บทที่ 3 คุกคาม 2

หึหึ

“ทำไม? รังเกียจเหรอ แต่ผมว่าคุณน่าจะชอบนะ เปลี่ยนจากเป็นเมียเก็บคุณตามาเป็นนางบำเรอผมดีกว่าไหม ผมยังหนุ่มยังแน่น และผมก็ใหญ่ด้วยนะ” เขาคว้ามือที่เช็ดถูแก้มมาคลึงเป้ากางเกงตัวเอง

“อย่ามาใส่ร้ายฉันกับคุณท่านนะ”

“เหรอ แต่ผมเห็นนี่ว่าคุณมันก็แค่ผู้หญิงใช้เต้าไต่”

เผียะ!

มือเล็กข้างที่ถูกบังคับดึงกลับมาพร้อมกับตวัดใส่หน้าท่านรองประธานหนุ่มทันที

“อย่ามาดูถูกฉันถ้ายังไม่รู้จักฉันดีพอ และก็ปล่อยได้แล้ว” เธอบิดข้อมือเล็กออกจากอุ้งมือใหญ่ แต่ไม่เป็นผล เขากลับบีบกำข้อมือเธอแรงขึ้น

กรอด!

เสียงขบฟันดังลอดออกมาจากริมฝีปากหนา ริ้วรอยความโกรธเห็นได้ชัดบนหน้าหนุ่มลูกครึ่งตัวโตอย่างวัลดัส

“เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าฉันมาก่อน เธอกล้าดียังไงฮะ! และไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่วันนี้เธอตบฉันหลายครั้งแล้วนะแพม ทั้งตบทั้งต่อย คิดเหรอว่าจะรอดไปจากห้องนี้ได้ถ้าฉันไม่ได้สิ่งตอบแทนความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น”

ว้าย!

ตุ้บ!

แล้วร่างเล็กก็ถูกเหวี่ยงกระแทกไปกับโต๊ะทำงานด้านหลังทันที พร้อมร่างใหญ่ของคนโอหังเคลื่อนตัวไปกดคร่อมทับอย่างรวดเร็ว

“ก่อนหน้านี้ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าหายไปทำท่าไหนกับคุณตาฉันมา แต่ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าของคนหนุ่มกับของคนแก่มันต่างกันยังไง ฉันทั้งอึดและทนกว่าแน่นอนแพม” น้ำเสียงทุ้มห้าวดังราวกระซิบข้างหูเล็กพร้อมกับตวัดลิ้นสากสอดเร่าเข้าไปในโพรงหูเล็กแล้วดุนดันเล่น มือใหญ่ก็กดหัวไหล่เล็กไว้กับโต๊ะทำงานเพื่อไม่ให้เธอดิ้นหนี

“อ่า...หอมเป็นบ้า ฉันเพิ่งรู้วันนี้แหละว่าเลขาของฉันกลิ่นตัวหอมและปากก็หวาน อืม...ถึงว่า คุณตาฉันถึงหลง แต่หลังจากนี้อย่าแม้แต่คิดจะไปสร้างความร้าวฉานให้คุณตาและคุณยายฉันเลย ฉันจะทำทุกทางให้เธอออกจากชีวิตของท่านทั้งสอง และวันนี้เธอก็ตบหน้าและต่อยหน้าฉัน อย่าคิดว่าจะได้ออกไปจากห้องนี้ง่ายๆ เพราะเธอต้องชดใช้กับการกระทำของเธอ แพม”

ร่างน้อยใต้ร่างที่ถูกคร่อมทับไว้บนโต๊ะทำงานได้แต่บิดดิ้นเร่าหาทางหนี แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งทำให้เขาตื่นตัว แปลกนักทั้งๆ ที่เขาไม่เคยคิดพิศวาสหล่อน แต่ทำไมวันนี้อารมณ์ของเขามันถึงรุนแรงขนาดนี้ เพียงแค่จูบเดียว เขาก็พรั่งพร้อมที่จะกระแทกเร่าเข้าหาหล่อน มันปวดร้าวหนึบๆ ที่ท่อนเนื้อกลางหว่างขา

“ลองลีลาฉันดูหน่อยเป็นไงแพม จะได้รู้ว่าฉันน่ะเด็ดแค่ไหนเมื่อเทียบกับคุณตาของฉันแล้ว ฉันทั้งหนุ่มและแน่นกว่าแน่นนอน ถ้าจะใช้เต้าไต่ก็มาไต่บนร่างฉันไม่ดีกว่าเหรอ” วัลดัสไม่คิดว่าตัวเองจะต้องการคนใต้ร่างรุนแรงขนาดนี้ ตอนนี้หนุ่มลูกครึ่งแทบจะครองสติไม่อยู่ เพียงแค่จูบและได้หอมแก้มนุ่มนิ่ม เพียงแค่ได้สัมผัสคร่อมทับ เขาก็อยากกระแทกเร่าหล่อน โอบกอดโยกเร่าขย่มบนร่างหล่อนแล้ว

“สารเลว! ปล่อยฉันนะ” ภัทร์รวียังไม่ลดละความพยายามที่จะหนีออกไปจากใต้ร่างใหญ่ มือน้อยทั้งสองดุนดันอกแกร่งให้ออกห่างจากตัวเอง แต่เขาก็ตัวใหญ่และหนักเหลือเกิน และยิ่งไปกว่านั้นเธอรู้สึกอ่อนแรงเมื่อยามเขาสอดลิ้นเข้ามาในโพรงหูเล็กของตนเอง

“อ่ะ...อื้อ” เธอจนเผลอปล่อยเสียงร้องครางกระเส่าออกมาด้วยความวาบหวามในโพรงหูและท้องน้อยที่รู้สึกปั่นป่วนเหมือนมีเกลียวคลื่นพายุลูกใหญ่ก่อตัวขึ้นในท้องน้อย

หึหึ

วัลดัสยกยิ้มพึงพอใจกับเสียงครางกระเส่าหวานของภัทร์รวี เขาชอบเหลือเกินเสียงของหล่อนและนึกโกรธพาลขึ้นมาเมื่อนึกว่าก่อนหน้านี้หล่อนหายไปในห้องทำอะไรกับคุณตาตัวเองมา เขาจึงเร่งเร่าปลายลิ้นสอดเร่าระรัวเข้าออกในโพรงหูเล็กเป็นจังหวะ สองมือใหญ่ที่กดหัวไหล่เล็กเคลื่อนมากอบกุมสองเต้า แม้จะมีเสื้อผ้าปิดกั้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้สัมผัสของเขาลดความต้องการลง แต่กลับตรงกันข้าม เขากลับยิ่งต้องการคนตัวเล็กมากขึ้น เขาเก็บกดเหรอ? ก็ไม่ เขาไม่เคยห่างเรื่องแบบนี้เลย แทบจะมีทุกวันเลยด้วยซ้ำถ้าไม่ติดเวรที่โรงพยาบาลและติดผ่าตัดถึงดึกจนเหนื่อย

ภัทร์รวีอ่อนปวกเปียกไปกับการรุกเร่าโพรงหูของตนเอง หล่อนรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองเหมือนน้ำแข็งโดนแดดมิปานตอนนี้ ร่างกายอ่อนแรงยามเขาคุกคาม และต้องดิ้นแรงกว่าเดิมเมื่อวัลดัสเริ่มปลดกระดุมเสื้อสูทของเธอออก และกระดุมเสื้อเชิ้ตตามมาติดๆ

“อะ...ยะ...อย่าทำแบบนี้ ได้โปรด...หยุดเถอะคุณวัลดัส ที่ฉันตบและต่อยหน้าคุณก่อนหน้านี้ฉันขอโทษ อ่ะ...อื้อ จะ...ไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว”

เธอพยายามอ้อนวอนขอความเมตตาให้คนแสนต่ำทรามหยุด แต่เหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยิน มือใหญ่ยังคงปลดกระดุมเสื้อของเธอและกระชากเสื้อสูทตัวนอกของเธอถอดออกทิ้ง เธอไม่รู้เขาทำได้ยังไง เพียงแค่เวลาไม่กี่อึดใจเขาก็ถอดเสื้อสูทตัวนอกสีดำของเธอออก และเนคไทของเธอก็ถูกกระชากดึงออก เขาชำนาญและรวดเร็ว ส่วนเธอก็ได้แต่ดิ้นอ่อนแรงต่อต้านอยู่ใต้ร่างใหญ่ของหนุ่มลูกครึ่งไทย-อเมริกา

“เสียใจด้วย ตอนนี้เธอต้องรับผิดชอบส่วนที่แข็งของร่างกายฉัน เพราะมันตื่นเพราะเธอ มันต้องการเธอ อยากรู้นักว่าลีลาของเธอมันเด็ดแค่ไหนกันถึงได้มัดใจคุณตาฉันอยู่ ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าจะใช้ของร่วมกันกับคุณตา ของแบบนี้มันแบ่งกันใช้สอยได้ เพราะเธอไม่ใช่คุณยายฉัน ยายฉันมีคนเดียวคือคุณหญิงพลอยภัทรา” น้ำเสียงทุ้มห้าวแหบแห้งดังลอดออกมาจากริมฝีปากของหมอหนุ่ม

“มะ...ไม่นะ คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันกับคุณท่าน เราไม่มีอะไรกัน ที่ผ่านมาคุณคิดไปเองทั้งนั้น ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะลาออกแล้วไม่มายุ่งกับครอบครัวคุณอีกเลยคุณวัลดัส”

“ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ฉันอาจจะปล่อยเธอไป แต่ตอนนี้ไม่ทันแล้ว ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้ เพราะฉันปวดเอ็นเนื้อมาก”

เขาจัดการดึงกระชากเสื้อเชิ้ตของเจ้าหล่อนออกทันทีเมื่อปลดกระดุมแล้วชักช้าไม่ทันใจจึงกระชากดึงจนกระดุมกระเด็นขาดพร้อมกับกระชากถอดโยนทิ้ง ตามไปกับเสื้อสูทสีดำกับเนคไทที่ถูกกระชากถอดไปก่อนหน้า

“มะ...ไม่นะ คุณวัลดัส อย่าทำแบบนี้กับฉัน ได้โปรดเถอะ อย่าทำแบบนี้กับฉันเลยนะ”

ภัทร์รวีอ้อนวอนทั้งน้ำตา ใช่...ตอนนี้เธอกำลังร้องไห้หวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น ส่วนวัลดัสได้แต่มองจ้องดวงตาที่อาบคลอไปด้วยน้ำตาด้วยความสมเพชและสะใจ ใครจะคิดว่าผู้หญิงเก่งแกร่งอย่างหล่อนจะมีน้ำตาเป็นกับชาวบ้านเขา

“น่าสมเพชว่ะ! อย่าทำเป็นเหมือนว่าไม่เคยหน่อยเลย ทีถ่างขาให้คุณตาฉันล่ะไม่รู้จักอาย แค่เปลี่ยนจากตามาเป็นหลานแค่นี้เอง หรือชอบคนแก่ฮึ” น้ำคำเยาะเย้ยสมเพชดังขึ้น

“เลิกดูถูกและยัดเยียดสิ่งที่คุณคิดมโนไปเองให้ฉันได้แล้ว มันไม่จริง ได้ยินไหมว่ามันไม่จริง ฉันกับคุณท่าน เราไม่มีอะไรกัน จะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่คุณ กรุณาปล่อยฉันด้วย”

เธอตะโกนตอบกลับพร้อมกับยกมือมาปาดเช็ดคราบน้ำตาออกทางหางตาตัวเอง ตอนนี้เธออ่อนแอไม่ได้ ยิ่งอ่อนแอวัลดัสยิ่งได้ใจและจะรังแก หล่อนรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายที่มียกเข่ากระทุ้งขึ้นใส่กลางหว่างขาของคนตัวใหญ่เหนือร่างทันที

“อ่ะ...โอ๊ย!” วัลดัสทั้งเจ็บทั้งจุกความเป็นชาย แต่ก็ยังคงนิ่งอยู่เหนือร่างเล็กไม่ยอมขยับไปไหน

“กล้ามาก กล้าทำกล่องเป้าโตของฉัน เธอรู้ไหมว่าเป้าโตของฉันมันเจ็บแค่ไหน ดี! เมื่อกระตุ้นมันแล้ว มันก็จะกระแทกเธอแรงๆ แพม มันจะทำให้เธอคลานออกจากห้องไม่ได้เลยทีเดียวคนสวย” เขามองสองเต้าที่ดุนดันเบียดกันในยกทรงสีดำลายลูกไม้ แค่มองก็รู้ว่ามันสวยงามและรู้ว่ามันต้องใหญ่เต็มมือของตนเองแน่นอน

ความอวบอึ๋มที่บดเบียดในยกทรงสีดำลายลูกไม้ทำให้วัลดัสกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอด้วยความหื่นกระหาย ยอมรับว่าหื่นและกระหายในกามมากตอนนี้ และยิ่งทำให้เขาไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงกระหายได้มากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เจอกับเจ้าหล่อนทุกวัน แต่ทำไมวันนี้อารมณ์ถึงรุนแรงและต้องการภัทร์รวีได้แบบนี้ ปกติเขาไม่เคยชายตามอง ไม่เคยคิดแม้แต่จะอยากได้อยากอัดกระแทกกาย แต่นาทีนี้แทบจะทนไม่ไหว ปวดร้าวระบมไปทั่วแก่นแท้กลางหว่างขา

“อ่า...อยากดูดนมแล้วสิแพม ปากฉันดีกว่าปากคุณตาแน่นอน หรืออาจจะดีกว่าด้วยซ้ำก็ได้”

คนช่างเปรียบเทียบและคิดไปเองเอ่ยขึ้นถากถางคนใต้ร่างที่ตัวเองกดคร่อมทับอยู่ ไม่ว่าเธอจะดิ้นแรงแค่ไหน พยายามแค่ไหนก็หนีไปจากใต้ร่างของเขาไม่ได้ เขากดขาทั้งสองข้างกับขาเล็กที่ยกขึ้นกระทุ้งกล่องเป้าโตของตนเอง และเพื่อความไม่ประมาท เขาจึงทำแบบนี้เพื่อไม่ให้เกิดครั้งที่สองได้อีก