JUNIOR 3 | ไม่ได้ลืม แต่ไม่ได้จำ

หลายวันผ่านไป…

แก๊งสามแซ่บ

VEERA : Where r u guys?

MARIA : On the road

HERA : Condo

VEERA : Hurry up!

VEERA : (Sent a sticker)

MARIA : KK

เฮร่าวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะเครื่องแป้งโดยไม่ได้ตอบอะไรเพื่อนไปมากกว่านั้น ก่อนจะหันมองกระจกกระจกเงาเพื่อสำรวจเครื่องสำอางที่ถูกแต่งเติมอย่างชำนาญบนใบหน้าตัวเองเพียงไม่กี่นาที แล้วเดินไปหยิบชุดเดรสสีดำถูกร้อยด้วยเชือกถักบริเวณสีข้างสวมใส่ ริมฝีปากสีแดงสดยกยิ้มอย่างพึงพอใจที่เห็นร่างอรชรไร้ที่ติของตัวเอง

เมื่อจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อย เฮร่าก็เดินมาหยิบกระเป๋าสะพายใบโปรดพร้อมกับกุญแจรถยนต์แล้วลงมาที่รถของตัวเองในทันที

“ขอให้อย่าเจอหมอนั่นอีกก็แล้วกัน” เพราะคลับที่เธอไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ในวันนี้เป็นคลับที่ทำให้เธอเจอกับพระพายเป็นครั้งแรก และหวังว่าเธอจะไม่ต้องเจอเขาอีกครั้ง

@คลับหรูย่านทองหล่อ

แต่ดูเหมือนว่าสวรรค์จะไม่สนใจคำขอร้องของเธอเลยสักนิด เพราะว่าเมื่อเปิดประตูรถลงมาก็เห็นผู้ชายที่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งเมื่อคืนยืนสูบบุหรี่พิงรถของเขาอยู่ไม่ไกล

“จะบ้าตาย” เฮร่าสบถออกมาเบาๆ แล้วปลดล็อกประตูรถ ก่อนจะแสร้งเดินผ่านไปราวกับว่าเขาไม่มีตัวตนในสายตาเธอ

“จะไม่ทักทายกันก่อนเหรอครับ”

“หืม?” หญิงสาวส่งเสียงครางขานรับแล้วหันหน้ามองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเล็กน้อย

“อย่าบอกนะว่าคุณลืมผมไปแล้วเฮร่า”

“ไม่ได้ลืม แต่โทษทีนะพอดีไม่ได้จำน่ะ” เฮร่ากรีดยิ้มบางๆ แล้วก้าวเท้าเดินต่อ แต่อีกฝ่ายก็เดินตามมารั้งแขนเธอไว้อย่างไม่ได้แรงมากนัก “มีอะไรอีกล่ะ”

“เหลือเชื่อเลยจริงๆ คุณทำเหมือนเราไม่เคยมีอะไรกันได้ยังไง”

“นายซีเรียสอะไรขนาดนี้ล่ะ ตอนฉันให้เงินทำไมถึงไม่รับ” ร่างเล็กถอนหายใจพรืดใหญ่ แล้วดึงมืออีกฝ่ายออกจากแขนตัวเอง

“ก็ผมไม่อยากได้เงินคุณ”

“แล้วจะเอายังไง ที่จริงเราไม่ควรมาพูดคุยอะไรกันอีกแล้วนะ นายไม่รู้จักคำว่าวันไนต์สแตนด์เหรอ”

“แปลกนะที่ผู้หญิงบริสุทธิ์ ไม่สิ ก็แค่เคยบริสุทธิ์เพราะผมเพิ่งฉีกเยื่อพรหมจรรย์คุณไปหมาดๆ เมื่อคืน ทำเหมือนกับว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องปกติ” เฮร่าแอบตกใจเล็กน้อยที่เขาพูดออกมาตรงๆ แน่นอนว่าเธอก็ไม่ค่อยพอใจตัวเองสักเท่าไรที่ยอมเสียความบริสุทธิ์ให้กับใครก็ไม่รู้ไปอย่าง่ายๆ

“เท่าไร”

“อะไรของคุณ”

“ฉันถามว่านายจะเอาเท่าไรถึงจะเลิกพูดเรื่องนี้ แล้วกลับไปอยู่ในที่ของตัวเองสักที” เฮร่าคิดว่าที่เขามายุ่งวุ่นวายกับเธอไม่เลิกเพราะอยากจะเรียกร้องอะไรแบบนี้อยู่แล้ว จึงเลือกที่จะเสนอออกไปอย่างตรงไปตรงมา

“ผมก็รู้อยู่หรอกนะว่าคุณรวย แต่ไม่คิดว่าจะกล้าเอาเงินฟาดหัวคนอื่นเก่งขนาดนี้”

“อย่ามาเล่นลิ้น จะเอาอะไรก็พูดมาสักทีเถอะ”

“เอาเบอร์คุณมา”

“อยากได้ก็ไปหาเอาเอง แล้วก็เลิกวุ่นวายกับฉันด้วย ก่อนที่ฉันจะหงุดหงิดกับนายไปมากกว่านี้” เฮร่าทิ้งท้ายไว้ด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ พลางก้าวเดินเข้ามาในคลับอย่างรวดเร็ว เธอปรับอารมณ์ของตัวเองให้กลับมาเป็นปกติเพียงแค่เสี้ยววินาทีก่อนจะถึงโต๊ะวีไอพีที่มีเพื่อนทั้งสองคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว

“มาแล้วเหรอคะเจ้าแม่สายเสมอ ไม่เคยมาตรงเวลาเลยนะยะ”

“ชงเหล้ามาหน่อย”

“มาถึงก็ถามหาเหล้าเลย หงุดหงิดอะไรมา”

“หิวน้ำ”

“แกว่ามันหิวน้ำจริงปะมารี”

“คิ้วขมวดยุ่งเหยิงขนาดนี้คงหิวน้ำหรอก ตอแหลมาก”

“อย่าแสนรู้นักเหอะ”

“แกว่าพวกฉันเป็นแมวเหรอ”

“คิดแบบนั้นแล้วสบายใจก็แล้วแต่พวกแก” เฮร่ากลอกตาไปมาด้วยความหมั่นไส้เพื่อนทั้งสองคน และเมื่อวีร่าเลื่อนแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาให้จึงรีบยกขึ้นมากระดกดื่มรวดเดียวจนหมด “แล้วเป็นอะไรต้องนัดที่นี่ตลอด ไม่ไปหาเที่ยวที่อื่นบ้าง”

“ได้กลิ่นแปลกๆ อีกละ”

“อะไร”

“เหมือนว่าที่แกทำเหมือนไปกินรังแตนที่ไหนมาจะเป็นเพราะที่นี่นะ”

“แสนรู้”

“แกเจอน้องพระพายล่ะสิ” วีร่าเอนหลังพิงพนักโซฟายกขาไขว่ห้างแล้วกอดยกมองเพื่อนด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

“อย่าพูดถึงเด็กบ้านั่นเถอะ ฉันปวดหัว”

“ใช่จริงๆ ด้วยสินะ”

“แกอย่าหงุดหงิดนักเลยเฮร่า ทำไมไม่ใช้เวลานี้แอบแซ่บกับน้องเขาไปก่อนล่ะ ฉันว่าน่าสนุกดีนะ” มารียาหาทางออกให้เพื่อนตัวเอง เพราะพวกเธอไม่ได้ซีเรียสกับความบริสุทธิ์ที่เก็บมานานหลายปีสักเท่าไร หากว่ามันเป็นอะไรที่น่าสนุกก็พร้อมกับแลกเหมือนกัน

“งั้นเดี๋ยวฉันบอกวินซ์ให้ มันยิ่งอยากเคลมแกอยู่ด้วย” เฮร่ายอกย้อนกลับไป

“ยกเว้นไอ้แฝดไว้คนหนึ่งไม่ได้เหรอ พูดถึงชื่อมันทีไรฉันคลื่นไส้ทุกทีเลย”

“มารีแกทำเหมือนแฝดนรกของฉันเป็นเหมือนขี้เลยนะ”

“ทั้งมันทั้งแกนั่นแหละ แฝดนรก” เฮร่าว่าให้เพื่อนเสียงดัง แต่วีร่ากลับหัวเราะออกมาราวกับมันเป็นเรื่องน่าขำขัน “โดนด่ายังขำอีก ฉันว่าสมงสมองแกเริ่มไม่ไหวแล้วนะวี”

“ที่พ่อฉันบอกว่าลุงคีนเป็นคนไม่ปกติท่าจะจริงนะ ดูดีเอ็นเอที่ส่งมาให้ลูกผู้หญิงอย่างมันสิ ยังไม่ปกติเลยอะ” มารียาส่ายหัวให้กับความผิดปกติของเพื่อนตัวเอง แต่เพราะสนิทกันมานานยี่สิบปีจึงมองว่ามันเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว

“ฉันเหมือนแม่หรอก”

“น้ามิลานน่ารักจะตาย แกเหมือนลุงวาคีนเหมือนแกะ ทั้งหน้าสีผมสีตาเหมือนไปหมด”

“เหมือนอะไร ฉันมีตรงไหนเหมือนพ่อบ้าง ตาฉันสีน้ำตาลแล้วเหอะ ผมก็สีดำ”

“พูดมาได้” เฮร่าเหล่มองเพื่อนที่พูดราวกับว่าการที่มีใบหน้าเหมือนพ่อตัวเองเป็นสิ่งที่ไม่ชอบใจ แต่หากรู้ว่าทำไมวีร่าถึงคิดแบบนั้นก็คงต้องเล่ากันอีกยาว “เออ ฉันมีอะไรจะขอร้องพวกแกหน่อย”

“อะไรยะ”

“ถ้าฉันเมา อย่าหาให้ฉันกลับกับผู้ชายคนไหนอีก ยกเว้นคนที่ฉันถูกใจจริงๆ และต้องไม่ใช่คนในมหาลัยด้วย”

“แล้วฉันจะไปรู้ไหมว่าแกถูกใจผู้ชายคนไหนบ้าง”

“ถ้าไม่แน่ใจ แกโทรหาลุงฟาริสเขาจะมารับฉันเอง”

“อุ๊ย! พ่อทูนหัวของแกนะเหรอ”

“พ่อทูนหัวอะไรของแก เขาเป็นเพื่อนแม่ฉันนะ” หญิงสาวแย้งกลับไปในทันที อีกอย่างเธอค่อนข้างสนิทกับเพื่อนแม่คนนี้มากเพราะเคยเป็นมือซ้ายของผู้เป็นตา และเขามักจะเป็นคนพาเธอไปเที่ยวที่ต่างๆ ตั้งแต่เด็กด้วย

“เฮร่าแกว่าฉันสนิทกับแกมานานยังถึงไม่รู้ว่าแกคิดยังไงกับลุงฟาริส น่าสนุกจังเลยอะ อยากเห็นแกมีผัวเด็กของอยาก แต่ก็อยากเห็นแกมีชูการ์แด๊ดดี้ด้วย ลุงฟาริสไม่มีลูกมีเมียด้วยนี่ ควบสองเลยดีมะ”

“ความคิดประหลาดเข้าไปทุกวัน ฉันเริ่มกลัวแกแล้วนะวีร่า” เฮร่ายกแก้วเหล้าที่เพิ่งเติมมาหมาดๆ ขึ้นมาจิบดื่ม แล้วเหลือบมองสีหน้าเจ้าเล่ห์ของเพื่อนไปด้วย