JUNIOR 4 | คนในหัวใจ

“รู้สึกว่าวันนี้มันมีอะไรแปลกไหมวะ”

“แปลกอะไร”

“มึงดูหน้าไอ้พายดิ ทำหน้าเหมือนอมส้นตีนตลอดเวลาเลย” พระพายหันมองเพื่อนสนิทด้วยสายตาราบเรียบ โดยไม่ได้พูดอะไร เมื่อถูกกล่าวถึงในบทสนทนา “เนี่ยมึงดูมันไอ้ตาม ตั้งแต่เข้ามาในคลับจนตอนนี้สองชั่วโมงแล้ว”

“เออ มึงเป็นไรพาย วันนี้ก็ไม่เสือกมาเรียน”

“หงุดหงิดนิดหน่อย” ร่างสูงตอบเพื่อนอย่างขอไปที ก่อนที่เขาจะหยิบแก้วเครื่องดื่มสีอำพันขึ้นมากระดกรวดเดียวจนหมด แล้วเสมองไปอีกทางซึ่งเป็นโต๊ะประจำของเฮร่า “มึงมาเที่ยวบ่อยรู้จักผู้หญิงกลุ่มนั้นไหม”

“ไหนใครวะ” ทีมมองตามสายตาเพื่อนไปหยุดอยู่กลุ่มสาวสุดฮอตประจำคลับแห่งนี้ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย “ไม่มีใครไม่รู้จักแก๊งนั้นหรอก คนผมดำชื่อวีร่า ส่วนผู้หญิงชุดแดงชื่อมารียา ทั้งสองคนเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยเรา ส่วนอีกคนชื่อเฮร่ากูไม่แน่ใจว่าเรียนที่เดียวกันไหม กูไม่เคยเห็นหน้า แต่ถ้ามาเที่ยวที่นี่ก็จะเจอบ่อยๆ นะ”

“รุ่นพี่ที่มหาลัยเหรอ…” ริมฝีปากหนาพึมพำเบาๆ กับตัวเอง ในขณะที่สายตายังจดจ้องอยู่ที่ใบหน้าสะสวยของเฮร่าไม่วางตา “เรียนอยู่คณะอะไร”

“สองคนที่กูบอกอยู่คณะบริหาร ทำไมมึงสนใจเหรอ”

“…”

“สนใจคนไหนล่ะ อย่างมึงถ้าเข้าไปขอเบอร์คงได้ง่ายๆ” คำพูดของทีม ทำให้พระพายนึกย้อนกลับไปเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว พลางแค่นเสียงหัวเราะเย้ยหยันตัวเองเบาๆ มันดูน่าสมเพชไม่น้อยเลยที่เขาขอเบอร์เฮร่าแล้วแต่เธอไม่ยอมให้มันแต่โดยดี

“ผู้หญิงอีกคนไม่ได้เรียนที่มอเราใช่ไหม”

“น่าจะใช่นะ เพราะแก๊งนี้ที่มหาลัยก็ดังมากเหมือนกัน ถ้าเรียนที่เดียวกันก็คงเคยเห็นแล้ว แต่ก็ไม่เคยเห็นเลย”

“อือ” น่าแปลกนะที่เขาไม่เคยรู้จักผู้หญิงแก๊งนี้เลย คงเป็นเพราะว่าเขาไม่ค่อยสนใจผู้หญิงคนไหนบ่อยนัก ไปมหาวิทยาลัยก็สนใจแค่เรื่องเรียนอย่างเดียว เขาจะมาสนุกก็ต่อเมื่อมาเที่ยวเท่านั้น “แล้วมึงมีเบอร์เขาไหม”

“เบอร์ใคร มึงชอบคนไหนก็บอกมาสิวะ”

“เฮร่า” ชายหนุ่มตอบออกมาตรงๆ ก็เพราะว่าเขาสนใจผู้หญิงคนนี้จริงๆ ถึงแม้ว่าจะมีประสบการณ์หลังจากเซ็กซ์ไม่ค่อยดีนักก็เถอะ

“ไม่มี ถ้ามึงชอบก็ไปขอเองเลย”

“งั้นก็แดกเหล้าเหอะ เพราะกูขอแล้วแต่ไม่ยอมให้”

“เชี้ย! กล้าปฏิเสธพระพายเดือนวิดวะได้ไงวะ ไม่รู้เหรอว่าผู้หญิงอยากขึ้นเตียงกับมึงขนาดไหน”

“เหอะ” ก็เพราะว่าขึ้นเตียงด้วยกันแล้วละมั้ง เลยไม่ยอมให้ง่ายๆ ดูเหมือนจะเป็นงานหินของเขาแล้วล่ะที่ต้องหาเบอร์โทรศัพท์ของเฮร่าให้ได้ด้วยตัวเอง

อีกด้านหนึ่ง…

“เหมือนจะมีเด็กสนใจคนแถวนี้นะเนี่ย เมื่อคืนแกเด็ดมากเลยเหรอวะเฮร่า เด็กมันถึงมองแกตาเป็นมันขนาดนั้น” มารียาละสายตาจากใบหน้าของพระพายหันมาสบตากับเพื่อนตรงๆ แล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย ดูเหมือนเพื่อนกับรุ่นน้องคงมีค่ำคืนที่ร้อนแรงกันมากถึงทำให้อีกฝ่ายมองเพื่อนเธอตาไม่กะพริบเลย

“ฉันเมาเป็นหมา แกว่าฉันจะรู้เรื่องไหมล่ะ”

“แล้วโดนท่าหมาไหม” วีร่าโพล่งถามด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

“ไม่รู้เหมือนกัน” หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่กว่าจะตอบเพื่อนออกมาได้ ถึงแม้ความทรงจำจะมีเค้ารางๆ ว่าถูกเด็กหนุ่มรุ่นน้องเปลี่ยนท่าทางไปมาก็เถอะ แต่มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องเอามาบอกกล่าวลงรายละเอียดขนาดนั้น “แกเลิกสนใจเรื่องบนเตียงฉันสักทีเถอะ คุยเรื่องอื่นที่มันจรรโลงใจบ้าง”

“ถ้าไม่ติดว่าฉันชอบผู้หญิงนะ ฉันจะลองเองแล้ว”

“แล้วผู้หญิงที่แกเคยนอนด้วยมันไม่เคยสอดเข้าไปในตัวแกบ้างหรือไง”

“ความลับจ้ะ”

“แล้วทีแบบนี้อยากจะมายุ่งเรื่องของฉันนะ” เฮร่ามองค้อนเพื่อนยกใหญ่ ก่อนที่หางตาเธอจะเหลือบไปเห็นผู้ชายสองสามคนเดินขึ้นมาจากบันได นั่นจึงทำให้เธอโบกมือแล้วส่งเสียงเรียกพวกเขา “ที่รักกกก~”

“ใครโทรตามมันมาอีกเนี่ย” มารียาสบถเสียงดังเมื่อเห็นวินซ์เดินมาที่โต๊ะพร้อมกับลูแปงและเซนต์

“ไงแว่น” ลูแปงขยิบตาให้กับเพื่อนสาวคนสนิทเล็กน้อย ก่อนจะเดินมาหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ อย่างเช่นทุกครั้ง ในขณะที่อีกสองคนก็เดินมานั่งโซฟาว่างข้างๆ วีร่าและมารียา “คิดถึงฉันเหรอถึงให้ยัยวีตามฉันมาน่ะ”

“ก็ต้องคิดถึงสิ สามีตอนเด็กเลยนะเนี่ย”

“อยากให้เป็นสามีตอนโตด้วยไหม”

“หูยยย~ ได้เหรอ” เฮร่ายกยิ้มเบาๆ แล้วเอื้อมมือไปกอดแขนลูแปงแน่นพลางซบหน้าลงบนไหล่ของเขาอย่างออดอ้อน “งั้นก็รีบให้แม่มาขอสิ”

“เอาจริงเหรอเนี่ย เธอเนี่ยนะจะมาเป็นเมียฉัน”

“ก็เป็นอยู่นี่ นายไม่ค่อยบอกเลิกฉันซะหน่อย”

“วีร่าเธอคายตะขาบใส่ยัยแว่นเหรอถึงเป็นขนาดนี้”

“อะไรยะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย” วีร่าแหวเสียงเขียวเมื่อถูกลูแปงทักทายด้วยคำพูดร้ายกาจ

“ไม่รักกันแล้วเหรอ หรือช่วงนี้มีเด็กเยอะ”

“ฉันเคยมีเด็กเยอะด้วยเหรอ”

“ไม่ใช่เด็กมันหรอก ก็แค่คนที่มันเอา…ไปซุกหาความอบอุ่นเท่านั้นแหละ” เซนต์เป็นฝ่ายตอบแทน

“ซุกไปซุกมาระวังไปทำชาวบ้านเขาท้องล่ะ” เฮร่าหัวเราะชอบใจกับคำพูดกระแนะกระแหนของเซนต์ไม่น้อยเลย ก่อนที่เธอจะยอมปล่อยมือออกจากแขนของลูแปงแล้วหยิบเครื่องดื่มในแก้วตัวเองขึ้นมาจิบเบาๆ

“ยาก ไม่มีทางหรอก”

“งั้นต้องบอกว่าซุกไปซุกมาระวังไปติดเขาจนถอนตัวไม่ขึ้นจะดีกว่าใช่ไหม”

“อันนั้นก็ไม่แน่”

“ยัยวี แกช่วยเอามันออกไปจากฉันที เกาะแกะเป็นบ้า” มารียาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสนิทที่แฝดของเธอกำลังวุ่นวายอยู่กับเสื้อผ้าของเธอไม่เลิก

“สงเคราะห์แฝดฉันสักทีเถอะ มันจะได้เลิกคลอเคลียแก”

“เหอะ…วินซ์ไปนั่งไกลๆ หน่อยไม่ได้หรือไงเนี่ย”

“เธอมานั่งที่ที่ฉันจะนั่งตั้งแต่แรกเองนะ”

“แต่ฉันมาก่อน”

“พูดมากน่า” วินซ์ยกมือปิดปากเล็กเบาๆ แล้วทำเสียงหงุดหงิดที่ถูกบ่นอะไรไม่เข้าเรื่อง

ติ๊งงงง ติ๊งงงง~ เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์เครื่องหนูที่วางอยู่บนตัก ทำให้เฮร่าละสายตาจากเพื่อนๆ แล้วหยิบมันขึ้นมาดู

FARIS : จะกลับตอนไหนก็บอกลุง

HERA : วันนี้ริสขับรถมาค่ะ ลุงฟาริสไม่ต้องมารับก็ได้

FARIS : แล้วได้ดื่มหรือเปล่า

HERA : ดื่มนิดหน่อยค่ะ แต่ริสไม่เมานะ

FARIS : ถ้าดื่มลุงจะไปรับ

HERA : ริสขับได้

FARIS : เอริส

HERA : ก็ได้ค่ะ ชอบดุริสอยู่เรื่อยเลย

ถึงแม้จะไม่ได้รับรู้น้ำเสียงของคนในแชต แต่ก็ทำให้เธอนึกถึงน้ำเสียงของเขาขึ้นมาเสียอย่างนั้น ริมฝีปากเล็กจึงเผยรอยยิ้มบางๆ ออกมาเบาๆ

…แถมชื่อที่ฟาริสใช้เรียกเธอก็เป็นชื่อเล่นที่เธอตั้งขึ้นมาเอง ดูเหมือนว่ามันจะสอดคล้องกับผู้เป็นแม่ที่ชื่อเอริณ แต่ความจริงเธอตั้งใจตั้งชื่อนี้ให้คล้องจองกับเขาต่างหาก ไม่มีใครรู้เรื่องนี้หรอกนอกจากตัวเธอคนเดียว…เพราะเขาเป็นคนเดียวที่อยู่ในหัวใจของเธอ