EP.7 Dark Side???

"อยากลงจากโต๊ะอ่ะค่ะ"

เพราะฉันขาเจ็บเลยไม่กล้ากระโดดลงจากเคาท์เตอร์สูงนี้

"ไม่ต้องลงหรอก นั่งแบบนั้นแหล่ะ"

เขาเริ่มหยิบของกล่อง BOX SET อาหารญี่ปุ่นออกมา แกะแล้ววางให้ใกล้ๆ ดึงตะเกียบออกจากคู่ของมัน ยื่นให้ด้วย

"คุณเป็นคนใจดีจริงๆ แหล่ะ" ฉันชมเขาอย่างจริงใจ

"........" เขาแค่ยิ้มรับ ส่งสายตาที่เด็กอย่างฉันแปลความไม่ออกมาให้

"เธอกินได้มั้ย" เขาถาม แล้วชี้ไปที่กล่องข้าวนั้น

"ได้ สบายมาก กินง่าย เลี้ยงง่าย เอาใจเก่ง"

"ดูไม่น่าจะเป็นคนเอาใจเก่งนะ"

"ฮ่าๆ ค่ะ ไม่หรอก แค่พูดให้คล้องจอง แบบประโยคเพื่อการขายน่ะค่ะ"

ฉันใช้ตะเกียบคีบซูชิขึ้นมากิน แต่ละชิ้นของมันใหญ่เกินคำๆเดียวจะกินหมดได้ กลายเป็นว่าฉันทำมันแตกหกหล่นเต็มหน้าขา "ขอโทษนะคะ ทำหกหมดเลย"

"ช่างมันเถอะ ไว้เก็บทีเดียว" เขากำลังเดินไปหยิบขวดน้ำอีกขวดมาให้

ฉันปัดๆ กอบๆ เศษซากที่ทำร่วงบนตัก เอามาใส่ถุงที่ไม่ได้ใช้ไว้ แล้วก็หันไปคีบอันใหม่มากิน

เพราะความหิวเริ่มโจมตี ฉันรีบส่งอาหารเข้าปากตัวเอง แต่ก็เกือบสำลักเพราะพี่ตรัยเขามายืนตรงหน้า กางแขนซ้ายขวายันเคาท์เตอร์ไว้ ส่วนฉันอยู่ตรงกลาง ตรงหน้าเขา

"มา...ช่วยให้คำเล็กลงได้นะ"

ชิ้นซูชิคำโตที่เลยออกมานอกปากของฉันตอนนี้ มีคนช่วยกินจากอีกฝั่ง

ผิวริมฝีปากเราสัมผัสกันนิดหน่อย เขางับแต่อาหารไปจริงๆ แล้วก็เคี้ยวต่อหน้า ส่วนฉันยังอ้าปากหวออยู่

"เวลาเคี้ยวต้องปิดปากนะ ไม่งั้นจะหกอีก"

"....." ฉันงับปากลง เคี้ยวช้าๆ กำลังอึ้ง

เฮ้ย....มันทำแบบนั้นได้ด้วยหรอ...

พี่ตรัยเขาเกินเรื่องอยู่เหมือนกันนะ

พอกินจนอิ่ม ฉันก็พยายามรวบรวมเศษขยะ เก็บโต๊ะให้ โดยหมุนไปหมุนมาบนเคาท์เตอร์แบบนั้น แต่เขาไม่ได้สนใจอะไร กลับอุ้มฉันพาไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม

"เอาล่ะ เดี๋ยวฉันต้องออกไปทำงาน เธออยู่ที่นี่ ห้ามออกไปเดินเพ่นพ่านเข้าใจป่ะ"

ฉันพยักหน้ารับ แต่ก็ขอถามหน่อย "ไปทำงานที่คลับเมื่อวานน่ะหรอคะ"

"ก็ประมาณนั้น....สิ่งเดียวที่ฉันอยากให้เธอทำ คือนั่งเขียนรายการของที่เธอจะไปเอาที่บ้านพรุ่งนี้ แล้วก็ของใช้ส่วนตัวเธอบางอย่าง ฉันซื้อมาให้แล้ว ตรงนู้น อย่าซนมากนัก เดี๋ยวเจอตอแล้วจะลำบาก"

ทั้งหมดที่เขาพูดมานั้น ฉันมองตามทุกรายการที่เขาชี้ไปมา และรู้สึกว่าน้ำเสียงนั้นมีน้ำหนักน่าเชื่อถือ ฉันไม่ควรละลาบละล้วงกับที่พักของเขา

เขาอาจเป็นคนดี หรือ อาจเป็นคนอันตราย ที่หล่อก็ได้ ใครจะไปรู้

แต่ฉันแอบสงสัยเหมือนกัน...ตกลง ไม่ต้องพลีกายตอบแทนเขาแล้วหรอ

รถ SUV คันใหญ่ติดฟิล์มหนา ไม่ได้ป้องกันแค่แสงที่จะผ่านเข้ามาเท่านั้น แต่ยังสามารถกันกระสุนได้ด้วย

ตรัยคุณขับรถออกมาจากสำนักงานใหญ่ของบริษัท สองชั้นบนสุดนั้น ถูกสร้างให้เป็นเพนท์เฮ้าส์ส่วนตัวสำหรับเขา ทั้งที่พักฉุกเฉิน และหลายอย่างที่คนภายนอกไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป

เขาทิ้งผู้หญิงที่เก็บมาจากคลับเมื่อคืนไว้ในห้องนั้นด้วย เพราะเหตุผลบางอย่าง และตอนนี้เขากำลังกลับมาที่คลับ ก่อนที่จะถึงเวลาค่ำ

พอจอดรถอีกซอยหนึ่ง เขาก็รีบเดินลัดเลาะเข้ามาที่ร้าน

"หวัดดี ไม่คิดว่าพวกนายจะมารอที่นี่เลยนะ ก่อเรื่องไว้ขนาดนั้น" เขาเอ่ยทักผู้ชายกลุ่มใหญ่ที่ยืนรออยู่แถวหลังร้าน

"มาช้าจริงนะ" หนึ่งในกลุ่มนั้นพูดขึ้น ก่อนจะก้าวออกมายืนตรงหน้าตรัยคุณอย่างคนวัดรอยเท้ากัน

"ตามที่ตกลงกัน เรื่องเมื่อคืนไม่ควรเกิดขึ้นป่ะ" ตรัยคุณเอ่ยเข้าประเด็น "ถ้าป๋ารู้ พวกนายคงไม่ได้ยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงนี้"

"ทำไม...จะคาบข่าวไปบอกหรอ" คนที่ดูท่าทางจะยียวนสุดพ่นคำกระตุ้นบรรยากาศ

"คงไม่ต้องมั้ง พวกนายไปจัดการให้เรียบร้อยเถอะ อย่าให้ต้องถึงมือฉัน"

"พวกลูกกระจ๊อกอย่างมึง ดีแต่เลียตีนป๋า เมื่อไรจะไปให้พ้นหน้าพ้นตาสักทีวะ"

ตรัยคุณย่างสามขุมอย่างไม่กลัวใคร เขาเข้าไปใกล้คนที่พยายามกวนอารมณ์ แล้วกระตุกเสื้อนอกอีกฝ่ายอย่างแรง

"ไอ้ธิ ถ้ามึงยังอยากหายใจสะดวก อย่ามาก่อเรื่องแถวนี้ เรื่องเมื่อคืน ถ้ามึงไม่เคลียร์ให้เสร็จภายในวันนี้ กูจะสั่งปิดร้านมึง"

"ถ้ากูเคลียร์ มึงจะไม่มายุ่งถูกมั้ย" คนชื่อธิ ไม่ได้มีทีท่าจะยอมอ่อนลง

"กูรักษาคำพูดเสมอ แต่แค่กูอยากบอกมึงให้รู้ไว้ ถ้ามึงทำให้งานเนี๊ยบไม่ได้ อย่าสะเออะมารับงานแถวนี้ให้เปื้อนหน้าร้านกู"

พูดจบ เขาก็สะบัดข้อมือแรงจนอีกฝ่ายเซถอยหลังกลับไปในกลุ่ม

"ไปเว้ยพวกเรา" ไอ้ธิออกคำสั่ง บอกลูกน้องให้ไปจากจุดที่ยืนอยู่นี้

เพียงตรัยคุณก้าวเท้าเข้าไปในหลังร้าน ไฟสว่างที่เปิดเต็มทุกดวง กับพนักงานในร้านมากมายที่กำลังจัดเตรียมข้าวของก่อนจะถึงเวลาเปิดคลับ

"สวัสดีครับพี่ตรัย มาเร็วนะครับวันนี้"

"อือ...เป็นไง เรียบร้อยดีมั้ย"

"ครับ วันนี้ร้านมีโปรด้วย คนคงมาเยอะ แต่เรื่องเมื่อวานที่เกิดขึ้น ตำรวจก็ยังมาป้วนเปี้ยนแถวร้านอยู่เลยนะครับ"

"ไม่เป็นไร ทำหน้าที่ของเราไป ฉันจัดการพวกนั้นเอง"

"เอ้อ พี่ตรัย เรื่องมือถือ ยังไม่เจอนะครับ"

"รีบหาหน่อยละกัน แต่อย่าให้ใครรู้"

"ครับพี่"