Chapter 2 เครื่องเพชรเจ้าปัญหา

Chapter 2

เครื่องเพชรเจ้าปัญหา

คอนโดของเพียงฟ้า

เพียงฟ้าได้แต่นั่งน้ำตาซึมอยู่กับตัวเองมาหลายวัน อีกแค่เพียงสองวันก็ถึงกำหนดการที่จะต้องกลับไทย

ซึ่งตอนนี้เธอได้รู้ข่าวว่าซีเวียเพื่อนรักถูกยิงตายคาที่พร้อมกับไบรอัน เพื่อนๆต่างโทรมาแสดงความเสียใจกับเธอเพราะคิดว่าเธอนั้นคบกับไบรอัน แต่แท้จริงแล้วคนที่คบกับไบรอันก็คือซีเวีย

“ฮึกๆ ไม่นะ..”

ได้แต่เศร้าที่เพื่อนรักเสียชีวิตอย่างอนาถโดยที่ตัวของเพียงฟ้าไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย

เธอมองกล่องเครื่องเพชรที่ตอนนี้ถืออยู่ในมือ แล้วเธอจะทำยังไงดี ซีเวียบอกให้เธอเก็บเอาไว้เธอจะเอามันไปคืนที่ใครได้ แต่เพียงฟ้าค่อนข้างมั่นใจว่ากล่องเครื่องเพชรนี้จะต้องเป็นของไบรอันอย่างแน่นอน

พิธีศพของซีเวียและไบรอันจะถูกจัดขึ้นที่โบสถ์แห่งนี้ซึ่งอยู่ในเมือง

เพียงฟ้าลุกขึ้นแต่งตัวด้วยชุดเดรสสีขาวดำสุภาพพร้อมกับมวยผมไว้ด้านหลังเธอจะไปเข้าร่วมพิธีของไบรอันเพราะมั่นใจว่าจะต้องมีญาติเขาอยู่ที่นั่น เธอจะมอบเครื่องเพชรชุดนี้คืนแก่เจ้าของที่แท้จริง

เธอนำเครื่องเพชรกล่องนั้นใส่ในถุงกระดาษสีน้ำตาลแล้วเดินถือออกมาจากคอนโดพร้อมกับเดินทางมาที่โบสถ์ด้วยรถบัส

เพียงฟ้าใช้ชีวิตที่นี่อย่างเรียบง่ายเพราะไม่ได้ติเหรูอะไรแม้ว่าที่บ้านเธอจะมีฐานะรวยมากก็ตาม พ่อแม่เธอทำธุรกิจเกี่ยวกับการนำเข้าแบรนด์เนมชื่อดัง

เพียงฟ้าได้แต่เดินปาดน้ำตาไปด้วย ตอนนี้เธอลงจากรถบัสและเตรียมจะเดินเข้าไปที่โบสถ์

“ฮึกๆฮือ”

คนตัวเล็กถือถุงกระดาษใส่กล่องเครื่องเพชรไปพร้อมกับร้องไห้ปาดน้ำตา ไม่คิดว่าเพื่อนรักที่เพิ่งเรียนจบจะมาจบชีวิตเร็วอย่างนี้

แต่แล้วเหตุการณ์โกลาหลก็เกิดขึ้นอีกเมื่อชายใส่ชุดดำมาฉกถุงกระดาษสีน้ำตาลไปจากเธอ

“เฮ้ เอาคืนมานะ! มันเป็นของฉัน!!”

เพียงฟ้าตวาดใส่ชายฝรั่งคนนั้นด้วยภาษาอังกฤษ

“นี่ครับนาย”

ชายหน้าฝรั่งคนนั้นส่งกล่องกระดาษที่ใส่กล่องเครื่องเพชรให้กับผู้ชายอีกคนหนึ่งที่เดินเข้ามา

ร่างสูงโปร่งกว่า 189 เซนติเมตร ผมสีน้ำตาลอ่อนพร้อมกับดวงตาสีเขียวหม่นแสดงให้เห็นถึงเชื้อชาติทางตะวันตก

“นี่ใช่ไหมเครื่องเพชรของตระกูลไอ้บริกซ์ตั้น”

ชายหน้าหล่อแสยะยิ้มเมื่อลูกน้องส่งถุงกระดาษให้ เขาหยิบกล่องสีดำขึ้นมาเปิดดูก็เพราะว่ามันเป็นเครื่องเพชรชุดเล็กประจำตระกูล

“เอาคืนมานะคะ......ฉันจำเป็นจะต้องเอามันไปคืนเจ้าของที่แท้จริง!”

เพียงฟ้าเองก็ไม่ยอม เธอจะต้องเอามันไปคืนให้กับญาติของไบรอัน

“จะบอกอะไรให้นะสาวน้อย เธอจะเลือกอะไรระหว่างเครื่องเพชรกล่องนี้กับชีวิตของเธอเอง”

ชายคนนั้นหยิบกระบอกขึ้นมาจ่อหัวเพียงฟ้า ดวงตาคู่สวยหลับปี๋ด้วยความหวาดกลัว ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจออะไรแบบนี้เลยสักครั้ง

“เฮ้ย ไอ้ลูคัส”

เสียงชายชุดดำตะโกนออกมาจากทางโบสถ์แล้วรีบวิ่งกันมาประมาณห้าหกคน

“หึ มาตอนนี้ก็สายไปแล้ว...กูได้ของที่กูต้องการแล้วว่ะ”

ผู้ชายที่ชื่อลูคัสพูดจบก็รีบกระโดดขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์ของลูกน้องแล้วรีบซิ่งขับออกไปจากตรงนี้ในทันที

“ฮึก ฮืออ”

เพียงฟ้ายังคงร่ำไห้กับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

“คะ คุณ...คุณเป็นแฟนของคุณไบรอันใช่ไหม?”

เจมส์หัวหน้าลูกน้องที่เดินออกมาเมื่อเจอหน้าเพียงฟ้าก็จำได้ในทันทีเพราะเธอหน้าเหมือนกับผู้หญิงในรูปที่ได้ปริ้นส่งให้เจ้านายได้ดู

“เอ่อ คือ ค่ะ...”

เพียงฟ้าปาดน้ำตาออก จากที่ตอนแรกจะปฏิเสธแต่คิดว่าตอบรับไปก่อนดีกว่าว่าเธอเป็นแฟนของไบรอัน หากไม่เช่นนั้นอาจจะไม่ได้เข้าไปร่วมพิธีในโบสถ์ก็ได้ เธออยากจะมาส่งศพเพื่อนเป็นครั้งสุดท้ายแม้จะไม่ได้สนิทกับไบรอันเท่าซีเวียก็ตาม

“เชิญด้านใน...เจ้านายผมต้องการจะพบกับคุณพอดี”

การที่เพียงฟ้ามาถึงที่โบสถ์แบบนี้ทำให้การทำงานง่ายขึ้นเพราะเจมส์จะได้ไม่ต้องไปตามหาลากตัวเธอมาให้บริกซ์ตั้นได้ลงโทษ

เพียงฟ้านั่งร่วมพิธีในโบสถ์อย่างเงียบๆจนพิธีเสร็จสิ้นไป แต่หลังจากพิธีเสร็จสิ้นแทนที่เธอจะได้กลับคอนโดอย่างสงบแต่เรื่องมันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเพราะเธอโดนชายชุดดำลากมาที่รถคันหรู

“พวกคุณจะพาฉันไปไหนคะ...ฉันจะกลับคอนโดแล้ว”

เพียงฟ้าเจอแต่เรื่องน่าตกใจมาทั้งวัน ตอนนี้เธออยากจะกลับคอนโดและเตรียมแพ็คกระเป๋ากลับเมืองไทยเต็มที ตลอดระยะเวลาสี่ปีที่พ่อและแม่ส่งเธอมาเรียนเธอไม่เคยเจอกับเหตุการณ์แบบนี้เลยสักครั้ง

“ผมให้คนพาคุณกลับไปที่เพนเฮ้าส์ด้วย เจ้านายมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ”

“แต่ฉันไม่มีอะไรอยากจะคุยกับใครทั้งนั้นค่ะ”

เธอปฏิเสธทุกอย่างเพราะไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับอะไรทั้งนั้น เพียงแค่เห็นเพื่อนทั้งคู่โดนยิงต่อหน้าต่อตาก็ช็อคมากแล้ว

แม้จะพยายามพูดเท่าไหร่ชายชุดดำทั้งสามคนบังคับให้เพียงฟ้านั่งมาด้วยกัน

เพียงฟ้าถูกพาขึ้นมาที่เพนเฮ้าส์หรูใจกลางเมืองนิวยอร์คซึ่งใหญ่คอนโดเธอประมาณสิบเท่าได้

เธอโดนผลักเข้ามาและปิดประตูลง

เพียงฟ้าเจอกับผู้ชายคนหนึ่งส่วนสูงกว่าร้อยแปดสิบเก้าเซนติเมตรยืนหันหลังใส่ชุดสูทและมองตรงออกไปที่วิวนอกกระจก

เพียงฟ้าเดินตัวสั่นยกมือขึ้นกอดแขนตัวเองเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปให้ใกล้เขามากขึ้น

“เอ่อ คุณ...”

ชายคนนั้นหันหน้ามา ใบหน้าหล่อเหล่าของหนุ่มลูกครึ่งไทยอเมริกันผมสีดำถูกเซ็ทอย่างดี ดวงตาเรียวสีน้ำตาลหม่นพร้อมกับจมูกที่โด่งพุ่ง คางคมเป็นสันสบตาเข้ากับเธอ

“ฉันชื่อบริกซ์ตั้น เป็นพี่ชายของไบรอัน”

คนตัวสูงกว่าเอ่ยทักทายเป็นภาษาไทยเพราะเขาสามารถใช้ภาษาได้เป็นอย่างดีแม้ว่าจะเกิดและโตที่อเมริกา

“ค่ะ สวัสดีค่ะ หนูชื่อเพียงฟ้าเป็นเพื่อนของไบรอัน”

“เพื่อนงั้นเหรอ? เพื่อนแบบไหนดีล่ะ?”

เขาจ้องหน้าเธออย่างดุดันแล้วเค้นเอาคำตอบจากปากเล็กนั้น ไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดคำพูดจากปากผู้หญิงคนนี้

“เป็นเพื่อนจริงๆค่ะ หนูเป็นเพื่อนของไบรอันกับซีเวีย”

“ซีเวีย? ผู้หญิงที่ตายพร้อมกับไบรอัน เพื่อนตายคู่แต่ทำไมเธอรออยู่คนเดียวล่ะ”

“คือหนู...”

เป็นคำถามที่เธอเองก็ตอบไม่ถูก อาจจะเพราะเป็นจังหวะที่เธอหนีออกมาได้แต่ตอนนี้เครื่องเพชรกล่องนั้นก็ถูกขโมยไปแล้ว

“หลอกให้น้องชายฉันเลี้ยงดู พอถึงเวลาก็เขี่ยหัวมันทิ้งงั้นสิ”

“ไม่ใช่นะคะ! ไม่ใช่แบบนั้นสักนิด!”

เธอไม่ได้เป็นอะไรกับไบรอันสักหน่อย

“งั้นก็เอาเครื่องเพชรชุดเล็กประจำตระกูลมาคืนฉันสิ ได้ข่าวว่าเธอเอามันไป”

“หนะ หนู... คือมัน มันไม่ได้อยู่กับหนูแล้วค่ะตอนนี้”

ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจจะเอามาคืนแท้ๆ

“หึ แล้วมันหายไปไหน!!”

ชายหนุ่มเดินเข้ามากระชากข้อมือเล็กของหญิงสาวพร้อมกับกระชากตัวเธอให้เข้าใกล้แล้วก้มลงจ้องหน้าคนตัวเล็กกว่าที่สูงเพียงร้อยหกสิบเซนติเมตร

“มีคนขโมยมัน...ผู้ชายใส่ชุดสูทสีดำ..”

“มันคือใคร!?”

น้ำเสียงแหบห้าวตะโกนถามอย่างดุดัน

“คิดว่า...หนูคิดว่าเค้าน่าจะชื่อลูคัสค่ะ”

นั่นคือสิ่งที่เธอได้ยินตอนที่เกิดเหตุโกลาหล แต่ก็ไม่มั่นใจนักว่ามันเป็นอย่างที่ได้ยินรึเปล่า

“บอกว่าผู้ชายคนนั้นขโมยไป แต่เธอกลับรู้จักชื่อมันราวกับคนที่รู้จักกันดี”

“ไม่ใช่นะคะ...หนูไม่ได้รู้จักผู้ชายคนนั้น”

“ไม่รู้จักมันแต่รู้ว่ามันชื่อลูคัสซะด้วย”

เขามองเธอยังจับผิดและแน่นอนว่าคนอย่างบริกซ์ตั้นไม่มีทางเชื่ออย่างแน่นอน

“คุณไม่เข้าใจสิ่งที่หนูพูดบ้างเลย! ก็บอกว่าไม่รู้จักไงคะ!”

จากตอนแรกเศร้าร้องไห้เจียนตายตอนนี้เริ่มโมโหพี่ชายของไบรอันที่ไม่ยอมฟังเธอเอาซะเลย

“ถ้าบอกว่ามันขโมยไปฉันไม่เชื่อ แต่ถ้าบอกว่าเธอขายเครื่องเพชรนั้นให้กับมันฉันอาจจะเชื่อ”

“ไม่นะคะ...”

“บอกมาว่ามันให้เท่าไหร่ กี่ดอล?”

“ไม่นะคะ! หนูโดนขโมยไปจริงๆ”

“ฉันถามว่ามันให้เธอกี่ดอล!!”

“ว้าย!”

เขาผลักร่างเล็กให้ล้มลงไปนั่งพับเทียบกับพื้น ขาเล็กกระแทกเสียดสีเข้ากับพื้นจนเป็นรอยแดง

“บอกความจริงมาถ้าไม่อยากตาย...”

บริกซ์ตั้นคว้ากระบอกปืนพกสั้นขึ้นมาแล้วจ่อเข้าไปที่หัวของเพียงฟ้า

ตอนนี้เธออยากจะบ้าตายซะจริงๆ อยู่นิวยอร์คมาตั้งสี่ปีไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้ แต่พอกำลังจะกลับไทยดันเจอแต่พวกมาเฟียท้องถิ่น

ปืนของเขาจ่อเข้าที่หัวของเธอ ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยเห็นปืนจริงก็ตอนนี้นี่แหละ

“คะ คุณคะ อย่าทำหนูเลยนะคะ...หนูขอร้อง”

มือเล็กยกขึ้นไหว้กลางอกในใจพลางคิดถึงหน้าพ่อหน้าแม่ที่รออยู่ที่ไทย

“หึ ก็ได้! งั้นเธอก็ต้องทำงานใช้หนี้เพราะเธอทำเครื่องเพชรกล่องนั้นหายไป จะพยายามเชื่อแล้วกันว่าถูกมันขโมยไป!”

บริกซ์ตั้นเอากระบอกปืนมาเสียบไว้ที่เข็มขัดข้างกางเกงที่ยอมปล่อยเธอเพราะเขาคิดสนุกในใจ

หากยิงให้เธอตายไปซะก็คงจะจบง่ายไป...มันน่าจะมีวิธีทรมานคนเห็นแก่เงินและน่ารังเกียจอย่างเธอได้มากกว่านี้

“หนูไม่ได้ทำ... หนูไม่ได้เป็นแฟนกับไบรอัน”

“เลิกตอแหล”

“ถ้าพี่ไม่เชื่อลองถามเพื่อนๆดูก็ได้ค่ะ”

“เลิกโกหกและจงก้มหน้ายอมรับใช้หนี้ของเธอซะ”

“คุณอยากได้เท่าไหร่เหรอคะ หนูจะโทรบอกพ่อที่ไทยให้”

“ยังกล้าคิดอีกเหรอว่าจะปล่อยให้กลับไทยได้ง่ายๆ”

“ คุณหมายความว่ายังไง...”

“อยู่รับใช้กรรมของเธอที่นี่ รับใช้จนกว่าฉันจะพอใจ!”

“ไม่ค่ะ!”

“งั้นก็เลือกเอา จะใช้หนี้และมีชีวิตอยู่หรืออยาก จะลาไปยมโลกก็แล้วแต่”

กระบอกปืนถูกควักมาและจ่อไปที่หัวของคนตัวเล็กอีกครั้ง ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความหวาดกลัว

“หนูพูดความจริงไปแล้วหากว่าคุณไม่เชื่อก็คงสุดจะแล้วแต่ค่ะ”

เธอพูดออกไปด้วยความน้อยใจ ในเมื่อพูดความจริงเค้าก็ไม่ฟัง ในเมื่อเข้ามาในกรงกรรมกรงเกวียนของคนพวกนี้แล้วเพียงฟ้าก็คงจะต้องชดใช้มันต่อไปอย่างไม่อาจหลีกหนีได้พ้น

ทั้งที่มันไม่ใช่ความผิดของเธอแท้ๆ...