EP.4 กระต่ายน้อยในถ้ำเสือ

พอตื่นเช้ามา เขาก็หายไปแล้ว

ทำไมทำตัวอย่างกับพวกสายลับเลย....เออ...หรือว่าใช่

ฉันถือโอกาสที่เจ้าของบ้านไม่อยู่ ไปเปิดหาของกินที่ครัวด้านนอก....ทันทีที่ได้เปิดตู้เย็น เปิดชั้น เปิดลิ้นชัก เปิดตู้.....เปิดๆๆๆๆ

แหม....สมบูรณ์แบบมาก

เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างสมบูรณ์แบบมาก ราวกับไม่ผ่านการใช้งานเลย นี่มันห้องตัวอย่างรึไง ไม่มีอะไรใช้ยังชีพได้เลยหรอ

ทั้งหมดทั้งมวลมีแค่ขวดพลาสติกเล็กเรียงกันสวยงามอย่างกับโฆษณาน้ำแร่สำหรับคนเล่นกล้าม แล้วเขาก็เป็นพรีเซ็นเตอร์งี้

ฉันพาตัวเองที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เมื่อคืน จนมาตอนนี้ ฟันก็ไม่ได้แปรง เสื้อผ้าก็เซ็กซี่ขยี้ใจ ใส่ชุดชั้นในกับเสื้อยืดสีขาวของผู้ชาย.....ไปนอนยืดย้วยที่โซฟา หมดแล้วเรี่ยวแรง

ดีแล้วที่เมื่อคืนเขาไม่จัดการฉัน ไม่งั้นคงหิวกว่านี้

หมดแรงชะมัด

ฉันนอนเหยียดยาวราวกับเป็นเจ้าของห้อง เปิดทีวีดูข่าวซะหน่อย เผื่อมีอะไรที่น่าสนใจ เช่น เหตุการณ์เมื่อคืน

แล้วทางสถานีตำรวจTก็จับผู้ต้องหาได้ 4 รายเป็นหนุ่มวัยฉกรรจ์ พร้อมช่วยเหลือหญิงสาว จำนวน 2 รายได้อย่างปลอดภัย ขณะนี้ถูกส่งไปรักษาตัวภายใต้การดูแลของเจ้าหน้าที่อย่างใกล้ชิดที่โรงพยาบาลตำรวจ หนึ่งในผู้ต้องหาให้การซัดทอดถึงหนุ่มนักธุรกิจใหญ่เป็นผู้อยู่เบื้องหลัง คาดว่าจะมีการสอบสวนใหญ่โดยกรมบังคับคดีพิเศษ เนื่องจาก.......

เฮ้ย....พูดจริง!? !? !?

.... แล้วฉันก็เปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ ช่องไหนมีข่าว ก็เล่าวนเรื่องนี้ซ้ำไปมา จนฉันจับประเด็นได้หมดแล้ว

มันไม่ใช่เรื่องเล็กสินะ ค้าประเวณี ยาเสพติด สถานบังเทิง แล้วหนุ่มนักธุรกิจใหญ่นั่นคือใคร...มีคนอยู่เบื้องหลังจริงๆ หรือแค่ข่าวมั่ววะ

ฉันเริ่มระแวงนิดหน่อย ไม่ใช่ว่าฉันมาเป็นกระต่ายน้อยในถ้ำเสือนะ

เท้าที่มีแผลทำฉันเดินกะเผลกๆ แต่ไม่ใช่เวลาจะมากังวลเรื่องนี้ ฉันพยายามหาดูว่า เจ้าของห้องนี้คือใคร

ไม่ว่าจะเดินไปตรงไหน เปิดตู้อะไร ก็ไม่เห็นอะไรที่แสดงตัวตนของบุคคลเลย

"หรือเขาจะเป็นสายลับจริงๆ"

"ถ้าเธอรื้อของฉันอีกนิดเดียว เธอโดนดีแน่"

กรี๊ด.....เสียงเขาดังมาจาก.......

กล้องวงจรปิด ตอนนี้ฉันเพิ่งสังเกตเห็นมันวางซ่อนอยู่มุมด้านบนตู้เย็น แสงกระพริบๆนั่น ตรงนั้นก็มี นั่นอีก

โอ๊ย...กล้องเยอะชะมัด

ฉันทำท่าน่าเกลียดอะไรไปบ้างรึเปล่าเนี่ย

ตอนนี้ฉันเริ่มสำนึกแล้วว่าอย่ากระตุกหนวดเสือ...อย่างไม่มีแผน

ฉันนั่งสงบเสงี่ยมที่โซฟา...เปิดเน็ตฟลิกซ์ดูแทน

เออ...ดีจัง ถึงไม่มีมือถือ แต่ได้นอนดูซีรีส์ก็สบายดีนะ

ฉันใช้เวลาเลือกหนังที่จะดูอยู่พักนึง....

สุดท้าย....

ใช่ค่ะ

ไม่ได้ดู

เลือกหนังไม่ได้...เจ้าของบ้านกลับมาแล้ว

"ดูท่าเธอคงไม่ได้ใช้สมองอันน้อยนิดคิดเลยสินะว่าจะเอายังไงกับชีวิต"

เสียงเยียบเย็นของเขา ตัวจริง ไม่ใช่ผ่านกล้องวงจรปิดที่สามารถพูดได้

"อยากได้มือถือค่ะ อยากติดต่อที่บ้าน"

"เธอจะติดต่อว่าอะไร"

"คงบอกอะไรสักอย่างแหล่ะไม่อยากให้เป็นห่วง ถึงเค้าจะไม่ห่วงกันก็เถอะ แต่ฉันก็..."

"แล้วไงต่อ บอกพ่อแม่ บอกเพื่อน บอกญาติ โพสต์เฟซบุคเลยมั้ยล่ะ"

"live ดีมั้ยคะ grand ดี"

"ยังตลกอยู่สินะ"

"แหม....เครียดสิคะ แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้นี่นา โอเค พ้อยมันคือว่า ฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไง คุณมีข้อแนะนำมั้ยล่ะ ดูคุณชำนาญกว่าเยอะเลย"

"นึกว่าจะไม่ขอคำแนะนำ"

"แต่ทีนี้ ฉันขอคำแนะนำจากใครอยู่ล่ะคะ คนดี คนร้าย โจร ตำรวจ หัวหน้าแก๊ง หรือพนักงานร้านเหล้า"

"ไว้ถึงเวลาที่เธอควรรู้ ฉันก็จะบอก ดูท่าเธอจะเก็บความลับไม่ค่อยอยู่"

"คุณเป็นสายลับหรอคะ"

"........"

"หรือว่าเป็นหน่วยข่าวกรอง CSI มั้ย"

"ชอบดูซีรีส์เนอะ" เขาตอบติดตลก แต่ตาไม่ยิ้มเลยนะ

"ฉันไม่ใช่คนดี แต่ก็ไม่ใช่คนที่เธอต้องกังวล อย่างน้อยก็ในเวลานี้ และเรื่องที่เธอเข้าไปเกี่ยวข้อง มันคงใช้เวลาสักพักกว่าจะคลี่คลายหรือปลอดภัยสำหรับตัวเธอ

ฉันแนะนำว่า เธอควรตัดคนสำคัญในชีวิตเธอออกไปสักระยะจนกว่าจะแน่ใจว่าเรื่องมันจบ เพื่อไม่ให้คนอื่นโดนหางเลขไปด้วย เธอเข้าใจที่ฉันพูดมั้ย"

"รับทราบค่ะ"

"......!!"

"อ๋อ...พอมันฟังที่คุณพูดแล้ว รู้สึกฮึกเหิมมากเลยค่ะ เหมือนได้เป็นสายลับไปด้วย"

เขาถอนหายใจอีกแล้ว

"นี่โทรศัพท์ เธอเลือกเองละกันว่าจะบอกที่บ้านยังไง"

"เย้ๆๆๆ ขอบคุณนะคะ"

"ที่พูดเมื่อวาน ไม่มีประโยชน์เลยสินะ"