Love Pharmacist - 05 | เพิ่งจะนึกได้

#เคมี

"เอ้าคุณ นี่มันเรื่องบังเอิญหรือว่าเวรกรรมของผมก็ไม่รู้เนาะที่เจอคุณบ่อย ๆ" ผมทักขึ้นเมื่อเจอคนที่มาอุดหนุนยาคุมแทบทุกวันในตลาดนัดตอนเย็น มองเห็นทางหางตากับรูปร่างคุ้น ๆ จึงได้หันไปมอง

"พรหมลิขิตละมั้ง" เขาพูดขึ้นทีเล่นทีจริง แต่วันนี้มันรู้สึกแปลก ๆ กับคำพูดที่แสนสงบเสงี่ยมแบบนี้

"เมื่อวานว่าจะถามแต่ก็ลืม" ผมพูดขึ้นก็มันเพิ่งจะนึกได้ แต่คงไม่สายเกินไปหรอกมั้ง

"ถามอะไร?"

"หายเมายัง แต่คงไม่จำเป็นแล้วล่ะ เพราะจากสภาพก็ดูโอเคดี" พูดและไล่มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ซึ่งเขาก็ดูปกติดีทุกอย่าง แต่ทำไมได้จ้องมองเขาจัง ๆ เต็มตาถึงได้รู้ว่าเขาดูมีเสน่ห์ดึงดูด ขนาดผมเป็นผู้ชายด้วยกันยังรู้สึกแบบนั้น แม้ปากของเขาจะเหมือนเลี้ยงสัตว์สี่ขาไว้เป็นฟาร์มก็เถอะ

"ไม่รอถามชาติหน้าเลยล่ะ?" ดูความปากหมาของเขาสิ

(เรียบร้อยจ้า) เสียงของแม่ค้าขายหม่าล่าดังขึ้น พร้อมกับยื่นถุงมาตรงหน้าของผม

"นี่เงินขอบคุณครับป้า...ชาติหน้าผมคิดว่าคงไม่ได้เจอกับคุณอีก" ยื่นขึ้นให้ด้วยรอยยิ้มอ่อน ก่อนที่ผมจะหันไปให้คำตอบกับเขา กวนมากวนกลับไม่โกง จากนั้นผมจึงเดินออกจากร้านหนีมา

(ของพ่อหนุ่มก็ได้แล้วจ้า)

"ครับป้า...ผมจะตามตูดคุณมึงทุกชาติเลยคอยดู" ได้ยินเสียงเขาพูดกับแม่ค้า และรับรู้ว่าเขากำลังเดินตามหลังผมมา จากฝีเท้าหนักที่สัมผัสกับพื้น

"ถ้าจะพูดมึงไม่ต้องมีคุณก็ได้มั้ง" ผมแย้งและตอนนี้เขาก็เดินมาเคียงกับผม

"แล้วนี่นายมาคนเดียวเหรอ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง

"แล้วเห็นใครมากับผมไหมล่ะ" ผมคิดว่ากับคนคนนี้ไม่จำเป็นต้องพูดดีมาก เพราะจากปากแสนหมาของเขาคงไม่เหมาะสม

"กวนตีน"

"ผมจะถือซะว่าเป็นคำชมอีกแบบในสไตล์ของคุณละกัน" ผมตอบโต้ในแบบยียวนที่ไม่ต่างจากเขา

"คืนนั้นทำไมพวกนั้นถึงต้องไล่ล่าคุณ" เขาถามขึ้นด้วยสีหน้าค่อนข้างจริงจัง ซึ่งทำเอาผมที่ได้ฟังต้องนิ่งไปทันที

"ไม่มีอะไรหรอก พวกมันคงจำคนผิด คิดว่าผมเป็นคนที่พวกมันต้องการตัวมั้ง" ผมตอบแบบเลี่ยงสายตาที่มองมา เหมือนกับว่าเขากำลังจับผิดอาการของผมอยู่ คือเรื่องแบบนี้เขาไม่จำเป็นต้องรู้มั้ง เพราะยังไงก็เป็นเรื่องส่วนตัวที่ผมไม่อยากจะเปิดเผยกับคนนอก

มันน่าอาย!

"ใช่เหรอ?" ผมยังคงสงสัย

"ก็ใช่ไง แล้วนี่คุณเดินตามผมมาทำไมไม่ทราบ" ผมยืนยันในคำตอบ ก่อนจะย้อนถามในประโยคหลัง

"ตามอะไร ไม่ได้ตามสักหน่อยเดินข้าง ๆ กันเรียกว่าตามเหรอ?" เออนะผมผิดเองใช่ไหมที่ถามไม่ตรงจุด รู้ทั้งรู้ว่าเขามันยียวนป่วนประสาทแค่ไหน...

"เออ ผิดเองแหละที่ถามแบบนั้น แล้วสรุปคุณไม่มีที่จะไปหรือไงถึงได้มาเดินข้างผมแบบนี้" ผมน่าจะถามตรงจุดแล้วนะ หวังว่าคำตอบที่กำลังจะได้ฟังมันคงลื่นหูกว่าก่อนหน้า

"ก็อยากมีคนเดินเคียงข้างไปด้วยกันไม่ได้ไง?"

กึก!! ผมชะงักขาเดินทันทีเมื่อได้ยินคำพูดจากปากของเขา นี่มันหมายความว่ายังไง ถ้าไม่ติดว่าผมเป็นผู้ชายคงคิดว่าเขาพูดอ่อยพูดจีบผมแล้วนะ

"เอ้า! ยืนทำบื้ออะไรรีบเดินมาดิ" เขาหยุดเดินและหันหลังกลับมา พร้อมกับคำพูดในแบบผู้ชายห่ามนั่นแหละ

"ผมเพิ่งนึกได้ว่าจะไปซื้อของ...บาย"

"เอ้า!!! เดี๋ยวดิคุณ"

พูดจบผมก็รีบหันหลังเดินหนีมาเลย แล้วทำไมผมถึงได้รู้สึกร้อนวูบวาบตรงแก้ม เมื่อนึกถึงประโยคนั้นกันนะ?