ตอนที่ 7 อย่ารีวิว

“ถึงแล้วนะครับ” เสียงโค้ดบอก ก่อนที่จะได้ยินเสียงเปิดประตูรถฝั่งคนนั่งข้างคนขับ

หญิงสาวก็รีบเปิดประตูลงตามไปเหมือนกัน ส่วนอีกฝั่ง คนขับรถลุกมาเปิดให้ผู้บริหารหนุ่ม

เสื้อสูทนั้นถูกทิ้งไว้ในรถ ธารน้ำรีบตามผู้ช่วยของลูกค้าเบอร์ใหญ่ของเธอเข้าไปในร้าน

“สวัสดีค่ะคุณโค้ด”

“โอ๊ะ!!! ไม่คิดว่าท่านจะมาด้วยตนเอง คุณตฤณมีอะไรให้

โมนารับใช้มั้ยคะ”

ดีไซเนอร์ชายหน้าสวยยืนต้อนรับลูกค้ากิตติมศักดิ์ เดิมเข้าใจว่าเป็นผู้ช่วยของตฤณ แต่พอรู้ว่า CEO มาด้วย ก็ยิ่งดีใจไปใหญ่

“ช่วยหาชุดให้คุณผู้หญิงคนนี้ทีครับ พอดีผมทำชุดเธอเลอะ”

“ได้เลยค่ะ”

“คุณธารน้ำครับ ชุดนี้ของคุณ ผมขอซื้อต่อนะครับ”

“ฮะ คะ!? เอ่อ เอาไปทำไรคะ ผ้าขี้ริ้วหรอคะ”

“ผมคิดว่าจะเอาไปให้นักวิจัยดูดีกว่า”

“นี่พูดเล่นใช่มั้ยคะ” เซลล์สาวพยายามกลั้นหัวเราะ

“พูดจริงครับ”

หญิงสาวเลยต้องเดินไปคุยกับเขาอย่างใกล้ชิดกันสองต่อสอง

“เอ่อ อันนี้ไม่เกี่ยวกับออเดอร์หมอนและน้ำมันหอมนะคะ แต่คุณจะทำตัวโรคจิตแบบนี้ตลอดเวลาไม่ได้นะ”

“ผมพูดจริง ผมจำเป็นต้องเอาไปวิจัยดูว่าเพราะอะไรผมถึงหลับหรือชอบ หรือโอเคกับกลิ่นพวกนี้ หรือถ้าไม่ให้เสื้อผ้าคุณมา ก็...ไปนอนด้วยกันมั้ยล่ะ”

“คุณตฤณ อยากโดนน้ำมันหอมสาดหน้ามั้ย”

“คุณธารน้ำครับ ผู้ชายที่พาผู้หญิงมาซื้อชุด เขาหวังเป็นคนถอดทั้งนั้นแหล่ะ”

“อ่อ งั้นไม่เป็นไร ฉันจะกลับ”

“หยุดๆๆ ผมพูดเล่นครับ”

“อีมุกพูดเล่นเนี่ย ไว้ใช้กับเด็กเถอะค่ะ”

“อายุแค่ 27 ทำไมคิดว่าตัวเองโตแล้วล่ะครับ”

“คุณตฤณคะ เอามั้ยคะน้ำมันหอม”

“ออเดอร์ล่ะ คุณเอามั้ย”

“โอเค งั้นเราตัดเรื่องที่คุยออกจากสองอย่างนี้ ฉันขอใช้สิทธิ์กลับบ้านค่ะ”

“ผมขอใช้สิทธิ์ดูแลคุณ”

“ไม่ได้ค่ะ”

“ไม่ได้ครับเหมือนกัน”

“............” แววตาไม่ยอมของหญิงสาว ทำเขาอยากได้เธอมากขึ้น.....ตอนแรกตั้งใจว่าแค่พามาซื้อชุดเปลี่ยนเฉยๆ เอง

ธารน้ำตัดสินใจเดินกลับไปหาทุกคน โดยมีCEOหล่อเดินตามมาติดๆ ถ้าเธอจับบานประตูนั่นเมื่อไร ชะตาขาดแน่นอน หมายถึงเธอนะ....เขาจะพาเธอกลับบ้านด้วย

ร่างบางหันมามองเขาตาขวางๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปหาคนในร้าน

“ดีค่ะคุณตฤณ คุณอยากเอาเสื้อผ้าฉันไปวิจัยอะไรก็เอาไป แลกกับชุดใหม่ละกัน ถึงจะมูลค่าต่างกันลิบลับก็เถอะ” ธารน้ำหันไปขยิบตาให้ดีไซเนอร์ เพราะเสื้อผ้าในร้านนี้ คงเทียบกับเสื้อโหลที่เธอใส่ไม่ได้อยู่แล้ว และเธอเองก็ไม่อยากให้เป็นข่าวเสียๆหายๆ ของ CEO ที่ดังกว่าเธอหลายเท่าตัวว่ามีข่าวมาซื้อชุดให้หญิงสาวแล้วมีการกระเง้ากระงอดกันในร้าน

เธอเดินดูชุดในร้าน และคุณโมนา ดีไซเนอร์ดีกรีนักออกแบบจากมิลาโน่ เดินมาหาพร้อมชุดในมือพนักงานด้านหลัง

“สวัสดีค่า คุณธารน้ำใช่มั้ยคะ รบกวนลองชุดนี้ดูหน่อยค่ะ เป็นคอลเลคชั่นล่าสุดนะคะ มีทั้งหมด 12 ชุดในโลกนี้ค่ะ เดี๋ยวลองใส่ ชอบไม่ชอบค่อยว่ากันค่ะ”

ชุดสาวทำงานแบบสูทแฟชั่น พร้อมเสื้อซับในลายเก๋ ที่โชว์เนินอก กางเกงเอวสูงรัดรูปพร้อมรองเท้าส้นสูงสีเข้าชุด

“เห็นคุณตฤณบอกว่า ให้เป็นชุดทำงานน่าจะมีประโยชน์กับคุณมากกว่า”

“เยี่ยมเลยค่ะ”

“โชคดีจังนะคะ”

“คะ!?”

“คนแรกเลยนะที่บอสมาด้วยตัวเองแบบนี้ ดีใจแทนจัง”

“อ่อ เรากำลังทำงานด้วยกันอยู่น่ะค่ะ มันเกิดเหตุสุดวิสัย”

“สำหรับ ‘ฉัตรดิเรก’ ไม่มีเหตุสุดวิสัยหรอกค่ะ ระดับเขา ไม่ต้องแคร์อะไรทั้งนั้น แต่ถ้าเลือกจะแคร์ เหตุผลคงต้องดีมากๆ” คุณโมนาพูดถึงตระกูลของตฤณ

“อืม…น่าคิดค่ะ” เธอพูดพลางหัวเราะกลบเกลื่อน

ร่างบางลองสวมชุดและอยู่ในระหว่างรอแก้นิดหน่อย เธอสวมชุดคลุมอาบน้ำที่ทางร้านมีของใหม่จัดเตรียมไว้สำหรับลูกค้าVVIP เสมอ ด้านชุดเก่านั้นถูกจัดใส่ถุงมอบให้คนที่ขอไว้แล้ว

“โค้ด อยากเอาผู้หญิงคนนี้กลับไปบ้านจังว่ะ แค่ได้กลิ่นตอนอยู่ใกล้ๆ ก็รู้สึกอยากนอนเลย”

“ผมจะส่งเสื้อผ้าเธอไปที่สถาบันวิจัยและสกัดกลิ่นมาทำน้ำหอมให้นะครับ”

“อืม บอกเค้าว่าให้ทำให้ได้ เอ้อ เอานี่ไปด้วยนะ”

ชายหนุ่มยื่นขวดน้ำมันหอมระเหยที่เขาชอบส่งให้

“บอกว่าทำแบบนี้มาเลย เยอะๆ”

“ครับ”

“ไปเลยสิ”

“ตอนนี้เลยหรอครับ ผมขอส่งคุณตฤณกับคุณธารน้ำก่อน”

“ไม่ต้อง ขึ้นแท็กซี่ไปเลย จะได้ไวๆ”

ผู้ช่วยได้แต่ยอมรับชะตากรรมที่ถูกเตะออกจากหน้างาน เขารีบไปจัดการตามที่ได้รับมอบหมาย

ม่านห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าถูกเปิดออก ร่างบางเดินออกมาจากพื้นที่ลองเสื้อผ้า หมุนตัวดูในกระจก ปัญหาคือ มันสวยมากจนเธอเข้าใจเลยว่า เสื้อผ้าที่มีดีไซเนอร์ออกแบบกับเสื้อในตลาดที่เธอใส่มันคนละเรื่องกันจริงๆ

“ชอบมั้ยคะ”

“ชอบค่ะ ดีกว่านี้ไม่มีอีกแล้วค่ะสำหรับชีวิตฉัน” เธอตอบ

“อาจมีก็ได้นะคะ ใส่ชุดนี้แล้ว ขอให้มีวันที่ดีนะคะ”

คุณโมนายิ้มสวยให้กับหญิงสาวที่เธอเชื่อเหลือเกินว่า มันอาจเป็นแค่จุดเริ่มต้นของวันดีๆ ก็ได้

“เรียบร้อยค่ะคุณตฤณ”

“ดีครับ นี่ครับ” เขายื่นเครดิตการ์ดให้”

“ขอบคุณค่ะ”เจ้าของร้านรับการ์ด

พนักงานรีบเข้ามารับบัตรจากมือดีไซเนอร์ไปอีกต่อ

ดีไซเนอร์หันมายิ้มขอบคุณผู้บริหารก่อนจะเอ่ยถาม

“วันนี้คุณอยากได้อะไรเพิ่มอีกมั้ยคะ” สายตานั้นเหมือนอยากแนะนำให้เขาซื้อเพิ่มเสีย

“ถ้าคุณทำหน้าแบบนั้น ก็จัดมาเถอะครับ เอาที่เหมาะกับเธอ”

“แล้วมีโอกาสพิเศษด้วยมั้ยคะ”

“ไม่มีหรอกครับ มือยังไม่ให้จับเลย”

“อ่อ ถ้าอย่างนั้น....ถ้าฉันจัดไปให้ก็ขอให้คุณมีโอกาสพิเศษนะคะ”

“ดีครับ ช่วยหน่อย เอาให้เขาประทับใจจนร้องอยากให้พามาอีก”

“แต่ดูเหมือนจะเป็นคนแบบที่ ขับรถมาเองได้นะคะ”

“คงงั้นแหล่ะครับ ผมพามารู้จักร้านแล้ว คงหมดประโยชน์แล้ว”

“คุณตฤณคะ ฉันโอเคกับชุดนี้แล้วค่ะ” หญิงสาวเพิ่งเดินออกมาจากห้องลองเสื้อผ้า หลังจากที่พนักงานในร้านช่วยจัดแจงนั่นนี่ในชุดให้เข้าที่เข้าทาง พร้อมให้ถุงสำหรับใส่ พร้อมรายละเอียดวิธีทำความสะอาดมาในการ์ดด้วย

“สวยนะครับ”

“ก็แน่อยู่แล้วสิคะ ดีไซเนอร์ออกแบบระดับนี้ สวยมากๆ ค่ะ” ธารน้ำรีบชมเจ้าของร้านทันที เธอถือของแล้วเดินไปรอที่ริมประตู

“รอสักครู่นะคะคุณธารน้ำ พอดีทางร้านเราอยากขอจัดอะไรให้คุณนิดหน่อย”

“ค่ะ ตามสบายเลย”

ตฤณเดินไปคุยกับหญิงสาว พลางแบมือจะช่วยถือของให้

“ไม่เป็นไรค่ะ ผู้บริหารระดับสูงเสียดฟ้า แค่ยืนเฉยๆ ก็ทรงคุณค่าแล้วค่ะ”

“ยังไม่หายหงุดหงิดอีกหรอครับ ผมซื้อชุดให้ น่าจะอารมณ์ดีสิ”

“ปัญหาไม่ใช่เรื่องสิ่งที่ทำให้หรอกค่ะ ปัญหามันคือปากคุณ พูดแต่สิ่งไม่ดี ในหัวคุณก็คิดแต่เรื่อง....นั่นแหล่ะ ทีนี้เรื่องน้ำมันหอม เรียบร้อยแล้วนะคะ เดี๋ยวฉันจะเอาให้คนของคุณไป ส่วนออเดอร์ สัปดาห์หน้าก็เรียบร้อยแล้วค่ะ ฉันจะรายงานไปที่บริษัทคุณให้นะคะ ไม่ต้องมาเอง แล้วเราก็คงไม่ต้องเจอกันแล้ว”

“ได้คร้าบ ไม่เจอกันแล้ว”

“ดีค่ะ พูดง่ายๆ นี่แหล่ะ นักธุรกิจที่ดีที่เป็นไอดอลของเซลล์ทั้งประเทศค่ะ”

“ใคร!?”

“คุณไง”

“ดีใจจัง”

“ใช่ค่ะ ดีใจด้วย คุณดังในหมู่คนวัยทำงานมาก

ใครๆก็นับถือคุณทั้งนั้น”

“พูดแบบนั้น แล้วคุณล่ะ”

“ไม่แล้วค่ะ ยิ่งรู้จัก ยิ่งไม่น่านับถือ”

“อ่า”

“แต่ฉันชอบที่คุณสั่งหมอนให้พนักงานนะคะ เยี่ยมมากๆ เรื่องนี้เราขอไปเขียนลงในเพจบริษัทเราได้มั้ยคะ”

“ได้สิครับ ถ้ามันจะทำให้คุณอารมณ์ดี”

“อ่อ หรอคะ”

“อยากเอาเรื่องของเราไปเขียนในแอคส่วนตัวของคุณบ้างมั้ยล่ะ ถ่ายสตอรี่ก็ได้นะ ผมอยากเป็นข่าวบ้าง พักนี้ข่าวไม่ค่อยดีเท่าไร”

“เรื่องที่ไม่แข็งน่ะหรอคะ”

“โอ้โห รู้เรื่องพวกนี้ด้วยหรอครับ”

“ก็พอโดนคุณคุกคามแบบนั้น ฉันก็ขุดรากสิคะ พร้อมเขียนประจานต่อให้ด้วย”

“อย่ารีวิวแบบที่ไม่เคยทดลองใช้สิครับ”

“หึ...คุณนี่มัน”

เขาเดินไปชิดหญิงสาวจนเธอติดประตูทางออก

“ลองสักทีแล้วค่อยไปเขียนก็ยังไม่สายนะ”

...