บทนำ 5

“ปากร้าย ไม่น่ารักเลยนะเรา” รอยยิ้มอ่อนๆ ของหม่อมหลวงหายวับและสีหน้าเปลี่ยนเป็นถมึงทึงยิ่งกว่าเดิม ส่วนแม่ยิ้มค้างและเอื้อมมือมาหยิกขาลูกสาว คุณชายอรุณเป็นผู้ใหญ่ที่สุดจึงเปิดประเด็นอื่นแก้เก้อไป

“หนูขวัญมีแฟนแล้วรึยังล่ะ? ให้จอมพลเขาช่วยแนะนำเพื่อนๆ เขาได้นะ จริงมั้ยจอมพล”

“ครับ”

“นะ...หนูก็พอมีคน... เอ่อ... มีคนเข้ามาจีบสามสี่คนค่ะ แล้วก็เพิ่งเทแฟนทิ้งไป ตอนนี้ปวดหัวมาก หนูยังไม่อยากหาเรื่องวุ่นวายเพิ่มอีกน่ะค่ะ ขออยู่เงียบๆ ดีกว่า” พาขวัญหลับหูหลับตาตอบ เพราะความจริงแล้วเธอโสดแห้งแล้ง ทั้งที่ก็หน้าตาน่ารักพอตัวแต่ก็ไม่มีใครเข้ามาจีบเลย ไม่รู้ทำไม... พอเธอสบตาหม่อมหลวงจอมพลโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอก็ตัวแข็งทื่อ เพราะเห็นๆ อยู่ว่าเขากำลังหัวเราะ!

ฉันเกลียดเขา!

“เอาล่ะๆ ทักทายหยอกล้อกันมาพอสมควรแล้วนะ ในเมื่อมากันครบแล้ว พ่อก็มีความยินดีที่จะแจ้งให้ทราบว่า พ่อจะแต่งงานกับคุณเนตรดาว” หม่อมราชวงศ์อรุณกุมมือแม่ของเธออย่างหวานชื่น “เราสองคนแอบดูใจกันมาเกือบสองปี และบัดนี้มันก็ถึงเวลาแล้ว พ่อมั่นใจว่าพ่อมีความรักต่อเนตรดาวอย่างลึกซึ้ง”

“ครับ”

“เป็นอันตกลงว่าพวกลูกๆ ทั้งสองเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้นะ”

“ครับ ท่านพ่อว่าไงผมก็ว่าตามนั้น พ่อรักใครผมก็รักด้วยครับ ยินดีต้อนรับเข้าสู่บ้านราเมศวรครับคุณน้าเนตรดาว” เขายกแก้วไวน์ขึ้นเป็นการอวยพร แม่ได้ฟังคำนั้นก็ร้องไห้ด้วยความปลื้มปิติ และสายตาของทุกคนก็จับจ้องรอคำตอบจากพาขวัญ

“ว่าไงหนูขวัญ หนูจะยินดีให้ฉันรับหน้าที่ดูแลแม่ของหนูมั้ย”

“นะ...หนู...”

“ผมเองก็ยินดีที่จะได้น้องขวัญมาเป็นครอบครัวเดียวกันนะ” หม่อมหลวงรูปงามเอนกายเข้ามาใกล้ น้ำเสียงเล้าโลมพอๆ กับตอนที่อยู่บนเตียง พาขวัญมองหน้าเขาอย่างตื่นๆ แล้วเลื่อนสายตาไปที่แม่แล้วก็หม่อมราชวงศ์อรุณ ริมฝีปากสั่นระริก

“นะ...หนู” คำตอบของเธอคือต้องการปฏิเสธ พลันไหล่ของเธอกระตุกเฮือกเมื่อท่อนขาของตัวเองถูกเรียวขาแกร่งสอดเข้ามาแยกออกกว้าง เป็นคำเตือนจากปีศาจร้าย พาขวัญจึงข่มน้ำตาไว้ ก้มหน้าลงเพื่อซ่อนแววตาเจ็บปวดใจไม่ให้แม่เห็น “หนู... หนูก็ยินดีค่ะท่านพ่อ... คุณแม่”

ผู้ใหญ่ทั้งสองต่างสวมกอดลูกๆ ด้วยความยินดีทันที ต่อจากนี้ไปเราจะเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน ใกล้ชิดกันยิ่งขึ้น ท่านพ่อจัดแจงกำหนดวันย้ายเข้าคฤหาสถ์ราเมศวรให้เราสองแม่ลูก พาขวัญได้แต่นั่งเงียบ ฟังแม่กับคุณพ่อคนใหม่พูดคุยถึงโครงการหวานชื่นที่วางแผนร่วมกัน ทั้งพิธีแต่งงานซึ่งจะจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายในโบสถ์คริสต์ แล้วก็แผนล่องเรือฮันนีมูนที่ภูเก็ตสามวันสี่คืน แค่นั้นแม่ก็มีความสุขมาก

“ฉันกะว่าจะจัดงานแต่งก่อนไปฮันนีมูน กลางเดือนนี้พวกลูกๆ ทั้งสองคนก็เตรียมตัวเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวกันด้วยล่ะ”

“ได้ครับ”

“สั่งคนเรื่องเตรียมสถานที่แล้วก็ดอกไม้ด้วย ส่วนเรื่องรายการค็อกเทลในงาน คุณน้าจะจัดการเอง” พาขวัญนั่งเงียบ ทำตัวประหนึ่งว่าเป็นก้อนหินไม่รับรู้บทสนทนาอะไรอีกทั้งนั้น สิ่งเดียวที่คิดคือต้องการจะปลีกตัวหนีไปให้พ้นๆ “พ่อวางแผนไว้ว่าจะล่องเรือแล้วก็พักผ่อนที่ภูเก็ตกันทั้งสัปดาห์เลย ถ้าพวกลูกทั้งสองคนสนใจก็ไปด้วยกันได้นะ”

“ภูเก็ตหรือครับ? ผมว่าเรามีอะไรที่เด็ดกว่านั้น” เขาเอ่ยขึ้น ก่อนจะหยิบตั๋วขึ้นเรือสำราญมูลค่าหลายแสนออกจากสาบเสื้อ “คู่สามีภรรยาจะไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ จะชวนลูกๆ ไปเกะกะทำไมครับ นี่เป็นของขวัญแต่งงานจากผม... ตั๋วล่องเรือทะเลเอเจียนเป็นเวลาสองสัปดาห์ครับ”

“ของขวัญจากแกงั้นรึ?” คุณชายอรุณผินหน้ากลับมาสบตาลูกชายอย่างแปลกใจ มีอะไรบางอย่างสะกิดความสงสัยของผู้เป็นบิดา เพราะทุกครั้งที่ท่านแต่งงานใหม่ จอมพลจะไม่เคยแยแส ไม่สนใจรับรู้ใดๆ ไม่แม้กระทั่งจะจำชื่อเมียพ่อแต่ละคนด้วยซ้ำ แต่ครั้งนี้แปลกไป... ดูคล้ายว่าหม่อมหลวงจอมพละกำลังยิ้มสะใจที่การแต่งงานกำลังจะเกิดขึ้น “ตั๋วมันเป็นวันจันทร์หน้าแล้วนี่นา แล้วงานแต่งล่ะ”

“ท่านพ่อกับคุณน้าเนตรดาวไปเที่ยวสบายๆ นั่งนิ่งๆ รอเป็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวก็พอครับ งานทุกอย่างผมกับน้องพาขวัญจะช่วยเตรียมอยู่ทางนี้เอง กลับมาเมื่อไหร่ก็เข้าพิธีได้ทันทีเลยครับ”

“โอ... น้า... น้าดีใจเหลือเกิน ขอบคุณมากค่ะคุณจอมพล”

“งั้นหนูขวัญก็เลื่อนวันย้ายเข้าคฤหาสน์ไปจนกว่าพ่อกับแม่จะกลับก็แล้วกัน” คุณชายมองปราดเดียวก็รู้ทันความคิดของจอมพลทุกอย่าง พาขวัญจึงนึกขอบคุณท่านเป็นล้นพ้น แต่ปีศาจร้ายก็คือปีศาจร้าย ร่างสูงใหญ่บิขนมปังเข้าปากช้าๆ สีหน้าเย็นชาเรียบเฉย

“ขวัญอยู่บ้านคนเดียวได้นะลูก” แม่ถามอย่างเป็นห่วง เพราะรู้ดีว่าเธอทำอะไรเองไม่เป็นสักอย่าง จะหาข้าวให้ตัวเองกินยังทำไม่ได้เลย สกิลการเอาตัวรอดต่ำกว่าเป็ดง่อยเสียอีก

“หนูอยู่ได้ค่ะ” พาขวัญฝืนยิ้ม ตอบฉะฉาน “แม่กับท่านพ่อเที่ยวให้สนุกนะคะ ไม่ต้องห่วงหนู”

“ไม่ได้หรอก ยังไงก็ปล่อยให้อยู่คนเดียวไม่ได้ หนูขวัญย้ายไปอยู่ที่คอนโดเดียวกับพี่ชายเราก็แล้วกัน ชอบพักชั้นไหนก็ไปเลือกห้องเอาเลย พ่อจะซื้อไว้ให้ ยังไงก็ต้องมีคอนโดส่วนตัวสำหรับหนูขวัญอยู่แล้ว แล้วพี่เขาจะเป็นคนช่วยดูแลความเรียบร้อยให้ระหว่างที่พ่อกับแม่ไม่อยู่”

“ตะ...แต่...”

“ตามความประสงค์ของท่านพ่อเลยครับ ระหว่างนี้ผมจะเป็นคน ‘ดูแล’ น้องสาวให้เอง”