บทที่ 1-2 เริ่มต้นฝันร้าย

พาขวัญเงื้อมือฟาดใส่ทันที แต่ว่ามือแกร่งรับไว้ง่ายดาย ใบหน้าคมเข้มเรียบเฉยไม่บ่งบอกพื้นอารมณ์ใดๆ แต่หน่วยตาของเขาแสดงออกชัดเจนว่ากำลังสนุก! หม่อมหลวงผู้สูงศักดิ์พึงพอใจอย่างยิ่งและเริ่มต้นสงครามประสาทเล็กๆ น้อยๆ อย่างเช่นการดึงมือของเธอไปจุมพิตกลางฝ่ามืออย่างนุ่มนวล พร้อมกับเลียคราบเลือดจากแผลแก้วบาดนั้น

ร่างบางผวาเฮือก ก่อนจะกัดฟันกระชากมือออก ร่างสูงใหญ่ไม่ได้เอ่ยอะไร แต่เท้าแขนกักขังเธอไว้ตรงขอบเคาน์เตอร์อ่างล้างมือ รุกคืบเพียงนิดก็บีบให้เธอถอยร่นไปจนแทบจะตะกายปีนอ่างล้างมือ พาขวัญไม่เคยมีพี่น้องมาก่อนก็จริง แต่มั่นใจมากๆ ว่าไม่มีพี่ชายคนไหนทำแบบนี้กับน้องสาวแน่นอน

“ฉันจะกลับแล้ว!”

“ก็ไปสิ ถ้าหลุดออกไปได้ก็ให้ไปเลย”

“ฮึ่ม!”

“อุ้ย... เอ่อ ขอโทษจ้ะ” มีลูกค้าคนอื่นเดินเข้ามาในห้องน้ำเช่นกัน พวกเขาอุทานตกใจแล้วรีบปิดประตูคืนตามเดิม โธ่... ได้โปรดเถอะ ใครก็ได้ช่วยด้วย พาขวัญก็หวังว่าพี่ชายผู้สูงศักดิ์จะหยุด แต่สุดท้ายก็ไม่ ไม่มีอะไรจะหยุดเขาได้ทั้งนั้น!

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นฉันจะตะโกนเรียกคนอื่น”

“ถ้ากล้าก็ลองดูสิ เรียกมาให้เยอะๆ เลย แล้วจะได้รู้กัน” น้ำเสียงเยาะๆ ปลายนิ้วแข็งแรงลูบผ่านหน้าอกเต่งตูมที่เบียดชิดกันแน่น ผิวสัมผัสช่างนุ่มละมุนชวนให้จับไม่ปล่อยเสียนี่กระไร จอมพลมั่นใจว่าจะสามารถหยุดเมื่อไหร่ก็ได้ สามารถปล่อยมือจากเธอได้ทันทีแล้วแต่ความพอใจ

“ตัวเล็กน่ารักดีนะ แต่ตรงนี้ไม่เห็นเล็กเลย”

เขาหมายถึงโนมเนื้ออิ่มงามแน่นเต็มไม้เต็มมือและดูเหมือนว่าจะล้นหลามผิดกับขนาดตัว ลมหายใจของพาขวัญหอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถูกปลายนิ้วร้อนลูบแผ่วเบาบนยอดอกสีกุหลาบ ถูไถด้วยนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ก่อนที่จะกอบกุมสองเต้าไว้เต็มอุ้งมือ เขากระชากชุดเกาะอกลง ยอดอกสีชมพูหวานที่เธอหวงแหนไม่เคยให้ใครดู กลับถูกผู้ชายคนนี้จ้องมองจนไม่มีความลับหลงเหลืออีกแล้ว

“สีชมพูสวยเชียวนะ สดใหม่เสียจริง” พูดจบก็ก้มลงจูบ ลิ้นอ่อนนุ่มชุ่มชื้นให้ความรู้สึกหฤหรรษ์ปลุกเร้าความเป็นชายของเขาจนหลุดจากการควบคุม สมองของพาขวัญมันมึนงง คิดอะไรไม่ออกนอกจากเผยอริมฝีปากรับจุมพิตของเขาไปเรื่อยๆ ไม่หยุดตามสัญชาตญาณ เปี่ยมล้นด้วยความต้องการที่ลุกโพลงราวกับไฟในเตาหลอม

“พอ... พอแล้ว”

“ตรงนี้ก็ไม่เด็กแล้วด้วย” เขาหมายถึงตรงส่วนที่เพิ่งลูบชม สวยสะพรั่งและนุ่มติดมือไม่มีใครหาญเทียบ “และตรงนี้ก็หวาน” กางเกงชั้นในตัวจ้อยถูกรูดลงมากองที่ข้อเท้าน้อยๆ “สวยขึ้นกว่าครั้งสุดท้ายที่เราเจอกันนะ... ทำไมถึงไม่บอกความจริงให้ทุกคนรู้ล่ะ”

“กะ...ก็เพราะว่ามันไม่มีอะไรให้ฉันต้องสนใจน่ะสิ”

พาขวัญแข็งใจตอบฉาดฉาน แม้จะพยายามลืมแล้ว พยายามหนีความจริงมาหลายเดือนแล้วจนพอจะยิ้มให้ตัวเองได้ แต่แล้วปีศาจร้ายที่ชื่อหม่อมหลวงจอมพลก็ย้อนกลับมาอีก และเขากลับมาในฐานะใหม่ซึ่งน่าเจ็บแสบหัวใจ เธอไม่สามารถหนีไปจากเขาได้เลย

“งั้นสงสัยว่าเราคงจะต้องรีบทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้สินะ”

“ยะ...อย่าลืมสิว่าฉันเป็นน้องสาวของคุณแล้วนะ!”

“แล้วไง?... งานปาร์ตี้คริสต์มาสนั่นคุณเป็นฝ่ายเริ่มก่อนนะ”

ฉัน?... ฉันน่ะเหรอเป็นฝ่ายเริ่มก่อน? พาขวัญนิ่งงันไป เปิดโอกาสให้เขาลูบโนมเนื้อเต่งตูมของน้องสาวทั้งสองข้างอย่างพึงพอใจ นิ้วเรียวยาวของเขาค้นหาความเป็นอิสตรีและหยอกเย้ารื่นเริง ยิ่งพาขวัญสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าคมคร้ามก็ยิ่งพุ่งพล่านด้วยแรงกระหาย แววตาวาววับอันตรายและมองเธอเป็นเพียงแค่ของเล่น เขากระชากมือที่มีแผลแก้วบาดนั่นจนพาขวัญร้องเจ็บ แต่จอมพลไม่สนใจ เขาเปิดก๊อกน้ำราดลงบนแผล ล้างเลือดออกไปแล้วจัดการคว้ากระดาษเช็ดมือมาบีบแน่น มันเจ็บ!

“ปล่อยนะ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” เมื่อเธอดิ้น มือของเขาข้างเดียวก็สามารถรวบข้อมือทั้งสองข้างของเธอได้สบายๆ ก่อนจะตรึงไว้เหนือศีรษะอย่างเชื่องช้า ทรงพลัง

“เราจะเริ่มจากตรงไหนกันก่อนดีล่ะ”

“คุณกำลังลวนลามน้องตัวเองอยู่นะ” พาขวัญกลั้นหายใจ พยายามสบตาคมกร้าวคู่นั้นตรงๆ

“ลวนลาม? อา... ผมคิดว่ามันเกินคำนั้นไปนานแล้ว เราไปไกลกว่านั้น คิดว่าทำเป็นลืมแล้วจะลบความจริงได้รึไงกัน...” เขาสูดลมหายใจเข้าแช่มช้า ใบหน้าเรียบนิ่งราวเพชฌฆาต การเบียดแนบทุกสัดส่วนเช่นนี้ทำให้เขาต้องหายใจเข้าเต็มแรง “หรือว่าอยากจะให้ผมบอกความจริงให้ทุกคนรู้ล่ะ”

“ยะ...อย่า... อย่าพูดถึงเรื่องนั้นอีกนะ!” พาขวัญตัวสั่นเทา ภาพค่ำคืนซึ่งเป็นฝันร้ายในวันวานระเบิดออกเป็นภาพช้าเหมือนในภาพยนตร์ คืนนั้นน้ำตาของเธอไม่ได้ช่วยให้ปีศาจร้ายหยุดการกระทำแต่อย่างใด คนที่ฝังตราบาปบนร่างกายของเธอก็คือเขา ตอนนี้เหตุการณ์มันเหมือนซ้ำรอยอีกครั้ง ทุกอย่างมีแต่การขู่บังคับและบีบให้จำยอม แม้จะโหดร้ายเลือดเย็นแต่มันก็ช่างเป็นโซ่ตรวนที่แสนจะร้อนแรง

พาขวัญครางแผ่วเบา ร่างอันแข็งแกร่งกักขังเธอไว้ด้วยวงล้อมมัดกล้าม มีประจุไฟฟ้าแล่นพล่านเกินทนทาน และแล้วมือหยาบกระด้างก็เคลื่อนวกกลับมาคุกคามใต้กระโปรงของฉัน ขยับนิ้วแผ่วเบา แค่นั้นเธอก็อ้าปากหอบหายใจ พยายามจะมีชีวิตและแข็งใจเอาไว้ แต่ว่าสัมผัสของเขากำลังจะทำให้เธอพ่ายแพ้

เราเป็นพี่น้องกัน! พาขวัญย้ำกับตัวเอง แต่หม่อมหลวงจอมพลโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ทีละน้อย จนเธอแทบสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าว สมองของเธอพลันสูญเสียการควบคุม คิดอะไรไม่ออก สุดท้ายจึงตะโกนออกมาเพื่อป้องกันตัว

“พะ...พี่คะ”

เขาชะงักก่อนจะเหยียดยิ้มร้ายออกมา เมื่อเห็นว่าพาขวัญตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ริมฝีปากร้อนผ่าวดุจเหล็กร้อนจึงบดขยี้ลงมาด้วยความมันเขี้ยวอีกครั้ง ความร้อนประดุจเพลิงทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งเสียง ทั้งความคิด ริมฝีปากของเขานุ่มราวกับกำมะหยี่ ประกบแน่นล้ำลึก สอนความใคร่กระหายให้อย่างเต็มที่

ร่างสูงใหญ่ล้วงมือเข้าไปในเสื้อ ลูบคลึงสองเต้างามกลมกลึงชูช่ออย่างเนิบช้าแต่หนักหน่วง เสียงครางกระเส่าหวานๆ ของหญิงสาวทำให้อุณหภูมิภายในห้องน้ำหินอ่อนพุ่งพรวดขึ้นอย่างง่ายดาย จอมพลตวัดลิ้นซุกไซ้อุ้งปากของเธอ ก่อนจะก้มลงพึมพำแทบริมฝีปาก “ถ้าท่านพ่อของผมกับแม่ของคุณรู้ว่าเราสองคนพี่น้องเคยแลกเซ็กซ์แบบวันไนต์สแตนท์กันมาก่อน... คงจะสนุกพิลึกนะ”

“ฉันไม่เคยเต็มใจแลก” พาขวัญจ้องตาเขม็ง ข้อกล่าวหาของเขาทำให้เธอเดือดดาล “คุณขืนใจฉันต่างหาก!”

หม่อมหลวงผู้ทรงเกียรติไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด เขาทำราวกับว่าการลากผู้หญิงที่เมาอ้อแอ้ขึ้นเตียงเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ และเขาก็แสดงให้เห็นว่าพร้อมจะกระทำซ้ำอีกโดยไม่แยแสใคร แววตาของเขาดุร้ายเหมือนสัตว์ป่า เบื้องหลังหน้ากากสุภาพบุรุษเต็มไปด้วยสัญชาตญาณดิบเถื่อน ตราบใดที่เขาพอใจจะระบายความใคร่กับใคร เขาก็ไม่รีรอแม้แต่น้อย พาขวัญพยายามบังคับความกลัวไว้ก่อนที่ปีศาจอย่างเขาจะดูออก แต่เสียใจด้วย... เธอเก็บซ่อนความรู้สึกช้าไป เขารู้ทุกอย่าง

“เอาเป็นว่าช่วงเวลาหนึ่งเดือนหลังจากนี้...” เขากระซิบพลางงับใบหู เลียเบาๆ “ผมจะขืนใจ ‘น้องสาว’ ทุกวัน... ดีไหมล่ะ?”