Chapter 4 ชดใช้หนี้ด้วยร่างกาย

Chapter 4

ชดใช้หนี้ด้วยร่างกาย

“แต่เธอจะต้องใช้หนี้ฉันด้วยร่างกาย”

ได้ยินแบบนั้นร่างกายเล็กก็ถึงกับสั่นเทา...ตั้งแต่มาเรียนที่อเมริกาเธอไม่เคยต้องมือชายใดเลยสักครั้ง ยิ่งตอนอยู่ที่ไทยเป็นลูกสาวคนเดียวคุณพ่อและคุณแม่หวงมากไม่เคยให้ยุ่งกับผู้ชายที่ไหน

“น่าเกลียดสิ้นดี! หนูไม่ยอมคุณหรอกค่ะแบบนั้น”

“เธอไม่มีสิทธิ์เลือกว่าจะยอมหรือไม่ยอม”

“ฉวยโอกาสที่สุดทุเรศ”

ดวงตากลมโตถึงกับสั่นระริกเมื่อรู้ว่าสิ่งที่เขาทำกับเธอมันคืออะไร มันไม่ใช่แค่เพียงการใช้หนี้ด้วยเงินปกติแต่เขากำลังกระทำย่ำยีร่างกายของเธอ

“ผู้หญิงอย่างเธอมีสิทธิ์พูดแบบนั้นด้วยเหรอเพียงฟ้า”

เขายกมือขึ้นจับคางเล็กมนแล้วเชิดขึ้นพร้อมกับสบตาเธอ

เพียงฟ้าปัดมือเขาออกแล้วสะบัดหน้าหนีไม่มองดวงตาคู่เรียวเฉี่ยวนั้น

“ทำไมคุณต้องว่าหนูแรงขนาดนี้ด้วย”

“ก็เพราะเธอมันคือผู้หญิงใจง่าย ผู้หญิงหน้าเงินเห็นแก่ตัวคบกับน้องชายฉันก็แค่เพื่อหวังผลประโยชน์”

“คุณไม่รู้ความจริงแต่มาว่ากันเป็นฉากๆแบบนี้ได้ยังไง”

“ความจริงมันคืออะไรก็เห็นอยู่ เธอปล่อยให้น้องฉันโดนยิงตายจมกองเลือดอยู่ที่โรงแรมส่วนตัวเองก็ขโมยกล่องเครื่องเพชรไปเสวยสุขแถมยังเอาเครื่องเพชรประจำตระกูลของฉันไปขายให้กับไอ้ลูคัสอีกต่างหาก”

“หนูก็บอกไปแล้วไงคะว่าไม่ได้ขาย หนูถูกข่มขู่ซะด้วยซ้ำ”

เธอเถียงสุดหัวใจเพราะมันไม่ใช่ความจริง!

“ถ้าฉันเชื่อคงจะโง่มาก”

“ใช่ค่ะคุณโง่มาก โง่มากที่ไม่เชื่อคำพูดหนูเลย”

“เพียงฟ้า!!”

เกิดมาบริกซ์ตั้นเคยเจอแต่ผู้หญิงที่เอาใจใส่และเข้าหาเขาพร้อมกับโยศิโรราบให้แก่อำนาจมืดไม่เคยเจอผู้หญิงแบบเพียงฟ้าเลยสักนิดที่มายืนเชิดหน้าเถียงเขาฉอดฉอด

“คุณเชื่อหนูสักครั้งไม่ได้เหรอคะ”

คนตัวเล็กตอนนี้อยากร้องไห้ทุกวันเถียงอะไรไปก็ไม่เป็นผลความตายมันจ่ออยู่ตรงหน้าเธอแล้วเพียงแค่เขาลั่นไกปืนสั้นที่พกเอาไว้ตลอดเวลา

“ฉันไม่เชื่ออะไรที่ไม่มีหลักฐาน...เห็นอยู่คาตาว่าเธอส่งกล่องเครื่องเพชรให้ไอ้ลูคัส”

“หากคุณคิดแบบนั้นหนูก็พร้อมที่จะนำเงินค่าเครื่องเพชรคืนคุณ”

“เครื่องเพชรชุดนั้นมันประเมินราคาไม่ได้หรอกนะ มันมีคุณค่าทางจิตใจและเป็นของสำคัญของตระกูล”

ได้ยินแบบนั้นหัวใจดวงน้อยก็ยิ่งแป้ว...พอจะรู้ว่ามันสำคัญ แต่ยิ่งเขาย้ำว่ามันสำคัญขนาดไหนเธอยิ่งรู้สึกแย่

รู้สึกแย่ที่ไม่สามารถรักษามันเอาไว้ได้ตามคำสั่งเสียของเพื่อนและรู้สึกแย่ที่ไม่สามารถนำมันคืนกับเจ้าของที่แท้จริงได้

“หนูต้องชดใช้คุณด้วยร่างกายจริงๆเหรอคะ”

เสียงเล็กเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ปกติเธอไม่ชอบให้ใครมาขัดใจหรือบังคับทำอะไรเนื่องจากเป็นลูกสาวคนเดียวที่พ่อแม่เลี้ยงมาตามใจทำให้มีนิสัยเอาแต่ใจตัวเอง

“ถ้าฉันต้องการแบบนั้นเธอพร้อมไหมล่ะ”

“หนูไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่..แต่ถ้าคุณคิดว่าหนูเป็นแฟนของน้องชายคุณจริงคุณจะทำแบบนั้นกับหนูลงเหรอคะ”

น้ำเสียงเล็กเอื้อนเอ่ยถามพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นอย่าง ท้าทาย ในเมื่อตอนนี้เขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงของไบรอันก็ยิ่งไม่สมควรจะทำแบบนั้น

มีที่ไหนพี่ชายมาเอาแฟนน้องชายตัวเองที่ตายไปแล้ว แบบนี้ก็เท่ากับว่าทรยศหักหลังไบรอันน่ะสิ ไม่ได้ต่างอะไรกับการคบชู้เลย

“ฉันไม่สนใจเรื่องนั้นเพราะผู้หญิงอย่างเธอมันไม่คู่ควรกับการเป็นสะใภ้ของตระกูลเบอริอันต์อยู่แล้วและไม่มีทางได้เป็นตัวจริงของไบรอัน

“หมายความว่ายังไงคะ”

“ผู้หญิงเห็นแก่เงินอย่างเธอน่ะมันก็เป็นได้แค่เมียบำเรอที่ไม่มีใครต้องการหิวเมื่อไหร่ก็แวะมาเหมือนร้านสะดวกซื้อ”

คำดูถูกจากปากของบริกซ์ตั้นทำเอาหญิงสาวถึงกับหน้าชา รู้อยู่ว่าเขาไม่ได้สนใจใส่ใจความรู้สึกของเธอแต่ก็ไม่เห็นจะต้องว่ากันแรงขนาดนี้

หากไบรอันและซีเวียยังมีชีวิตอยู่คงจะช่วยปกป้องเธอจากเขาได้และช่วยพูดความจริงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ในตอนนี้เพื่อนทั้งคู่ไม่อยู่แล้วสิ่งเดียวที่เพียงฟ้าทำได้คือปกป้องตัวเองให้ถึงที่สุด

“ทำไมคุณต้องพูดจาดูถูกหนูขนาดนี้ด้วย...”

ไม่รู้ว่าเธอไปทำให้เขาเกลียดชังมาจากไหน บ้านของเธอเองก็ไม่ได้มีฐานะยากจนอะไรทำไมเธอจะต้องอยากได้เครื่องเพชรและเงินไบรอันด้วยล่ะ

“เลิกพร่ำพูดสิ่งที่มันไม่จำเป็นสักที มาทำหน้าที่ของเธอให้มันดีดีกว่า”

เขาเดินไปใกล้เธอคนตัวสูงกว่าร้อยแปดสิบเก้าเซนติเมตรช้อนอุ้มตัวหญิงสาวไทยตัวเล็กที่สูงเพียงร้อยหกสิบเซนติเมตรขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน เขาอุ้มเธอเดินเข้าไปยังห้องนอนสุดหรูแล้วใช้เท้าเตะปิดประตูพร้อมกับโยนร่างเล็กไว้บนเตียงหนานุ่มราคาแพง

ตุ้บบ

“โอ้ย....หนูเจ็บนะคะ”

เพียงฟ้าได้แต่ตะโกนบอกแม้จะไม่ได้เจ็บอะไรมากแต่เธอก็ทำเป็นเจ็บมากเอาไว้ก่อนเผื่อว่าเขาจะทะนุถนอมมากกว่านี้ โชคดีที่แม้จะโยนแรงแค่ไหนแต่เตียงราคาแพงนี้มันนุ่มมากเหลือเกินจึงไม่ทำให้เธอเจ็บสักเท่าไหร่

ร่างสูงกระโดดขึ้นมาคร่อมร่างกายเล็กพร้อมกับจ้องมองใบหน้าสวยของสาวไทยแสนหวานตรงหน้าพรางคิดอยู่ในใจว่าผู้หญิงคนนี้ไม่น่าจะใช่สเปคน้องชายของเค้าเลย

”แปลก...ปกติสเป็คของไบรอันจะเป็นสาวฝรั่งอเมริกันแท้ไม่ก็ต่างชาติตะวันตก ไม่เคยเห็นมันคบสาวเอเชียหรือสาวไทยแท้เลยสักครั้ง”

ไบรอันเป็นผู้ชายที่มีความรักแล้วรักจริงจึงทำให้น้องชายเวลาคบกับใครมักจะพามาแนะนำกับเขาซึ่งน้องชายอายุยี่สิบสองปีแต่มีแฟนมาทั้งหมดพึ่งจะแค่สองคนเท่านั้นและมียัยเพียงฟ้านี่แหละที่เป็นคนที่สามและเป็นคนที่แรงที่สุดในบรรดาแฟนของไบรอันเพราะเธอกล้าขโมยเครื่องเพชรชุดเล็กติดมือไปด้วยในวันที่น้องชายเขาถูกยิง

“ก็หนูบอกคุณแล้วคุณไม่เชื่อ...”

แม้รู้ว่าความหวังมันจะเล็กน้อยและริบหรี่แต่ร่างเล็กก็ยังพยายามพูดว่าเธอไม่ใช่คนที่เขาคิด หน้าของเธอกับซีเวียต่างกันมาก ซีเวียนั้นเป็นสาวลูกครึ่งอเมริกันมีความเป็นตะวันตกสูง

“ตัวก็เล็กนิดเดียวบางกรอบเหมือนคนไม่กินข้าว ไม่เห็นหน้าพิศวาสเลยสักนิด”

“...”

“ไม่รู้ว่าน้องชายฉันหน้ามืดตามัวหรือไงถึงไปคว้าเอากุ้งแห้งแบบเธอมาเป็นเมีย”

“คุณบริกซ์ตั้น!!”

ถ้อยคำดูถูกนั้นทำเอาเพียงฟ้าถึงกับโมโหแล้วเชิดหน้าขึ้นสบตาเขาที่กระโดดขึ้นมาคร่อมร่างเล็กเอาไว้อยู่ พูดว่าเธอขนาดนี้จะให้ทนกดอารมณ์อยู่ได้อย่างไรกัน

“อย่าเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงแบบนั้น...เธอไม่มีสิทธิ์เพียงฟ้า”

น้ำเสียงแหบกดต่ำแสดงให้เห็นถึงอำนาจของคนบนร่างที่มีมากกว่าเธอซึ่งเป็นหญิงสาวตัวเล็กและใช้ชีวิตเพียงคนเดียวในนิวยอร์ค

“แค่นอนกับคุณก็พอใช่ไหมคะ...แค่หนูทำแบบนั้นคุณก็จะพอใจและปล่อยหนูกลับไทยใช่ไหมคะ”

ในเมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้หญิงสาวตัวเล็กก็ถามเข้าประเด็นเลยในทันที หากเขาได้ร่างกายของเธอและพอใจปล่อยเธอกลับไทยเธอก็จะยอม

ยังไงซะเธอก็มาเรียนเมืองนอกถึงสี่ปีการจะมีเซ็กส์ก็เป็นเรื่องปกติสำหรับหนุ่มสาววัยยี่สิบกว่า ปีนี้เธอก็ยี่สิบสองแล้ว

”หึ ผู้หญิงอย่างเธอนี่มัน...”

เขามองหน้าเธออย่างดูถูกพร้อมกับไล่สายตามองตั้งแต่หน้าอกเอวและสะโพก แม้ตอนนี้จะคร่อมร่างเล็กเอาไว้อยู่แต่สายตาก็ยังคงแพรวพราวมองดูเรือนกาย

เขาไม่เคยมีอะไรกับสาวเอเชียไทยแท้แบบนี้มาก่อน เพราะสเปคของเขากับไบรอันก็ใกล้เคียงกันคือสาวชาติตะวันตก ตัวสูงหุ่นนางแบบมีหน้าอกและสะโพกใหญ่ ผอมแห้งแรงน้อยอย่างนี้เขาไม่ชอบสักเท่าไหร่

“ถ้างั้นคุณก็รีบเอาเถอะค่ะ ทำให้มันเสร็จๆไปเราจะได้แยกย้ายกันสักที”