ตอนที่ 8 พวกคนประหลาด

หลังจากออเดอร์หมอนจำนวนพันกว่าใบมาถึงคลังสินค้า และบริษัทได้ส่งมอบให้ลูกค้าเรียบร้อย ความสุขสงบก็กลับมาสู่หัวใจเซลล์สาวอีกครั้ง

บรรยากาศที่โชว์รูมหลังจากลงคอนเทนต์หน้าเพจว่าได้ส่งมอบออเดอร์ล็อตใหญ่ให้กับคุณตฤณ ผู้บริหารที่รักพนักงานสุดๆ นั้น ทำเอามีคนแวะเวียนเข้ามาสั่งทั้งผ่านช่องทางออนไลน์และมาที่หน้าร้าน

ลูกค้าที่เพิ่มขึ้น เหมือนช่วยต่อชีวิตและทำให้หัวใจพนักงานพองฟู

ลูกค้าชายหญิงมากมายเข้ามาดูสินค้าในร้าน ธารน้ำกำลังช่วยรับรองชายหญิงคู่หนึ่ง

“ที่นอนรุ่นนี้ เด้งดึ๋งเลยค่ะ ลองนอนดูได้นะคะ มันจะแตกต่างกับตัวนี้” ธารน้ำเริ่มบรรยายสรรพคุณแทนพนักงานหน้าร้าน

ตัวผู้ชายกำลังจะทิ้งตัวลงนอน แต่ฝ่ายหญิงห้ามไว้

“อย่าคุณ! อาจจะสกปรกก็ได้”

“ไม่สกปรกค่า เราทำความสะอาดดูดไรฝุ่นประจำเลย”

เซลล์สาวล้มตัวลงนอนให้ลูกค้าดู

.

.

.

ลูกค้าดูจริงๆ คุณผู้ชายนั้นจ้องตาไม่กะพริบ แม้ทรวดทรงองค์เอวที่ซ่อนอยู่ภายใต้ชุดทำงานที่รัดกุม แต่หุ่นก็น่าล้มตัวลงไปนอนข้างๆ ถ้าได้จับสะโพกนั่น..

ตู๊ม!

ฟุ่บ!!!

“เออ…นอนสบายดีแฮะ”

“เอ่อ ลูกค้าคะ”

“เฮ้ย!”

คุณผู้ชายผมบางพุงพลุ้ยรีบละสายตาจากเตียงที่เขากำลังดูว่าน่านอนนั้นไปทางอื่น เพราะมีผู้ชายจากไหนไม่รู้โผล่เข้ามาทำให้เสียลูกตา แฟนสาวอยากจะไปจากตรงนี้เต็มแก่เพราะเธอไม่ชอบที่แฟนของเธอส่งสายตากะลิ้มกะเหลี่ยพนักงานสาวอย่างจงใจ

ธารน้ำ เซลล์สาวที่ตัวกระเด้งกระดอน เพราะลูกค้าประหลาดตัวเบ้อเริ่มทุ่มตัวลงเตียง นอนอยู่ข้างๆ เธอ

ร่างบางรีบสปริงตัวลุกขึ้นมายืนข้างเตียง ทำท่านอบน้อมทันที

“ไปสิคะคุณ” ภรรยาดึงแขนสามี พลางจิกตามองพนักงานด้วย

“ไปก็ได้” ชายคนนั้นพูดอย่างเสียอารมณ์

“เอ่อ คุณลูกค้าคะ คุณลูกค้า....” เสียงเรียกนั้นค่อยๆ เบาลง เมื่อรู้ว่ารั้งอีกฝ่ายไว้ไม่ได้แล้ว

ธารน้ำก้มหัว “ขอประทานโทษด้วยนะคะลูกค้า” เหมือนไว้อาลัยให้กับตัวเอง ก่อนจะหันมาตาขวางใส่ แม่จะด่าให้ลืมทางกลับบ้านเลย ออเดอร์ส่งให้แล้วด้วย

.

.

.

.

“อ้าว! คุณตฤณ จะมาหลับตรงนี้ไม่ได้นะคะ อย่ามาฟอร์ม” เสียงธารน้ำกับท่าทางที่กำลังเข้าถึงตัวของผู้บริหารหมื่นล้านนั้น ทำเอาผู้ช่วยรีบวิ่งมาแต่ไกล

“คุณธารน้ำ อย่าแตะครับ” โค้ด วิ่งมาถึงอย่างรวดเร็ว เขารีบเข้าไปดูเจ้านาย จับแขนดูเบาๆ และพบว่าเขาหลับจริงๆ

“เกิดอะไรขึ้นคะ” เซลล์สาวตกใจ นึกว่าอีกฝ่ายแกล้งหลับ

“เขาไม่ได้นอนมาสัปดาห์กว่าแล้วครับ”

“ไม่ได้นอน!?”

“หมายถึง นอนไม่หลับน่ะครับ ได้แค่งีบๆ”

“อ้าว ไหนว่า ดมพวกนั้นแล้วชอบหลับไงคะ” เธอพูดออกไป

“คุณรู้หรอ”

“ก็เจ้านายคุณบอก”

“เขานอนไม่หลับ นี่เราก็เคยเปลี่ยนฟูกกันไปหลายรอบแล้วนะครับ สงสัยจะชอบรุ่นนี้ งั้นผมขอซื้อฟูกอันนี้ไปทั้งอันเลยแล้วกัน”

“อ่อ ปลุกเค้าเถอะค่ะ เรามีตัวใหม่ให้ ไม่ต้องเอาอันนี้หรอกค่ะ”

“ไม่ได้ครับ ผมไม่อยากเสี่ยง ท่านไม่ได้จะหลับง่ายขนาดนี้”

โค้ดกวักมือเรียกบอดี้การ์ดอีกคนข้างนอกให้เข้ามา

“สั่งรถบรรทุกตู้คอนเทนเนอร์กับทีมยกมา เราจะเคลื่อนย้ายท่านประธานไปทั้งแบบนี้เลย”

“เค้าจะตื่นมั้ย” บอดี้การ์ดถาม

“ต้องลองดู เพราะยังไงโอกาสตื่นก็มีมาก แต่โอกาสหลับมีน้อย เราต้องฉวยไว้”

บอดี้การ์ดรีบวิ่งออกไป เพื่อคุยโทรศัพท์วุ่นวาย

“มันไม่เวอร์ไปหรอคะ เอารถมายกฟูกไป”

“ไม่หรอกครับ ตอนนี้วิกฤตจริงๆ”

“แล้วที่ทำให้ มันไม่ได้ผลหรอคะ”

“แรกๆ ก็ดีครับ แต่เหมือนท่านจะใช้มันต่อเนื่องหรือเปล่า จากหลับข้ามคืนก็เริ่มสั้นลง จนตอนหลังก็เหมือนคนดื้อยาน่ะครับ เขาเทหมดเลยที่คุณให้มา”

ธารน้ำตกใจ เอามือปิดปาก

“ไม่ใช่ว่าติดยาใช่มั้ยคะ” เธอเอ่ยถามเบาๆ เกรงเสียงจะหลุดรอดออกไปทำให้เกิดข่าวเสียหาย

“ไม่ใช่แบบนั้นครับ”

“พวกคุณประหลาดจัง”

หลังจากนั้นไม่ถึงชั่วโมง ประธานที่ยังเอาแต่หลับ ลูกค้าที่เดินไปมาก็ถูกห้ามเข้าใกล้พื้นที่ ทุกคนเอาแต่ชะเง้อมองดู บางคนก็ขำ บางคนก็ทำสายตาเป็นห่วง ส่วนเซลล์สาวก็คอยอยู่ใกล้ๆ บริการลูกค้าที่รวยสุดในบริษัทเธอแล้ว

“รถมาแล้วครับ เดี๋ยวพวกเราขอใช้พื้นที่นะครับ” โค้ดพูด พลางชี้ให้ดูทีมยกของพวกเขา ชายฉกรรจ์คละไซส์มาแล้ว ทุกคนสวมเสื้อเขียนว่า BEAM LOGISTICS

“ยอดขายร้านเราเพิ่มแน่ ประธานนอนที่นี่ปุ๊บ หลับปั๊บ เอาไปลงเพจได้มั้ยคะ” เธอถาม

“อย่าเลยครับ”

“แต่ฉันขอถ่ายไว้หน่อยละกัน ไม่เอาไปลง แต่เอาไว้แบล็คเมล์ ถ้าเขามาไล่ลูกค้าคนอื่นอีก ฉันจะเอาอันนี้ลงแอคส่วนตัว”

“ต้องขออภัยนะครับที่ทำให้เสียลูกค้า รวมถึงที่เข้ามาใช้พื้นที่แบบนี้ เราจะชดเชยให้ครับ” โค้ดรับปากทันที

“ช่วยจัดฟูกแบบเดียวกันนี้ให้ 4 ชุดนะครับ”

“เอาไปทำไมคะ ฟูก 4 หลัง”

“ท่านมีหลายบ้านน่ะครับ”

“อ่อ หลายบ้านด้วย ได้ค่ะ เดี๋ยวจัดส่งไปให้ เอาไปที่ไหนคะ รบกวนกรอก...”

“ไม่ต้องครับ มีในสต๊อกเลยมั้ย”

“มีค่ะ แต่วันนี้พนักงานเรา....”

“สต๊อกอยู่ไหนครับ”

“ด้านหลังค่ะ”

“นำทางได้เลยครับ เดี๋ยวเราจะให้คนไปยกเอง”

“อ่อ เอาไปเองเลยใช่มั้ยคะ”

“ครับ”

ไม่เคยมีใครซื้อที่นอนแล้วขนไปเองมาก่อน แถมซื้อทีเดียวหลายหลังมากๆ

หลังจากนั้นทีมขนของก็ไปช่วยกันยกฟูกในโกดัง

เมื่อจัดแจงเรียบร้อย พนักงานชาย 6 คน ก็มาช่วยกันยกฟูกอย่างเบามือ โดยมีCEOนอนหลับเป็นเหมือนเจ้านางอยู่บนฟูกนั้น

“ดีที่ประตูร้านเป็นแบบนี้นะ”

“ก็ร้านขายเครื่องนอนนี่คะ” ธารน้ำที่เดินตามมาส่งพวกประหลาดให้ไปจากร้านเธอเสีย

รถบรรทุกตู้คอนเทนเนอร์คันใหญ่ สกรีนแบบเดียวกับเสื้อพวกเขา เธอมองแล้วก็หัวเราะ

“คนรวยนี่ก็แปลกได้อีกเนอะ” หญิงสาวได้แต่ขำ โบกมือบ้ายบายแก๊งนั้นที่ขับนำรถบรรทุกอีกที