6 The Rose in Her Eyes(2)

หากแต่เฟรเดอริคยังไม่ยอมปล่อยมือของแมรี่ เขาใช้มนตร์บ้าง ครู่เดียวผีเสื้อแอทลัสปีกดำขนาดใหญ่นับพันก็รุมเข้าดูดกินน้ำหวานจากกิ่งก้านและดอกกุหลาบแดง เถาราวกับงูจึงเหี่ยวแห้งไป แมรี่หายใจแรงและเขม็งมองมาราวกับอยากจะฉีกร่างของเขา ทว่าเมื่อกระโดดเข้ามาพร้อมมีดแวววาวก็ถูกร่างสูงรั้งมือทั้งสองข้างไว้

“แมรี่ ข้ารู้ว่ามันเจ็บ” พ่อมดเอ่ยบอก

“ใช่! และท่านจะเจ็บมากกว่านี้แน่เมื่อมีดปักลงบนร่างของท่าน!!”อีกฝ่ายตะคอกและดิ้นสุดแรงให้พ้นจากการจับกุม

“ข้าหมายถึงหัวใจของเจ้า”

แมรี่ชะงักงัน

“หัวใจที่มีความรักของเจ้า” เขาเอ่ยบอกซ้ำ “เจ้าไม่ได้กลายเป็นแบบนี้เพราะความเกลียดชังแต่เพราะความรักต่างหาก เพราะฉะนั้นข้าขอโทษ”

“ท่าน!?” แมรี่นิ่งอึ้ง จ้องมองดวงตาสีอะเมทิสด้วยความประหลาดใจ

“ข้าขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่เจ้าเผชิญมาและต้องต่อสู้ตามลำพัง ขอโทษแทนเขาคนนั้นที่ฆ่าฮิวโกไม่ว่าเขาจะเป็นใคร บางทีก่อนหน้านั้นเขาเองก็เช่นกันที่อาจเจอเรื่องเลวร้ายไม่ต่างจากเจ้า”

แมรี่ดิ้นและขืนอีกหากแต่ไม่สามารถต้านแรงจากข้อมือของร่างสูงกว่าที่รั้งไว้ได้ ดวงตาสีเลือดสั่นไหวเหมือนใบไม้ในสายลมแรงเมื่อได้ยินชื่อฮิวโก แล้วแม่มดกรีดร้อง ทำให้หน้าต่างกระจกรอบห้องแตกกระจาย

“ฮิวโกตายแล้ว ใครก็ไม่รู้ฆ่าเขา! แวมไพร์ นักล่าแม่มด หรือปีศาจที่ไหน หรือแม้แต่มาเกียด้วยกัน?!“ เธอกรีดร้อง “ข้าจะฆ่ามัน! ฆ่ามัน!!“

เสียงกรีดร้องของแมรี่ทำให้กระจกแตกนับไม่ถ้วนพุ่งจู่โจมพ่อมดราวพายุคลั่ง ก่อนที่เขาจะใช้มนตร์ตรึงให้มันหยุดนิ่ง ลอยคว้างและกลายเป็นผุยผง กระนั้นด้วยมนตร์ของแมรี่ที่รุนแรงทำให้กระจกบางชิ้นพุ่งเข้าบาดผิวหน้าของเขา

แมรี่สลัดหลุดจากการจับกุม เธอพุ่งตรงเข้ามาด้วยเศษแก้วแตกในมือเพื่อปลิดชีวิตอีกฝ่าย เฟรเดอริคหลบหลีก ในที่สุดเขาก็คว้ามือของเธอไว้ได้อีกครั้ง บีบแรงจนแม่มดคลั่งปล่อยเศษกระจกที่บาดมือของเธอเองด้วยลงกับพื้นแตกกระจาย เมื่อนั้นเฟรเดอริคบิดสองแขนของเธอและรวบไว้ข้างหลัง กดไหล่ให้ร่างนั้นต้องก้มมองซากศพบนพื้นท่ามกลางกองเลือดแดงฉาน

“ดูสิ่งที่เจ้าทำสิ” เฟรเดอริคเอ่ยสั่ง “พ่อมดสามคนนี้ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย พวกเขาเป็นแค่ผู้ชายที่มีผู้หญิงที่รักรออยู่ และพวกเขาแค่เมามาย ที่มือของทั้งสามคนมีแหวนสีแดงแห่งการหมั้นหมายสวมเอาไว้แล้ว เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าผู้หญิงที่รอพวกเขาอยู่จะเสียใจแค่ไหน? ”

แล้วเฟรเดอริคก็ได้เห็นว่าแมรี่นิ่งงัน เขาพูดต่อไป “ผู้หญิงพวกนั้นจะทุกข์ทรมานไม่ต่างจากจ้าเลย และมีแต่เจ้าเท่านั้นที่เข้าใจความเจ็บปวดของพวกเธอได้ เจ้าคงไม่อยากจะสร้างแม่มดแดงเพิ่มขึ้นอีกใช่ไหม หรือคืนนี้เจ้าอยากจะสร้างแม่มดแดงเพิ่มขึ้นอีกกี่คนกันแน่!”

แมรี่แน่นิ่งไป

“ข้าไม่รู้” อีกหลายชั่วลมหายใจเสียงใสจึงค่อยเอ่ยตอบ ห้วนแข็งทว่าสั่นเทา “ไม่รู้เลย...”

“แมรี่...”เฟรเดอริคนิ่งไป รู้สึกถึงหัวใจตัวเองที่บีบเจ็บแปลบ

“ข้าเจ็บปวดและโกรธแค้นจนคิดอะไรไม่ออกแล้ว” แมรี่หลั่งน้ำตา “ฮิวโก้ที่ข้ารักจากข้าไปแล้ว...”

เฟรเดอริคปล่อยมือจากแมรี่ ร่างบางทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรงและสิ้นหวัง “แต่ข้าทนเจ็บปวดขนาดนี้ไม่ได้ ไม่มีฮิวโกข้าก็อยู่ไม่ได้ ลมหายใจของข้าจะหยุดไป...แต่ทำไม...ทำไมข้าถึงยังไม่ตาย? ”

เธอสะอื้นแรงขึ้น “ข้าไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรแล้ว ข้า...”

เสียงสั่นเทาของแมรี่ขาดห้วงเมื่อเฟรเดอริคเคลื่อนมือวางบนไหล่ของเธอ

“แมรี่ กลับมาเป็นแม่มดที่ดีคนเดิมได้ไหม” เสียงอ่อนโยนของพ่อมดเอ่ยบอก “มาเกียต้องการแม่มดที่เก่งกาจและอ่อนโยนเหมือนเจ้าในอดีต พวกนั้นบอกว่าเจ้าเป็นแม่มดที่แสนดีและใช้เวทมนตร์เก่งที่สุด พวกเขาเคยบอกเจ้าใช่ไหม? ”

“หึ” เธอเย้ยหยัน “แมรี่คนนั้นตายไปพร้อมฮิวโกแล้ว ตอนนี้ข้ารู้จักแต่การฆ่าและละเลงเลือดเท่านั้น!”

ทันทีนั้นแมรี่คว้ามีดที่พื้นขึ้นมา ดวงตาสีแดงฉานลุกวาว!

ฉึก!

เสียงมีดคมกริบแทรกผ่านผิวเนื้อที่เปราะบางไม่ต่างจากเนื้อมนุษย์อย่างรุนแรง เลือดสีแดงของเฟรเดอริคหยดลงบนพื้น ส่งเสียงแว่ววังเวงในความเงียบที่แทรกด้วยเสียงหายใจหอบอย่างโกรธแค้นของแมรี่ ดวงตาสีแดงฉานเบิกกว้างอย่างตกตะลึง

“ทะ...ทำไม ?” เธอมองพ่อมดเบื้องหน้าอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมท่านถึงไม่หลบมีดของข้า? ”

“ข้าอยากลองเจ็บแบบเจ้าดูบ้างหากการทำอย่างนั้นจะทำให้เจ้ารู้สึกดีขึ้นได้” พ่อมดตอบ “ขอให้ครั้งนี้เป็นการทำร้ายคนอื่นครั้งสุดท้ายของเจ้า ข้อขอร้องเจ้าได้ไหม?”

แมรี่นิ่งอึ้ง “พ่อมดแห่งลาเมนเทียขอร้องต่อข้าเช่นนั้นหรือ? “

สวนทางกับมือกำมีดของแมรี่ที่กดหนักหน่วงลงมา เฟรเดอริคเคลื่อนมือสัมผัสใบหน้าอันประดับด้วยน้ำตาสีกุหลาบที่รินไหล ดวงตาสีม่วงเข้มนิ่งมองลึกลงไปในดวงตาสีแดงเลือด หยั่งลึกลงถึงหัวใจเปราะบางที่แหลกสลาย แล้วทันใดนั้นเฟรเดอริครู้สึกถึงหยดน้ำอุ่นใสหยดหนึ่งที่หยาดหยดลงมาจากดวงตาของเขาเอง

“...ท่าน!? ” เป็นอีกครั้งที่นัยน์ตาของแมรี่ไหววูบ โดยเฉพาะเมื่อปลายนิ้วของพ่อมดเคลื่อนสัมผัสหยดน้ำตาสีเลือดและเช็ดให้เหือดแห้งไป

“พอได้แล้ว แมรี่” เฟรเดอริคเอ่ยบอก แมรี่นิ่งงัน มองเลือดจากบาดแผลขอพ่อมดที่หลั่งไหล และหยาดน้ำตาจากดวงตาอ่อนโยนที่เธอไม่เคยได้รับจากผู้ใด“ หยุดเสียที หยุดร้องไห้ เลิกเจ็บปวด และพอได้แล้ว”

ร่างของแมรี่สั่นสะท้าน...

เธอกำลังร้องไห้...