EP 2 | สำรวจห้อง

“สวัสดีค่ะคุณเจได”

ฉันรีบกดรับสายทันทีเมื่อเห็นว่าชื่อที่หน้าจอคือชื่อของบุคคลที่ฉันนัดเอาไว้วันนี้ นายหน้าที่ฉันจะมาดูห้องนั่นเอง

“สวัสดีครับ ไม่ทราบตอนนี้คุณเจนิสอยู่ไหนแล้วครับ”

“ฉันมาถึงแล้วค่ะ คุณเจไดอยู่ไหนคะ”

“ผมอยู่บนห้องแล้วครับขึ้นมาเปิดแอร์และเช็คความเรียบร้อยรอคุณเจนิสครับ”

“แล้ว...ให้ฉันขึ้นไปเลยมั้ยคะ”

“ขึ้นมาได้เลยครับ กดลิฟต์ชั้นยี่สิบเดินออกจากลิฟต์เลี้ยวซ้ายตรงมาสุดทางห้องอยู่ขวามือครับ”

“ได้ค่ะ”

ฉันกดวางสายแล้วเดินตรงไปยังลิฟต์พลางท่องสิ่งที่นายหน้าบอกเอาไว้ ขึ้นชั้นยี่สิบเลี้ยวซ้ายตรงสุดทางห้องอยู่ขวามือ

ติ๊ง!

เสียงสัญญาณดังขึ้นพร้อมกับประตูลิฟต์ที่เปิดออก ฉันก้าวขาออกจากลิฟต์แล้วเลี้ยวซ้ายทันที เดินไปเรื่อยๆ จนสุดทางก่อนจะหยุดยืนอยู่หน้าห้องที่อยู่ทางขวามือ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เคาะไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับผู้ชายที่ใส่สูทสีครีมกำลังยืนอยู่ภายในห้อง

“อ้าว คุณ...” คนหล่อ

ประโยคหลังพูดในใจนะคะไม่ได้พูดออกไปหรอก นายหน้าของฉันคือผู้ชายที่ฉันเดินชนข้างล่างนั่นแหละค่ะ ทำไมถึงได้บังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิตขนาดนี้นะ

“สวัสดีค่ะ เจอกันอีกแล้ว”

“งั้นฉันขอเข้าไปดูห้องเลยนะคะ”

บอดี้การ์ดชุดดำสองคนทำท่าทางเหมือนจะเดินเข้ามาหาฉันแต่คุณเจไดยกมือห้ามเอาไว้ อ้าว! ก็นัดฉันมาดูห้องทำไมต้องทำเหมือนกับฉันมาบุกรุกห้องด้วยล่ะ

“ไปรอข้างนอก”

คุณเจไดบอกเขาทั้งสองคนด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้ฉันแล้วหลีกทางเพื่อให้ฉันเดินเข้าไปในห้อง สวนทางกับบอดี้การ์ดทั้งสองคนของเขาแค่จะมาดูห้องต้องพาบอดี้การ์ดมาด้วยเหรอเนี้ย

ฉันหันมองสำรวจรอบๆ ห้องด้วยความสนใจ ภายในห้องนี้ตกแต่งแบบมินิมอล ข้าวของเครื่องใช้ภายในห้องถูกคัดสรรมาตกแต่งให้เข้ากันอย่างลงตัวบ่งบอกได้ว่าเจ้าของห้องนี้มีรสนิยมที่ดีมากแค่ไหน

“ห้องสวยมากเลยค่ะ ตกแต่งก็น่ารัก”

“ค่ะ”

คุณเจไดยังคงเดินตามฉันสำรวจห้องไปเรื่อยๆ ภายในห้องแบ่งโซนได้อย่างลงตัวทั้งโซนนั่งเล่น โซนครัว แล้วก็ยังมีมุมให้ฉันสามารถออกไปนั่งวาดรูปที่ระเบียงได้อีกด้วย

“ฉันขอดูห้องนอนหน่อยนะคะ”

“คะ? อ่อ ทางนี้ค่ะ”

คุณเจไดขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็เดินนำฉันไปยังห้องนอน เขาจะงงอะไรก็ฉันจะย้ายเข้ามานอนที่นี่จะไม่ให้ดูห้องนอนเลยเหรอ

ภายในห้องนอนก็ถูกตกแต่งสไตล์เดียวกันกับข้างนอก ผ้าปูที่นอนถูกปูไว้เรียบตึงชนิดที่โยนเหรียญลงไปมันจะต้องเด้งกลับขึ้นมาอย่างแน่นอน แต่ห้องเพอร์เฟคขนาดนี้เขาจะปล่อยเช่าตามราคาที่ประกาศเอาไว้จริงๆ เหรอ

“สวยมากค่ะฉันชอบมากเลย ถ้าโอเคจะย้ายเข้ามาอยู่ได้เมื่อไหร่คะ”

ฉันหันกลับไปถามร่างสูงที่ยืนล้วงกระเป๋าพิงขอบประตูห้องนอนมองมาทางฉันอยู่ หล่อทุกอิริยาบถขนาดนี้วาสนาผู้ใดน้อ?

“...”

คุณเจไดไม่ตอบแต่กลับเดินเข้ามาหาฉันด้วยรอยยิ้มหวานแทน ดูบางมุมหน้าเขาก็สวยอย่างกับผู้หญิงแน่ะ รู้จักคำว่ารูขุมขนไหมนะ? ทำไมหน้าเนียนขนาดนี้

“แล้วแน่ใจนะคะว่าจะปล่อยเช่าตามราคาที่ประกาศเอาไว้”

“ห้องนี้พี่ไม่ได้ปล่อยเช่าค่ะ”

“อ้าว...”

คำตอบของเขาเล่นเอาฉันหน้าเหวอไปเลยทีเดียว ถ้าไม่ได้ปล่อยเช่าแล้วประกาศลงในเพจทำไมแถมยังให้ฉันเดินเข้ามาสำรวจภายในห้องอีก

“ถ้าไม่ได้ปล่อยเช่าแล้วคุณเจไดจะประกาศ...”

Rrrr Rrrr~

สายเรียกเข้า ‘คุณเจได’

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นและชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอเล่นเอาฉันอ้าปากค้างมากกว่าเดิม คนที่โทรเข้ามาคือคุณเจไดแต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของฉันไม่ได้ถือโทรศัพท์แปลว่าเขาไม่ใช่คุณเจได

ฉันเข้าห้องผิด!

“ฮะ ฮัลโหล”

“คุณเจนิสอยู่ไหนครับ ขึ้นมาที่ห้องถูกมั้ย”

น้ำเสียงของคุณเจไดฟังดูร้อนรนเล็กน้อยในขณะที่ฉันหน้าหดเหลือแค่สองนิ้ว รู้สึกเหมือนเหงื่อไหลลงตรงกรอบหน้าทั้งที่กำลังยืนอยู่ในห้องที่แอร์เย็นฉ่ำ

“เจนิสขอเวลาอีกห้านาทีนะคะ เดี๋ยวจะรีบไปค่ะ”

“ครับๆ ได้ครับ”

ฉันรีบกดวางสายแล้วเงยขึ้นสบตากับคนตรงหน้าอีกครั้ง ถ้าเขาไม่ใช่นายหน้าแล้วปล่อยให้คนอื่นเข้ามาเดินสำรวจห้องของตัวเองได้ยังไงเนี้ย

“ขอโทษนะคะ ฉันคงเข้าห้องผิดพอดีฉันมาดูห้องค่ะแล้วนายหน้าก็บอกว่าเดินออกจากลิฟต์เลี้ยวซ้ายตรงมาจนสุดห้องจะอยู่ขวามือ สงสัยนายหน้าจะจำผิดค่ะ”

ฉันรีบขอโทษขอโพยเขาพลางก้มหัวคำนับอีกสามสี่ครั้งแต่คนตรงหน้าที่เอาแต่ยืนยิ้มกลับหัวเราะขึ้นมาเบาๆ กับท่าทางของฉัน

“ห้องนี้อยู่ซ้ายมือค่ะ”

“คะ?”

“ห้องนี้คือห้องที่อยู่สุดทางและอยู่ซ้ายมือค่ะ ไม่ใช่ขวามือ พี่ว่าหนูน่าจะสับสนนะคะ”

กรี๊ด!

พูดคะขาแล้วยังจะมาเรียกฉันว่าหนูอีก ฉันที่กำลังยืนเขินเพราะตัวเองเข้าห้องผิดยิ่งเขินจนทำตัวไม่ถูกมากกว่าเดิม

“ขอโทษอีกครั้งนะคะที่เข้าใจผิดแล้วยังมาเดินสำรวจห้องของคุณด้วย”

“ห้องนี้พี่เพิ่งตกแต่งเสร็จค่ะ ถือว่ามีคนมาช่วยดูให้อีกคนว่าห้องตกแต่งสวยจริงๆ หรือเปล่า”

เขายังคงตอบกลับมาด้วยท่าทางสบายๆ ต่างกับฉันที่ตอนนี้อยากจะวาร์ป ออกไปจากห้องให้รู้แล้วรู้รอด

“พี่ชื่อธีโอนะคะ”

“ฉันชื่อเจนิสค่ะ”

คงต้องตอบเขากลับไปตามมารยาท ฉันค่อยๆ เดินเลี่ยงออกมาจากห้องนอนของเขาอย่างเนียนๆ จนมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้อง

“ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะที่ทำให้เสียเวลา”

“หนูขอโทษพี่เป็นร้อยครั้งแล้วมั่งคะ”

คุณธีโอพูดปนขำ เวลาที่เขายิ้มดวงตาของเขาก็จะยิ้มไปด้วยทำให้เขาดูใจดี อบอุ่นและฉันไม่ได้รู้สึกกลัวเวลาที่อยู่ใกล้ๆ เลย

“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะคุณธีโอ”

ต้องรีบออกไปได้แล้วยัยเจนิส ทำไมถึงได้โก๊ะขนาดนี้นะมันช่างน่าอับอายขายขี้หน้าเป็นที่สุด

“เดี๋ยวค่ะ”

มือหนายื่นมาคว้าข้อมือของฉันเอาไว้ด้วยความรวดเร็วเมื่อเห็นว่าฉันกำลังจะยื่นมือไปเปิดประตู

“คะ?”

“พี่ยังไม่ได้บอกเลยนี่คะว่าจะยกโทษให้”

ห๊ะ? O_o

นะ...นี่เขาคงไม่ได้จะคิดค่าเสียเวลากับฉันหรอกใช่ไหม ฉันไม่มีเงินจ่ายให้หรอกนะหรือจะลงโทษด้วยการจูบแบบในละคร

ไม่ได้นะ!