EP03 ซื้อมาง้อหนูเหรอ!?

วันต่อมา

ศิลาที่เพิ่งเลิกงานเขาก็ตรงกลับมาที่บ้าน ปกติไม่ค่อยจะนอนบ้านหรอกเพราะอยากเป็นส่วนตัว ส่วนมากจะนอนเพนเฮ้าส์มากกว่า เวลามีผู้หญิงจะได้ไม่ให้พ่อแม่เห็น พูดไปงั้น ปกติกินที่คลับเพื่อนแล้วก็จบ แต่เพราะบ้านเงียบเกินไป แม่ไปเฝ้าพ่ออยู่โรงพยาบาล ส่วนเขาก็ขี้เกียดขับรถไกล มานอนบ้ายดีกว่าใกล้บริษัทสุดแล้ว

ช่วงนี้เหนื่อยกับงานมากๆ ผู้หญิงก็ห่างหายไป ไม่รู้ทำไมพ่อคิดจะกินผู้หญิง แต่หัวก็โผล่แต่ยัยเด็กนั่นขึ้นมาทุกครั้งจนเอาไม่ลง ของขาดอยู่แบบนี้แหละ ทำงาน กลับบ้าน นอน ทำงาน วนไปอยู่แบบนี้

 ตึก ตึก ตึก 

"อ้าวลูก ทำไมวันนี้กลับบ้านได้หล่ะเนี่ย" ผู้เป็นมารดาเอ่ยถามบุตรชายของตนอย่างสงสัย ปกติรายนี้ไม่ค่อยจะกลับบ้านเท่าไหร่หรอก หมกตัวอยู่แต่กับงานและเพนเฮ้าส์

"เหนื่อยน่ะครับ ง่วง ไม่อยากขับรถไกล แล้วแม่หละครับทำไมมาอยู่ที่นี่ ไหนบอกผมว่าจะไปนอนเป็นเพื่อนพ่อ" เขาขมวดคิ้วถามอย่างสงสัยกลับไป

"วันนี้หมองดเยี่ยมน่ะ ต้องดูแลพ่ออย่างใกล้ชิด แม่ก็เลยต้องกลับมานอนที่บ้าน ส่วนเรามานี่ก็ดีแล้ว มาให้แม่ถามอะไรด้วยหน่อยสิ" คุณหญิงแพรฟ้าเอ่ยถามบุตรชาย

ลืมบอกไป คุณแม่ของเขาเป็นคนไทย ท่านเจอกับพ่อที่ไทยเพราะพ่อไปคุยธุรกิจที่นั่น แม่เป็นเด็กเสริฟที่โรงแรมเมื่อได้สิบปีก่อน จากนั้นก็เจอกันและก็รักกันจีบกันจนได้แต่งงานนี่แหละ เขาก็เลยเป็นลูกครึ่งไทย - อังกฤษนี่แหละ เทียวไปเทียวมาระหว่างไทยกับอังกฤษอยู่บอยๆ เพราะกลับไปเยี่ยมยายที่อยู่ที่นั่น จะพามาอยู่ด้วยก็ไม่มา ติดบ้าน รักบ้านที่นั่น แต่ก็เข้าใจแหละ ที่นี่ไม่เหมือนที่ไทย ถ้ามาอยู่ถาวรก็ต้องปรับตัวอะไรหลายๆ อย่าง 

"ครับ คุณแม่ว่ามาได้เลย" ตอนนี้นั่งคุยกันอยู่บนโซฟากลางห้องโถงราวกับกำลังจับเข่าคุยกันยังไงยังงั้น 

"ลูกคิดอะไรกับหนูพิกเล็ตรึเปล่าลูก แม่เห็นน้องตามจีบเรามาหลายปีแล้วนะ น้องก็น่ารักนะ เรียบร้อย ไม่มีเรื่องผู้ชายให้เสื่อมเสียชื่อเสียง ที่สำคัญน้องทำงานบ้านเป็นทุกอย่าง ไม่เหมือนกับลูกคุณหนูไฮโซบางคนที่ทำธุรกิจกับเรา แม่พูดตรงๆ เลยนะ แม่อยากได้หนูพิกเล็ตเป็นลูกสะใภ้" แพรฟ้าตัดสินใจพูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการออกมาตรงๆ 

"ครับ.." 

"ครับนี่คือ?" ยิ่งพูดยิ่งขมวดคิ้ว ครับเพื่ออะไร?

"เปล่าครับ ที่ผมครับก็หมายถึงว่าเข้าใจที่แม่พูด แต่ผมคิดกับพิกเล็ตแค่น้องสาวเท่านั้นจริงๆ ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น อีกอย่างพ่อเขาก็ดูเหมือนไม่ชอบหน้าผมด้วย" เขาพูดถึงสิ่งที่คิดออกไปตามความรู้สึกไม่ได้โกหกตัวเอง หลอกตัวเองหรอกมั้ง..

"งั้นเหรอ เป็นแม่แม่ก็คงไม่ชอบแหละ ลูกสาวตัวเองเพียบพร้อมมากขนาดนั้น อนาคตเจอผู้ชายที่ดีแน่นอน แต่มาตามจีบผู้ชายคนเดียวหลายปีมันก็กระไรอยู่แหละ แต่เราก็บอกน้องไปตรงๆ มั้ยหล่ะว่าไม่ได้คิดอะไรกับน้อง แม่สงสารน้อง ไอ้อยากได้เป็นสะใภ้ก็อยากได้อยู่หรอก แต่แม่..." 

"ครับ เอาเป็นว่าผมจะบอกพิกเล็ตเอง ตอนนี้ผมง่วงมาก ขอตัวนะครับ" เขาตัดบท รู้สึกระคายหูกับคำพูดมารดาแปลกๆ มันรู้สึกคันยุบยิบในหัวใจตัวเองจนน่าหงุดหงิด

"จ้ะลูก ไปอาบน้ำนอนเถอะ" แพรฟ้ายกยิ้มบางๆ พร้อมกับแอบกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเป็นไปตามคาด จากนั้นก็ยกมือถือมากดส่งข้อความหาใครบางคน 

Phaerfa : แม่บอกให้แล้วนะลูก หนูไปจัดการต่อเองนะจ๊ะ

Piglet : ขอบคุณค่ะคุณป้า ไว้พิกเล็ตจะหาเวลาไปเยี่ยมนะคะ แล้วหนูก็ขอให้คุณลุงหายป่วยไวๆ นะคะ 

Phaerfa : จ้ะ

อีกด้าน

"ไม่ได้ให้มันรู้ไป!" พิกเล็ตเอ่ยด้วยแววตามาดมั่น ถ้าเข้าทางลูกเสือแล้วมันช้า เข้าทางแม่เลยแล้วกัน! 

.

ศิลาที่เปิดประตูเข้ามาในห้องนอน สิ่งแรกที่เขาตรงไปก็คือเตียงนอน รู้สึกเหนื่อย ปวดหลังมากๆ นั่งทำงานนาน แม้ว่าเก้าอี้ทำงานจะทำพิเศษมาดีแค่ไหนก็เถอะ มันก็ไม่สู้กับการนอนบนเตียงนุ่มๆ อยู่ดี 

"ทำงานจนลืมชาร์จแบตมือถือเลยเหรอวะ" เขาบ่นพึมพำเมื่อหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท พอจะเปิดเครื่องก็พบว่าแบตหมด ไม่รู้ว่าหมดตั้งแต่ตอนไหน วันนั้นยังคุยกับ...

"ป่านนี้คงงอนไปไหนต่อไหนแล้วมั้ง.." เขาบ่นพึมพำเมื่อนึกได้ว่าลืมตอบข้อความยัยเด็กดื้อพิกเล็ต ป่านนี้คงงอนตุ๊บป่อง ขี้เกียดหาซื้อตุ๊กตากับขนมไปง้อ ก็ว่าปกติป่านนี้คงวิ่งแจ้นเอาข้าวมาส่งถึงที่ เขาก็อุตส่าห์รอทั้งวัน ให้ตายเถอะ! แล้วจะนึกถึงจะรอเด็กนั่นทำไมเนี่ย เป็นเอามากแล้วเรา สงสัยทำงานจนเบลอๆ เพ้อหาเด็กนั่นเฉยเลย

เขาเลิกคิดถึงเรื่องเธอ จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องแต่งตัวถอดเสื้อผ้าเตรียมไปอาบน้ำเข้านอน เขาเชื่อว่าเด็กนั่นก็คงมาหาเขาถึงบริษัทถึงที่นั่นแหละ งอนได้ไม่นานหรอก 

แต่...

Line ไอ้เพื่อนชั่ว!

Sila : ไอ้ม่อน 

ไซม่อนคนคูล : มีอะไรรับใช้ครับคุณเจ้านาย

Sila : กวนตีน

ไซม่อนคนคูล : แล้วมึงมีเรื่องอะไร?

Sila : พรุ่งนี้ไปหาซื้อตุ๊กตากับขนมเค้กของหวานอะไรก็ได้ เอามาเยอะๆ ยิ่งดี แค่นี้แหละกูจะนอน

ไซม่อนคนคูล : เหอะ ปากบอกไม่คิดอะไร แต่ก็รีบหาซื้อของมาง้อเด็ก กูเห็นอนาคตมึงลอยมาแต่ไกลเลยครับ!!

Sila : กวนตีน จะเอามั้ยเงินเดือน?

ไซม่อนคนคูล : ขอโทษครับบบ!!

เช้าวันต่อมา

แกร๊ก! 

"ศิลาาาา หนูมาแล้วววค่าา" เสียงหวานดังขึ้นมาเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้อง สายตาเหลือบมองหาเจ้าของห้องที่ตอนนี้นั่งทำงานอยู่ แต่ไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมามองเธอเลยแม้แต่นิดเดียว!

"เงียบหน่อย ไม่เห็นรึไงว่าทำงานอยู่" 

"กรี๊ดดด! ซื้อมาง้อหนูเหรอคะ!?" ใบหน้าหวานยกยิ้มดีใจและรีบวางอาหารที่ทำมาบนโต๊ะทันทีเมื่อเห็นของที่ตัวเองชอบวางเรียงรายไว้อยู่บนโซฟา

"ซื้อมาให้หมาแถวนี้มั้ง" เสียงราบเรียบเอ่ย โดยไม่รู้ตัวว่าตัวเองเผลอยิ้มไปกับความน่ารักของเธอ

"ปากร้ายยย แต่ งื้อขอบคุณมากๆ นะคะคนน่ารักของหนู" เธอเอ่ยขอบคุณ ตุ๊กตาหมีแคร์แบร์ลิมิเต็ดอิดิชั่นที่สั่งทำมาโดยเฉพาะตัวเดียวในโลก ราคาหลักแสนแน่ๆ และขนมเค้ก ของหวานร้านดังที่ต้องจองและสั่งทำบางเมนูเกือบเดือน แต่เขาก็หามาให้เธอได้ในทันที คิดได้ดังนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปกอดและนั่งบนตักของเขาทันที ซึ่งเขาก็ไม่ได้ผลักเธอออก แถมยังประคองเธอไว้ไม่ให้ตกอยู่ด้วย 

นี่เหรออาการของคนไม่มีใจ!! เธอจีบมาตั้งนาน ใช้ความน่ารักของเธอตก ไม่ชอบเธอก็ให้มันรู้ไป! 

"จุ๊บ! จุ๊บ!" เธอไล่จูบใบหน้าเขาเพื่อขอบคุณ แน่นอนว่าเขาคงชินไปแล้วแหละกับการกระทำที่ฉวยโอกาสของเธอ 

"เป็นเป็นเด็กเป็นเล็กจูบผู้ชายก่อนได้ยังไง?" พูดไปงั้น แต่ทว่าก็ไม่ได้คิดจะว่าเธอจริงๆ แต่กลับชอบที่เธอเข้ามาคลอเคลียเขามากกว่า ไม่รู้ทำไม แปลกมั้ยหล่ะ?