3 - เจ้าคือเมียข้าไม่ใช่เมียใครจำไว้ 2

ร่างบางขยับพลิกตัวไปมาบนเตียงขับไล่ความปวดเมื่อยของร่างกายพร้อมกับขยับตัวจะลุกขึ้น แต่แล้วก็ต้องสูดปากเจ็บตรงกลางหว่างขาของตัวเองจนต้องเบิกตากว้างตื่นเต็มตาเมื่อภาพเมื่อคืนไหลย้อนเข้ามาในหัว เธอร้องกรี๊ดลั่นตำหนักทันที

กรี๊ด!

“พระชายาเป็นอะไรรึเจ้าคะ” สาวใช้คนสนิทรีบวิ่งเข้ามาหาทันทีเมื่อนายของตัวเองร้องลั่นห้อง

“จ้าวซ่านลู่อยู่ไหนหมิงเหนียน” เธอถามหาตัวต้นเหตุทันที

“ท่านอ๋องใหญ่ไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ในวังเจ้าค่ะพระชายา” นางย่อตัวคำนับเอ่ยรายงาน

“เรียกข้าเหมือนเดิมดีกว่าหมิงเหนียน ข้าไม่ชิน ข้ายังเป็นคุณหนูของเจ้าเหมือนเดิม”

“เจ้าค่ะคุณหนู เอ่อ...ท่านอ๋องใหญ่บอกว่าหากคุณหนูตื่นแล้วให้คุณหนูรอทานข้าวด้วยเจ้าค่ะ”

“สั่งๆๆ ฉันไม่ทำตามหรอกนะ หมิงเหนียนมาพยุงข้าไปอาบน้ำที ข้าเหนียวตัวจะแย่แล้ว และปวดตัวไปหมด”

“เจ้าค่ะคุณหนู” หมิงเหนียนพยุงคุณหนูของตัวเองไปยังห้องอาบน้ำทันที

ด้านอ๋องใหญ่เมื่อกลับจากวังหลวงก็มาเจอกับอ๋องเล็กที่หน้าจวนตัวเองพอดี และรู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาดีแน่ต้องมีอะไรแอบแฝงเป็นแน่ แต่เขาก็ทำแค่เพียงยิ้มต้อนรับแล้วเชิญอ๋องเล็กเข้าไปในจวนของตัวเองเพื่อพูดคุยกัน

“เจ้ามาที่จวนสิบสี่มีเรื่องอันใดอ๋องเล็ก”

“ข้าตั้งใจจะนำของขวัญมาให้พระชายาของท่านพี่น่ะ”

“จวนของข้ามีสิ่งของมีค่ามากมาย ไม่จำเป็นที่เจ้าต้องนำข้าวของมาให้นาง” คนหวงเมียเอ่ย

“ข้าอยากมาทำความรู้จักสนิทสนมกับพระพี่นางมิได้เชียวรึท่าน หรือว่าท่านพี่หวง”

“หึหึ...ก็แน่อยู่แล้ว นางเป็นของข้า ทำไมข้าจะไม่หวง”

“เช่นนั้นรึ และข้าได้ยินมาว่าพระชายาของท่านเป็นคนไร้ที่มาที่ไป จริงรึไหมท่านพี่”

“หาใช่เรื่องสำคัญไม่อ๋องเล็ก” เขาตอบพร้อมกับหยิบยกถ้วยน้ำชาตรงหน้าขึ้นจิบพร้อมส่งสายตาไปให้เสี่ยวถังคนสนิทของตัวเองให้ออกไปข้างนอก เพราะตัวเขามีเรื่องจะคุยกับอ๋องเล็กเป็นการส่วนตัว

“ก็จริงอย่างท่านว่า”

“เจ้าพูดมาเถิดว่าเจ้ามาวันนี้ต้องการอะไรกันแน่อ๋องเล็ก”

“หึหึ...ท่านพี่คิดมากไปแล้ว ข้าจักมีอะไรได้เล่า ก็แค่อยากมาไหว้พี่สะใภ้แค่นั้นเอง”

“เจ้าคิดว่าเจ้าปิดบังข้าได้งั้นรึอ๋องเล็ก เรื่องที่เจ้าส่งคนมาจวนของข้า ข้ายังมิได้เอาความเจ้าเลยนะ”

“ท่านพี่พูดอะไร ข้าเนี่ยนะส่งคนมาจวนของท่าน”

“เอาเถอะ เจ้าไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร แต่อย่าให้มีอีกครั้ง เพราะข้าจักไม่ปล่อยเจ้าไว้เหมือนกันอ๋องเล็ก”

หึหึ

อ๋องเล็กทำเพียงยกยิ้มรับคำแล้วยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาจิบดื่มและมีเสียงดังแทรกเข้ามาก่อนที่อ๋องใหญ่จะเอ่ยขึ้น

“จ้าวซ่านลู่!” หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จรออีกฝ่ายมาทานข้าวเช้าด้วยนานสองนานก็ยังไม่มา และหมิงเหนียนก็บอกว่าเขากลับมาจากวังหลวงแล้วจึงมาหาเขาที่ห้องหนังสือทันที

“ชายาข้า เจ้าเกรี้ยวกราดด้วยเรื่องใดฮึ” เขาลุกขึ้นเดินไปโอบประคองนางมานั่งลงที่พรมที่เขาเพิ่งลุกจากไปก่อนหน้านี้ทันที

“ก็ไหนบอกจะมาทานข้าวกับข้า แล้วทำไมมาอยู่ที่นี่” ซู่หลิงเถียนไม่ทันได้สังเกตมองว่าตอนนี้มีคนอื่นอยู่ด้วยจึงใส่อารมณ์กับอีกฝ่ายเต็มที่

“อือ...ข้าก็อยากจะไปหาเจ้า แต่อ๋องเล็กมา ข้าเลยยังไปมิได้ อ๋องเล็กเจ้ามีอะไรจะให้พี่สะใภ้เจ้าก็ให้เสียสิ ตอนนี้นางก็อยู่ตรงนี้แล้ว” ท้ายประโยคเขาหันไปพูดกับน้องชายที่นั่งมองอยู่ และนั่นแหละถึงทำให้ซู่หลิงเถียนสงบปากสงบคำและยอมนั่งนิ่งให้เขาโอบกอดพร้อมส่งยิ้มเป็นมิตรให้ผู้มาใหม่

“สวัสดีท่านอ๋องเล็ก” ซู่หลิงเถียนยกมือทักทายอีกฝ่าย และการทักทายของนางทำให้อ๋องเล็กแปลกใจและนึกถึงคำที่ได้ยินมาว่าพระชายาของท่านอ๋องใหญ่นั้นเป็นหญิงประหลาดท่าจะจริง

“นี่เป็นของขวัญที่ข้าเตรียมมาให้พี่สะใภ้” เขาหยิบกล่องไม้ใบเล็กที่วางไว้ข้างๆ มาส่งยื่นให้อีกฝ่าย

“ขอบใจนะอ๋องเล็ก” ซู่หลิงเถียนรับมาพร้อมเอ่ยขอบคุณ

“เป็นเพียงน้ำใจเล็กน้อยจากน้องชายเท่านั้นพระพี่นาง”

“ให้ของขวัญแล้วก็กลับไปได้แล้ว เวลานี้เป็นเวลาส่วนตัวของข้าและนาง” เมื่อเห็นสายตาของอ๋องเล็กที่มองพระชายาตัวเองแบบแปลกๆ ก็อดหวงไม่ได้จึงเอ่ยไล่

“งั้นข้าจักมาเยี่ยมพระพี่นางใหม่นะ ข้าลาล่ะ ข้าไปล่ะเสด็จพี่” แล้วอ๋องเล็กก็ลุกขึ้นทำความเคารพแล้วเดินจากไปทิ้งเหลือให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันตามลำพัง

“ทำไมเจ้าเข้ามาในนี้ได้ แล้วเสี่ยวถังไปไหน” เมื่อเหลือกันลำพัง เขาก็ถามทันที

“ก็อยู่หน้าห้อง เสี่ยวถังห้ามแล้ว แต่ข้าไม่ฟังเอง อย่าไปโทษเขาเลย ว่าแต่เนี่ยอะไรนะ กล่องไม้แกะสลักสวยจัง” ว่าแล้วก็เปิดกล่องที่ได้มาทันทีแล้วก็ตาโตเมื่อในกล่องมีเครื่องประดับสวยงามหลายชิ้น

“สวยจังเลยจ้าวซ่านลู่ เจ้าหัดให้ของขวัญข้าแบบนี้มั่งสิ หัดเอาอย่างอ๋องเล็กมั่ง” ยกเอาสามีและน้องชายของสามีมาเปรียบเทียบกันทันทีเมื่ออ๋องเล็กนั้นให้เครื่องประดับพวกปิ่นปักผมและสร้อยคอสวยๆ กับตน

“เถียนเถียน”

“อือ...ว่าไง” ขานรับ แต่สายตาไม่ยอมละจากเครื่องประดับในกล่องที่หยิบขึ้นมาดู

“สนใจข้าบ้าง ของพวกนี้ข้ามีให้เจ้ามากกว่าอ๋องเล็กเสียอีก ถ้าเจ้าต้องการ ข้าจะให้เสี่ยวถังไปนำมาให้” เขารู้สึกน้อยใจเล็กน้อยเมื่อนางนำตัวเองกับอ๋องเล็กมาเปรียบเทียบกันและชื่นชมอีกฝ่ายทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นสามีของนางแท้ๆ

“ชิ! จะอวดข้างั้นสิ ข้าไม่ได้ต้องการหรอก คนที่ต้องการเห็นทีจะเป็นสนมเผยเผยนู่น มานู่นแล้ว” ซู่หลิงเถียนพูดพร้อมกับบุ้ยปากไปทางหน้าประตูพร้อมกับขยับตัวออกจากวงแขนของเขาแล้วเบ้ปากเบือนหน้าหนีอย่างคนแสนงอน

“ขยับมานั่งใกล้ข้า” เขาบอกสั่งนางเมื่อนางขยับห่างออกไป

“ไม่! ข้าจะกลับแล้ว ข้าง่วง” เธอบอกเขาแล้วลุกเดินจากไปทันที เขาเองก็ลุกเดินตามไปทันทีเช่นกัน

“ท่านอ๋องใหญ่” สนมเผยเผยเอ่ยเรียกรั้งสามีตัวเองไว้เมื่อเขากำลังจะเดินผ่านตัวเองตามพระชายาไป

“หากไม่มีอะไรสำคัญ ข้าขอตัวนะเผยเผย” เขาหยุดตอบนางแค่นั้นแล้วรีบสาวเท้าเดินตามซู่หลิงเถียนไปติดๆ ส่วนพระสนมเผยเผยเมื่อถูกปฏิเสธก็ได้แต่ยืนเคว้งคว้างกำมือแน่นด้วยความเคียดแค้นหญิงประหลาดที่ได้ครอบครองท่านอ๋องใหญ่และตำแหน่งพระชายาไป

“นังปีศาจ! ข้าจักกำจัดเจ้าให้ได้” นางพึมพำกับตัวเองแล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องหนังสือไปเช่นกัน เมื่อตอนนี้เจ้าของห้องไม่ได้อยู่แล้ว