Chapter 1 ผู้หญิงเห็นแก่เงิน

คำเตือน!! : มีการใช้อาวุธปืน,เลือด

Chapter 1

ผู้หญิงเห็นแก่เงิน

ณ เมืองนิวยอร์คประเทศสหรัฐอเมริกา

นางสาวเพียงฟ้า อัครวิน อายุ 22 ปี

เธอเป็นคุณหนูจากตระกูลใหญ่ปัจจุบันได้มาเรียนระดับปริญญาตรีในมหาวิทยาลัยชื่อดังของเมืองนิวยอร์คประเทศสหรัฐอเมริกาในคณะการบริหารธุรกิจ

“คืนนี้ไบรอันนัดฉันไปดินเนอร์ที่โรงแรม แกไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิฟ้า”

ซีเวียเพื่อนสนิทของเพียงฟ้าซึ่งเป็นลูกครึ่งไทยอเมริกันได้เอ่ยขึ้น

ตอนนี้ทั้งคู่นั่งคุยกันอยู่ในร้านกาแฟแห่งหนึ่งซึ่งเป็นเวลาเที่ยงวันและเป็นช่วงที่หิมะตกอยู่พอดี

“แกจะบ้ารึไง ไปเดทกับแฟนแต่จะ ให้ฉันไปเป็นเพื่อนเนี่ยนะ”

เพียงฟ้าไม่เข้าใจว่าทำไมซีเวียจะต้องชวนเธอไปเป็นเพื่อน ไม่ว่าจะไปเดทที่ไหนกับไบรอันก็จะชวนเธอไปเป็นเพื่อนเสมอจนตอนนี้พวกเพื่อนๆที่เรียนที่มหาวิทยาลัยด้วยกันต่างก็เข้าใจผิดคิดว่าเธอคบอยู่กับไบรอัน ไบรอัน บรมภูมิ เบอริอันต์ ชายหนุ่มลูกครึ่งไทยอเมริกัน

“แกก็รู้ว่าฉันชอบประหม่าเวลาต้องไปเข้าสังคมไฮโซ ที่มาเรียนมหาวิทยาลัยนี้ได้ก็เพราะว่าได้ทุน”

ซีเวียหลุบตาต่ำไม่สบตาเพื่อน บ้านของเธอยากจนและการที่ได้มาอยู่ในวงสังคมไฮโซแบบนี้ก็เพราะว่าเรียนเก่งและได้ทุนการศึกษาทั้งนั้น

“เฮ้อ ก็ได้จ้ะ...แต่ขอแยกโต๊ะนะ”

ในเมื่อให้เธอไปเป็นเพื่อนเธอก็ไปได้แต่ไม่ต้องการร่วมโต๊ะเพราะอยากให้เพื่อนได้สวีทกับคุณแฟนอย่างเต็มที่

“โอเคเลยจ้ะ... ฉันให้แฟนจองโต๊ะเพิ่มให้”

ณ โรงแรมหรูใจกลางเมืองนิวยอร์คประเทศสหรัฐอเมริกา

“ผมรักคุณนะซีเวีย...วันนี้มีของอยากจะมามอบให้คุณ”

เพียงฟ้านั่งอยู่ห่างจากเพื่อนพอสมควรทำให้ไม่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“อะไรเหรอ...”

“ผมอยากให้สิ่งนี้ไว้เป็นของแทนใจ ให้ซีเวียได้รู้ว่าผมจริงจังกับคุณ”

ไบรอันส่งกล่องสีดำสุดหรูให้กับซีเวียได้ลองเปิดดู เมื่อลองเปิดหญิงสาวก็ถึงกับทำตาโตเพราะมันเป็นชุดเครื่องเพชรที่ไม่อาจประเมินมูลค่าได้

“ไม่นะไบรอัน...สิ่งนี้มันมากเกินไป ฉันรับเอาไว้ไม่ได้หรอก”

“มันเป็นเครื่องเพชรประจำตระกูลที่ตกทอดมาตั้งแต่ รุ่นคุณทวด...ผมขอมอบมันให้กับคุณคนเดียวซีเวีย“

ปังงง ปังงง

“กรี๊ดดดด”

จู่ๆก็มีเหตุการณ์โกลาหลเกิดขึ้น ไบรอันถูกยิงเข้ากลางหัวใจทำให้หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าช็อคอย่างรุนแรง

ซีเวียมองภาพตรงหน้าพร้อมกับหัวใจอันสั่นรัว เพียงฟ้าตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก ลูกค้าภายในห้องอาหารพากันวิ่งหนีหลบตายส่วนเพียงฟ้ารีบวิ่งไปหาเพื่อนรักอย่างซีเวีย

“เกิดอะไรขึ้นน่ะซีเวีย...กรี๊ดดด”

หญิงสาวยกมือป้องปากตกใจอย่างสุดชีวิตเมื่อเห็นภาพไบรอันจมกองเลือดเนื่องจากถูกชายในชุดสูทสีดำยิงสลบเหมือดคาเก้าอี้

ส่วนซีเวียเองก็โดนยิงเข้าที่หัวไหล่และมีเลือดไหลออกมา

“ซะ ซีเวีย ละ เลือด...”

เพียงฟ้าเห็นแล้วก็แทบจะเป็นลมเมื่อเห็นว่าที่หัวไหล่ของซีเวียมีเลือดไหลออกมา หญิงสาวรีบส่งกล่องเครื่องเพชรสีดำให้แก่เพื่อนรักอย่างเพียงฟ้า

“ฟ้า...แกต้องรักษากล่องนี้อย่างสุดหัวใจนะ ฉันฝากที...”

“มะ ไม่สิ ทำไมแกพูดแบบนี้”

เพียงฟ้าไม่อยากจะรับของในมือเพื่อน

“อย่าให้ใครเอามันไปได้...มันเป็นของสำคัญของตระกูลเบอริอันต์”

“ไม่สิ เราต้องไปด้วยกัน!”

“รีบวิ่งไป รับไป!”

เพียงฟ้าถูกยัดกล่องเครื่องเพชรเอาไว้ในมือ เธอทำอะไรไม่ถูกจึงรีบรับมาแล้วเอาใส่ไว้ภายใต้ชุดเดรสของตัวเองตรงบริเวณหน้าท้องแล้วรีบวิ่งหนีออกมา

“เครื่องเพชรอยู่ไหน?”

ชายฝรั่งชุดดำเดินเข้าไปหาซีเวียหลังจากที่จัดการไล่คนอื่นๆให้ออกไปจากบริเวณนี้เพื่อที่จะไม่ให้ใครมาขัดขวาง

“ไม่มี”

ตุ้บบ!

กระบอกปืนถูกซัดเข้าที่หน้าของหญิงสาวคนสวยจนช้ำห้อเลือด

“กูถามว่าเครื่องเพชรประจำตะกูลมันอยู่ไหน!”

“ไม่รู้! ”

“งั้นมึงก็ไม่รู้ต่อไป”

ปั้งงง!

ลูกปืนเม็ดใหญ่ไวกว่าแสงถูกยิงเข้ากลางใจของซีเวีย...เธอล้มลงไปกับพื้นสลบอยู่ใต้ขาของไบรอันที่ถูกยิงนั่งอยู่เก้าอี้...

“แฮ่กๆ”

เพียงฟ้าวิ่งหนีออกมาจากโรงแรมสุดหรูพร้อมกับหอบแฮ่ก ภายใต้ชุดเดรสสีขาวของเธอประคองกล่องเครื่องเพชร ประจำตระกูลเอาไว้แน่น

เธอกลับมายังคอนโดสุดหรูที่คนเป็นพ่อเช่าเอาไว้ให้เรียนที่นี่ ตอนนี้เธอเรียนจบแล้วและกำลังจะกลับไทยในอาทิตย์หน้า วันนี้เธอจึงนัดกับซีเวียไปเที่ยวร้านกาแฟเพื่ออำลาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะแยกย้ายกันเข้าสู่วัยทำงาน

แต่ก็ต้องมาเจอเรื่องน่าหวาดกลัวเข้าเสียก่อน

เพียงฟ้ามาถึงห้องก็รีบเก็บชุดเครื่องเพชรเอาไปซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อติดต่อหาซีเวียในทันทีแต่ก็ไม่อาจติดต่อได้

“เป็นยังไงบ้างนะยัยซีเวีย...ไบรอันด้วย”

หญิงสาวได้คิดใจเพราะทั้งซีเวียและไบรอันเป็นเพื่อนที่มหาวิทยาลัยต่างกันแค่ไบรอันเรียนคณะเศรษฐศาสตร์ส่วนเธอทั้งสองเรียนบริหารธุรกิจ

คฤหาสน์หรูใจกลางเมืองนิวยอร์ค

“นายครับ...ตอนนี้คุณไบรอันอยู่ในห้องไอซียูพร้อมกับเพื่อนสาวที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน”

ลูกน้องคนสนิทอย่างเจมส์ เอ่ยบอกผู้เป็นเจ้านายที่กำลังนั่งทำงานอยู่ภายในห้องทำงานสุดหรูของคฤหาสน์ลับที่มีชั้นใต้ดินถึงสามชั้น มีห้องสำหรับเก็บอาวุธเถื่อนมากมาย ทั้งยังมีโกดังอยู่ภายในสหรัฐอเมริกาสำหรับส่งออกอาวุธทั้งถูกกฎหมายและผิดกฎหมาย

“น้องกูยังไม่ตายใช่มั้ย”

บริกซ์ตั้น บริภัทร เบอริอันต์ มาเฟียหนุ่มวัย 30 ปีผู้เป็นหัวหน้าและเจ้าของคฤหาสน์ลับสุดหรูแห่งนี้

เขาได้รับข่าวมาว่าน้องชายเพียงคนเดียวโดนยิงจากกลุ่มมาเฟียคู่อริที่ขัดผลประโยชน์กันอยู่

“คุณไบรอันยังมีชีวิตอยู่ครับ เพียงแต่เราต้องปิดข่าวและปล่อยข่าวออกไปว่าคุณไบรอันและเพื่อนสาวคนสนิทได้เสียชีวิตแล้ว”

“แล้วเพื่อนคนนั้นคือใคร? แฟนของไบรอันหรือเปล่า?”

เมื่อได้รับรู้ว่าน้องชายถูกยิงจากมาเฟียคู่อริก็ทำเอามาเฟียหนุ่มอย่างบริกซ์ตั้นถึงกับแค้นเลือดขึ้นหน้า

“น่าจะแค่เพื่อนครับเพราะได้ยินพวกเพื่อนที่มหาวิทยาลัยของคุณไบรอันบอกว่าคุณไบรอันคบกับหญิงสาวที่มาจากเมืองไทย แต่ไม่ใช่คนที่โดนยิง”

“แล้วผู้หญิงคนนั้นตอนนี้อยู่ที่ไหน?”

“ในเหตุการณ์เธอคนนั้นก็อยู่ด้วยครับ แต่เธอวิ่งหนีหายออกไป กล้องวงจรปิดจับได้แค่ตอนที่เธอวิ่งออกจากห้องอาหาร”

เนื่องจากกล้องวงจรปิดภายในห้องอาหารพังจึงมีเพียงภาพจากกล้องวงจรปิดที่อยู่บริเวณทางเดินเท่านั้น

เจมส์ส่งรูปที่ปริ้นออกมาของเพียงฟ้าที่กำลังวิ่งหนีให้กับเจ้านายได้ดู

มือแกร่งหยิบรูปภาพรูปนั้นขึ้นมามองดู ดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองหน้าหญิงสาวสวยหวานชาวเอเชียอย่างไม่ละสายตา

“นายครับ! เครื่องเพชรประจำตระกูลชุดเล็กของคุณไบรอันหายไปครับ!”

ลูกน้องอีกคนได้วิ่งเข้ามาบอกเรื่องสำคัญ

“หมายความว่ายังไง! เครื่องเพชรชุดนั้นอยู่ในตู้เซฟนิรภัยอย่างดีและมียามเฝ้าไหนจะคนเฝ้าหน้าเซฟอีก มันจะหายไปได้ไงวะ!”

เครื่องเพชรประจำตระกูลเบอริอันต์มีอยู่สองชุดด้วยกันคือชุดเล็กและชุดใหญ่ ซึ่งชุดเล็กเป็นของน้องชาย

“ผมถามยามที่เฝ้าหน้าเซฟ มันบอกว่าคุณไบรอันมาเปิดเอาไป”

“แล้วน้องกูมันจะเปิดเอาไปทำไม!?”

คนตัวสูงเดินเข้ามาหาลูกน้องแล้วทำสีหน้าโหดเหี้ยมตอนนี้ชีวิตของเขามันยุ่งเหยิงไปหมด

“ยามที่เฝ้าบอกว่าคุณไบรอันจะเอาไปให้แฟนครับ”

“แฟน!?”

“ครับ”

“ผู้หญิงคนนี้ใช่ไหมว่ะ”

บริกซ์ตั้นโชว์รูปเพียงฟ้าในกระดาษให้กับลูกน้องคนแรกที่ชื่อว่าเจมส์ได้ดู

“ถ้าจากที่ได้ข่าวมาก็น่าจะเป็นเธอคนนี้ครับ”

“ผู้หญิงคนนี้อยู่ในเหตุการณ์แต่ว่าหายไป...”

“ครับนาย”

“ตามล่าหามันมันให้เจอ! ไม่จับเป็น! ก็ต้องจับตาย”

ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วมุ่นแล้วสั่งลูกน้องเสียงดัง เขาต้องตามคืนเพชรประจำตะกูลชุดเล็กนี้กลับมาให้ได้

บริกซ์ตั้นมองรูปภาพในกระดาษใบนั้นอย่างคับแค้นใจ ผู้หญิงคนนี้รู้ว่าน้องเขาโดนยิงจนอาการหนักเข้าไอซียูแต่กลับหนีเอาตัวรอดไปพร้อมกับเครื่องเพชรประจำตระกูลชุดเล็ก

เห็นแก่เงิน! น่ารังเกียจ!

นี่คือสิ่งที่บริกซ์ตั้นตั้งแง่กับเพียงฟ้าทั้งที่ยังไม่เคยเจอหน้าเลยสักครั้งเดียว