ฟักนะยูว์(หมอเลว) ตอนที่ 2 เสียใจที่มองผิดมาตลอด

เมื่อมาถึงในห้อง เธอก็พาร่างใหญ่ไปยังเตียงขนาดใหญ่ของผู้อำนวยการหนุ่ม แม้จะเป็นถึงผู้อำนวยการ แต่เขาก็ยังพักที่แฟลตเหมือนกับหมอคนอื่นๆ ถึงจะมีคอนโดหรูหรา บ้านหลังใหญ่ แต่เขาก็เลือกมาค้างที่แฟลตแห่งนี้เป็นประจำ

“อ่ะ..ว้าย! ตุ้บ!”

แล้วเธอก็เสียหลักพาร่างใหญ่ล้มไปกับเตียงของเขา เธอทาบทับเหนือร่างเขา และเขาก็กอดรัดรั้งเธอไว้แน่นเช่นกัน

“ระวังหน่อยสิ เธอไม่ได้ผอมนะ”

ปากบอกแต่แขนกลับกอดรัดร่างอวบเหนือร่างแน่นกว่าเดิม เมื่อกลิ่นหอมอ่อนๆ ในตัวของเธอมันโชยมาเตะปลายจมูกของเขา อาการมึนเมาที่มีก็เริ่มผ่อนคลาย สติของเขาเริ่มกลับมา ถึงเขาจะเมาแทบจะลุกเดินทรงตัวไม่ไหว แต่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองทำอะไรอยู่ และยิ่งไปกว่านั้น ส่วนนั้นของเขามันกำลังเหยียดขยายตัวเพราะหญิงอวบที่อยู่เหนือร่าง

“ขอโทษค่ะ ผู้อำนวยการ” พูดพร้อมกับพยายามดันตัวเองลุกขึ้น แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อเขากอดรัดเธอแน่น

“ผู้อำนวยการกอดดิฉันอยู่ค่ะ”

แม้จะรู้สึกชอบที่ถูกชายหนุ่มที่แอบรักกอด แต่มันไม่เหมาะไม่ควร เธอกับเขาเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้อง อีกอย่างเขาไม่ได้รักเธอและไม่เคยคิดจะมองเธอด้วยซ้ำ เธอขออยู่ในมุมเงียบๆ แอบรักเขาไปวันๆ ก็เพียงพอแล้ว

“ฉันรู้ และฉันรู้ด้วยว่าเธอน่าจะชอบที่ฉันกอดแบบนี้”

“ปล่อยค่ะ ผู้อำนวยการพูดอะไรคะ ดิฉันไม่เข้าใจ” หล่อนขมวดคิ้วชนกันอย่างไม่เข้าใจในคำพูดของเขา

หึ!

“ฉันรู้นะว่าเธอแอบรักฉัน พยาบาลนิด” พูดเสียงพร่าแล้วกอดรัดร่างอวบแน่นกว่าเดิม จนสองเต้าของหล่อนบดเบียดแนบไปกับหน้าอกแกร่งของเขา และยิ่งร่างอวบเหนือร่างเบียดแนบชิดกว่าเดิมในคราแรกก็ยิ่งทำให้ส่วนแข็งตัวกลางหว่างขาตื่นตัวเต็มที่กว่าเดิม

หืม!

ฟักทองคำรามพร่าเมื่อความปวดร้าวกลางหว่างขากำลังปวดแข็งตัวดุนดันเป้ากางเกงของตนเองอยู่ และไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพราะคนอวบที่ดิ้นในอ้อมกอด เขาถึงได้ตื่นตัวจนปวดร้าว

“มะ...ไม่ใช่นะคะ ดิฉัน...อ่ะ...อือ” แล้วเสียงพูดก็กลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อมือใหญ่ที่โอบรัดเธอรั้งเคลื่อนมาจับท้ายทอยของเธอแล้วกดลงมาหาริมฝีปากหนาอุ่นร้อนของเขา เพียงแค่สัมผัสถึงความอ่อนนุ่มของกลีบปาก เขาก็ไม่รอช้าที่จะสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากสาวอวบ

“อ่ะ...อื้อ...” เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาจากริมฝีปากที่บดขยี้กันของทั้งสอง

ชณินันท์พยายามดิ้นรนขัดขืนแต่ก็เสียแรงเปล่า เมื่อคนที่เมานั้นมีพละกำลังมากกว่าเธอ ซึ่งเธอเองก็ทำอะไรไม่ถูกเมื่อถูกปล้ำจูบแรกไป ยิ่งไปกว่านั้นหล่อนรับรู้ถึงความขมของเหล้าที่ชายหนุ่มดื่มมาเมื่อลิ้นของเขาเกี่ยวรัดลิ้นน้อยของเธอ สาวอวบไม่ดื่มเหล้าจึงพยายามดิ้นบิดเบือนหน้าหนีจูบบังคับของคนใต้ร่าง แต่ยิ่งบิดดิ้นหนีก็ยิ่งถูกมือใหญ่ที่กดรั้งท้ายทอยอยู่นั้นบังคับกดหน้าของเธอลงแนบไปกับปากหนาของเขา

“อ่า...อย่าเล่นตัวหน่อยเลย ฉันรู้ว่าเธอรักฉัน พยาบาลนิด” ตอนนี้ไม่รู้ว่าเพราะเหล้าที่ดื่มเข้าไปหรือเพราะว่าร่วงอวบเหนือร่างน่าปรารถนากันแน่ ยิ่งไปกว่านั้นกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่เขาไม่เคยได้กลิ่นจากที่ไหนในตัวของร่างอวบนั้นปลุกเร้าความเป็นชายของเขาได้ดีแท้เหลือเกินตอนนี้

“อือ...มะ...”

“อย่าปฏิเสธว่าไม่ได้ชอบฉัน เพราะตาของเธอมันฟ้องว่ารักฉัน พยาบาลนิด” เขาเอ่ยแทรกตัดประโยคความที่หล่อนจะพูดปฏิเสธ

“แต่ผู้อำนวยการก็ไม่มีสิทธิ์มาจูบฉันแบบนี้” หล่อนโต้เถียงกลับไป แม้จะรู้สึกดีใจที่เขาเป็นจูบแรก แต่ก็ไม่ถูกต้องที่เขาจะทำแบบนี้ เขาไม่ได้รักเธอ

“ทำไมล่ะ มันเป็นโอกาสดีของเธอนะพยาบาลนิด ที่จะได้ใกล้ชิดฉัน”

ไม่สนใจว่าคนเหนือร่างจะไม่ปรารถนาเหมือนตัวเอง เพราะตอนนี้เขาสนใจแค่ความรู้สึกตัวเอง มันผสมกับแอลกอฮอล์ในร่างกายที่ดื่มเข้าไปตอนนี้ อารมณ์ความวาบหวามของเขามันร้อนรุ่ม ยิ่งกลิ่นกายหอมอ่อนๆ ที่ไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่ชอบใช้น้ำหอมกลิ่นแรงๆ แต่หล่อนกลับหอมละมุนแตกต่างจากผู้หญิงพวกนั้น

“วะ...ว้าย!” แล้วก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆ คนที่เมาแทบลุกเดินไม่ไหวนั้นเคลื่อนตัวรวดเร็วขึ้นมาคร่อมทับเธอ และเธอก็ตกไปอยู่ใต้ร่างใหญ่อย่างตั้งตัวไม่ทันเช่นกัน

“ทำไมล่ะ มันเป็นโอกาสของเธอแล้วพยาบาลนิด แอบรักฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ”

“ไม่นะผู้อำนวยการ ดิฉันไม่ต้องการแบบนี้”

“แต่ฉันต้องการเธอตอนนี้ กลิ่นตัวของเธอมันยั่วยวนฉัน” เขาซุกหน้าไปหาลำคอเธอเพื่อกระซิบให้เธอได้ยิน

“มะ...ไม่นะคะ ดิฉันไม่ต้องการ ดิฉันไม่ต้องการแบบนี้ ผู้อำนวยการไม่ได้รักดิฉัน ผู้อำนวยการ...”

“ฟังฉันนะ สมัยนี้เรื่องแบบนี้แค่พอใจก็เกิดขึ้นแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีความรัก ฉันก็นอนกับเธอได้ และเธอก็ควรจะพอใจ เพราะเธอก็หวังแบบนี้ไม่ใช่เหรอถึงได้พาฉันขึ้นมาส่งที่ห้อง” มือใหญ่ที่กอดร่างอวบนั้นคลายออกมาเป็นเท้ายันกับเตียงนุ่มกักร่างของพยาบาลสาวไว้ใต้ร่างแทน

“สำหรับดิฉันต้องมีความรักด้วย ถ้าผู้อำนวยการหิวก็ไปหาผู้หญิงของผู้อำนวยการข้างนอก โทรเรียกก็ได้ แต่ดิฉันจะไม่ยอม” หล่อนเอ่ยเสียงแข็งพร้อมดันหน้าอกของเขาไว้ไม่ให้เขากดทับร่างลงมาบดเบียดตัวเอง

“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย อวบๆ อย่างเธอ ผู้ชายที่ไหนเขาจะสนใจ ดีเท่าไหร่แล้วที่ฉันกรุณาลดตัวมานอนกับเธอ”

“ถ้ามันลำบากผู้อำนวยการไม่ต้องลดตัวมานอนกับดิฉันหรอกค่ะ ดิฉันไม่ต้องการ ถึงจะอวบอ้วนมันก็คือตัวฉันไม่ใช่ตัวผู้อำนวยการ” หล่อนเม้มปากแน่นเบือนหน้ามองไปข้างๆ เมื่อพูดจบ

“ปากดีนักนะ จูบเมื่อกี้มันคงอ่อนโยนไป”

ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันไม่ได้อ่อนโยนอย่างที่พูด เขาบังคับหล่อน และก็รู้ด้วยว่าเป็นจูบแรกของสาวอวบ เพราะการเผลอจูบตอบของหล่อนมันเงอะงะไม่เป็นงาน และนั่นทำให้เขาอยากบดกระแทกปากอวบอิ่มของหล่อนอีกครั้ง

“ฉันเสียใจที่มองคุณผิดมาตลอด”

หล่อนบอกเสียงสั่นเครือ เมื่อคิดถึงความรู้สึกของตัวเองที่แอบรักเขามาเป็นปีๆ เขาเป็นเหมือนเจ้าชาย เทพบุตรที่ตกมาจากฟากฟ้า น้ำเสียงอ่อนโอน ยิ้มที่อ่อนโยนของผู้อำนวยการหนุ่มมันเลือนหายไปในพริบตาเมื่อได้ยินเขาพูดหลายๆ ประโยคก่อนหน้านี้