EP02 น้อยใจ

@คฤหาสน์เดวิน

"สงสัยยัยหนูจะกลับมาแล้ว" อันดาที่ยังไม่นอนเพราะรอคอยลูกสาวก็รีบผุดลุกขึ้นจากโซฟากลางห้องโถงรับแขกเพื่อเดินไปรับพิกเล็ตที่เพิ่งมาถึงที่บ้าน 

"กลับมากับใคร?" เสียงราบเรียบของเดวินเอ่ย จากนั้นก็เดินตามหลังภรรยามาติดๆ 

"อ้าว นึกว่าใคร ตาศินี่เอง" อันดาที่เห็นว่าใครเป็นคนมาส่งลูกสาวก็โล่งใจลงและเลิกสงสัย ก่อนจะเดินไปรับลูกสาวเข้ามาในบ้าน เพราะตอนนี้ยืนรออยู่หน้าประตูบ้านใหญ่

"เมารึเปล่า" เดวินเอ่ยถาม พรางสำรวจมองดูหนุ่มสาวอย่างจำผิด เผื่อว่าพิกเล็ตจะเมาแล้วทำอะไรไม่งาม

"ไม่ค่ะ พิกเล็ตไม่ได้เมา" เธอเอ่ย แล้วเดินเข้าไปจับแขนมารดาด้วยความเคยชิน 

"แล้วนี่มาด้วยกันได้ยังไงหล่ะเรา เข้ามาในบ้านก่อนมา ขับรถมาค่ำๆ มืดๆ พักก่อนค่อยกลับดีกว่านะลูก" อันดาเอ่ยด้วยความหวังดี ทว่าผู้เป็นสามีพูดแทรกขึ้นเสียก่อน 

"ค่ำมืดแล้วให้ศิลาเค้ากลับไปเถอะ ขอบใจที่มาส่งน้อง ไปลูกเข้าบ้านไปอาบน้ำเข้านอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปเรียน" เดวินตัดบท พร้อมกับเรียกลูกสาวเข้าไปในบ้าน เพราะเขาก็ไม่ค่อยจะปลื้มเด็กนี่เท่าไหร่ ผู้ชายแบบนี้ ผู้หญิงคงมีเยอะแน่นอน เขาไม่อยากให้พิกเล็ตเสียใจกับอะไรแบบนี้ บอกกี่ทีก็ไมเคยจะฟัง นี่ถ้าไม่ติดว่ารู้จักกับครอบครัวเด็กนั่น ป่านนี้คงสั่งห้ามพิกเล็ตเข้าใกล้มันแล้ว 

"เอ่อ น้าขอโทษด้วยนะลูกที่คุณอาเค้าเสียมารยาท พอดีว่าเป็นห่วงน้องไปหน่อยน่ะ" อันดาบอกกับเด็กหนุ่มเพื่อไม่เป็นการเสียมารยาท

"ไม่เป็นไรครับ งั้นผมไม่รบกวนแล้ว ผมขอกลับบ้านก่อนนะครับ สวัสดีครับ" มาเฟียหนุ่มยกมือไหว้ผู้ใหญ่ก่อนกลับ จากนั้นก็กลับขึ้นไปนั่งบนรถ

"จ้ะ ขับรถดีๆ นะลูก" 

 .

"ไปเจอกันได้ยังไง แล้วลูกน้องแด๊ดไปไหน" ตอนนี้เดวินยืนกอดอกสอบสวนลูกสาวราวกับนักโทษด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ซึ่งพิกเล็ตก็นั่งหน้าสลดหน้าหดเหลือสองนิ้ว

"อย่าไปสอบสวนลูกนักเลยค่ะ นานๆ เองที่ลูกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอก คุณควรให้ลูกไปเรียนรู้สิ่งต่างๆ ภายนอกบ้างนะคะ เพราะเราเองก็ไม่ได้จะอยู่กับลูกตลอดไปนะ ยังไงสักวันพิกเล็ตก็ต้องมีคนรัก มีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนเราไงคะ" อันดาพยายามพูดกับผู้เป็นสามีเสียงอ่อน พร้อมกับส่งสายตาให้ลูกสาวรีบขึ้นห้องไปนอน

"ให้ท้ายกันตลอด ผมไม่อยากให้ลูกไปใกล้เด็กนั่น ดูก็รู้ว่าเด็กนั่นผู้หญิงคนเยอะแยะ ถ้าให้พิกเล็ตไปอยู่กับมัน สักวันคงเสียใจ ไม่รู้แหละ ผมไม่ยอมให้ลูกรักมัน คนที่ดีกว่ามันมีตั้งเยอะ" พูดจบก็เดินหนีภรรยาขึ้นห้องนอนไปอีกคน 

เธอเองก็เข้าใจแหละ ตอนแรกที่เราสองคนอายุยี่สิบย่างสามสบ รักกันใหม่ๆ สร้างครอบครัวกัน ความคิดก็ต่างกันไปแต่ละช่วงอายุ และยิ่งเปลี่ยนสถานะมาเป็นพ่อแม่คน ก็เลยนิสัยและความคิดเปลี่ยนไปตามกาลเวลาเพราะความห่วงใยและความรักที่มีต่อลูก

.

"ตื่นมาทำไมตอนนี้ เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมไม่นอน" พิกเล็ตที่เดินขึ้นบรรไดมา ก็พบกับน้องชายอย่าง ราฟาเอล หรือว่า ราฟ ที่กำลังเดินง่วงๆ ออกมาจากห้องนอนข้างๆ กับเธอ

"หิว" สั้นๆ จากนั้นก็เดินผ่านผู้เป็นพี่สาวไปด้วยใบหน้าที่เย็นชาและบอกบุญไม่รับ 

ราฟเป็นแบบนี้มาตั้งแต่โตขึ้นอายุ 12 จนตอนนี้ 14 แต่ที่เป็นไม่ใช่อาการของเด็กที่มีปัญหาหรอก แต่เพราะโลกส่วนตัวสูงมาก พูดน้อยเย็นชา พูดแทบนับคำได้ ใบหน้านี่เหวี่ยงราวกับผู้หญิง ซึ่งเธอก็ชินแล้วแหละ

แกร๊ก! 

พิกเล็ตนั่งลงบนเตียงด้วยรอยยิ้ม เมื่อนึกถึงช่วงที่นั่งรถมาด้วยกันกับศิลา อยากหยุดเวลาอยู่ด้วยกันนานๆ แต่ทำไม่ได้เพราะผู้เป็นพ่อไม่ชอบศิลา เธอสัมผัสได้ 

Piglet : ถึงบ้านรึยังคะ 

เธอส่งข้อความไปหาเขาด้วยใจที่จดจ่อ เธออยากรู้ว่าเขาถึงบ้านรึยัง เฮ้อ คิดถึงจัง

Sila : อืม 

ตอบมาแค่นี้จริงหรอ...

จากที่ยิ้ม ตอนนี้หุบยิ้มลงในทันควัน 

Piglet : พรุ่งนี้ศิลาไปทำงานมั้ย หนูไปหาได้รึเปล่า..

ไม่ตอบสินะ น่าน้อยใจชะมัด ไม่ได้ๆๆ เธอจะยอมแพ้แบบนี้ไม่ได้พิกเล็ต เป็นแบบนี้มาตั้งหลายปี แค่นี้จิบๆ เธอนั่งรอสักพักเขาอ่านแต่ไม่ได้ตอบ สุดท้ายก็หนีไปอาบน้ำนอนเพราะแอบน้อยใจอยู่คนเดียว 

เช้าวันต่อมา

@UNIVERSITY OF OXFORD

"นี่ ทำไมหน้าตาไม่สดชื่นจังเลย" ลอร่าเอ่ยถามเพื่อนสาวด้วยความอยากรู้ เพราะวันนี้พิกเล็ตแปลกไป เงียบๆ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา หน้าตาไม่สดใสเหมือนปกติ 

"เปล่าหรอก นอนดึกน่ะ แล้วนี่พวกแกทำไงให้ตื่นเช้าได้แบบนี้ เมื่อคืนก็เห็นดื่มกันอยู่สองคน" คราวนี้เธอเป็นฝ่ายเปลี่ยนไปถามเพื่อนๆ ทั้งสองกลับไปบ้าง

"ก็แทบลุกไม่ไหวนั่นแหละ แต่เสียงสวรรค์ปลุก" เสียงสวรรค์ที่ว่าก็ผู้เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดนั่นแหละ ยิ่งได้ยินเสียงร้องปลูกนะ ไม่อยากตื่นก็ต้องตื่นกันทั้งนั้นแหละ

หลังจากเลิกเรียน เธอเองก็ตรงกลับไปที่บ้านและไม่ได้แวะไปไหนอีกเลย เธอน้อยใจมากๆ ปกติเขาไม่เคยอ่านที่จะไม่ตอบเธอแบบนี้เลย อย่างน้อยเขาก็ตอบกลับมาบ้าง ถึงแม้ว่ามันจะสั้นก็ตาม 

"เหอะ! ไม่คิดจะตอบกลับมาเลยสินะ" เธอพึมพำอย่างน้อยใจ นอนรอข้อความของเขาตั้งนาน 

.

ศิลาที่กำลังนั่งเคลียร์งานหัวแทบหมุน เขาเองก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะตอนนี้งานรัดตัวเอามากๆ เมื่อวานนี้บิดาจู่ๆ ก็อาการกำเริบและรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลเพราะโรคหัวใจนั่นแหละ อาทิตย์หน้าก็ต้องผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจแล้ว และต้องลุ้นเอามากๆ ว่าจะเป็นยังไง เขาจึงต้องกลายมาทำงานสองทาง งานตัวเองและธุรกิจครอบครัวที่ทำมาตั้งแต่สมัยปู่ย่าตายาย ไม่ได้สนใจอะไรไปมากกว่างาน จนแทบลืมไปเลยว่ามีใครบางคนรอคอยข้อความของเขาอยู่...