Love Pharmacist - 04 | มาอ่อยให้หลง

#เคมี

"ร้านขายยาเคมีสวัสดีครับ" ผมเอ่ยทักทายลูกค้า เมื่อเสียงกระดิ่งตรงหน้าประตูดังขึ้น โดยไม่ได้เงยหน้ามอง เพราะต้องจิ้มแป้นบนมือถือตอบแชตรุ่นน้อง ที่มาขอคำปรึกษาเรื่องเรียน

"อืม หวัดดีคุณเภสัชฯ"

และเสียงนี้ทำให้ผมที่จดจ่อหน้าจอมือถือต้องเงยมอง ก่อนจะถอนหายใจออกมา เพราะคนตรงหน้าตอนนี้คือไอ้คนปากหมาที่เจอเมื่อคืน และเจอหน้าแทบทุกวันตอนเย็น ก็เล่นมาร้านผมประจำ ไม่รู้จะมาซื้อยาอะไรนักหนา ประหนึ่งว่าป่วยกำลังใกล้ตาย

"คุณอีกละ แล้วมาซื้อยาอะไรทุกวี่ทุกวัน" ผมถามออกไป

"ซื้อยาอะไรก็ได้ ร..."

"ยาอะไรก็ได้ที่นี่ไม่มี เชิญร้านอื่นครับ"

ผมแทรกตัดบทขึ้นก่อนเพราะรู้ว่าเขาจะพูดยียวนกวนประสาทผม และนั่นมันทำให้เขาเงียบปาก

"กวน...." เขาพูดคำแรกออกมาชัดเจน แต่อีกคำเก็บงำเสียงไว้ ซึ่งผมก็พอเดาได้และอ่านปากออกมามันคือคำว่า ตีน

"จะซื้อยาไหม ถ้าไม่ก็อย่ามาเกะกะลูกค้าคนอื่น" ผมเริ่มเอือมและออกปากไล่ คิดว่าไม่จำเป็นต้องสุภาพแล้วล่ะ

"นี่ไล่ลูกค้าเหรอ เดี๋ยวประจานลงโซเชียลนะ" เขาขู่ผมพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา นี่ผมต้องกลัวเขาไหม?

"ตามสันดานเถอะ ถามจริงคุณมาทำไมบ่อย ๆ อย่าบอกนะว่าวันนี้มาซื้อยาคุมอีก" ผมพูดออกมาโดยไม่สบตาคนตรงหน้า เพราะคิดว่าไม่จำเป็นสักเท่าไหร่

"มาอ่อยอยากให้หลงมั้ง"

"ควรปลงแล้วก็เชิญครับ ประตูอยู่ทางนั้น"

"อย่ามาหลงรักทีหลังก็แล้วกัน...คุณเภสัชฯ"

"ไม่มีวัน!..." เขาตอบเสียงเข้ม

"นี่คุณคะฉันยืนรอนานแล้วนะ จะจ่ายเงินไหมถ้าไม่จ่ายฉันขอจ่ายก่อน"

"ยืนแค่แป๊บเดียวทำเป็นบ่น เป็นผู้หญิงไม่มีความอดทนเอาซะเลย" มีบ่นเบา ๆ นี่เขาเป็นคนประเภทไหนกันนะ บางทีก็กวนประสาทบางทีก็ดูตลกสิ้นดี

อยากจะก้มกราบคุณลูกค้าคนนี้ที่เป็นคนเอ่ยขึ้น ซึ่งมันทำให้คนตรงหน้าผมหน้าเหวอไปเลย ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบไปยืนด้านข้าง ทำปากขมุบขมิบล้อเลียนลูกค้าของผมที่ยืนจ่ายเงิน เธอหันไปมองแต่ไม่ได้พูดตอบโต้ คงจะรู้สึกระอาเหมือนผมละมั้ง

ผมยืนคิดเงินลูกค้าจนตอนนี้คนเริ่มออกจากร้านไป แต่นายคนนี้ก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ผมออกปากไล่ยังไงก็หน้าด้านไม่ยอมไปสักที จนเป็นผมนี่แหละที่ต้องหุบปากแล้วทำหน้าที่ของตัวเอง เกะกะลูกตาฉิบหายเลย

"นี่คุณ ตกลงจะซื้อ..."

"เอายาคุมมาหนึ่งแผง เหมือนเดิม"

ผมชักสีหน้ากะว่าจะถามอีกครั้ง แต่เขาก็ดันพูดแทรกขึ้นมาก่อน ซื้อยาคุมทุกวันไม่รู้เอาไปให้ใครกิน

"อะ...ผมขอเสือกถามอะไรได้ไหม?" ผมยื่นแผงยาคุมที่เขาต้องการให้ พร้อมกับพูดขึ้นอยากรู้จริง ๆ เลยต้องหน้าด้านถาม มันหลายรอบแล้วไง บางทีเขาอาจจะเอาไปใช้ผิด ๆ เผื่อจะแนะนำอะไรได้บ้าง

"เสือกมา...ถ้าตอบได้ก็จะตอบ" เขารับแผงยาเก็บใส่กระเป๋าเสื้อช็อป ย้อนผมด้วยท่าทางยียวน

"ยานี่คุณรู้วิธิใช้อยู่ใช่ไหม" ผมถามและมันทำให้เขาเงยหน้ามาขมวดคิ้วมองผม

"ร รู้สิซื้อไปก็ต้องรู้" เขาตอบผมตะกุกตะกัก มองไม่ออกเลยว่าตอแหล ยอมใจเขาจริง ๆ

"ถ้ารู้ไหนลองบอกสิกินยังไง?" ผมย้อนถามลองเชิง ดูสิว่าจะตอบผมแบบไหน

"ก็ ก็ เออ ยัด ๆ แม่งให้หมดนี่แหละจะได้หมดแผงไว ๆ ถามมากอยู่ได้ เอาไปเงินค่ายา"

"เห้ย!!! เดี๋ยวสิคุณ"

เขาพูดด้วยความลุกลี้ลุกลน ยัดเงินค่ายาใส่มือผม ก่อนจะรีบจ้ำเท้าเดินออกไป คำตอบของเขาทำเอาผมต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เรียกตามหลังยังไงก็ไม่หันกลับมา เขามันบ้าไปแล้วแน่ ๆ