5 The Rose in Her Eyes

ภายหลังบานประตูที่กั้นห้องมืดจากงานเลี้ยงปัสกาพ่อมดหนุ่มสามคนเดินเมาโซเซมาหยุดเบื้องหน้ากระจกเงา ภายในห้องมืดสลัว แว่วเสียงหัวเราะและร้องเพลงของนักเวทย์ที่เมามายจากห้องข้างๆ

“มาลองกันเลยดีกว่า ข้ารู้คาถาเรียกยัยนั่น” พ่อมดหนึ่งในสามพูดขึ้นด้วยเสียงเมามาย

“ไม่เอาดีกว่า ข้าจะออกไปแล้ว ข้าไม่อยากตาย” อีกคนส่ายหัวจะเดินออกจากห้อง ทว่าเพื่อนคนแรกดึงไว้

“อย่าขี้ขลาดไปหน่อยเลยถ้าแกยังเป็นลูกผู้ชาย!” เด็กหนุ่มอีกคนว่า

แล้วพวกมาเกียหนุ่มก็ขยับเข้ายืนชิดหน้ากระจกใต้เงามืดดำของฝาผนัง เริ่มท่องคาถา และช่างง่ายดายจนไม่น่าจะเรียกว่าคาถาด้วยซ้ำในเมื่อภายในประโยคมีแต่ชื่อของแม่มดแดง

“บลัดดี้แมรี่...บลัดดี้แมรี่...” พวกเขาเอ่ยชื่อของเธอสิบสองครั้ง และอีกครั้งเพื่อเป็นครั้งสุดท้ายให้ครบสิบสาม “บลัดดี้แมรี่ คนฆ่าฮิวโกอยู่ที่หน้ากระจกนี้แล้ว!”

วาบ! ใบหน้าของหญิงสาวที่ขาวซีดทว่าสวยงามเหมือนรูปสลักปรากฏขึ้นในกระจกเงา หากแต่ถึงสวยเพียงไหนก็ถูกบดบังด้วยดวงตาสีแดงราวกลีบกุหลาบที่ไม่มีอะไรจะทำให้ซีดหมองลงได้ อีกทั้งหยาดน้ำตาสีแดงที่หลั่งไหล!

“มะ...มาจริงๆ ด้วย...” พ่อมดหนุ่มเอ่ยตะกุกตะกัก พ่อมดที่เล่นตลกกับความเศร้าของคนอื่นและยังไม่รู้จักรสชาติของความตาย

แล้วมือสีขาวสวยของแมรี่ก็ยื่นออกมาพ้นกระจกเงา!

เฟรเดอริคผลักประตูเปิด! ทันได้ยินเสียงร้องโหยหวนที่เพิ่งเงียบลงในห้องมืด และที่พื้นห้องปรากฏพ่อมดนอนแน่นิ่งอยู่สามศพ! พลันดวงตาราวอะเมทิสเบิกกว้างและวูบไหว เขามาช้าเกินไป...

แล้วเมื่อเงยหน้าจากซากศพก็เห็นว่าในความมืดเบื้องหน้ามีหญิงสาวในชุดขาวคนหนึ่งยืนนิ่งอยู่ ดูราวภาพวาดมืดหม่น บนชุดขาวนั้นเปรอะดวงเลือดขนาดใหญ่ดูราวช่อดอกกุหลาบที่ประดับไว้ ดวงตาสีแดงฉานบนใบหน้าที่งดงามราวรูปสลักเหงาในแสงจันทร์กำลังจ้องมองมาที่เขา มือของร่างบางในชุดขาวมีเลือดสีแดงหยาดหยดลงกระทบพื้นส่งเสียงวังเวงในความมืด

เฟรเดอริคผลักประตูปิด ทำให้นัยน์ตาแดงฉานของแมรี่ที่เมื่อครู่มองคนกลุ่มใหญ่นอกประตูหันกลับมาสบกับดวงตาอะเมทิสสีม่วงเข้ม

“เลือด” เธอเอ่ยกับเฟรเดอริค เสียงหวานราวระฆังแก้วในความมืด“ข้าอยากเห็นเลือดของท่าน”

“แมรี่”

“ข้าเป็นแม่มดแดงที่โหดร้าย เพราะฉะนั้นอย่าได้เรียกชื่อของข้า” มือเปรอะเลือดของแม่มดยกมีดขึ้น “เพราะข้าจะฆ่าคนที่เรียกข้า ข้ารักสีของเลือด ข้าอยากเห็นสีที่งดงามนั้นชโลมโลกนี้เพื่อให้งามยิ่งกว่า”

แล้วแมรี่ยิ้มหลอกหลอน “ข้าต้องการชีวิตท่าน พ่อมดจากตระกูลลาเมนเทียที่ครอบครองดวงตาสีอะเมทิสล้ำค่า เลือดของท่านจะสีสวยกว่านักเวทย์ธรรมดาหรือเปล่านะ และความงามแห่งมาเกียในตระกูลลาเมนเทียที่แลกมาด้วยความโชคร้ายและอาถรรพ์ที่เกิดแก่ทุกคนในตระกูลของท่านจะทำให้ท่านมีเลือดสีแดงที่สวยสดกว่าของมาเกียธรรมดาแค่ไหน ท่านก็เหมือนกับข้า เราสองคนต่างก็ถูกสวรรค์ขับไล่และสาปแช่ง”

“ข้าไม่ได้ถูกสาป และข้าไม่ใช่คนฆ่าฮิวโก” เฟรเดอริคเอ่ยบอก

“ข้ารู้ ข้าไม่ได้โง่” เธอขัด “แต่นั่นมันไม่สำคัญอีกแล้ว ข้าหัวใจสลาย พระผู้เป็นเจ้าทรงปล่อยให้มันเกิดขึ้น พระองค์ปล่อยให้ฮิวโกที่ข้ารักตาย”

แมรี่เดินเข้ามา หยาดน้ำตาสีแดงหลั่งริน “ไม่มีอะไรสำคัญสำหรับข้าอีกแล้ว ทุกคนสมควรตาย ไม่มีใครสมควรมีชีวิตอยู่เลยนอกจากฮิวโก แต่เขาตายไปแล้ว”

“แมรี่”

“อย่าเรียกชื่อข้า!” เธอกรีดร้อง “ตายเสียเถอะ! มาเป็นผ้าใบสีขาวให้ข้าละเลงสีแดงเดี๋ยวนี้!!”

แม่มดแดงปราดเข้ามาอย่างโกรธแค้นด้วยพลังเวทย์ที่แข็งแกร่งกว่าใครทั้งหมดที่เฟรเดอริคเคยรู้จัก ก่อนจะแทงมีด ทว่าพ่อมดกำข้อมือเล็กของเธอไว้แน่นก่อนที่มีดนั้นจะทันปักทะลุลำคอของเขา ปล่อยมือเมื่อเธอผละออกไปอย่างพลุ่งพล่านทว่าอีกฝ่ายพุ่งเข้ามาอีกครั้งอย่างบ้าคลั่ง!

ฉึก! ปลายมีดปักฝังผนังเฉียดข้างหูของเฟรเดอริคเพียงนิดเดียว แต่ก่อนที่เธอจะทันดึงมีดออกพ่อมดกลับล็อคข้อมือของเธอไว้ทั้งสองข้าง แมรี่หายใจแรงตัวโยนอย่างเกรี้ยวกราด

แล้วเธอร่ายมนตร์ที่สวยงามน่ากลัวต่อหน้าเขา เสียงราวเพลงพิณหลอกหลอนเรียกให้เถากุหลาบขนาดใหญ่เลื้อยขึ้นจากพื้นห้องอย่างรวดเร็วราวอสรพิษร้าย แล้วเถาที่อวดหนามแหลมเลื้อยรัดร่างพ่อมด รุนแรงจนแทบทำให้กระดูกทั้งร่างแหลกเหลว แมรี่กระตุกยิ้มโหดร้ายเมื่อหนามกุหลาบแทงเข้าไปในร่างนั้นก่อนจะดูดเลือดของเขาออกมาเพื่อให้ดอกสีแดงฉานเบ่งบาน