพราะเขา ตอนกลางคืนเขาก็คอยจ้องแต่จะเอาเปรียบตลอด ไหนจะสนมของเขาอีก ที่มาคอยหาเรื่องเธอแทบจะวันเว้นวัน

“หมิงเหนียนบอกว่าเจ้าไม่ยอมกินข้าวเช้า” อ๋องใหญ่ถามคนที่สนใจกล้วยในมือมากกว่าตัวเองที่นั่งตรงหน้าของนาง

“ก็ข้าไม่หิว” เธอตอบสั้นๆ

“ไม่หิวก็ต้องกิน ช่วงนี้เจ้าซูบผอมมากเถียนเถียน”

“ก็ข้าไดเอท” เธอตอบแล้ววางกล้วยที่กินยังไม่หมดลงที่เดิม

“ไดเอทคืออะไร?” จ้าวซ่านลู่ถามอย่างสงสัย

“ไม่รู้สักอย่างจะได้ไหม ว่าแต่ท่านเถอะจ้าวซ่านลู่ ท่านมีธุระอะไรกับข้า เจอกันทุกวันไม่เบื่อรึไงหึ” เธอกระชากเสียงถามเขา

“ไม่เบื่อ ก็ข้าชอบที่จะได้อยู่ใกล้เจ้า แล้วเจ้าล่ะ เบื่อรึที่เห็นหน้าข้าทุกวัน” ชอบที่นางเรียกชื่อเขาไม่ได้เรียกเขาเหมือนคนอื่น

“ใช่ เบื่อมาก รำคาญมากด้วย และข้าขอแยกห้องนอนกับท่านได้รึไหม”

“ไม่ได้ เจ้าต้องอยู่ห้องเดียวกับข้า”

“แต่ข้าไม่อยากอยู่กับท่าน หมิงเหนียนเรากลับห้องกันเถอะ ข้าอยากพักผ่อนแล้ว” ว่าจบก็ลุกขึ้นเดินหนีทันที ส่วนหมิงเหนียนก็ได้แต่ย่อตัวทำความเคารพท่านอ๋องแล้วรีบเดินตามคุณหนูตัวเองไป

“ท่านอ๋องขอรับ” เสี่ยวถังที่อยู่ด้วยเอ่ยขึ้นเมื่อเหลือกันสองนายบ่าว

“เจ้ามีอะไรเสี่ยวถัง”

“เรื่องอ๋องเล็กขอรับ”

“รายงานมา และคนที่ลอบเข้ามาในจวนข้า ตอนนี้เจ้าจับได้แล้วรึยัง” เมื่อสองวันก่อนมีผู้ไม่ได้รับเชิญบุกรุกมาจวนสิบสี่ในยามวิกาล และโชคดีที่ตอนนั้นซู่หลิงเถียนนอนหลับไปแล้ว ตอนนี้เขากลัวแต่แม่นางคนงามจะเป็นอันตราย เพราะข่าวเรื่องที่เขารับหญิงแปลกหน้าไร้ที่มาที่ไปได้แพร่ไปทั่วเมืองแล้ว และเรื่องนี้ก็รู้ถึงเสด็จพ่อของเขาจนต้องเรียกเขาเข้าพบด่วนเมื่อตอนเช้า

“ยังขอรับ”

“ปัง! ไม่ได้เรื่อง!” เขาตบโต๊ะตรงหน้าด้วยความโกรธเมื่อเสี่ยวถังทำงานช้ากว่าทุกครั้ง

“เสี่ยวถังจะรีบตามสืบให้เร็วที่สุดขอรับท่านอ๋องใหญ่”

“อือ...และไปตามพ่อบ้านหลี่มาพบข้าด้วย ข้าจะให้จัดงานมงคล เพราะข้าได้ทูลกับเสด็จพ่อแล้วว่าข้าจะแต่งพระชายาเข้าจวน” เขาบอกสั่งทหารคู่ใจ

“ขอรับ ว่าแต่ท่านอ๋องใหญ่จะแต่งตั้งแม่คุณหนูเถียนเถียนเป็นพระชายาจริงรึขอรับ”

“ถ้าไม่ใช่นางจะเป็นใครได้เล่า ไปจัดการตามที่ข้าสั่งได้แล้ว”

“ขอรับ” เขารับคำและคำนับแล้วเดินถอยออกไปเพื่อไปทำตามคำสั่งของท่านอ๋องที่เคารพของตัวเอง

“อยากรู้นักว่าเจ้าจะดื้อไปได้อีกแค่ไหนเถียนเถียน อีกไม่นานเจ้าจะเป็นของข้าแล้ว” มือใหญ่ยกขึ้นลูบสันกรามแกร่งตัวเองไปมาพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเมื่อนึกถึงหน้าของแม่นางคนงามที่แสนดื้อรั้นของตนเอง

ข้ามมิติมาแต่งงานที่แท้จริง ตอนนี้ซู่หลิงเถียนนั่งอยู่บนเตียงมีผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว ตอนนี้เธอนั่งรออ๋องใหญ่ เจ้าบ่าวของเธอเข้ามาในห้องเพื่อมาเปิดผ้าคลุมให้ตัวเอง หัวใจของสาวยุคสองพันยี่สิบเต้นรัวๆ ตื่นเต้นและสับสนไปหมดในตอนนี้ เธอบอกไม่ถูกว่าทำไมต้องยอมขนาดนี้ ยอมให้เขาบังคับจับแต่งงาน แม้จะได้ตำแหน่งชายา แต่สนมของเขาล่ะ เธอไม่ต้องการเป็นที่หนึ่ง แต่เธอต้องการเป็นรักเดียวและภรรยาคนเดียวของสามี เกลียดนักคนเจ้าชู้มักมากอย่างจ้าวซ่านลู่

“หมิงเหนียน เจ้าอยู่กับข้าก่อนนะ อย่าเพิ่งออกไป” มือเล็กคว้ามือสาวรับใช้ที่ยืนข้างๆ มากุมไว้

“เจ้าค่ะคุณหนู”

“หมิงเหนียน ถ้าข้าหนีไปตอนนี้จะเป็นอะไรไหม” เธอลองถามหมิงเหนียนดู

“คุณหนูท่านพูดอะไรออกมา อย่าคิดแบบนั้นเชียวนะเจ้าคะ ท่านอ๋องใหญ่ใจดีกับคุณหนูก็จริง แต่กับพวกบ่าว ท่านอ๋องใหญ่ไม่ได้ใจดีด้วยเลย สงสารหมิงเหนียนเถอะนะเจ้าคะ หมิงเหนียนยังไม่อยากตาย”

“เจ้าก็พูดไปได้ ข้าก็แค่พูดเล่นแค่นั้นเอง อีกอย่างถ้าหนีไป ข้าก็ไม่รู้จะหนีไปไหนเหมือนกัน เพราะชีวิตข้าตั้งแต่มาที่นี่ก็อยู่แต่ในจวนสิบสี่ ไม่เคยออกไปข้างนอกเลยสักครั้ง” พูดแล้วก็เบื่อหน่ายชีวิตต้องมาติดที่ยุคโบราณแบบนี้

“คุณหนูลองขอท่านอ๋องใหญ่ดูสิเจ้าคะ”

“ไม่ใช่ว่าข้าไม่เคยขอออกไปข้างนอก ไปเดินตลาดนะหมิงเหนียน ข้าขอแล้ว แต่จ้าวซ่านลู่ให้ข้าไปได้ที่ไหนกันล่ะ เนี่ยก็บังคับให้ข้าแต่งงานด้วย บังคับให้ข้าเป็นพระชายา บังคับนั่นนี่จนข้าอึดอัดและรำคาญไปหมดแล้วตอนนี้”

“เจ้าอึดอัดขนาดนั้นเลยรึเถียนเถียน” หมิงเหนียนไม่ได้ตอบ แต่เป็นเสียงทุ้มเข้มของคนที่กำลังถูกนินทาดังแทรกขึ้นมา

“ข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ ท่านอ๋องใหญ่มาแล้ว” หมิงเหนียนดึงมือตัวเองออกจากมือเจ้านายสาวแล้วย่อตัวทำความเคารพทั้งสอง ก่อนจะเดินหายไปเงียบๆ จากห้อง

“หมิงเหนียนนะหมิงเหนียน” ซู่หลิงเถียนบ่นให้สาวใช้ส่วนตัวพร้อมกับถามคนที่เดินมานั่งข้างๆ ตัวเอง เพราะเธอรับรู้ได้ถึงแรงไหวยวบของพื้นที่ข้างๆ

“ท่านบังคับข้าจนข้าอึดอัด และข้าก็ไม่ได้อยากแต่งงานเป็นพระชายาของท่านสักหน่อย”

“แล้วเจ้าจะไปเป็นของใครได้ถ้าไม่ใช่ของข้า เจ้ามาเพื่อเป็นของข้าเถียนเถียน” เขาพูดพร้อมกับเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวสีแดงออกให้อีกฝ่าย

“ไม่เป็นของใครทั้งนั้น ไม่ว่าของเจ้าหรือของใคร ข้าก็ไม่เป็นทั้งนั้น”

หึหึ

“แต่ตอนนี้เจ้าเป็นของข้าแล้วเถียนเถียน เจ้าแต่งงานกับข้าแล้ว”

“ท่านบังคับ”

“ถ้าเจ้าดื้อไม่ยอม ข้าก็ไม่บังคับ แต่เจ้าก็ยินยอมพร้อมใจแต่งงานเองมิใช่รึ” อ๋องใหญ่เอ่ยเมื่อนึกถึงหลายวันก่อนที่เขาบอกสาวงามที่ตรึงใจตั้งแต่แรกเห็นในกระจกจนตอนนี้มากุมหัวใจที่แข็งกระด้างของเขาไปเสียแล้ว หากนางดื้อไม่ยอม เขาก็จะไม่บังคับ แต่นางยอม แถมไม่โวยวายด้วย

“ก็วันนั้นข้าคิดว่าท่านพูดเล่นกับข้า ใครจะคิดว่าวันนี้จะได้แต่งงานจริงๆ ข้ายังไม่อยากแต่งงาน”

“แต่ตอนนี้ก็แต่งแล้ว และตอนนี้ก็เป็นเวลาที่เราต้องทำมันด้วยกันแล้วนะเจ้า”

“ข้าไม่พร้อม”

“แต่ข้าพร้อม เจ้าก็รู้มิใช่รึว่าข้าต้องการเจ้ามากแค่ไหน นอนหลับบนเตียงด้วยกันทุกค่ำคืนแต่ไม่อาจแตะต้องได้ ข้าทรมานมากแค่ไหน เจ้ารู้รึไม่”

น้ำเสียงแววตาของเขาที่จดจ้องมายังซู่หลิงเถียนนั้นแสดงความเจ็บปวดออกมาให้เห็นชัดเจนจนเธอเริ่มลังเลแล้วว่าจะสมยอมอ๋องใหญ่ในคืนเข้าหอนี้หรือไม่ หรือยังไงกัน แต่แล้วเธอก็ไม่อาจยอมได้ เพราะเพิ่งจะเจอกันไม่นานจะให้ร่วมหออุ่นเตียงกันได้ยังไง เธอจึงรีบเอ่ยบอกแนะนำอีกฝ่ายไป

“ท่านก็มีสนมเผยเผย ทำไมไม่ไปหานางล่ะ”

“ก็ข้าไม่อยากได้ใคร ข้าอยากได้เจ้าได้ยินไหมเถียนเถียน เจ้าคนเดียวเท่านั้น ตอนนี้ที่ข้าปรารถนา” มือใหญ่จับดวงหน้าสวยของนางในดวงใจพร้อมลูบไล้มายังลำคอระหง

“แต่ข้าไม่...”

“อย่าปฏิเสธข้าเลยเถียนเถียน”

“ก็ข้าไม่ได้อยากเป็นเมียท่าน” คำพูดที่สวนกลับรวดเร็วทำให้คนฟังขึงโกรธขึ้นมาทันที

“ไม่อยากเป็นเมียข้า แล้วเจ้าอยากเป็นเมียผู้ใดเถียนเถียน บอกข้ามาว่าเจ้ามีใครนอกจากข้ารึเปล่า” เขาจับหัวไหล่เล็กเขย่าแรงๆ ด้วยความหึง

“ท่านเป็นอะไรจ้าวซ่านลู่ จะมาขึ้นเสียงใส่ข้าไม่ได้นะ ข้าจะมีใครหรือไม่มีก็เรื่องของข้ามิใช่ของท่าน ข้ากับท่านเราอยู่กันคนละยุคจะให้มาแต่งงานกันแบบนี้ได้ยังไง ปล่อยได้แล้ว ข้าจะเปลี่ยนชุดนอน หนักหัวก็หนัก” เธอปัดมือของอ๋องใหญ่ออกจากไหล่ตัวเองแล้วลุกขึ้นหมายจะเดินไปยังห้องเปลี่ยนชุด แต่ก็ถูกคว้าเอวเล็กสวมกอดจากทางด้านหลังรั้งไว้

“ให้ข้าถอดให้ เป็นของข้านะเถียนเถียน เป็นของข้า ข้าต้องการเจ้าจริงๆ” อ๋องใหญ่ไม่เข้าใจหรอกว่าที่นางพูดนั้นคือะไร คนละยุคอะไรกัน เขารู้แต่ว่าตอนนี้นางคือของเขาและจักต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น

“อือ...ปล่อยข้านะจ้าวซ่านลู่”

“ไม่ปล่อยจนกว่าเจ้าจะเป็นของข้า และคืนนี้ข้าจักไม่ปล่อยเจ้าได้นอนหลับเหมือนทุกคืนแล้วเถียนเถียน ข้ามิอาจใจเย็นนอนมองแผ่นหลังเจ้าได้เหมือนทุกคืนที่ผ่านมาได้อีกแล้ว” เขาเกยคางไปกับไหล่เล็กของเธอพร้อมกับหันหน้าแนบถูปลายจมูกโด่งไปกับซอกคอระหงของซู่หลิงเถียน

“อือ...อย่าทำแบบนี้จ้าวซ่านลู่ ข้ายังไม่พร้อม”

“เดี๋ยวข้าทำให้เจ้าพร้อมเองเถียนเถียน”

“มะ...ไม่ได้นะ”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ชายหญิงเราถูกสร้างมาเพื่อให้เป็นของกันและกัน และเจ้า...เถียนเถียน เจ้าก็ถูกสร้างมาเพื่อข้าเหมือนข้าที่ถูกสร้างมาเพื่อครอบครองเจ้า”

“ไม่เลย ท่านไม่ใช่ของข้าคนเดียว ท่านเป็นของคนอื่นด้วย ท่านไม่ได้มีแค่ข้าคนเดียว” เธอแย้งเขา

“เจ้าไม่ชอบรึที่ข้ามีสนม หรือเจ้าหวงข้าเถียนเถียน”

“ไม่ใช่สักหน่อย ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้น ที่ข้าพูดเพราะข้า...เอ่อ...” เธอหาคำพูดของตัวเองไม่เจอซะงั้น ตอนนี้หัวใจของซู่หลิงเถียนนั้นเต้นแรงเหลือเกิน เพราะใจมันอ่อนแอหรือเพราะตกหลุมรักอ๋องใหญ่คิดหื่นไปแล้วกันแน่

“งั้นเจ้าหมายความว่ายังไงเถียนเถียน”

เขาหมุนตัวเธอให้หันมาเผชิญหน้ากับตัวเองพร้อมเชยคางมนสวยให้แหงนเงยขึ้นหาตัวเองที่ก้มหน้ามองดูเธออยู่ ยิ่งเห็นริมฝีปากแดงระเรื่อเม้มแน่นก็ยิ่งอยากโน้มลงไปกัดเม้ม และก็ไม่ปล่อยให้ความต้องการนั้นอยู่ในหัวนาน อ๋องใหญ่โน้มลงมาบดจูบปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อของแม่นางในดวงใจตัวเองพร้อมกับบังคับคางมนให้อยู่นิ่งไม่ให้ขยับบิดเบือนดิ้นหนีจูบร้อนของตัวเอง

“อ่ะ...อื้อ”

ซู่หลิงเถียนพยายามบิดหน้าหนี แต่ก็ถูกมือใหญ่บีบล็อกคางไว้จนเจ็บ และหนักเครื่องประดับบนหัวอีก ปากที่เม้มแน่นปิดสนิทถูกบังคับจูบพร้อมเขาขบเม้มปากของเธอให้ปากเปิดให้เขาได้สอดแทรกเรียวลิ้นเข้ามาในโพรงปาก เธอรู้สึกแปลกและทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกบังคับปล้ำเอาจูบแรกไปแบบนี้ พยายามดันร่างสูงตรงหน้าออกแต่ยิ่งพยายามก็ยิ่งถูกอ๋องใหญ่กอดรัดฟัดแน่น

“อ่า...อื้อ”