07 เอาแต่ใจ

~ คอนโดจินตนา ~

ครืด ครืด ครืด

“ใครโทรมายัยโรส ฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์แกดังหลายรอบแล้วนะ ไม่กดรับหน่อยเหรอ?” จินตนาทักขึ้น เมื่อเสียงโทรศัพท์ของเพื่อสาวดังหลายรอบจนน่ารำคาญ แต่เพื่อนสนิทก็ยังปล่อยเฉยไม่สนใจ

“ไม่อะ เบื่อ” โรสสิรินตอบสั้นๆ ก่อนจะนั่งดูทีวีต่อ

“….” คำตอบของเพื่อนสนิททำให้จินตนาต้องลุกเดินไปมองดูว่าสายที่โทรเข้ามานั้นเป็นใคร

สายเรียกเข้า >>> 089xxxxxxx

“นี่มันเบอร์บอสฉันนี่นา” จินตนาเธอจำได้ดีเพราะเบอร์นี้เธอเป็นคนจดใส่กระดาษให้กับเพื่อนสนิทเอง

“อืม” โรสสิรินตอบสั้นๆ

“แล้วทำไมแกถึงไม่รับโทรศัพท์ล่ะ?”

“แล้วแกจะให้ฉันคุยอะไรกับเขา?” โรสสิรินย้อนถามกลับ

“เผื่อว่าบอสฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับแกไงเรื่องพ่อของแก”

“ฉันคุยกับเขาไปแล้ว” โรสสิรินตอบ เธอบอกกับชายหนุ่มไปแล้วว่าให้ส่งพิกัดที่เจอพ่อของเธอล่าสุดให้กับเธอ จากนั้นเธอจะเป็นคนออกไปตามหาพ่อเอง โดยไม่ต้องรบกวนใคร

“รับสักหน่อยมั้ยแก พรุ่งนี้ถ้าฉันไปที่บริษัทบอสก็ต้องถามฉันว่าทำไมแกถึงไม่รับโทรศัพท์ ฉันไม่รู้จะตอบบอสยังไงเหมือนกัน”

ครืด ครืด ครืด

“….” โรสสิรินถอนหายใจออกมาอย่างแรง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกไปที่หน้าระเบียงห้อง

“ฮัลโหล มีอะไรนายภากร”

( ทำไมเพิ่งรับสายทำอะไรอยู่ )

“ฉันก็มีงานที่ต้องทำเหมือนกัน ใครจะไปว่างเหมือนนายล่ะ”

( เรื่องของพ่อเธอ เดี๋ยวฉันจะพาออกไปตามหานะ )

“ไม่จำเป็น ก็ฉันบอกแล้วไงว่าให้ส่งที่อยู่ของพ่อฉันมาก็พอ ฉันจะออกไปตามหาพ่อเอง”

( จะกล้าไปเหรอ? ที่นั่นลูกน้องของฉันบอกว่าเป็นสลัมนะ พวกโรคจิตก็เยอะพวกโจรก็เยอะ )

“แล้วไง ฉันต้องกลัวหรอ?” อยู่ที่ฝรั่งเศสเธอเจอมาหนักกว่านี้อีก แค่เอาตัวรอดตอนที่เกิดสถานการณ์คับขัน มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรสำหรับเธออยู่แล้ว

( ไม่กลัวเหรอ ถ้าเธอโดนฉุดเข้าไปฆ่าข่มขืนแล้วไม่มีใครรู้จะทำยังไง ไม่ได้เจอหน้าพ่อแถมไม่ได้กลับไปหาแม่อีก )

“….”

( ถ้างั้นก็ตกลงตามนี้นะ )

“อะ…”

ตู๊ดๆๆๆๆ

ไม่ทันที่เธอจะได้ตอบอะไรกลับไป ปลายสายก็ตัดสายทิ้งไปแล้ว

“บ้าจริงไอ้นายภากร!” โรสสิรินสบถออกมาก่อนจะเดินกลับเข้าไปด้านในห้องตามเดิม

“เรื่องของพ่อแกไปถึงไหนแล้วล่ะยัยโรส” เมื่อเดินเข้าไปในห้องเพื่อนสนิทก็เอ่ยถามขึ้นทันที

“ได้เบาะแสมาบ้างแล้วล่ะ ที่เหลือก็คงต้องเข้าไปตามหาเอง”

“ที่ไหน?”

“เค้าบอกว่าเป็นสลัมเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของพ่อฉัน มีคนบอกว่าเห็นพ่อของฉันเข้าออกอยู่ที่นั่นอยู่บ่อยๆ”

“อ๋อ แล้วแกจะไปเมื่อไหร่?”

“ก็คงต้องแล้วแต่เจ้านายของแกนั่นแหละ บังคับให้ฉันทำตามอยู่ได้ นี่ฉันไม่ใช่ทาสนะเนี่ย” โรสสิรินบ่นให้เพื่อนสนิทฟัง

“บอสเนี่ยนะ!?”

“อืม” เธอพยักหน้าเป็นคำตอบให้กับเพื่อนสาว ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำขึ้นมากิน

“ยัยโรส..”

“หือ?”

“หรือว่าบอสของฉันจะชอบแก”

พรวด!!

“แค่ก แค่ก แค่ก นี่แกพูดอะไรของแกเนี่ย จะไปชอบกันได้ยังไงเล่า”

“มันก็ไม่แน่นะเว้ย บอสของฉันไม่ค่อยตามตื๊อผู้หญิงคนไหนเลย แกเป็นคนแรกเลยนะที่บอสของฉันสนใจมากขนาดนี้” จินตนาเริ่มอธิบายถึงบุคลิกของเจ้านาย เพราะตั้งแต่ที่รู้จักกันมาเจ้านายก็ไม่ได้สนใจผู้หญิงคนไหนเลย ส่วนมากก็แค่ร่วมงานด้วยกัน

“คิดมาก นายนี่กวนตีนจะตายไป แค่อยากจะกวนตีนฉันเล่นแค่นั้นแหละไม่มีอะไรมากหรอก”

“เอ้า!”

“เลิกพูดได้แล้วน่า”

เป้าหมายของเธอในตอนนี้ไม่ได้มามีแฟนหรือหาแฟน แต่เธอมาเพื่อตามหาพ่อโดยเฉพาะ ส่วนเรื่องอื่นตัดทิ้งออกจากชีวิตของเธอไปได้เลย เพราะมันไม่ได้จำเป็นกับเธอมากขนาดนั้น

สองวันต่อมา

ครืด ครืด

“อืม”

( ฉันจอดรถรอเธออยู่ที่หน้าคอนโดนะ รีบลงมาจะได้ไปกัน )

“อือ” ฉันตอบสั้นๆ ก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพายแล้วรีบเดินลงไปด้านล่างทันที

ปึก! ( เสียงปิดประตูรถ )

“เราต้องเดินทางไปพักอยู่ที่นั่นนะ เธอจะพักอยู่ที่บ้านหลังนั้นก็ได้ฉันไม่ได้ว่า มันมีห้องแยกอยู่”

“ทำไมต้องพัก?” ฉันถามกลับเสียงเรียบ

“เธอคิดว่าแค่วันเดียวจะตามหาพ่อของเธอเจอเลยหรือไง แล้วเธอไม่อยู่กับพ่อของเธอก่อนหรอ?”

“….” นั่นสินะฉันลืมคิดถึงข้อนี้ไปเลย จะไปเจอพ่อหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ถ้าเจอฉันก็อยากอยู่กับพ่อที่นั่นนานๆ เหมือนกัน

“เอาไง?”

“อืม พักก็พัก”

ฉันต้องพักอยู่ที่บ้านหลังนั้นเพราะถ้าจะออกไปหาโรงแรมเช่าข้างนอก มันก็ไกลออกมาจากที่นั่นพอสมควรเลย ฉันเหนื่อยกับการเดินทาง

เวลาต่อมา

~ บ้านพักริมทะเล ~

“เธอพักห้องนั้นก็แล้วกันนะ” เขาชี้ไปยังห้องห้องนึงซึ่งได้เนรมิตขึ้นมาใหม่หมดแล้ว แต่ฉันจำได้ดีว่าห้องนี้เป็นห้องที่ฉันนอนอยู่กับแม่ทุกวันหลังจากที่พ่อกับแม่ทะเลาะกัน ทั้งสองก็ไม่นอนด้วยกันอีกเลย

“อืม..”

“ส่วนเรื่องอาหารฉันจะให้ลูกน้องจัดการให้ มันต้องออกไปซื้อตรงร้านอาหารปากทางโน่น”

“อืม ขอบใจ”

ฉันตอบรับเขาก่อนจะถือกระเป๋าสะพายพี่มีเสื้อผ้ามาเพียงสองสามชุดในนั้นเดินเข้าไปในห้อง วันนี้ก็เริ่มเย็นแล้วล่ะคงออกไปตามหาพ่อไม่ทันแล้ว

รู้กันดีอยู่ว่าแถวนี้ตอนกลางคืนมันเปลี่ยวขนาดไหน

ผ่านไปสักพัก

ฉันหยิบรูปของพ่อที่แม่ฉีกออกขึ้นมาดู มันเป็นรูปที่เราถ่ายกันแบบครอบครัว แต่แม่ฉีกรูปพ่อออกไปเหลือแค่เราสองคน แต่ฉันแอบเก็บรูปนี้ไว้โดยที่ไม่ให้แม่รู้

ฉันอยากเก็บเอาไว้เป็นความทรงจำ

“พ่อคะ พ่อไปอยู่ที่ไหน โรสกลับมาหาพ่อแล้วนะคะ” ฉันรู้สึกผิดนะที่ทิ้งพ่อไป แต่ตอนนั้นฉันทำอะไรไม่ได้เลยเพราะตัวเองก็ยังเด็กมาก ทำได้แค่ทำตามคำพูดของแม่ และตอนนั้นพ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักมาก ถึงขั้นทำลายข้าวของในบ้าน แม่กลัวว่าฉันจะได้รับอันตรายก็เลยพาฉันออกมาด้วย

และแม่ก็บอกกับฉันว่า แม่ตัดฉันไม่ได้ แต่แม่ตัดพ่อได้ ตอนนั้นฉันรู้เลยว่าครอบครัวของเรามันไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว

ถึงตอนนี้ฉันก็ได้แต่ภาวนาว่าให้พ่ออยู่สุขสบายดีไม่ได้ลำบากลำบน ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ ร่างกายแข็งแรงดี ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น สิ่งเดียวที่ฉันจะขอมันก็มีแค่นี้แหละ