บท
ตั้งค่า

ทวงคืนรัก - 3

หลายวันต่อมา...

"เม่ยไปเรียนก่อนนะคะ" ฉันเดินลงมาจากบ้าน เจอคุณแม่สุดสวยกำลังจัดโต๊ะทานอาหารอยู่เลยเดินเข้าไปสวมกอดท่าน

"ไม่ทานข้าวเช้ากับแม่ก่อนเหรอ"

สายตากึ่งขอร้องมองมาทางฉันจนรู้สึกผิดเล็กน้อย

"วันนี้เม่ยไม่ค่อยหิวค่ะ แม่รอทานกับเฮียมาร์แทนแล้วกันนะคะ"

เห็นเจ้าของชื่อเดินลงบันไดมาพอดี

คนอะไร ขนาดหัวฟู ๆ เซอร์ ๆ เพราะเพิ่งตื่นนอนยังหล่อออร่าจับ

นี่ขนาดพี่น้องแท้ ๆ ฉันยังหลงรักพี่ชายตัวเองเลย

"อะไรตัวแสบ"

คนถูกกล่าวถึงเดินมาหาพวกเรา แถมยังมายีหัวฉันเล่นอีก

"เฮียมาร์! ผมยุ่งหมดแล้ว"

ปล่อยกอดออกจากแม่ รีบจัดแจงผมเผ้าให้เรียบร้อยเหมือนเดิม

"เป็นยัยเพิ้งแหละดีแล้ว จะได้ไม่มีผู้ชายคนไหนมอง"

รีบส่งค้อนวงใหญ่ให้พี่ชายตัวดีทันที

"เขามีแต่อยากให้น้องตัวเองสวยจะได้มีหน้ามีตาอวดคนอื่นได้ แล้วนี่อะไร อยากให้เม่ยขี้เหล่" อมลมแก้มพองงอนพี่ชายเบา ๆ

"สวยแล้วปัญหาเยอะไม่ต้องสวย"

"เฮียมาร์!"

"พอแล้วทั้งสองคนเลย"

ต้องเป็นแบบนี้ทุกที ถ้าแม่ไม่เข้ามาห้ามฉันคงเปิดศึกกับพี่ชายตัวเองจนไม่ไปเรียนแล้ว

"ความผิดเราติดตัวอยู่นะ อย่าลืม!"

มาชี้นงชี้หน้าฉันอีก พี่ชายป่าเถื่อน!

"เราก็เพลา ๆ หน่อย น้องมันโตแล้วนะ"

เห็นไหมฉันมีแบล็กดี

"แม่อย่าให้ท้ายยัยแสบเยอะ หนีเที่ยวญี่ปุ่นคราวนั้นยังไม่เรียกอบรมเลยนะ"

แต่เหมือนพี่ชายฉันจะใหญ่สุดในบ้านตั้งแต่เสียพ่อไปเมื่อปีก่อน

"เม่ยไปเรียนดีกว่า เบื่อทะเลาะกับเฮียแล้ว"

ยื่นหน้าไปหอมแก้มแม่เสร็จก็รีบเดินออกมาขึ้นรถคู่ใจทันที เสียงเฮียมาเฟียตะโกนคาดโทษฉันยังดังไล่หลังตามมาแต่ฉันไม่สนใจสักนิด

เห็นโหด เห็นเคร่งกับฉันแบบนั้น แต่เฮียแกรักฉันมากนะ อาจจะรักมากไปหน่อยจนบางทีก็ข้ามเส้นคำว่าอิสระไปน่ะ

ฉันฮัมเพลงโปรดของศิลปินหญิงคนไทยที่ไปดังที่เกาหลีและสร้างชื่อเสียงให้ประเทศไทยในหลาย ๆ ด้านอย่างอารมณ์ดี แต่รู้สึกท้องถนนวันนี้รถติดกว่าปกติจนเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย

ปี๊น ๆ

เสียงแตรรถจากคันหลังก็บีบเร่งให้เคลื่อนตัวรถจนปวดโสตประสาทไปหมด

ถ้ารีบมากน่าจะมาตั้งแต่เมื่อวาน... เชื่อว่าหลายคนคงพูดคำนี้บ่อยแน่ ๆ เมื่อเจอสถานการณ์เช่นนี้

Rrr...

รถยังคงติดแหงกอยู่ที่เดิม โทรศัพท์ก็ดังถี่ ๆ ไม่ต้องเดารู้ได้ในทันทีว่าใครโทร.มา

"เฮียยังไม่จบอีกเหรอ" พี่ชายตัวดีฉันนั่นแหละ

[ใครใช้ให้เราหนีหน้าเฮีย เลิกเรียนแล้วรีบกลับบ้าน วันนี้เราต้องคุยกันหน่อย]

"วันนี้เม่ยมีนัดดูหนังกับเพื่อน"

[เลื่อนไปวันหลัง]

"แต่ซื้อตั๋วแล้ว"

[จะกี่บาทเชียว เฮียคืนให้สามเท่า]

ชิ! รู้หรอกว่ารวย หาเงินใช้เอง แต่ไม่ต้องใช้เงินมาฟาดหัวทุกคนได้เปล่า

"เฮียมาร์ขา~" เริ่มออดอ้อนพี่ชายสุดหล่อที่ยังคงเสียงแข็งอยู่

[ไม่ต้องมาอ้อน]

"เฮียมาเฟียของเม่ยเม่ย" ครั้งนี้ดัดเสียงให้จริตจะก้านขึ้นมาหลายเท่าตัว

"เม่ยผิดไปแล้ว ต่อไปจะไม่หนีเที่ยวอีก แต่วันนี้เม่ยขอไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ น้า~"

พี่ชายฉันเงียบเสียงไป ไม่นานได้ยินเสียงถอนหายใจยาว ๆ เล็ดรอดออกมา

[วันนี้จะปล่อยไปหนึ่งวัน แต่ห้ามทำตัวเหลวแหลกอีก ดูหนังก็คือดูหนัง ห้ามแอบไปเที่ยวที่ไหนก่อนได้รับอนุญาต]

นี่พี่จริงใช่ไหม? ถ้าอายุเยอะกว่านี้อีกสักยี่สิบปีฉันจะคิดว่าคือพ่ออีกคนเลยละ

"รับทราบค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะเม่ยขับรถอยู่"

ไม่ต้องรอให้อีกคนพูดหรือตอบอะไร ฉันรีบกดวางสายทันที

เฮ้อ! อายุยี่สิบแล้วแต่ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งจะสิบขวบก็ไม่รู้

"เกิดอะไรขึ้นน่ะ"

ตอนนี้ฉันกำลังจะเลี้ยวรถเข้ามหาวิทยาลัยที่เรียนอยู่ ทว่าตรงหน้าเกิดเหตุไทมุงขึ้น แถมส่วนมากยังมีแต่สาว ๆ ห้อมล้อมจนมองไม่เห็นว่าเกิดอุบัติเหตุหรือมีเหตุอะไร

"อ้ะ! นั่นมัน..." สายตาคู่เฉี่ยวมองเห็นบุคคลคนหนึ่งที่รู้สึกคับคล้ายคับคลายืนเป็นจุดศูนย์กลางของเหล่าสาว ๆ พวกนั้น ถึงแม้ว่าจะเห็นเพียงแค่เสี้ยวหน้านิดเดียวกับแผ่นหลังกว้าง ฉันก็จำได้ดีว่าเขาคือใคร รีบแอบรถจอดข้างทางก่อนจะเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับเหล่านิสิตสิบกว่าคนทันที

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel