Insomnia ผมนอนไม่หลับครับ

“เพราะยอดการซื้อขายเจริญเติบโตมากในส่วนของธุรกิจออนไลน์ ทำให้ตลอดทั้ง supply chain หรือห่วงโซ่อุปทานทั้งหมดที่เกี่ยวข้องการออนไลน์นั้นเติบโตขึ้นอย่างมาก”

“คุณดรีมเกริ่นขึ้นมาแบบนี้แล้ว ผมนึกถึงหลายบริษัทที่เติบโตแบบก้าวกระโดดบางเจ้าสองร้อยเปอร์เซ็นต์เลยก็มีนะครับ”

“ใช่ค่ะคุณมนัส แต่สกู๊ปพิเศษของทีมข่าวเศรษฐกิจของเราจะนำเสนอกลุ่มธุรกิจที่ทำด้านโลจิสติกส์ ซึ่งยอดเติบโตสูงสุดในกลุ่มค่ะ”

“โอ้...จริงด้วยครับ ทุกวันนี้ ไม่มีบ้านไหนไม่ได้ยินเสียงรถขนส่งนะครับ เผลอแป๊บมาแล้ว ไม่บ้านเราก็บ้านข้างๆ”

“ใช่ค่ะ แล้วนอกจากมิจฉาชีพ ก็มีเหล่าพนักงานขนส่งนี่แหล่ะค่ะที่โทรหา มีตั้งแต่พนักงานที่จัดของที่โทรมาถามว่าคอนเฟิร์มการรับมั้ย คนขับรถที่โทรมาถามว่าอยู่บ้านมั้ย และอีกหลายเบอร์ค่ะที่โทรมา เพราะเราสั่งของออนไลน์”

พิมพ์มาดา ฉัตรดิเรก หรือ คุณพิมพ์มา อดีตผู้บริหารหญิงที่ดูแลบริษัทจนเกือบจะล้มเหลว หากไม่มีสามีที่แต่งเข้าบ้านมาช่วยเธอบริหาร จนตอนนี้บริษัทก็อยู่รอดข้ามมาส่งต่อให้รุ่นลูกได้

“ตฤณ จะไปไหนล่ะลูก”

“วันนี้มีนัดที่คลังสินค้า ผมว่าจะไปดูลูกค้าหน่อย เขาอยากรู้ว่าเรารองรับสินค้าพวกเขาได้มากน้อยแค่ไหน”

“ไม่เห็นต้องไปเองเลย แล้วทำไมหน้าตามันเป็นแบบนั้นล่ะ คุณดูสิ ลูกเราเหมือน....ช่วงช่วงหลินฮุ่ยน่ะ”

“อะไรครับแม่”

“แพนด้าไง” พ่อที่นั่งฟังข่าวอยู่หันมาตอบ ก่อนจะกดปิดทีวีเครื่องใหญ่ แล้วลุกไปโต๊ะอาหาร

“นอนไม่หลับอีกแล้วหรอ”

“อย่าพูดว่าอีกแล้ว ผมจำไม่ได้แล้วว่าหลับยาวๆ คืออะไร” ตฤณ ฉัตรดิเรก ลูกชายคนโตของครอบครัว เดินตามพ่อเข้าไปที่ห้องอาหารเพื่อหาอะไรรองท้อง

“ผาล่ะ ไปมั้ย” แม่เอ่ยถามถึงลูกชายคนเล็ก

“ไปมั้ง ผมว่าพักนี้ ผามันเหมือนเหนื่อยๆ แม่บอกให้มันไปพักดีมั้ย” ตฤณพูดพลางใช้มือหยิบของบนโต๊ะกินแบบจกไปมา

“นั่งกินดีๆสิ” แม่เอ็ดเบาๆ

“ให้ผาช่วยไปก่อนแหล่ะ ยิ่งแกกินไม่ได้นอนไม่หลับแบบนี้นะ ให้น้องช่วยเถอะ” แม่บอก

“ขอให้มันช่วยจริงเถอะ” ตฤณแซว เพราะน้องชายก็ทีเล่นทีจริงไปเรื่อย

“พ่อนัดหมอให้แล้วนะ ลุงหมอที่นี่ใจดี” พ่อบอกลูกในขณะตักข้าวกินคนเดียว เพราะภรรยาคนสวยของเขา มัวแต่กดมือถือดูอะไรของเธอ ถึงจะเข้ามานั่งรอที่โต๊ะกินข้าว แต่มือก็ยุกยิกอยู่กับหน้าจอ

“ผมเบื่อแล้วที่จะไปโรงพยาบาล พ่อรู้มั้ยครับ ไอ้พวกนักข่าวมันเขียนไปไกลว่าผมไม่แข็งด้วยอ่ะ” ตฤณบ่น

“แล้วแข็งมั้ย” พ่อถาม พลางหัวเราะ

“แข็งมาก หัวผมนะตอนนี้ ไม่ต้องพูดถึงไอ้นั่น”

“พ่อลูกคู่นี้ เราไม่ควรพูดอะไรแบบนี้ตอนอยู่ที่โต๊ะอาหารนะ”

“เราก็ไม่ควรเล่นมือถือตอนกินข้าวเหมือนกัน” พ่อตอบ

“ฉันจะสั่งซื้อหมอนช่วยนวดหัวให้ลูก นี่เห็นเขารีวิวในแอพ”

“แม่ ที่คลังสินค้ามีเพียบเลย ผมลองเอามาใช้แล้ว”

“เป็นไง”

“สบายครับ”

“หลับเลยหรอ”

“เอาไปรองที่ฝ่าเท้าครับ นวดสบายเลย”

“โธ่!”

ไม่เพียงเครื่องนวดหัวเท่านั้น เขาทำทุกอย่างที่ทางการแพทย์บอก ออกกำลังกาย ฟังเพลงผ่อนคลาย นอนฟัง ASMR อ่านหนังสือ กินยาคลายเครียด และอีกหลายอย่างที่พยายามแล้วพยายามอีก

“เฮ้อ....จะตายก่อนพ่อแม่มั้ยนะ” ตฤณบ่น ก่อนจะเดินเข้าไปล้างมือในห้องน้ำ แล้วออกมาหาพ่อแม่อีกครั้ง

“ถ้าแกจะตาย แม่ฝากปั๊มลูกไว้ให้หน่อยนะ ขอสักคนสองคน” แม่พูดอย่างอารมณ์ดี เปลี่ยนไปสั่งซื้อหมอนเพื่อสุขภาพใบที่ห้าสิบสอง ที่ดูรีวิวแล้วก็คิดว่าน่าจะได้บ้างแหล่ะ

“เออ....ตฤณ ถ้ามีเมียจะหลับมั้ย” พ่อถาม

“อย่าว่าแต่เมียครับพ่อ พ่อคิดว่าผมไม่ลองวิธีนั้นหรอ ทำไปค่อนคืนยังไม่ง่วงเลย”

“สงสารคนที่นอนด้วยเลย” แม่บอก

“ลองไปแต่งหญิงมั้ย เผื่อพบตัวตน ช่วยระบายความเครียด” แม่ถาม

“นึกภาพตามแล้ว...” ตฤณหัวเราะ

“พ่อครับแม่ครับ ลุงฤทธากับป้าพิมพ์เขามีทีท่ายังไงบ้างครับ ที่ผมจ่ายเงินปันผลให้เท่านั้น” ตฤณถามอย่างตั้งใจฟังคำตอบ

“ก็ดูดีใจนะ คงไม่เคยเห็นยอดขายเจริญเติบโตขนาดนั้น” แม่ตอบ พิมพ์อารี หรือ คุณพิมพ์อา เป็นพี่สาวของพิมพ์มาดา

บริษัท Beam Logistics จำกัด เป็นบริษัทของครอบครัวเธอ ที่อยู่มาหลายรุ่น แต่ก็เกือบล่มสลายหายไปในรุ่นที่เธอบริหารอยู่ หากไม่มีสามีเข้ามาช่วยบริหารและกอบกู้ไว้ คงไม่ลืมตาอ้าปาก แล้วเมื่อส่งต่อให้กับรุ่นลูกนั้น ตฤณ กลับสร้างความยิ่งใหญ่ให้บริษัทเติบโตกว่าเดิมเรียกว่า จำบริษัทเก่าไม่ได้แล้ว

ปัญหาเพียงเล็กๆ น้อยๆ คือ พี่สาวที่ได้รับเงินปันผลมาตลอดนั้น ช่วงหลังๆ ที่ได้รับเงินมากขึ้นเรื่อยๆ ก็เลยอยากให้ลูกชายของตัวเองเข้ามาทำงานที่บริษัทนี้ด้วย โดยอ้างว่าเป็นธุรกิจครอบครัว

“แล้วเรื่องอัคนีล่ะครับ”

“ก็ยังยืนยันเหมือนเดิม ลูกหาตำแหน่งให้เขาได้มั้ย”

“ได้ครับ แต่ผมสงสัยนิดหน่อย ว่าเราไว้ใจเขาได้มากน้อยแค่ไหน” คำพูดของลูกชาย ทำให้แม่วางมือถือ ส่วนพ่อก็วางช้อน

“ตฤณ เวลาทำธุรกิจ เราไม่ใช้คำว่า ไว้ใจกันนะ ลูกทำอะไรให้รัดกุม อย่าคิดว่าเขาเป็นครอบครัวเลยหยวนๆ” พ่อพูดทันที

“ก็ไม่รู้สิ เจ้าอัคนีก็ดูเป็นเด็กตรงๆ นะ พูดคิดทำอะไรก็เห็นชัดเจนดี แถมไปลามาไหว้ตลอด” แม่ตอบ

“เฮ้อ.....” ตฤณ ถอนหายใจ ข้อความที่แม่บอกว่า ไม่ช่วยให้ประเมินสถานการณ์ได้ดีขึ้นเท่าไร เขารู้แต่เพียงว่า อัคนี เป็นลูกลุงกับป้า แค่นั้น จบ ไม่มีอะไรอย่างอื่น

“ผมไปดีกว่า”

“เรื่องโรงบาลล่ะ”

“ไม่ไปแล้วครับ บอกลุงหมอไปเลย”

....