EP.5 สงสัยอยากโดน

ฉันได้แต่ถือมือถือเครื่องนั้นที่รับมากอดไว้แนบอก นอนคิดอยู่บนโซฟาอย่างไม่เกรงใจเจ้าของบ้าน ที่ตอนนี้กำลังอาบน้ำอยู่ข้างใน

ไม่รู้จะบอกทุกคนยังไง...

ปัญหามันไม่ใช่อะไรหรอกนะ

คือฉันจำเบอร์ใครไม่ได้เลยต่างหาก

ในหัวพยายามจินตนาการถึงหน้าจอมือถือตัวเอง เวลามีคนโทรเข้า...เบอร์อะไรนะที่ขึ้นอยู่หน้าจอ....

เขาว่าคนฉลาดจะจำเป็นภาพได้....หลับตาแป๊บ....

อืม...ไม่มีในหัวเลย เพราะฉันไม่ได้จำมันเลยต่างหาก

เบอร์ตัวเองที่จำได้ แต่โทรเข้าเครื่องตัวเองแล้วก็ไม่มีสัญญาณอะไร ดีไม่ดีคงหล่นวันเกิดเหตุแหล่ะ คงมีใครเอาไปขายแล้วมั้ง

พอจะล๊อคอินเข้าโซเชียลมีเดียสักแอป ก็เขินมาก เพราะจำรหัสไม่ได้อีก...พอลองเดาๆ ว่าน่าจะเป็นอะไร ก็แจ้งเตือนว่าผิดอยู่นั่น....

มีอีกรอบที่ชวนตื่นเต้น เหมือนจะใส่รหัสถูกแต่พอดีฉันตั้งระบบยืนยันตัวตนแบบ 2 ชั้น ป่านนี้OTP เด้งเข้ารัวแล้วมั้ง

"นี่เธอ...!" เสียงตวาดดังของเขา

"คะ!?"

ฉันสะดุ้ง เลยลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าบนโซฟา ดึงเสื้อยืดตัวเดียวมาปิดเนื้อหนังให้เรียบร้อย เสียงดุของเขาทำเอารหัสที่คิดออกล่าสุดหายว้าบไป

"สรุปได้ยัง ได้ป่าวประกาศมั้ย"

"คือจำไม่ได้เลยค่ะ เบอร์คนที่บ้าน รหัสเข้าเฟซกับไอจี ทวิตด้วย"

"ดี" คนตัวใหญ่เดินออกมาจากห้องนอนพร้อมยืนเช็ดผมที่เปียกอยู่

"ทำไงดีอ่ะคะ"

"อยู่อย่างนี้แหล่ะ"

เขาตอบสั้นๆ แล้วก็เดินไปหยิบน้ำจากตู้เย็นมาดื่ม แล้วก็เดินกลับมาจุดเดิม

"เธออยากได้อะไรบ้างเพื่อใช้ชีวิตที่นี่สักพัก... เธอเขียนไว้ก่อนละกัน ไว้จะพาไปเอาที่บ้าน"

"พูดจริง ถ้ากลับไปบ้านได้ ฉัน...." ฉันกำลังจะพูดต่อว่า ฉันก็จะกลับไปอยู่ที่บ้านเลยดีกว่า แต่นึกได้ว่ามันไม่สามารถทำแบบนั้นได้

"อืม...ฉันลืมค่ะว่าไม่ควรกลับบ้าน"

"ใช่ เราจะอยู่ด้วยกันสักพัก"

"คุณว่านานแค่ไหนคะ"

"ไม่รู้สิ แต่ที่แน่ๆ ดูเหมือนจะมีเรื่องสำคัญต้องทำสินะ เธอทำมือถือตกไว้ที่ร้าน?" เสียงทุ้มต่ำของเขาถามแล้วฉันรู้สึกเหมือนตัวเองทำอะไรผิดไป

"ค่ะ ป่านนี้โดนเอาไปขายแล้วมั้ง"

"อืม...คงดีถ้าเป็นแบบนั้น"

"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันนั่งเขียนเลยดีกว่า จะพาไปบ้านวันไหนหรอ"

"พรุ่งนี้"

"คุณนี่ใจดีชะมัด"

"หึ...เธอไว้ใจคนง่ายไปนะ" เขายิ้มแบบ......ไม่ยิ้มดีกว่านะ

"อ่อ แต่ฉันว่าคุณใจดีจริงๆแหล่ะ"

"เธอชื่ออะไร"

"ฉันหรอ...อินแอร์ค่ะ เรียนปีสุดท้ายแล้ว ที่ม.T"

"อายุ 21 ม.T ชื่ออินแอร์ " เขาทวนข้อมูลฉันเหมือนท่องจำ

"ค่ะ อินแอร์" ฉันช่วยย้ำชื่อให้ คนมักฟังชื่อฉันไม่ค่อยรู้เรื่องกัน อิงแอบ้าง อิงแอบบ้าง โดนมาหมดแล้วล่ะ

"พวกเพ้อ ชอบฝันกลางวันอะไรแบบนั้นหรอ"

โอ้...เขาเข้าใจชื่อฉันด้วยหรอเนี่ย แต่ไม่ได้หมายถึงคำนั้นหรอกนะ ถึงจะแนวเดียวกันก็เถอะ ป๊ากับม๊ารักฉันนะ อย่ามาล้อชื่อกันสิ

"ไม่สิคะ หมายถึงอากาศ ที่มันไปได้ทุกที่ต่างหาก"

"หึ...ไปทุกที่สินะ..."

"แล้วคุณล่ะคะ ให้เรียกว่าอะไรดี พี่ น้า อา ลุง บอส หรือตั้งรหัสก็ได้นะ เอาที่คุณสบายใจ อุตส่าห์เมตตาช่วยเก็บลูกหมาลูกแมวมาเลี้ยง" ขอเอาคืนหน่อยเถอะ

"เป็นไอเดียที่ดี เรียกรหัสแล้วกัน เธอตั้งเองเลย"

"โห....ไม่ได้ช่วยให้เรารู้จักกันมากขึ้นเลยนะคะ ต้องอยู่ด้วยกัน เราก็ควรรู้จักกันเยอะๆสิคะ มีอะไรเกิดขึ้นจะได้ช่วยกันได้"

"แต่ตอนที่ฉันช่วยเธอ ฉันไม่รู้จักเธอเลยนะ สักนิดเดียว"

"แต่ตอนนี้...อ่ะ เอางี้ ชื่อว่า ลุงX ดีมั้ย ลึกลับ น่าค้นหา"

"ลุงเลยหรอ"

"ก็....ดูจาก....วุฒิภาวะน่ะค่ะ เป็นผู้ใหญ่มากๆ ลุงX"

สงสัยได้ยินไม่ชัด เขาทำท่าแคะหูแล้วเดินเข้ามาใกล้โซฟาที่ฉันนั่งคุกเข่าอยู่

เออ...เมื่อยแฮะ ขอเปลี่ยนท่าหน่อย

"โอ๊ย!"

หัวฉันชนกับคางของเขา เข้าอย่างจัง จังหวะที่กำลังลุกเปลี่ยนท่า ก็ฉันไม่รู้ว่าเขาจะก้มมาคุยด้วยใกล้ขนาดนี้

แล้วก้มมาใกล้ทำไมล่ะ

"เธอทำฉันเจ็บนะ" เสียงที่พูดกับเนื้อหาในประโยคนั้นขัดแย้งกันชะมัด มีใครเจ็บได้โมโนโทนขนาดนี้

เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา มือกุมปลายคางไว้ ฉันเลยรีบหันไปดู พวกผู้ใหญ่นี่อารมณ์ ตกใจ เจ็บ โกรธ ทำไมดูมันราบเรียบไปหมด

เพราะฉันคุกเข่าอยู่บนโซฟา เลยยืดตัวได้สูงพอๆกับที่เขานั่งตรงนี้ พอมือฉันสัมผัสมือเขา คนที่เหมือนเสือจ้องกินเหยื่อก็รวบเอวฉันไปชิดตัวเองอย่างรวดเร็ว

"ฉันช่วยเธอขนาดนั้น ดันมาทำฉันเจ็บหรอ"

"ขอโทษ คือฉันไม่ได้ตั้งใจ" สงสัยจะเจ็บจริงแฮะ

"ฉันอายุห่างกับเธอเยอะนะ พูดจาให้มันสุภาพหน่อย"

"ค่าคุณลุง" ฉันคงทำให้เขาโกรธเพราะเจ็บตัวสินะ

"อย่าเรียกว่าลุง แบบนั้นฉันต้องแก่กว่าพ่อเธอสิ"

"ก็จริง คุณอาดีมั้ยคะ" ฉันพยายามเสนอไอเดียให้ดูน่าเคารพ

"เธอคิดว่าฉันประมาณน้องพ่อเธอมั้ย" นี่ถามจริงหรือด่าหรือกวน

"ก็......หายเจ็บคางแล้วหรอคะ" ขอเอาตัวรอดไปด้านสาวพยาบาลอ่อนหวานดีกว่า

"อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง สายตาเธอนี่มัน..."

"พี่X ดีมั้ยคะ" เรียกพี่น่าจะดีสุดแล้วล่ะ อย่างเขาน่าจะอายุสักเท่าไรเชียว 30 ถึงยังก็ไม่รู้

"พี่ตรัย ฉันชื่อตรัย ตรัยคุณ"

กว่าเราจะได้รู้จักชื่อกัน มันใช้เวลานานจังเลย

"แค่บอกชื่อแต่ทีแรกก็จบแล้ว ลุงX"

ฉันบ่นที่เขาพาอ้อมโลก ถ้าคิดจะบอกชื่อก็ไม่น่าจะให้มานั่งเดาอะไรเยอะแยะ

"สงสัยอยากโดนX สินะ"

หืม.....!?

อื้อ...งื้อ....

ฉันที่โดนรวบตัวไปแนบชิดกับพี่ตรัย กำลังส่งเสียงประท้วงจากการโดนขโมยจูบอีกครั้งของเขาต่อจากเมื่อคืนนี้

พอเขาเริ่มดูดริมฝีปากฉันทีละนิดๆ ค่อยๆคลี่กลีบปากนั้นให้เผยอออกรับลิ้นของเขาเข้าไป

"จูบเป็นมั้ยนี่"

"ก็...นี่มันครั้งที่ 2 เองนะคะ"

เขายิ้มมุมปากแต่สายตาที่มองลึกเข้าไปเหมือนกำลังล้วงความคิดของฉัน....ก็มันจริงนี่ เมื่อวานครั้งแรกไง วันนี้ครั้งที่ 2 ใครจะจูบเป็นเร็วขนาดนั้น

"อ้าปากหน่อยซิ"

ถึงไม่ได้ตอบกลับไป แต่ฉันก็อ้าปากน้อยๆตามที่เขาบอก แค่ทำตามเท่านั้น ฉันก็รู้ได้ทันทีเลยว่า เขาจูบเก่งมากแค่ไหน เพราะฉันที่ทำอะไรไม่เป็น แค่ทำตามที่เขาทำก่อน เขาจูบมาตรงไหนฉันก็ทำตามกลับไปหมด ดูดลิ้นเลียริมฝีปาก ฉันตัวก๊อปปี้ระดับAA ทำกลับให้อย่างเชื่อฟัง

"ดี...แบบนั้นแหล่ะ ฉันจะสอนให้เธอตอบแทนฉัน เธอหัวไวดีนี่"

ตอนนี้ฉันกำลังจูบซอกคอของเขา เพราะเขาทำกับฉันเมื่อกี้นี้ก่อน

เขาจับขาของฉันให้นั่งคร่อมตักเขาอยู่ ก่อนจะใช้มือหนามาบีบสะโพกซ้ายขวาของฉัน ทำเอารู้สึกอยากตอบสนองขึ้นมาเลย

"ต้องตอบแทนเท่าไรคะถึงจะหมด" ฉันถามเผื่อเตรียมตัวล่วงหน้า

"เธอฉลาดนี่ เธอตัดสินใจเองเถอะ"

"อืม....คำนวณยากแฮะ"