EP 4 | บังเอิญอีกครั้ง

Rrrr Rrrr~

สายเรียกเข้า 087594xxxx

“สวัสดีค่ะ”

ฉันกดรับสายโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงงัวเงียเล็กน้อย ใครโทรมาหาฉันแต่เช้ากันนะถ้าเป็นมิจฉาชีพละก็แม่จะด่าให้

“สวัสดีค่ะ ขอเรียนสายคุณเจนิส แม็กซ์ วัลดัลค่ะ”

“กำลังพูดสายค่ะ”

“ดิฉันติดต่อจากโรงเรียนสเกลเมเจอร์นะคะ”

อ่อ! โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนสอนพิเศษสำหรับเด็กๆ ที่สนใจในด้านดนตรีหรือว่าศิลปะ ฉันเคยยื่นเรซูเม่ไปเมื่อเดือนที่แล้วคิดว่าเขารับคุณครูสอนศิลปะเด็กไปแล้วเสียอีก

“มีตำแหน่งว่างแล้วเหรอคะ”

“ถ้าตำแหน่งคุณครูภายในโรงเรียนตอนนี้ยังเต็มอยู่เลยค่ะ แต่พอดีมีผู้ปกครองสนใจหาคุณครูสอนพิเศษวิชาศิลปะที่บ้านทุกวันเสาร์ค่ะ ไม่ทราบว่าทางคุณเจนิสสะดวกมั้ยคะ”

สอนพิเศษที่บ้านทุกวันเสาร์เหรอ? เท่ากับหนึ่งเดือนทำงานแค่สี่วันเองน่ะสิ น่าสนใจอยู่นะ

“สอนเด็กกี่คนเหรอคะ”

“แค่คนเดียวค่ะ นักเรียนเป็นเด็กผู้หญิงอายุสามขวบกว่าๆ ค่ะ”

แค่คนเดียวแถมยังเป็นเด็กผู้หญิงด้วยแบบนี้ฉันรับมือสบายมากเลยล่ะ

“พอจะมีรายละเอียดอื่นๆ มั้ยคะ เช่น....ค่าจ้าง”

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดค่ะเพราะฉันกำลังจะย้ายออกจากบ้าน ต้องมั่นใจว่างานจะสามารถทำให้ฉันมีรายได้ในการจ่ายค่าเช่าห้องได้

“ทางผู้ปกครองของน้องอยากให้คุณเจนิสเข้าไปคุยรายละเอียดกับเขาที่บริษัทค่ะ ไม่ทราบว่าวันนี้คุณเจนิสสะดวกมั้ยคะ”

“บริษัทอะไรคะ”

“บริษัทแคสเซียนแอร์ไลน์ค่ะ”

แคสเซียนแอร์ไลน์!

มันคือบริษัทที่พี่เจสันทำงานอยู่นี่นา ฉันจะไม่บังเอิญไปเจอเขาที่บริษัทหรอกเหรอ ฉันไม่อยากเห็นแม้แต่หน้าของเขาด้วยซ้ำ

“ผู้ปกครองของน้องเป็นเจ้าของบริษัทแคสเซียนแอร์ไลน์ค่ะ”

“คะ?”

เจ้าของบริษัทเลยเหรอ?

“ถ้าวันนี้คุณเจนิสสะดวกทางโรงเรียนจะได้ทำการนัดเวลาให้ค่ะ”

เอาวะ! ลองดูก็ไม่เห็นจะเสียหายอะไร

“ได้ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ”

หลังจากที่วางสายจากทางโรงเรียนฉันก็รีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวทันที วันนี้ฉันเลือกใส่ชุดเดรสสีขาวและสวมเบลเซอร์สีชมพูอ่อนเพื่อให้ดูเป็นทางการขึ้นมาหน่อย ก็ต้องติดต่อกับนักธุรกิจนี่เนาะ

โชคดีมากที่วันนี้เขาว่างและสะดวกให้ฉันเข้าไปที่บริษัทได้เลยหลังจากเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยฉันก็นั่งรถแท็กซี่ไปที่บริษัทแคสเซียนแอร์ไลน์ทันที ได้ยินชื่อเสียงของครอบครัวนี้มานานคราวนี้จะได้เจอตัวจริงเสียที

“ถึงแล้วครับ”

“ขอบคุณนะคะ”

ฉันยื่นเงินค่าโดยสารให้โชเฟอร์แล้วเปิดประตูลงจากรถพลางแหงนขึ้นมองตึกที่อยู่ตรงหน้า หรูหราหมาเห่าสุดๆ!

อาคารนี่มีกี่ชั้นกันนะทำไมถึงได้สูงเสียดฟ้าขนาดนี้แถมป้ายบริษัทขนาดใหญ่หน้าอาคารก็ยังสะท้อนแสงแดดวาววับ ยืนยันได้เป็นอย่างดีเลยว่าฉันไม่ได้มาผิดที่แน่นอน

เมื่อเดินเข้าไปในบริษัทก็เจอกับเคาน์เตอร์ของแผนกประชาสัมพันธ์ตั้งโดดเด่นไว้สำหรับผู้ที่ต้องการมาแลกบัตรเพื่อทำการติดต่อแผนกต่างๆ ด้านบนตึก

“ติดต่อคุณฟาริคค่ะ”

ฉันเดินเข้าไปแจ้งชื่อคนที่ต้องการติดต่อตามที่โรงเรียนบอกเอาไว้ ซึ่งทางโรงเรียนแจ้งว่าคุณฟาริคน่ะเป็นเลขาส่วนตัวของเจ้าของบริษัท

“ไม่ทราบว่าชื่อคุณอะไรคะ”

“เจนิสค่ะ เจนิส แม็กซ์ วัลดัล”

ทันทีที่ฉันเอ่ยบอกชื่อของตัวเองสายตาของพนักงานประชาสัมพันธ์ทั้งสองคนก็เปลี่ยนไป พวกเธอมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าพลางยกยิ้มมุมปาก

ทำไมถึงมองฉันแบบนั้น?

“รอสักครู่นะคะ”

พนักงานประชาสัมพันธ์พูดพลางกดโทรศัพท์หาใครบางคน เธอพูดเสียงเบาราวกับกลัวว่าฉันจะได้ยินแต่ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว อยากจะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ

“ตามดิฉันมาทางนี้เลยค่ะ”

วางสายโทรศัพท์เสร็จเรียบร้อยผู้หญิงคนนั้นก็เดินนำฉันไปที่ลิฟต์ด้านหลังซึ่งไม่ใช่ลิฟต์ตัวเดียวกับที่พนักงานคนอื่นๆ กำลังใช้งานอยู่

“ขึ้นไปถึงชั้นบนสุด ห้องท่านประธานจะอยู่สุดทางค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

ฉันเดินเข้าไปยืนในลิฟต์พลางเอ่ยขอบคุณแต่ผู้หญิงคนนั้นก็ยังไม่วายส่งยิ้มเหยียดมาให้ฉัน เป็นอะไรมากป่ะ?

สุดท้ายฉันก็ทำได้แค่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกสติตัวเองกลับมาอีกครั้ง ฉันจะทำหน้าหงุดหงิดหรือมีอารมณ์ขุ่นมัวในใจไม่ได้ คนที่พบเจออาจจะสัมผัสได้

ติ๊ง!

ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออกฉันก็เผลออ้าปากค้างเพราะว่ามีบอดี้การ์ดชุดดำยืนอยู่หน้าประตูลิฟต์สองคนและกระจายตามจุดต่างๆ เกือบยี่สิบคนทั่วทั้งชั้น

โอ๊ยยย! แกลืมไปได้ยังไงยัยเจนิสว่า ‘แคสเซียน’ เป็นกลุ่มที่มีอิทธิพลมากที่สุดในเมืองบาเลนเซียนแถมพวกเขายังเป็นมาเฟียอีกด้วย นี่ฉันกำลังจะเป็นคุณครูให้กับลูกหลานมาเฟียเหรอเนี้ย

“เชิญที่ห้องท่านครับ”

บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่หน้าประตูลิฟต์เอ่ยบอก พวกเขาน่าจะรู้อยู่แล้วล่ะว่าฉันมาหาใคร แต่ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าคนที่คุยกับฉันคือคุณฟาริคอะไรนั่นหรือเปล่า

แถมบอดี้การ์ดยังไม่ได้เดินตามมาส่งฉันด้วยนะคะ เขาแค่ผายมือนำทางแล้วก็ปล่อยให้ฉันเดินไปเอง ทุกคนยืนนิ่งราวกับหุ่นยนต์แน่ะ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ประตูห้องสุดท้ายซึ่งคิดว่าคงเป็นห้องของประธานบริษัทไม่ผิดแน่เพราะหน้าห้องติดป้ายตำแหน่งเอาไว้ว่า ‘ประธานกรรมการบริหาร’ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันชะงักกลับเป็นชื่อที่เขียนอยู่ข้างใต้ตำแหน่งต่างหาก

‘ธีโอ แกริค เรนเดล’

คงไม่ใช่ ธีโอ เดียวกันหรอกมั่ง โลกคงไม่กลมขนาดนั้น

“เชิญครับ”

เสียงคุ้นหูดังออกมาจากในห้อง ทำให้มือของฉันที่ยืนจับลูกบิดประตูอยู่กลับไม่กล้าเปิดเข้าไป หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

เป็นอะไรของแกเนี้ย ใจเย็นๆ สิยัยเจนิส แกมาคุยเรื่องงาน งาน งาน เท่านั้น!

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้งแล้วเปิดประตูห้องทำงานของประธานบริษัทเข้าไป ภาพตรงหน้าคือโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงกลางห้อง เฟอร์นิเจอร์ต่างๆ คุมโทนด้วยสีสว่างสะอาดและสบายตา ฉากข้างหลังเป็นผนังกระจกสูงจรดเพดานทำให้เห็นวิวก้อนเมฆสีขาวที่กำลังลอยอยู่บนท้องฟ้า

ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตรกำลังนั่งก้มหน้าก้มตาเซ็นเอกสารบนโต๊ะทำงานของเขา จากมุมที่ฉันเห็นยิ่งทำให้เขาดูเหมือนเทวดาที่กำลังอยู่บนสวรรค์เข้าไปใหญ่

ฉันตายแล้วขึ้นมาเจอเทวดาบนสวรรค์หรือเปล่าเนี้ย

“อ้าว! หนูมาได้ไงคะ”

เสียงของคุณธีโอเอ่ยขึ้นเรียกสติที่กำลังฟุ้งซ่านของฉันกลับมาอีกครั้ง ใช่ค่ะ! เขาคือคุณธีโอเดียวกันที่ฉันเพิ่งเจอเมื่อวานที่คอนโด

ตอนนี้ฉันไม่แปลกใจแล้วล่ะว่าทำไมเขาถึงได้พูด ‘คะขา’ ได้ถนัดปากสุดๆ ก็คุณธีโอหัวหน้ากลุ่มแคสเซียนน่ะชื่อเสียงเรื่องความเจ้าชู้ของเขาร่ำลือกันจะตาย

“สวัสดีค่ะคุณธีโอ ฉันเป็นคุณครูสอนพิเศษที่ทางโรงเรียนสเกลเมเจอร์ติดต่อมาค่ะ”

ฉันโค้งคำนับก่อนจะรีบแนะนำตัวตามมารยาท ท่าทางของเขาก็ดูตกใจไม่น้อยที่เจอฉัน ไม่คิดว่าเราจะบังเอิญเจอกันสองวันติดเลยเหมือนกัน

“เคยบอกไปแล้วไงคะว่าให้เรียกพี่ หนูเป็นเด็กดื้อเหรอคะ^^”

ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!

เต้นช้าๆ ช้ากว่านี้หน่อยลูก~

ความจริงฉันอยากจะยกมือขึ้นลูบหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองด้วยซ้ำแต่เขาคงจะรู้ทันแน่ๆ เก็บอาการเอาไว้ก่อนยัยเจนิส

คุณธีโอวางปากกาของเขาลงบนโต๊ะทำงานก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินไปนั่งลงตรงโซฟารับแขก

“เรานั่งคุยกันดีมั้ยคะ”

“ได้ค่ะ”

ฉันเดินตามไปนั่งบนโซฟาอีกตัวที่ตั้งอยู่ข้างๆ กัน คุณธีโออมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะขยับตัวมานั่งปลายโซฟา จากที่ฉันตั้งใจเว้นระยะห่างเอาไว้เขาก็หล่นระยะลงมาให้เรานั่งใกล้กันกว่าเดิม