Chapter 6 ยังคงปกป้องเธอ

Chapter 6

ยังคงปกป้องเธอ

พึ่บ

“อ๊ะ...โอบ”

ฉันคงไม่อับโชคจนเกินไปเพราะคนที่เข้ามาช่วยฉันเอาไว้คือโอบอ้อม

“เป็นอะไรรึเปล่า?”

ไม่รู้ว่าคิดไปเองมั้ย แต่ในเสี้ยวนึงฉันเห็นแววตาอบอุ่นและแสนดีของโอบอ้อมคนเดิม คนที่เป็นแฟนฉันตอนสมัยมัธยมปลาย

“มะ ไม่เป็นอะไร

ฉันตอบออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ไม่คิดว่าโอบอ้อมจะเข้ามาช่วยอย่างนี้ ส่วนยัยจีมี่ที่ยืนอยู่ข้างๆก็ได้แต่มองฉันสลับไปมากับโอบอ้อม

เมื่อเห็นว่าไม่เป็นอะไรแล้วเขาก็ปล่อยฉันออกจากอ้อมแขนและแน่นอนว่าการกระทำนี้ก็อยู่ในสายตาของเพื่อนร่วมคลาสที่อยู่กลุ่มสองด้วยเหมือนกัน

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว...งั้นก็ไปกันต่อดีกว่า”

โอบอ้อมปล่อยตัวฉันออกแล้วพาเดินชมเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนหัวใจดวงน้อยของฉันก็เดินได้แต่เต้นตึกตักกับตัวเอง

ทำไมต้องเต้นแรงด้วยนะหัวใจไม่รักดีเอ๊ย...

“มึงไหวไหมเนี่ย...โอเคใช่ไหม?”

จีมี่เมื่อเห็นว่าฉันยังตั้งสติไม่ค่อยได้ใช้ศอกกระทุ้งเข้าที่สีข้างแล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“กูโอเค...ไปต่อเถอะมึง”

พูดให้เพื่อนคลายกังวลก่อนที่จะเดินตามหลังโอบอ้อมต่อไป ฉันได้แต่จ้องมองเขาจากทางด้านหลังไม่กล้าที่จะทำอะไรมากกว่านี้

เดินชมนิทรรศการกันเสร็จก็ถึงเวลารวมตัวกันกลับมามหาวิทยาลัย

กลับมาถึงมหาวิทยาลัยฉันก็โบกมือลากับจีมี่เพื่อนรักและเตรียมตัวจะเดินกลับหอในแต่แล้วก็โดนกระชากข้อมือเล็กให้หันไปชนเข้ากับแผงอกกำยำ

“ออกัส...มาทำไมอีกเนี่ย

ฉันคิดว่าตัวเองพูดชัดเจนแล้วนะว่าฉันจะไม่กลับไปยุ่งกับออกัสอีกในสถานะนั้น

“ได้ข่าวว่าไปที่มหาวิทยาลัยเอเอมาเหรอ”

“ใช่ อาจารย์พาไปเพราะเป็นส่วนหนึ่งของรายวิชาที่ลงทะเบียนเรียน มีอะไรรึเปล่า?”

“ได้เจอไอ้โอบมั้ย”

เจอคำถามนั้นของออกัสยิงตรงฉันก็นิ่งไปในทันที ทำไมต้องถามถึงโอบอ้อมด้วยนะ

“เจอ...ทำไม?”

“หึ กะอยู่แล้วว่าต้องเจอมัน...มันเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยนั้นแถมยังเรียนวิศวะโยธาเหมือนเธอด้วยนี่”

“ก็ทำไมล่ะ”

ฉันเชิดหน้าสู้แม้จะแอบแปลกใจว่าออกัสรู้ได้ยังไง แต่ก็คงไม่แปลกหรอกเพราะออกัสมีทั้งเงินและพรรคพวกการที่จะตามสืบเรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องยาก

ในเมื่อฉันกับออกัสก็ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว แล้วจะมาหึงหวงฉันทำไมกันนะ

“อย่าหวังเลยนะว่าเลิกกับฉันไปแล้วจะได้ไปเสวยสุขคบกับไอ้นั่นน่ะ ฉันไม่ยอมให้เธอกลับไปคบกับมันง่ายๆหรอกนะแสนดี”

“จะอะไรก็แล้วแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของนายออกัส...แล้วก็เลิกเรียกชื่อเก่าฉันสักที บอกแล้วไงว่าให้เรียกว่าแซนดี้”

ชักจะสงสัยละว่าทุกคนเป็นอะไรกับชื่อเก่าฉันนักหนา บอกว่าให้เรียกแซนดี้แซนดี้ก็เรียกว่าแสนดีกันอยู่นั่นแหละ เฮ้อ

“ฉันจะไม่มีวันยอมให้มันคบกับเธอ”

“งั้นก็เสียใจด้วยนะกัส...”

ฉันต้องตัดความหวังของออกัสให้มากที่สุด จะพยายามไม่ให้ออกัสมายุ่งกับฉันมากกว่านี้อีกแล้วเพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาฉันก็เสียช่วงเวลาวัยรุ่นให้กับออกัสไปมากพอแล้ว

“เสียใจอะไร...เธอกำลังจะสื่ออะไร”

“ฉันกับโอบอ้อมเราได้กันแล้ว”

“!?”

ออกัสเบิกตาโพลงโตแล้วมองหน้าฉันพร้อมกับเร่งจังหวะบีบมือเข้าที่แขนเล็กให้แรงมากยิ่งขึ้นด้วยความโกรธ

“ได้ยินแล้วใช่ไหม...ฉันได้กับโอบแล้ว”

“เหอะๆ ทุเรศชิบ...นี่เธอ ทำลงไปได้ยังไงวะ”

ออกัสพูดเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ฉันพูด

“นายจะได้เลิกยุ่งกับฉันสักทีไง...ฉันไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์ผุดผ่องที่คู่ควรกับนายหรอกนะออกัส ฉันกับโอบเรามีอะไรกันแล้ว”

“เลิกกับฉันได้แป๊บเดียวเธอก็ไม่เอากับมันเลยเนี่ยนะ ทำไมทีกับฉันเธอไม่ง่ายอย่างงี้บ้างวะแซนดี้”

ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะตอบออกัสยังไง รู้แค่ว่าคนที่มันไม่ใช่ก็คือไม่ใช่

“อย่าถามอะไรให้มากความเลย...กลับคอนโดของนายไปได้แล้ว”

“ไม่ ฉันจะอยู่ตรงนี้จนกว่าเธอจะตอบว่าทำไมไปเอากับมันได้ แต่คบกับฉันมาตั้งหลายปีแม้แต่แขนยังไม่อยากจะให้จับ”

“ก็เพราะว่าไม่รักไง! ไม่รักก็คือไม่รักอะกัส มันไม่เห็นจะต้องมีเหตุผลอะไรเลย”

ฉันพูดด้วยความโมโหเมื่อออกัสพูดไม่รู้เรื่องและไม่เข้าใจที่ฉันจะสื่อ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีอะไรกับโอบด้วยความเต็มใจแต่ก็ยอมรับเลยว่าฉันมอบมันให้กับโอบอ้อมได้ง่ายดายกว่าออกัส เพราะใจมันยังมีเยื่อใยให้

“แม่งโคตรใจร้าย เธอแม่งโคตรใจร้ายเลยว่ะแซนดี้ทำกันได้ลงคอทั้งที่รู้ว่าฉันก็รักเธอขนาดนี้”

“ก็คนมันไม่ได้รัก...เพราะฉะนั้นเลิกยุ่งได้แล้ว”

“อย่าหวังเลยว่าจะปล่อยให้เธอลอยนวลไปกับมันง่ายๆ”

“โอ้ยเจ็บนะ...นายจะทำอะไรอ่ะออกัส”

ฉันโวยวายเสียงดังเมื่อออกัสบีบแขนฉันแรงกว่าเดิมแถมยังฉุดกระชากลากถูให้ฉันเดินไปยังลานจอดรถ

“เอากับมันมาเมื่อคืนใช่ไหม...ได้ งั้นคืนนี้ฉันจะเอาเธอบ้างเอาให้สาสมกับที่เปย์มาหลายปีแต่ไม่เคยได้เลย”

“ปล่อยนะกัส! อย่าทำบ้าๆแบบนี้นะ”

ฉันพยายามสะบัดแขนให้หลุดออกัสแต่ก็ไม่เป็นผลเลยเพราะแรงเขามากกว่าฉัน ร่างสูงผลักฉันเข้าไปที่ประตูฝั่งเบาะข้างคนขับ ฉันพยายามจะเปิดประตูหนีออกแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะออกัสในตอนนี้รีบขึ้นมาแล้วออกรถในทันที

“ปล่อยฉันไปนะกัส อย่าทำแบบนี้นะ”

ฉันโวยวายลั่นเสียงดังพร้อมกับรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพยายามจะติดต่อหาจีมี่เพื่อนรัก

ปั้กก

แต่ก็โดนปัดตกจนโทรศัพท์จอแตกร้าว

“กัส ทำอย่างนี้กับโทรศัพท์ฉันได้ยังไง”

“ทำไมจะทำไม่ได้ในเมื่อโทรศัพท์เครื่องนี้ฉันก็เป็นคนซื้อให้เธอ ต่อให้ฉันจะเอาหินมาทุบหรือจะโยนทิ้งก็สิทธิ์ของฉันทั้งนั้น”

“นายมันบ้า...บ้าที่สุดเลยอ่ะ”

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพยายามจะติดต่อเพื่อนแต่ก็พบว่าทัชสกรีนไม่ไปแล้วเนื่องจากจอแตกร้าวไปหมด แย่จริง ช่วงนี้เงินก็ยิ่งไม่ค่อยอยู่ด้วยสิแล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนไปซ่อมหรือซื้อเครื่องใหม่ล่ะ ฮืออ

งานที่ผับก็ไม่ได้ไปทำแล้วเพราะกลัวว่าจะเจอโอบอ้อมอีกเพราะฉะนั้นช่วงนี้ฉันจึงยังว่างงาน คิดว่าเดี๋ยวอะไรโล่งๆคงจะไปสมัครงานพาร์ทไทม์ร้านอาหารทั่วไปแต่ก็ยังต้องมาตามหนีออกัสอยู่อย่างนี้อีก เมื่อไหร่ชีวิตฉันจะสงบสุขล่ะเนี่ย

“ก็ที่บ้าก็บ้ารักเธอนี่แหละ...ถ้าไม่รักก็คงไม่บ้าแบบนี้”

“ตั้งสติสิกัส...ยังมีคนมากมายที่พร้อมจะเข้าหานายนะ”

ฉันพยายามเตือนสติออกัสพร้อมยื่นมือเล็กจับเข้าที่แขนแกร่งซึ่งกำลังจับพวงมาลัยเอาไว้มั่นพร้อมกับเหยียบคันเร่งไปที่ร้อยแปดสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงทำเอาฉันใจหวิว

“กัส!! ขับเร็วไปแล้วนะ ตั้งสติหน่อยสิออกัส!”

ฉันนั่งไปกุมพระในใจไปจนกระทั่งถึงคอนโดของออกัสสักที คอนโดนี้ฉันไม่ได้มาเหยียบสักพักแล้วตั้งแต่ขึ้นปีสามเทอมสองมาฉันก็อยู่หอในของมหาวิทยาลัยมาโดยตลอด

“ไม่นะ...ฉันไม่ขึ้นไปนะ”

ฉันไม่อยากขึ้นไปข้างบนเพราะรู้ว่าถ้าหากขึ้นไปคืนนี้ฉันไม่รอดแน่ คงจะต้องตกเป็นของออกัส

“ไม่ขึ้นก็ต้องขึ้น!”

ออกัสเปิดประตูและลากฉันลงมาจากรถพร้อมฉุดกระชากลากถูจะพาขึ้นไปยังคอนโดจนกระทั่งมาถึงคอนโดชั้นที่ออกัสอาศัยอยู่

“ปล่อยฉันนะปล่อย! ช่วยด้วย !!”

ฉันเห็นคู่รักนักศึกษาคู่หนึ่งเดินผ่านมาพอดี น่าจะเป็นคนที่พักอาศัยอยู่ชั้นนี้

“เอ่อ...มีอะไรกันรึเปล่าคะ?”

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งในชุดนักศึกษาหน้าตาดูน่ารักเอ่ยถามขึ้นโดยที่เธอคนนั้นถูกผลักไปอยู่ด้านหลังและผู้ชายที่ใส่เสื้อช็อปสีแดงก็เดินขึ้นหน้ามาแทน คงจะเป็นแฟนกัน

“ไม่มีอะไร...ถอยไป”

ออกัสตอบปัดแล้วพยายามจะดึงลากแขนฉันแต่ก็มีคนมาขัดขวางซึ่งก็คือผู้ชายใส่เสื้อช็อปสีแดงคนนั้น

แต่เอ๊ะ...ฉันรู้สึกคุ้นหน้าผู้ชายคนนี้มากเลยแหละ อ๊ะ นี่มันผู้ชายที่ชื่อคีย์ที่เจอกันเมื่อตอนกลางวันนี่นา เพื่อนของโอบอ้อม

“อะไรวะ...พูดกับแฟนกูให้มันดีๆหน่อย”

แหม น่ารักจังเลย...คลั่งรักแฟนจังเลยผู้ชายคนนี้ แต่เดี๋ยวสิยัยแซนดี้! นี่ไม่ใช่เวลาที่ฉันจะมัวแต่มามองคู่รักโรแมนติกกันนะ ตอนนี้ฉันกำลังโดนออกัสฉุดกระชากลากถูเข้าห้องไปทำมิดีมิร้าย

“ช่วยด้วยค่ะช่วยฉันด้วย ผู้ชายคนนี้จะลากฉันเข้าไปในห้อง”

“แซนดี้!”

ดูท่าออกัสจะโกรธฉันมากเมื่อฉันร้องขอความช่วยเหลือจากผู้ชายคนนี้

“ทำอะไรมึง? นี่จะข่มขืนผู้หญิงอ่อ?”

ผู้ชายที่ชื่อคีย์ขมวดคิ้วมุ่นและทำท่าเหมือนจะเข้ามาวางหมัดกับออกัส

“พะ พี่คีย์ ใจเย็นๆนะคะ”

ผู้หญิงในชุดนักศึกษาตัวเล็กน่ารักถักเปียสองข้างจับแขนของผู้ชายคนนั้นเอาไว้ ดูท่าว่าจะเป็นแฟนกันน่ะนะ

“ไม่ใช่...โถ่เว้ย!!”

ออกัสปล่อยมือจากฉันพร้อมสบถออกมาแล้วใช้มือหนาชกเข้าที่ผนังข้างห้องของใครสักคนด้วยความโมโห

หยาบคายชะมัดไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย!

ได้ทีเผลอฉันรีบวิ่งเข้าไปหลบหลังน้องผู้หญิงคนนั้น ดูท่าน่าจะเป็นรุ่นน้องอ่ะนะให้เดาคงจะอยู่ปีหนึ่งเพราะหน้ายังเด็กอยู่มาก

“ทุเรศชิบ คิดจะขืนใจผู้หญิง”

“พี่คีย์คะ...รีบเข้าห้องหนูก่อนดีกว่าค่ะ”

ผู้หญิงคนนี้ที่น่าจะเป็นแฟนคนชื่อคีย์จับแขนฉันแล้วก็กระชากให้เดินเข้าห้องเธอไปพร้อมกับเรียกแฟนของเธอให้เดินเข้ามาด้วย

“เป็นอะไรรึเปล่าคะ? โดนผู้ชายคนนั้นทำร้ายตรงไหนไหม?”

น้องผู้หญิงให้ฉันเข้ามานั่งในห้องของเธอโดยให้นั่งอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธกลัวว่าจะทำให้คนอื่นเป็นห่วง

“ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ ขอบคุณนะที่ช่วยชีวิตเอาไว้”

รู้สึกขอบคุณจากใจจริงๆ น้องยังอุตส่าห์ใจดีให้ฉันเข้ามาในห้องด้วย

“ไอ้ห่านั่นแม่งโคตรหยาบคายเลย รินต้องอยู่ให้ห่างเลยนะจากคนนิสัยแบบนั้นน่ะ”

ผู้ชายชื่อคีย์เดินเข้ามาอย่างหัวเสียพร้อมกับมาประชิดตัวแฟนสาวและยกมือขึ้นลูบหัวอย่างเอ็นดู

“ปกติก็ไม่ค่อยจะได้ไปเจอผู้ชายที่ไหนอยู่แล้วค่ะ”

“ดีแล้ว เอ๊ะ...นี่เธอเมื่อตอนกลางวัน”

คีย์มองหน้าฉันแล้วพูดขึ้นมาพร้อมกับชี้หน้า น้องผู้หญิงที่ชื่อรินมองหน้าฉันสลับไปมากับแฟนตัวเอง

“พี่คีย์รู้จักเหรอคะ?”

“อืม...เจอเมื่อตอนกลางวัน คนรู้จักไอ้โอบ”

“อ๋อ เพื่อนพี่โอบนี่เอง...พอดีเลยค่ะ พี่โอบกำลังจะมาที่นี่พอดี”

“ฮะ! อะไรนะคะ!?”

หนีออกัสปะทะโอบอ้อมงั้นเหรอ ตายล่ะนังแซนดี้!

“เอ่อ พี่โอบกำลังจะมาที่นี่ค่ะ พอดีเห็นว่าลืมของไว้ห้องพี่คีย์”

“งะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณทั้งสองมากเลยนะที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้”

“อ้าว เดี๋ยวสิคะ...เดี๋ยวหนูเดินไปส่งข้างล่างดีกว่านะ กลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะย้อนกลับมาทำร้ายพี่อีก”

น้องรินพูดด้วยความเป็นห่วง น่ารักจังเลยอะน้แงคนนี้...ไม่แปลกใจที่คีย์เพื่อนของโอบอ้อมจะคลั่งรักได้ขนาดนี้

“เกรงใจจังเลย แค่ช่วยพี่เอาไว้ก็เกรงใจมากแล้ว...”

“ตัวแค่เนี้ยทำเป็นห่วงคนอื่น จะไปปกป้องใครเขาได้ หืม?”

“พี่คีย์อ่า..”

ป้าบ!

มือเล็กของน้องรินยกขึ้นตีเข้าที่บ่าของคีย์เบาๆ แหม แล้วนี่มันใช่เวลาที่ฉันจะต้องมาทนเห็นซีนสวีตของคู่รักมั้ยเนี่ย

“ปะๆ เดี๋ยวพี่ไปด้วย เดินไปส่ง เอ่อ เธอชื่ออะไรนะ?”

“แซนดี้จ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักทั้งสองคนนะ”

“อ่า โอเค ฉันชื่อคีย์ นี่แฟนชื่อรินอยู่ปีหนึ่ง”

แนะนำตัวกันเสร็จสรรพทั้งสองคนก็พาฉันเดินลงมาชั้นล่างเพื่อจะส่งขึ้นแท็กซี่

แต่แล้วก็เจอเข้ากับ...

“พี่โอบ! มาพอดีเลย!”

น้องรินยิ้มกว้างโบกมือให้โอบอ้อม ฉันหันไปมองเขาที่เดินยิ้มกว้างอย่างอ่อนโยนเข้ามาหาน้องรินกับคีย์ ในตอนนี้รอยยิ้มของเขาเหมือนกับสมัยมัธยมที่เรารักกันใหม่ๆเลย

แต่ฉันไม่เคยเห็นโอบอ้อมยิ้มให้ฉันแบบนี้นานแล้วล่ะ

“ไงยัยริน ไอ้คีย์ อารมณ์ดีกันมาเชียวมึง”

เห็นน้องรินยิ้มร่าก็เอ่ยทักทายอย่างสุภาพ ตอนนี้เขายังไม่ทันสังเกตเห็นฉัน

“พี่โอบ...พอดีว่าพวกเราบังเอิญเจอเพื่อนพี่โอบค่ะ”

“หืม? ใคร?”

สายตาคู่นั้นหันมาปะทะกับฉัน จากในเสี้ยววินาทีแรกที่มีความอบอุ่นกลับแปรเปลี่ยนมาเป็นสายตาเย็นชาที่ไร้ซึ่งความรู้สึก

“แซนดี้...”

“เอ่อ..” ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดทักทายอะไรออกไป

“มาทำอะไรที่นี่?”

น้ำเสียงดุเอ่ยถาม

“เปล่า...ไม่ได้มาทำอะไร ฉันขอตัวกลับก่อนดีกว่านะทุกคน”

ฉันรีบเอ่ยบอกทั้งสองคนแล้วหันมามองหน้าโอบอ้อมก่อนที่ตั้งท่าจะรีบเดินออกมาจากตรงนั้นแต่ก็โดนมือหนาจับเข้าที่แขนเล็กไม่ให้เดินหนีไปไหน

“เดี๋ยวไปส่ง”

“อ้าว แล้วที่ว่าจะขึ้นไปเอาของห้องพี่คีย์นี่จะขึ้นไปไหมคะเนี่ย”

“ไม่ไปแล้วล่ะ ไว้พรุ่งนี้มึงเอาไปให้กูที่มหาลัยแล้วกันนะคีย์”

”เออ โอเคมึงไว้เจอกัน”

ว่าแล้วคีย์ก็เดินโอบไหล่น้องรินเข้าไปในคอนโดอีกครั้งทิ้งให้ฉันต้องอยู่กับโอบอ้อมสองคน

“มาทำอะไรที่นี่”

เขาถามเสียงเขียว ดูท่าจะไม่พอใจที่เห็นฉันโผล่ไปอยู่กับเพื่อนเขาและแฟน

“ไม่ได้มาทำอะไร...”

“ได้เจอกับไอ้คีย์แค่ช่วงกลางวันแป๊ปเดียว ถูกใจอยากได้จนตัวสั่นถึงขั้นตามมาหาถึงที่คอนโดเลยเหรอ?“

“บ้า...ใครจะทำแบบนั้นกันล่ะ”

“ก็ผู้หญิงอย่างเธอไง”

“บ้าแล้ว...ฉันจะรู้ได้ไงว่าคีย์อยู่คอนโดไหน”

“หึ ถึงขั้นจำชื่อกันได้แล้ว...เธอคิดจะทำอะไร?”

“โอบ คิดอะไรอยู่เนี่ย!”

“ขอเตือนเธอไว้อย่างนะ อย่าคิดจะยุ่งกับไอ้คีย์... มันมีแฟนแล้ว แถมแฟนมันก็ยังน่ารักมากไม่กร้านโลกเหมือนผู้หญิงอย่างเธอ”

“...”

ฉันเสียใจฉันไม่รู้จะบรรยายคำไหนออกมา ถ้อยคำที่เอ่ยออกมามันดูถูกดูแคลนฉันเหลือเกิน

“ผู้หญิงอย่างเธอพูดอย่างเดียวคงจะไม่ฟัง”

“หมายความว่าไง”

“ไปกับฉัน”

“ไม่!!”

ไม่ทันจะมีเวลาให้ได้พูดอะไร โอบอ้อมกระชากแขนเล็กของฉันให้เดินตามเขา ฉุดกระชากลากถูไม่ต่างจากที่ออกัสทำกับฉันเลย

ทำไมทุกคนต้องทำเหมือนฉันเป็นสิ่งของไร้ค่าไม่มีหัวใจด้วยนะ...ฉันก็แค่อยากจะได้รับความรักที่ดีเหมือนที่คีย์มอบให้กับน้องริน แต่ดูแต่ละสิ่งที่ฉันเจอสิ...

ออกัสที่ปากบอกว่ารักนักรักหนาก็มองฉันเป็นแค่สิ่งของเท่านั้นแหละ รวมถึงโอบอ้อมที่ฉันเคยรักมากด้วยเช่นกัน เขาเองก็มองฉันไม่ต่างจากตุ๊กตาตัวนึงที่คิดจะลากให้ไปไหนก็ไปตามอำเภอใจ

แซนดี้คนนี้...นังลูกคุณหนูตกอับพ่อตายคนนี้มันก็มีหัวใจนะ จะมีใครได้ยินเสียงร่ำร้องในใจฉันบ้างมั้ย?